Εν μέσω πυρετωδών διαπραγματεύσεων για τη νέα δανειακή σύμβαση και τους όρους της αυξάνονται, σε Ελλάδα και Δυτική Ευρώπη, οι δηλώσεις επωνύμων και οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι τόσο σε επίπεδο κοινής γνώμης, όσο και σε επίπεδο ελίτ, οδεύουμε προς ένα βίαιο διαζύγιο Ελλάδας και Ευρώπης. Με τη Ρωσία να παρακολουθεί τις εξελίξεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Το 80% των Γερμανών είναι ενάντιο σε περαιτέρω βοήθεια προς την Ελλάδα, κατέδειξαν δυο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, τη στιγμή που το 53% των Γερμανών επιθυμεί την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Ανάλογα είναι τα δημοσκοπικά δείγματα σε Ολλανδία, Δανία, Αυστρία, Φιναλανδία.
Την ίδια στιγμή, στις ελληνικές δημοσκοπήσεις, μολονότι η πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει πάντα «υπέρ της παραμονής στο ευρώ», αυξάνει σταθερά, και ήδη έχει υπερβεί το 30%, το ποσοστό αυτών που ονειρεύονται «επιστροφή στη δραχμή».
Η δραματική μοναξιά των ελλήνων διαπραγματευτών και η απελπισμένες δηλώσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου το Σάββατο το βράδυ είναι ενδεικτικές.
Δεν υπάρχει λόγος να επιμείνουμε σε δυο παραδοχές οι οποίες εκλαμβάνονται ως αξιώματα ένθεν κακείθεν και έχουν οδηγήσει τόσο την ελληνική όσο και την ευρωπαϊκή πλευρά σε ακραίες απόψεις:
- Τη λανθασμένη πεποίθηση των Δυτικοευρωπαίων ότι ο ελληνικός λαός θα δεχθεί οιαδήποτε θυσία, προκειμένου να παραμείνει στην Ευρωζώνη.
- Την εξ ίσου λανθασμένη άποψη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, πως μπορεί να φροντίζει την εκλογική του πελατεία αγνοώντας τις υποδείξεις των εταίρων της χώρας, σε ό,τι αφορά στην απελευθέρωση των προστατευμένων επαγγελμάτων, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής και πως, ό,τι κι αν γίνει, οι «κουτόφραγκοι δε θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε».
Εκείνο που πλέον έχει σημασία είναι ότι, ο μέσος Ευρωπαίος, χάρη στη συστηματική δουλειά του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των «λαϊκών» ΜΜΕ έχει ανασύρει όλα τα ρατσιστικά στερεότυπα σε βάρος των Ελληνών.
Εκείνο που επίσης έχει σημασία είναι ότι ο μέσος Έλληνας, που στα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια είχε σιγά-σιγά αποβάλει την εξ ίσου ρατσιστική του απέχθεια προς τη Δύση, αισθάνεται ότι η Ευρώπη τον πρόδωσε. Και το συναίσθημα αυτό της προδοσίας είναι ανάλογο του αντίστοιχου μετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Με δεδομένο λοιπόν το διαζύγιο του ελληνικού λαού - της πλειοψηφίας για την ακρίβεια - με την Ευρώπη, το οποίο είναι θέμα χρόνου να πάρει θεσμική μορφή, οι εναλλακτικές λύσεις για την Ελλάδα είναι δυο: είτε η προσκόλληση στο τουρκ,ικό άρμα, είτε η προσκόλληση στο ρωσικό άρμα. Με το δεύτερο να έχει μια ξεχωριστή θέση στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων, που ούτε ο σκληρός αντικομμουνιστικός αγώνας της περιόδου 1930-1974 δεν κατόρθωσε να εκθρονίσει.
Και με μια σημαντική διαφορά. Τότε, το σύνολο του πολιτικού συστήματος, με εξαίρεση το ΚΚΕ, ήταν εκ πεποιθήσεως στραμμένο προς τη Δύση, με μια ιδεολογική προσήλωση που του αφαιρούσε κάθε πολιτική αυτονομία. Κι όταν το πολιτικό σύστημα ήταν αδύναμο, υπήρχαν ισχυροί παρακρατικοί μηχανισμοί για να εξασφαλίσουν, δια πυρός και σιδήρου, την παραμονή της Ελλάδας στο δυτικό χώρο επιρροής.
Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα 38 χρόνια Δημοκρατίας συνέβαλαν στην εξάρθρωση των παρακρατικών μηχανισμών καταστολής. Επιπλέον, ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος, η Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ, αλλά και η πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΚΚΕ στρέφουν το βλέμμα προς τη Ρωσία (παρ' όλο που η ηγεσία του ΚΚΕ έχει τον τελευταίο καιρό πάρει σαφείς αποστάσεις από αυτήν. Και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα είναι παντελώς ανυπόληπτο.
Όμως τα όσα συμβαίνουν δεν αφήνουν αδιάφορη τη Ρωσία, η οποία ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, προωθεί αργά αλλά σταθερά τις θέσεις της στην Ελλάδα. Επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή οι ελληνορωσικές σχέσεις υπήρξαν καλύτερες από ποτέ. Με αποτέλεσμα να διαταραχτούν, σε κάποιες περιπτώσεις, οι διπλωματικές ισορροπίες.
Κύριος μηχανισμός διείσδυσης τηε ρωσικής πολιτικής στην Ελλάδα είναι η Εκκλησία.
Επίσης ο μηχανισμός εκείνος της Νέας Δημοκρατίας, που κινείται γύρω από τον Κώστα Καραμανλή, τον Αντώνη Σαμαρά και, φυσικά, τη Μονή Βατοπεδίου. Δεν είναι τυχαίο το ότι, με το ξέσπασμα της κρίσης, το ελληνικό διαδίκτυο κατακλύσθηκε από εκείνο το απίστευτο παραμύθι για δήθεν «ρωσική προσφορά να δανειοδοτήσει την Ελλάδα με 0% επιτόκιο». την ίδια στιγμή που η Ρωσία στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πρωτοστατούσε στην προσπάθεια για δανεισμό της Ελλάδας με όσο το δυνατόν πιο υψηλλά επιτόκια.
Δεν είναι επίσης τυχαία η μεγαλοπρεπής υποδοχή του Εφραίμ από τον Πούτιν τον περασμένο Νοέμβριο, ούτε η πέρα από κάθε λογική διπλωματικής αβροφροσύνης αντιδράσεις της Ρωσίας στην προφυλάκιση του τελυταίου. Όπως δεν είναι τυχαίο και το πρόσφατο ταξίδι του Αντώνη Σαμαρά, εν μέσω κρίσιμων διαπραγματεύσεων με την Τρόικα, στη Ρωσία.
Οι λόγοι του ρωσικού ενδιαφέροντος για την Ελλάδα είναι προφανείς. Η Ρωσία, με την ανατροπή του Καντάφι και την επικείμενη, αργά ή γρήγορα, του αλ Άσαντ στη Συρία, έχει βρεθεί χωρίς το παραμικρό στήριγμα στη Μεσόγειο, για πρώτη φορά από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κι αυτό ακριβώς σε μια εποχή που αρχίζει και πάλι να ορθώνει το ανάστημά της ως υπερδύναμης. Επιπλεον της προσφέρεται η ευκαιρία να ασκεί πίεση στην Τουρκία, ανεξαρτήτως του ότι οι σχέσεις τω δυο χωρών διάγουν την καλύτερη περίοδό τους, από την εποχή του Κεμάλ Ατατούρκ.
Προφανείς όμως είναι και οι συνέπειες μιας ενδεχόμενης μετατροπής της Ελλάδας σε ρωσικό δορυφόρο. Όλο το δημοκρατικό κεκτημένο των τελευταίων 38 χρόνων θα πάει περίπατο. Τη χώρα θα κυβερνά η ρωσική Μαφία και όσοι εναντιώνονται στις επιθυμίες της θα δολοφονούνται μέρα -μεσημέρι, χωρίς ποτέ οι φονιάδες να τιμωρούνται.
Ευφάνταστα σενάρια; Μακάρι. Όμως πρέπει όλοι να έχουν στο νου τους ένα πράγμα. Η Ελλάδα δεν ενδιαφέρει πλέον πολιτικά την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ, εξασθενημένες από τους πολέμους χωρίς αποτέλεσμα σε Ιράκ και Αφγανιστάν, δεν επιθυμούν άλλες εμπλοκές και, σε κάθε περίπτωση, έχουν περιορισμένη ικανότητα καθορισμού των εξελίξεων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και στη Ελλάδα, οι δυνάμεις που θέλουν και θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είναι περιορισμένης επιρροής.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Υ.Γ. Το σκίτσο που φιλοξενείται στην ανάρτηση είναι από ρωσικό διαδικτυακό τόπο. αν και η καλλιτεχνική ποιότητά του είναι κάτω του μετρίου, ο επί της άρκτου καβαλάρης που πυροβολεί είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο έτερος, που εφορμά δίκην Κοζάκου με τη σπάθα στο χέρι είναι ο Αντώνης Σαμαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου