Οι πρόσφατες διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό σε Ευρώπη και Αμερική έγιναν δεκτά με ανακούφιση από τον ελληνικό λαό.
Πέρα από την όποια απόπειρα εκμετάλλευσης που έγινε από τους κάθε λογής εκπροσώπους της νεοελληνικής λαμογιάς πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν είναι παροδικό.
Και το οποίο, πέρα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, έχει αρκετά κοινά σημεία με το κίνημα που, δυο αιώνες νωρίτερα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του ελληνικού Κράτους και στη συγκρότηση της εθνικής του ιδεολογίας.
Οι δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες, στην περίπτωση της Γαλλίας, διαδηλωτών που στις 18 Φεβρουαρίου διαδήλωσαν τη συμπαράστασή τους στον ελληνικό λαό ανήκουν, πολιτισμικά τουλάχιστον, στην Αριστερά, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της κινητοποίησης.
Η συμπαράσταση προς τον ελληνικό λαό που εκφράστηκε στις διαδηλώσεις αυτές είχε έντονα ιδεολογικά στοιχεία, που αποσιωπήθηκαν, είτε ως ενοχλητικά είτε ως επουσιώδη από τα ελληνικά ΜΜΕ.
Επίσης η ικανότητα των διαδηλώσεων αυτών να επηρεάσουν τις αποφάσεις που αφορούν στην Ελλάδα είναι προς το παρόν μηδαμινή. Η δυναμική της ωστόσο έγκειται σε ένα και μόνο πράγμα: στο ότι ο συντονισμός αυτού του κινήματος γίνεται, όπως και οι κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων, μέσω διαδικτύου.
Και μπορεί το διαδίκτυο να μην έχει κατορθώσει ως τώρα να ανατρέψει κάποια από τις εξουσίες της Δύσης, είναι όμως αναμφισβήτητο ότι, με όλες του τις ιδιομορφίες, συνιστά έναν ολοένα ενισχυόμενο ενισχυόμενο δίαυλο δικίνησης αντιπληροφόρησης, σε μια εποχή που η ελευθερία έκφρασης στα επίσημα ΜΜΕ περιορίζεται δραματικά.
Κι αυτό είναι το πρώτο κοινό στοιχείο του σύγχρονου φιλελληνισμού με το φιλελληνικό κίνημα των αρχών του 19ου αιώνα, που ξεκίνησε και γιγαντώθηκε μέσα από το ανερχόμενο μέσο ενημέρωσης εκείνης της εποχής: τις εφημερίδες.
Παράλληλα με τις διαδηλώσεις δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ο πολλάπλασιασμός των δηλώσεων και των άρθρων, από ανθρώπους που κανείς δεν μπορεί να υποπτευθεί για αριστερές παρεκλήσεις, που όλα συντείνουν σε ένα πράγμα: στην επισήμανση του παραλογισμού και της απανθρωπιάς που διέπουν την περιβόητη νέα δανειακή σύμβαση. Ενδεικτικά είναι τα σχετικά άρθρα που δημοσιεύονται στους Financial Times και δηλώσεις Γερμανών επιφανών οικονομολόγων.
Και αυτών των δεύτερων ανθρώπων η ικανότητα επηρεασμού των αποφάσεων που αφορούν στην Ελλάδα είναι προς το παρόν μηδαμινή.
Όμως τόσο οι πρώτοι όσο και οι δεύτεροι έχουν μια σειρά από κοινές αξίες: την πίστη στον ορθό λόγο και τις οικουμενικές ανθρωπιστικές αξίες, όπως αυτές εκφράζονται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ. Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο κοινό σημείο του νέου φιλελληνισμού με το αντίστοιχο κίνημα των αρχών του 19ου αιώνα.
Τι είναι όμως αυτό που έβγαλε στους δρόμους κάποιες χιλιάδες ανθρώπων στις 18 Φεβρουαρίου; Η απάντηση είναι απλή. Οι τηλεοπτικές εικόνες και τα βίντεο του Youtube που έκαναν το γύρο του κόσμου τη νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου ερμηνεύτηκαν, εκτός Ελλάδας, ως αντίσταση στην παντοδυναμία των αγορών. Οι οποίες, ας μην το ξεχνάμε, δεν καταδυναστεύουν μόνο τους Έλληνες πολίτες. Δυο αιώνες πριν η εξέγερση του Μωριά, της Ρούμελης και κάποιων νησιών του Αιγαίου κατά της δεσποτείας του Σουλτάνου, είχε προκαλέσει αντίστοιχα συναισθήματα συμπάθειας σεόσους ασφυκτιούσαν από την ελέω Θεού μοναρχία της Δυτικής Ευρώπης. Κι αυτό είναι το τρίτο κοινό στοιχείο του νέου με τον παλιό φιλελληνισμό.
Βέβαια οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Οι άνθρωποι που αυτό τον καιρό αισθάνονται αλληλέγγυοι με τους Έλληνες πολίτες δεν αναγνωρίζουν τις ιδεολογικές τους ρίζες στην Αθηναϊκή Δημοκρατία ούτε, προς το παρόν τουλάχιστον, επιθυμούν να φτιάξουν μια Ελλάδα που να είναι εικόνα και ομοίωση μιας ιδεολογικής χίμαιρας.
Κι αυτή η διαφορά έχει μεγάλη σημασία. Γιατί η χίμαιρα των φιλελλήνων των αρχών του 19ου αιώνα, η αναβίωση της Δημοκρατίας στον τόπο που γεννήθηκε, είχε τότε κουμπώσει με τα συμφέροντυα των ευρωπαϊκών κρατών, σε μια στιγμή που οι εξεγερμένοι τα είχαν θαλασσώσει και έδειχναν καταδικασμένοι.
Σήμερα, που καμιά χίμαιρα δεν υπάρχει, για να μπορέσει αυτό το κίνημα αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό να επηρεάσει καταστάσεις, πρέπει πρώτα απ' όλα ο ίδιος ο ελληνικός λαός να αποφασίσει με τι θέλει να αντικαταστήσει αυτό που απορρίπτει. Και να αγωνιστεί γι αυτό.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Οι δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες, στην περίπτωση της Γαλλίας, διαδηλωτών που στις 18 Φεβρουαρίου διαδήλωσαν τη συμπαράστασή τους στον ελληνικό λαό ανήκουν, πολιτισμικά τουλάχιστον, στην Αριστερά, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της κινητοποίησης.
Η συμπαράσταση προς τον ελληνικό λαό που εκφράστηκε στις διαδηλώσεις αυτές είχε έντονα ιδεολογικά στοιχεία, που αποσιωπήθηκαν, είτε ως ενοχλητικά είτε ως επουσιώδη από τα ελληνικά ΜΜΕ.
Επίσης η ικανότητα των διαδηλώσεων αυτών να επηρεάσουν τις αποφάσεις που αφορούν στην Ελλάδα είναι προς το παρόν μηδαμινή. Η δυναμική της ωστόσο έγκειται σε ένα και μόνο πράγμα: στο ότι ο συντονισμός αυτού του κινήματος γίνεται, όπως και οι κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων, μέσω διαδικτύου.
Και μπορεί το διαδίκτυο να μην έχει κατορθώσει ως τώρα να ανατρέψει κάποια από τις εξουσίες της Δύσης, είναι όμως αναμφισβήτητο ότι, με όλες του τις ιδιομορφίες, συνιστά έναν ολοένα ενισχυόμενο ενισχυόμενο δίαυλο δικίνησης αντιπληροφόρησης, σε μια εποχή που η ελευθερία έκφρασης στα επίσημα ΜΜΕ περιορίζεται δραματικά.
Κι αυτό είναι το πρώτο κοινό στοιχείο του σύγχρονου φιλελληνισμού με το φιλελληνικό κίνημα των αρχών του 19ου αιώνα, που ξεκίνησε και γιγαντώθηκε μέσα από το ανερχόμενο μέσο ενημέρωσης εκείνης της εποχής: τις εφημερίδες.
Παράλληλα με τις διαδηλώσεις δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ο πολλάπλασιασμός των δηλώσεων και των άρθρων, από ανθρώπους που κανείς δεν μπορεί να υποπτευθεί για αριστερές παρεκλήσεις, που όλα συντείνουν σε ένα πράγμα: στην επισήμανση του παραλογισμού και της απανθρωπιάς που διέπουν την περιβόητη νέα δανειακή σύμβαση. Ενδεικτικά είναι τα σχετικά άρθρα που δημοσιεύονται στους Financial Times και δηλώσεις Γερμανών επιφανών οικονομολόγων.
Και αυτών των δεύτερων ανθρώπων η ικανότητα επηρεασμού των αποφάσεων που αφορούν στην Ελλάδα είναι προς το παρόν μηδαμινή.
Όμως τόσο οι πρώτοι όσο και οι δεύτεροι έχουν μια σειρά από κοινές αξίες: την πίστη στον ορθό λόγο και τις οικουμενικές ανθρωπιστικές αξίες, όπως αυτές εκφράζονται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ. Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο κοινό σημείο του νέου φιλελληνισμού με το αντίστοιχο κίνημα των αρχών του 19ου αιώνα.
Τι είναι όμως αυτό που έβγαλε στους δρόμους κάποιες χιλιάδες ανθρώπων στις 18 Φεβρουαρίου; Η απάντηση είναι απλή. Οι τηλεοπτικές εικόνες και τα βίντεο του Youtube που έκαναν το γύρο του κόσμου τη νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου ερμηνεύτηκαν, εκτός Ελλάδας, ως αντίσταση στην παντοδυναμία των αγορών. Οι οποίες, ας μην το ξεχνάμε, δεν καταδυναστεύουν μόνο τους Έλληνες πολίτες. Δυο αιώνες πριν η εξέγερση του Μωριά, της Ρούμελης και κάποιων νησιών του Αιγαίου κατά της δεσποτείας του Σουλτάνου, είχε προκαλέσει αντίστοιχα συναισθήματα συμπάθειας σεόσους ασφυκτιούσαν από την ελέω Θεού μοναρχία της Δυτικής Ευρώπης. Κι αυτό είναι το τρίτο κοινό στοιχείο του νέου με τον παλιό φιλελληνισμό.
Βέβαια οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Οι άνθρωποι που αυτό τον καιρό αισθάνονται αλληλέγγυοι με τους Έλληνες πολίτες δεν αναγνωρίζουν τις ιδεολογικές τους ρίζες στην Αθηναϊκή Δημοκρατία ούτε, προς το παρόν τουλάχιστον, επιθυμούν να φτιάξουν μια Ελλάδα που να είναι εικόνα και ομοίωση μιας ιδεολογικής χίμαιρας.
Κι αυτή η διαφορά έχει μεγάλη σημασία. Γιατί η χίμαιρα των φιλελλήνων των αρχών του 19ου αιώνα, η αναβίωση της Δημοκρατίας στον τόπο που γεννήθηκε, είχε τότε κουμπώσει με τα συμφέροντυα των ευρωπαϊκών κρατών, σε μια στιγμή που οι εξεγερμένοι τα είχαν θαλασσώσει και έδειχναν καταδικασμένοι.
Σήμερα, που καμιά χίμαιρα δεν υπάρχει, για να μπορέσει αυτό το κίνημα αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό να επηρεάσει καταστάσεις, πρέπει πρώτα απ' όλα ο ίδιος ο ελληνικός λαός να αποφασίσει με τι θέλει να αντικαταστήσει αυτό που απορρίπτει. Και να αγωνιστεί γι αυτό.
Γιάννης Χρυσοβέργης
1 σχόλιο:
Εμένα πάντως μου φαίνονται υπερτιμημένες οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο εξωτερικό, πριν από δέκε μέρες. Με εξαίρεση τη Γαλλία, που μάζεψε κάπου 2000 κόσμο,στις άλλες πόλεις μιλάμε για συναθροίσεις μονάδων, δεκάδων, άντε και μερικών εκατοντάδων ανθρώπων.
Ωστόσο από το περασμένο φθινόπωρο, ένας Γερμανός φίλος μας έλεγε ότι τα γερμανικά κανάλια προβάλλουν συστηματικά εικόνες ανέχειας από την Ελλάδα, συνοδευόμενες με το σχόλιο "κάτι πρέπει να κάνουμε με αυτούς". Όσο για τη γερμανική κοινή γνώμη, η στάση της είναι κάπως αντιφατική: "να βοηθήσουμε τους Έλληνες αλλά να μη βάλουμε το χέρι στην τσέπη". Όλα αυτά δεν είναι φιλελληνισμός, είναι όμως ενδεικτικά του κλίματος που διαμορφώνεται στο εξωτερικό, ακόμα και των προσπαθειών των ιθυνουσών τάξεων στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες να εγκριθούν τα πακέτα οικονομικής μοήθειας.
Γιώργος
Δημοσίευση σχολίου