«Συγκρίναμε τα προγράμματα και θα ψηφίσουμε αυτόν που θα μας κλέψει λιγότερο». Την απάντηση αυτή έδωσε ένα νεαρό ζευγάρι σε ξένους ανταποκριτές συνοψίζοντας, άθελά του, σε μια φράση, τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Η ελληνική κοινωνία δεν ελπίζει τίποτα, δε φοβάται - γιατί έχει την πεποίθηση ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει - τίποτα, αλλά δεν είναι ελεύθερη. Αντιθέτως, έχει παραδοθεί στους χειρότερους δαίμονές της.
Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί τις δυο τελευταίες μέρες για την ψήφο τιμωρίας του ελληνικού λαού προς τις πολιτικές δυνάμεις που μονοπώλησαν τη διαχείριση της εξουσίας από το 1974 και μετά. Και τα περισσότερα είναι εύστοχα. Περιορίστηκαν όμως στην αξιολόγηση της εκλογικής τακτικής του κάθε κόμματος, όπως αυτή επικροτήθηκε ή αποδοκιμάστηκε από το εκλογικό σώμα.
Το σημαντικότερο όμως στοιχείο, την παντελή απουσία ελπίδας μιας ολόκληρης κοινωνίας ελάχιστα απασχόλησε τους αναλυτές. Η ετικέτα «ψήφος οργής» είναι βολική, γιατί περιγράφει γλαφυρά το σύμπτωμα.
Δεν επαρκεί όμως για να αποδώσει την πραγματικότητα μιας Ελλάδας, στην οποία η ανεργία αυξάνει εκθετικά, οι μισοί νέοι είναι άνεργοι κι όλοι τους λένε πως έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στη μετανάστευση και στη χρόνια ανεργία, την πραγματικότητα μιας Ελλάδας που οι άνθρωποι νιώθουν αδύναμοι, μιας Ελλάδας που οι άνθρωποι έχουν πάψει να ονειρεύονται και που, ακριβώς γι αυτό, αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους.
Με την έννοια αυτή πρόκειται για τη σοβαρότερη κρίση - μόνο με τον πόλεμο του 1897 μπορεί να συγκριθεί - από καταβολής ελληνικού Κράτους.
Η Μεταπολίτευση του 1974 ήρθε ως αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής ήττας, η οικονομία όμως ήταν σε άνθιση, οι άνθρωποι ονειρεύονταν καλύτερες μέρες, πίστευαν πως έχουν τα μέσα να διορθώσουν τα πράγματα.
Η κατάληψη της χώρας από τις δυνάμεις του Άξονα το 1941 δεν είχε κάμψει έτσι το ηθικό της κοινωνίας, γιατί η τελευταία είχε την πεποίθηση ότι την είχαν νικήσει ανώτερες στρατιωτικές δυνάμεις, απέναντι στις οποίες είχε αντισταθεί μόνη της, χωρίς ουσιαστική ενίσχυση από τους παραδοσιακούς της συμμάχους. Γι αυτό και από την πρώτη σχεδόν στιγμή άρχισαν να δημιουργούνται πυρήνες αντίστασης που γέννησαν τελικά το ΕΑΜ.
Ακόμα κι η Μικρασιατική Καταστροφή, παρά το απίστευτο μέγεθος της οικονομικής και στρατιωτικής καταστροφής, ήταν ο επίλογος μιας δεκαετούς περιπέτειας που διπλασίασε την έκταση και τον πληθυσμό του ελληνικού Κράτους κι έγινε η απαρχή για μια αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας από τις στάχτες της.
Η σημερινή ελληνική κοινωνία ειναι οργισμένη, απελπισμένη, αποπροσανατολισμένη, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Γι αυτό και η βούληση για αλλαγή των πραγμάτων, εκφράστηκε από ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας με την ψήφο υπέρ της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Το ότι η ψήφος υπέρ των Νεοναζί αποβρασμάτων ήταν σε σχεδόν συντριπτικό ποσοστό ψήφος των ηλικιών 18-35 ετών οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το ποσοστό τους σε αυτή την κατηγορία πολιτών πλησιάζει, αν δεν υπερβαίνει κατά πολύ - δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι μια ηλικιακά γερασμένη χώρα - το 20%.
Η κραυγή «εγέρθητω όλοι» του νεοεκλεγέντος βουλευτή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ προς τους δημοσιογράφους το βράδυ της Κυριακής, που θύμιζε χωροφύλακα του 19ου αιώνα ως προς την αρτιότητα των ελληνικών, θα ήταν σπαρταριστή αν ο άνθρωπος αυτός δεν απεικόνιζε τόσο γλαφυρά τους ψηφοφόρους του.
Βία, αμορφωσιά, ανικανότητα και έλλειψη επιθυμίας για σκέψη, ανάγκη για αποδιοπομπαίους τράγους, ήταν πάντα τα χαρακτηριστικά των νεοναζιστικών μορφωμάτων. Το γεγονός ότι αυτά τα χαρακτηριστικά προσδιορίζουν ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας δίνει το μέτρο της αποτυχίας της γενιάς της Μεταπολίτευσης στο γονικό της ρόλο.
Δε διαμόρφωσε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ το ήθος της νεολαίας. Η νεολαία ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας, που διαπαιδαγωγήθηκε με τις αξίες του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» και που ξαφνικά βρέθηκε ορφανή από άρπα-κόλα λόγω της κρίσης ήταν αυτή που αναζήτησε τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αν δεν υπήρχε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, θα την έφτιαχναν. Η συνάντηση έγινε μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη το περασμένο καλοκαίρι κι από τότε πάνε χέρι-χέρι.
Την Κυριακή το βράδυ, όλος ο χουλιγκανισμός ενός σημαντικού κοματιού της ελληνικής κοινωνίας, που για χρόνια κρύβονταν κάτω από ένα παχύ στρώμα «γκλαμουριάς», βγήκε μπροστά μας. Όμως οι ελπίδες αντιμετώπισης του κρούσματος με ήπια μέσα είναι πολύ μικρές. Είναι πολλοί, είναι βίαοι, είναι αδίστακτοι. Έχουμε χρέος να τους αντιμετωπίσουμε όπως τους αξίζει, αν θέλουμε να περισώσουμε τον Πολιτισμό σε αυτή τη χώρα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
5 σχόλια:
Η έλλειψη επιθυμίας για σκέψη είναι όντως χαρακτηριστικό του οπαδού που θέλγεται από τον κάθε είδους φασισμό. Ωστόσο, για να ριζώσει ο φασισμός χρειάζονται και κάποιοι σκεπτόμενοι επαϊοντες με ικανότητες, που να πείθουν τον πολύ κόσμο ότι μπορούν να δώσουν πρακτικές λύσεις στις βιοποριστικές δυσκολίες. Να βρεθούν επίσης και οι τεχνοκράτες που θα πλαισιώσουν τους φιλόδοξους αρχηγούς και θα επεξεργαστούν προγράμματα εξόδου από την κρίση. Και τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, χρειάζεται να αποκατασταθούν γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ φασιστών και άρχουσας τάξης, ώστε να εξασφαλίσουν οι πρώτοι την αναγκαία υλική και επικοινωνιακή στήριξη.
Αυτά τα στοιχεία δεν τα βλέπω να τα έχει η Χρυσή Αυγή. Είδα μόνο στην τηλεόραση έναν άνθρωπο να επιδίδεται σε ένα παραληρηματικό κήρυγμα μίσους, εμπάθειας και αλαζονείας, που πιστεύω πως θα έκανε πολλούς από τους ψηφοφόρους του να μετανιώσουν για την επιλογή τους.
Δεν αποκλείεται στο μέλλον να εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις για τις οποίες μίλησα παραπάνω. Πιο πιθανό όμως είναι να ξεφουσκώσει αυτή η ιστορία, κυρίως λόγω έλλειψης χαρισματικών στελεχών και στήριξης από την κονωνική ελίτ. Και βέβαια, όσο γρηγορότερα ξεπεραστεί η κρίση που περνάμε τόσο το καλύτερο...
Γιώργος
Γιώργο εύστοχες οι παρατηρήσεις σου.
Όμως σου υπενθυμίζω ότι ούτε κι ο Χίτλερ διέθετε αυτά τα στοιχεία εξ αρχής. Προστέθηκαν όταν η λαϊκή υποστήριξη της οποίας έχαιρε αυξήθηκε.
Η ελληνική κρίση δεν έχει αγγίξει ακόμα την οξύτητα της γερμανικής κρίσης της δεκαετίας του '20. Όμως τα πράγματα χειροτερεύουν με αλματώδεις ρυθμούς.
Ακόμα χειρότερα είναι ο πολιτικός αποπροσανατολισμός και η συλλογική κατάθλιψη της κοινωνίας, που τροφοδοτούν τους νεοναζί.
Το ότι ο Μιχαλολιάκος δεν έχει τίποτα το χαρισματικό, το ότι ο λόγος του είναι παραλήρημα, είναι τελικά υπέρ του. Γιατί οι άνθρωποι που δε θέλουν να σκέφτονται, οι άνθρωποι που κραυγάζουν «εγέρθητω», βλέπουν έναν σαν αυτούς.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Αν δεν είχαν κατέβει στις εκλογές οι Ανεξάρετητοι Έλληνες του Καμμένου η ΧΑ θα έπαιρνε διψήφιο ποσοστό.
Φυσικά ο κίνδυνος από την ΧΑ είναι υπαρκτός, αλλά μην υποτιμούμε αυτό το παράξενο μόρφωμα των ΑΝΕΛ, που για μένα εμπεριέχει μεγαλύτερους κινδύνους.
Πρόκειται για την σοβαρότερη εκδοχή της ΧΑ και ίσως μελλοντικά να αποκτήσει και τα καθεστωτικά στηρίγματα που υπονοεί ο Γιώργος (όταν αποδομούνται τα καθεστωτικά μπουντέλια του συστήματος, τότε ανοίγουν οι ασκοί του αιόλου).
..Κ.Λ.
Καίριες οι επισημάνσεις σου Κώστα. Πράγματι, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι μια δεξαμενή στρατολήγησης πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού για τους νεοναζί.
Και όχι μόνο αυτό. Έχοντας ακολουθήσει, εκτός από τον Καμμένο, κι ο Σαμαράς ακροδεξιά ρητορική, κατέστησε τη ΝΔ δυνητική δεξαμενή προσέλκυσης ανθρώπινου δυναμικού.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου