Η εισβολή - γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για είσοδο - και των δυο στην πολιτική σκηνή προκάλεσε τα απαξιωτικά σχόλια του πολιτικού κατεστημένου .
Αντιμετωπίστηκαν ως ανεύθυνοι, λαϊκιστές, αμοραλιστές, διαλυτικά στοιχεία, τυχοδιώκτες... ο κατάλογος των απαξιωτικών χαρακτηρισμών τελειωμό δεν έχει.
Γοήτευσαν όμως ένα σημαντικό τμήμα της νεολαίας. Ο πρώτος έγινε πρωθυπουργός και καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις, είτε από την κυβέρνηση είτε από την αντιπολίτευση, στην Ελλάδα για μια εικοσαετία. Ο δεύτερος τώρα ξεκινάει. Για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα ο λόγος.
Τον Ανδρέα Παπανδρέου επέβαλε στην Ένωση Κέντρου ως «ντε φάκτο» Νο2 ο πατέρας του, προκαλώντας την οργή του Μητσοτάκη. Όταν όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου έκρινε πως ήρθε η ώρα του, έφτιαξε ένα δικό του κόμμα και το επέβαλε στην πολιτική σκηνή. Όταν κάποιοι συνεργάτες του τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους βρέθηκαν διαγραμμένοι πριν καλά - καλά καταλάβουν πώς.
Τον Αλέξη Τσίπρα τον επέβαλε στο ΣΥΝ ο Αλέκος Αλαβάνος. Ως υποψήφιος Δήμαρχος της Αθήνας ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε το υψηλότερο ποσοστό που έχει πετύχει υποστηριζόμενος από το κόμμα του υποψήφιος. Ως πρόεδρος του ΣΥΝ, υποχρέωσε σε αποχώρηση - έστω άτυπη - από το κόμμα το μέντορά του, οδήγησε στην έξοδο τον αντίπαλό του Φώτη Κουβέλη, περιθωριοποίησε το λεγόμενο Αριστερό Ρεύμα και τις περιβόητες «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ κι έχει επιβάλει το δικό του λόγο.
Από τη θέση του ηγέτη ένός κόμματος της ήσσονος αντιπολίτευσης ο Ανδρέας Παπανδρέου επέβαλε την πολιτική του ατζέντα, περιθωριοποιώντας και οδηγώντας στην αφάνεια τον πολιτικό χώρο από τον οποίο ξεκίνησε.
Ο Αλέξης Τσίπρας παρέλαβε από τα αζήτητα τις απόψεις του κόμματος του οποίου εξελέγη Πρόεδρος, και χωρίς κανείς να καταλάβει πώς, έχει επιβάλει την πολιτική του ατζέντα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου εισήγαγε χωρίς το παραμικρό κόμπλεξ τη λέξη σοσιαλισμός στην Ελλάδα - ουδόλως τον απασχόλησε το ότι το σύνθημα «στις 18 Σοσιαλισμό» ήταν ανιστόρητο έως και παρανοϊκό - και καθιέρωσε μια αντισυμβατική συμπεριφορά, πράγμα που του επέτρεψε να προσελκύσει μια ριζοσπαστικοποιημένη και αυθάδη νεολαία, την οποία δε μπορούσαν να προσελκύσουν ούτε ο με αποπνιχτική οσμή ναφθαλίνης κομμουνισμός - ο Θεός να τον κάνει - του ΚΚΕ, ούτε το τσάι και συμπάθεια του ΚΚΕ εσ.
Κατόρθωσε έτσι να αξιοποιήσει και να ηρεμήσει το ριζοσπαστισμό μερικών χιλιάδων νέων που ονειρεύονταν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Ουρουγουάη και εαυτούς σε Τουπαμάρος, αποτρέποντας ένα πιθανό κύκλο βίας ανάλογο με αυτό που γνώρισε στη δεκαετία του '70 η Ιταλία και εμποδίζοντας την καταστροφή εκατοντάδων ανθρώπινων ζωών (αυτών που θα περνούσαν δέκα με είκοσι χρόνια στις φυλακές και των θυμάτων τους).
Ο Αλέξης Τσίπρας τόλμησε να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους πολιτικούς ηγέτες και να στη ρίξει την καθυβριζόμενη από σχεδόν σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο (εξαίρεση είχε αποτελέσει επίσης ο Γιώργος Παπανδρέου) εξαγριωμένη από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου νεολαία. Αδιαφόρησε για το πολιτικό κόστος και, τέσσερα χρόνια μετά, δρέπει τους πρώτους καρπούς.
Και οι δυο, για αυτές τους τις επιλογές, κατηγορήθηκαν ως συνοδοιπόρος της τρομοκρατίας ο πρώτος, ως υποστηρικτής της βίας ο δεύτερος.
Και οι δυο πολεμήθηκαν - τον δεύτερο τον πολεμάει - σκληρά από το ίδιο συγκρότημα τύπου, το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη.
Και οι δυο δε δίστασαν να διατυπώσουν ανακόλουθες πολιτικά, αλλά δημοφιλείς, προτάσεις για να τις στρογγυλέψουν στη συνέχεια όταν κεφαλαιοποίησαν το όφελος που μπορούσαν να αποκομίσουν.
Εδώ σταματούν οι ομοιότητες.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την τύχη να πει και να πράξει όσα είπε και έπραξε σε μια εποχή πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας, στην οποία πολλές λάθος επιλογές μπορούσαν να μείνουν ατιμώρητες. Και άφησε για κληρονομιά την κάθαρση της Δημόσιας Διοίκησης από το Δεξιό Παρακράτος (με παρενέργειες ανάλογες αυτών της χημειοθεραπείας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αξιοποιήσει τη γοητεία που ασκεί σε ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας και το αυξανόμενο κοινωνικό ενδιαφέρον για τις απόψεις του, προκειμένου να μπει φραγμός στη φασιστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Από το σύνολο του πολιτικού κόσμου αυτός και μόνο αυτός σήμερα λειτουργεί δυστυχώς - δυστυχέσταστα - ως αντέρεισμα στην αύξηση της επιρροής των νεοναζί. Κι αυτό δεν είναι δική του υπαιτιότητα.
Σε μια κρίση που, μεταξύ άλλων, έχει λάβει και τη μορφή της σύγκρουσης γενεών, το ότι είναι ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός που γεννήθηκε μετά τη Μεταπολίτευση παίζει, σε συμβολικό επίπεδο, κάποιο ρόλο.
Αν πετύχει αυτό το δύσκολο έργο, αν η ανάπτυξη των νεοναζί δεν πνίξει την κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ο Αλέξης Τσίπρας θα καθορίσει, για χρόνια, ανεξαρτήτως της θέσης του, το πολιτικό σκηνικό. Αν όχι...
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου