ΜΑΝΙΑΚΟΙ ΠΥΡΟΜΑΝΕΙΣ ΚΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ

Η έκρηξη βίας που τόσους ξάφνιασε και μας σόκαρε όλους απόψε, μόνο απρόβλεπτη δεν ήταν.

Και δυστυχώς δεν είναι παρά μια πρώτη γεύση των όσων πρόκειται να ακολουθήσουν.

Πολύ περισσότερο που οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας έχουν επιλέξει να συμπεριφέρονται είτε ως μανιακοί πυρομανείς, είτε ως ανίκανοι πυροσβέστες. 

Μπορεί να φαίνεται μακάβριο αλλά ίσως να είναι θείο δώρο που τα επεισόδια και οι εμπρησμοί ξεκίνησαν πριν τις ομιλίες της πολιτικής ηγεσίας στη Βουλή.

Ως μανιακός πυρομανής συμπεριφέρθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Με μια ομιλία στην οποία προσπάθησε να μας πείσει ότι «δε θέλουν να μας τιμωρήσουν οι εταίροι μας. Απλώς έχουν μια άλλη αντίληψη για τα πράγματα, στην οποία η έννοια της αλληλεγγύης δεν υπάρχει και θέλουν να μας τη μεταφέρουν... γιατί έχουν την πλειοψηφία και τα λεφτά». Κι ακόμα ότι «την αρνητική εικόνα για την Ελλάδα στην Ευρώπη δε δημιουργούν οι εμπρηστικές δηλώσεις του Σόιμπλε, της Ολλανδής Επιτρόπου, του εκπροσώπου του κ. Όλι Ρεν ή του κ. Γιουνκέρ, αλλά η Σλοβακία η Σλοβενία και η Μάλτα». Και φυσικά το πρόβλημα είναι «οι κοινωνικοί εταίροι, που κρύβονται πίσω από τη Βουλή και την Κυβέρνηση».

Ως μανιακός πυρομανής  συμπεριφέρθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου. Το μόνο που είχε να μας πει ήταν ότι «το πελατειακό σύστημα είναι μορφή εξάρτησης», ότι «τώρα είναι η ώρα της υπευθυνότητας», ότι «δε θα παίξουμε την Ελλάδα σε μια ζαριά» κι ότι η κυβέρνησή του «έσωσε την υπόσταση του ελληνικού Κράτους». 

Ως μανιακός πυρομανής συμπεριφέρθηκε ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος, αφού κατακεραύνωσε τους θιασώτες του Μνημονίου - μόνο ειδικό δικαστήριο δε ζήτησε - κατέληξε με το αμίμητο «δεν αλλάξαμε απόψεις, τα πράγματα αλλάξανε».

Μακράν χειρότερος όλων υπήρξε χωρίς καμιά αμφιβολία ο Λουκάς Παπαδήμος. Ο οποίος δε δίστασε να «υπερασπιστεί τους ανέργους» δηλώνοντας ότι «η μείωση των μισθών θα δημιουργήσει μεσοπρόθεσμα (δηλαδή μετά από 4-5 χρόνια και βλέπουμε) θέσεις εργασίας». Κι ακόμα ότι «η μείωση των συντάξεων θα ευνοήσει, μεσοπρόθεσμα, τους χαμηλοσυνταξιούχους».

Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε παράλληλο σύμπαν. Στο οποίο δεν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι τρέφονται σε συσσίτια, δεν υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι, 1,2 εκατομμύρια υποαπασχολούμενοι και άγνωστος αριθμός εργαζομένων που έχουν 3-10 μήνες απλήρωτοι.

Είναι προφανές επίσης ότι η αλαζονεία τους, η αμετροέπειά τους κι ο πολιτικός τους αυτισμός μόνο με της Μαρίας Αντουανέτας μπορούν να συγκριθούν. 

Κι είναι προφανές ότι, κάθε φορά που μιλάνε, βάζουν στον πειρασμό της βίας ακόμα και βουδιστή καλόγερο.

Απέναντι σε αυτό τον εσμό των μανιακών πυρομανών βρίσκεται αντιμέτωπο ένα ασύντακτο μπουλούκι ανίκανων πυροσβεστών. Για τις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς ο λόγος. 

Οι οποίες, επί δυο χρόνια αρνιόντουσταν να αποδεχτούν ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει - το ΚΚΕ συνεχίζει να το αρνείται.

Οι οποίες επί δυο χρόνια αρνιόντουσταν να προτείνουν μια εναλλακτική πρόταση στον μνημονιακό κρετινισμό - το ΚΚΕ κι αυτό αρνείται να το κάνει, παραπέμποντας στο σοσιαλιστικό παράδεισο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι παππάδες ζητούν από τους πιστούς να υποφέρουν χωρίς να βαρυγκομούν, γιατί θα ανταμειφθούν στο σοσιαλιστικό παράδεισο, που θα είναι γεμάτος από ουρί και θα υπάρχουν βουνά από πιλάφι και ποτάμια από μέλι.

Οι οποίες επί δυο χρόνια στήριξαν τις υστερικές αντιδράσεις των ανώτερων στρωμάτων της μεσαίας τάξης, που αρνούνταν - κι ακόμα αρνούνται - να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αντιστοιχεί.

Οι οποίες, ακριβώς λόγω της προηγούμενης συμπεριφοράς τους, στάθηκαν ανίκανες - αν όχι αδιάφορες - στη συγκρότηση και υπεράσπιση κόκκινων γραμμών προστασίας της φτωχολογιάς.

Οι οποίες παρακολουθούν με αυταρέσκεια τη δημοσκοπική τους εκτόξευση και βαυκαλίζονται πως τάχατες η Αριστερά είναι, για πρώτη φορά από το 1945, ίση προς ίση με τη Δεξιά (βλ.σχετικό άρθρο στην ΑΥΓΗ της 11ης Φεβρουαρίου) χωρίς να τις απασχολεί η ολοένα πιο εκκωφαντική αποχή των πολιτών από κάθε απόπειρα οργανωμένου κοινωνικού αγώνα.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που αυτές οι πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς είδαν στη χθεσινοβραδυνή έκρηξη βίας μονάχα προβοκάτορες -οι οποίοι σαφώς και υπήρξαν και το ερώτημα ποιος ήταν ο παρακρατικός μηχανισμός που τους κινητοποίησε είναι σοβαρό - και όχι ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας, ιδίως της νεολαίας, έχει κατρακυλήσει σε μια ωμή βία χωρίς αρχές, χωρίς στόχους και με απόλυτη απέχθεια προς κάθε τι το όμορφο (η λύσσα με την οποία οι εμπρηστές επιτέθηκαν στα ελάχιστα εναπομείναντα νεοκλασικά κτίρια της πόλης δεν είναι τυχαία).

Κι επειδή ούτε η πολιτική ηγεσία των τέως μεγάλων κομμάτων είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει ότι με τις επιλογές της και, κυρίως, με την προκλητική συμπεριφορά της απλώς επιταχύνει την πορεία της χώρας προς την άτακτη χρεοκοπία, ούτε οι ηγεσίες της πολύμορφης Αριστεράς είναι σε θέση να αξιοποιήσουν το ρόλο που τους έχουν αναθέσει οι πολίτες και να αρθώσουν συγκροτημένες ενελλακτικές προτάσεις εξόδου από τον όλεθρο, τα όσα είδαμε χθες δεν είναι παρά το πρελούδιο ενός εφιάλτη. Η Ελλάδα που γνωρίσαμε καταρρέει με πάταγο.

Γιάννης Χρυσοβέργης