Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Μετά από 128 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας το Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Λόγω της μακράς παρουσίας του στα ελληνικά γράμματα είναι πλέον πολιτισμικό μνημείο.
Γι' αυτό και πρέπει να βρεθεί τρόπος να μην κλείσει.

Οι εκδοτικές επιχειρήσεις έχουν μια ιδιομορφία: το προϊόν τους, το βιβλίο έχει διττή υπόσταση. Αφ' ενός είναι εμπορικό προϊόν από το οποίο ο επιχειρηματίας προσδοκά κέρδος και επομένως υπόκειται στους αδυσώπητους κανόνες της αγορές. Αφ' ετέρου είναι μέσο μεταφοράς της γνώσης και ως εκ τούτου είναι δημόσιο αγαθό. Αυτή ακριβώς η διττή υπόσταση του προϊόντος έχει προκαλέσει άλλωστε την υιοθέτηση, σε όλες τις χώρες του κόσμου που επιθυμούν να είναι πολιτισμένες, την υιοθέτηση ειδικών νομοθεσιών, σχετικών με τα δικαιώματα του συγγραφέα, του εκδότη, του μεταφραστή.
Η πολιτική προστασίας του βιβλίου στην Ελλάδα υπήρξε πάντα κολοβή. Θα ήταν παράδοξο λοιπόν, σε περίοδο χρεοκοπίας, να λειτουργεί καλά. Κατά μείζονα λόγο που, η διάσωση του επιχειρηματία - εκδότη, θα προκαλούσε δικαιολογημένες ανάλογες απαιτήσεις των άλλων εκδοτών και, εκ των πραγμάτων, ανταγωνιστών του.
Στα 128 χρόνια της λειτουργίας του ο εκδοτικός οίκος και βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ εξέδωσε 11.000 τίτλους. Ιδρύθηκε το 1885 από το δάσκαλο και δημοσιογράφο στο Βουκουρέστι Γεώργιο Κασδόνη. Το 1890 τη διεύθυνσή του ανέλαβε ο ανηψιός του ιδρυτή Ιωάννης Κολλάρος, για να τον διαδεχθεί, όταν πέθανε το 1956, ο γαμπρός του Κωνσταντίνος Σαραντόπουλος. Ο τελευταίος διηύθυνε τον εκδοτικό οίκο ως το 1972, οπότε ανέλαβε τη διεύθυνση η κόρη του Μαρίνα Καραταΐδη.
Οι εκδόσεις της ΕΣΤΙΑΣ εξέδωσαν έργα των σημαντικότερων μορφών της νεοελληνικήςποίησης και πεζογραφίας. Παλαμάς, Βιζυηνός, Κάλβος, Εφταλιώτης, Καρκαβίτσας, Παπαδιαμάντης, Ξενόπουλος, Βαλαωρίτης, Προβελέγγιος, Νιρβάνας, Παπαντωνίου, Μυριβήλης, Βενέζης, Θεοτοκάς, Τερζάκης, Καραγάτσης είναι μερικοί μόνο από τους συγγραφείς που είδαν τα έργα να εκδίδονται από την ΕΣΤΙΑ. 
Αν και ο εκδοτικός οίκος πήρε, εμμέσως πλην σαφώς, θέση υπέρ των δημοτικιστών στα χρόνια που το γλωσσικό ζήτημα είχε αναδειχθεί σε μείζον πολιτικό ζήτημα, εξ ίσου εμμέσως πλην σαφώς, οι Αριστεροί - ή έστω αυτοί με ρηξικέλευθες απόψεις σε κοινωνικά ζητήματα - συγγραφείς και ποιητές δεν ήταν καλοδεχούμενοι.
Έτσι, ποιητές και συγγραφείς όπως ο Κώστας Βάρναλης, η Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο Πέτρος Πικρός, ο Δημοσθένης Βουτυράς, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Στρατής Τσίρκας η ο Δημήτρης Χατζής δεν είδαν έργα τους να εκδίδονται από την ΕΣΤΙΑ. Είτε γιατί ο εκδοτικός οίκος δεν το επιθυμούσε, είτε γιατί οι προτιμήσεις του προς συγγραφείς οι οποίοι δε δίστασαν να συμμετάσχουν στην επιτροπή λογοκρισίας του Μεταξά τους απωθούσαν.
Το 1992 κι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων έχουν μεταβληθεί σε «Μακεδονομάχους» η ΕΣΤΙΑ επανεκδίδει τη Β' έκδοση της ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ του Στρατή Μυριβήλη, η οποία είχε την ιδιομορφία στις επόμενες εκδόσεις της να έχει λογοκριθεί από τον ίδιο της το συγγραφέα, στα αποσπάσματα στα οποία γίνεται αναφορά σε «Μακεδόνες» (αυτούς που αποκαλούμε Γυφτοσκοπιανούς δηλαδή).
Γι αυτή τη μακρά συμβολή του στα ελληνικά γράμματα το Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ δεν πρέπει να κλείσει. Κι ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι, μέρος τουλάχιστον των βιβλίων που αγοράζουμε, να τα αγοράζουμε από αυτό. Εφ' όσον βεβαίως, τα άβολα ωράρια λειτουργίας του μας το επιτρέπουν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Χρυσοβέργη,
Αυτονόητα πολύ δυσάρεστο είναι να κλείνουν επιχειρήσεις, πόσο μάλλον ιστορικά βιβλιοπωλεία σαν αυτό της Εστίας. Είμαι υπάλληλος του βιβλιοπωλείου και δυστυχώς θέλω να σας ενημερώσω για την δεινή κατάσταση που έχουμε έρθει εξαιτίας της Εστίας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αρχικά πληρωνόμασταν 50ευρώ (ή στην καλύτερη περίπτωση 100ευρώ) την εβδομάδα έναντι. Όχι όμως σε σταθερό και συμφωνημένο χρονικό διάστημα. Με άλλα λόγια,τα τελευταία δύο χρόνια, δεν ξέραμε τι θα πάρουμε και πότε. Αυτή η κατάσταση "ξέφυγε" στις αρχές του 2012. Σκεφτείτε πως τον Νοέμβριο του 2011 τον εξοφληθήκαμε τον Μάρτιο του 2012!!!!!!! Φυσικά, όλο αυτό το χρονικό διάστημα η εργοδοσία δεν είχε την παραμικρή "ενόχληση" ή πίεση από μέρους μας. Όλοι σεβόμασταν και αγαπούσαμε το χώρο που εργαζόμασταν και δικαιολογούσαμε την κατάσταση που βρισκόμασταν εξ αιτίας των περίεργων οικονομικών συνθηκών της χώρας. Θα προσθέσω επίσης και το φόβο και την ανασφάλεια που νοιώθαμε εξ αιτίας της ανεργίας που βλέπαμε γύρω μας. Γι’αυτό και εφόσον από τους εργοδότες μας δεν υπήρξε καμία ενημέρωση ζητήσαμε εμείς συνάντηση με τον κύριο Γιάννη Καραιτίδη (υπεύθυνο του βιβλιοπωλείου). Ο κύριο Καραιτίδης υπογράμμισε πως λυπάται που μας καθυστερούν την εξόφληση των δεδουλευμένων μας και πως « από ‘δω και πέρα προτεραιότητα έχετε εσείς και ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού», στον οποίο χρωστάγανε πολλά ενοίκια. Φυσικά, δεν απέκλεισε κανένα ενδεχόμενο. Μετά από αυτό και πάλι η υπομονή και ανοχή μας δοκιμάστηκε θεωρήσαμε όμως πως πρέπει να «βάλουμε πλάτη» (στην κυριολεξία) να βοηθήσουμε το βιβλιοπωλείο και να κρατήσουμε στην τελική και τη δουλειά μας. Τέτοιες εποχές αλήθεια ποιός θέλει να χάσει τη δουλειά του (και ιδιαίτερα όταν κάνεις μια δουλειά που αγαπάς);
Στη συνέχεια και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, βλέπαμε πως με τις είσπραξη της ημέρας προτιμούσαν να δίνουν έναντι σε προμηθευτές και εκδότες στους οποίους χρωστούσαν υπέρογκα ποσά παρά σε εμάς τους υπαλλήλους. Αυτό τους βόλευε εφόσον και εμείς δεν διαμαρτυρόμασταν.
Το καλοκαίρι λοιπόν, εν μέσω καλοκαιρινών αδειών και αφού εμείς ήμασταν ήδη 5 μήνες απλήρωτοι, η διεύθυνση του βιβλιοπωλείου, μας ανακοινώνει πως «το πλοίο βούλιαξε», «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «δυστυχώς και εμείς για δουλειά ψάχνουμε», «δεν διορθώνεται η κατάσταση» και πως τα χρέη της Εστίας ήταν τρομακτικά δυσανάλογα του μεγέθους της, πως είναι υπαρκτή ακόμα και η απειλή «φυλάκισης του κύριου Καραιτίδη» και πως το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αλλάξει η σύμβαση μας σε τετράωρη εργασία «μήπως και μπορέσουμε να το σώσουμε το μαγαζί». Επίσης, δεχθήκαμε και την απειλή της εκ περιτροπής εργασίας σε περίπτωση που κανείς δεν συμφωνούσε με το 4ωρό ή δεν δήλωνε παραίτηση. Σας υπογραμμίζω πως υπάρχουν συνάδελφοι με 35 χρόνια προυπηρεσίας στο βιβλιοπωλείο έτοιμοι να «βγούν» στη σύνταξη. Φυσικά, δεν υπήρξε καμία εγγύηση για την εξόφληση των δεδουλευμένων αφήνοντας μάλιστα να εννοηθεί πως το μαγαζί κλείνει και τα χάνουμε όλα.
Εδώ και δυο μήνες λοιπόν βρισκόμαστε σε επίσχεση εργασίας και θα συνεχίσουμε να δίνουμε τον αγώνα μας για δικαίωση γνωρίζοντας πως το χρέος μας απέναντι στον θεσμό ''βιβλιοπωλείο της Εστίας ' το έχουμε κάνει ήδη εδώ και δυο χρόνια μήνα τον μήνα υπομένοντας όλες τις μικρές και μεγάλες καθυστερήσεις στους μισθούς μας και φέρνοντας την προσωπική μας ζωή στο όριο της εξαθλίωσης!!!
Τελειώνοντας, να το ξαναπώ, φυσικά και δεν θέλω να κλείσει το βιβλιοπωλείο γιατί είναι θλιβερό να κλείνουν επιχειρήσεις πόσο μάλλον πολιτισμικοί θεσμοί σαν το ιστορικό βιβλιοπωλείο της Εστίας. Επίσης, όσο είναι ανοιχτό έχω την ελπίδα πως μπορεί να πάρω τα δεδουλευμένα μου. Γεγονός όμως είναι πως στα κέρδη τους δεν είχα μερίδιο και δυστυχώς πρέπει να επωμιστώ και εγώ και η οικογένεια μου την κακοδιαχείρηση πολλών ετών του βιβλιοπωλείου της Εστίας από την οικογένεια Καραιτίδη.
Ας είναι, θα παλέψω για το αυτονόητο της μισθωτής εργασίας.
Ας είναι, θα το παλέψω όπως μπορώ ... δεν γίνεται αλλιώς.
Σωτηρία Ντάρλα

Ανώνυμος είπε...

Μία διόρθωση το σωστό είναι " τον Δεκέμβριο του 2011 τον εξοφληθήκαμε τον Απρίλιο του 2012" και όχι " τον Νοέμβριο του 2011 τον εξοφληθήκαμε τον Μάρτιο του 2012"

Σωτηρία Ντάρλα

Άτακτος Λόγος είπε...

Κυρία Ντάρλα σας ζητώ κατ' αρχήν να μου συγχωρήσετε την καθυστέρηση αντίδρασης στην εκτενή ενημερωτική παρέμβασή σας, για την οποία και σας ευχαριστώ.
Δε γνώριζα την εργασιακή διαμάχη, την υποπτευόμουν όμως, καθώς είναι φύσει αδύνατο να φθάσει μια επιχείρηση εκεί που βρίσκεται η ΕΣΤΙΑ, χωρίς προηγουμένως να έχει αθετήσει τις υποχρεώσεις της προς τους εργαζόμενούς της. Ή, τουλάχιστον, είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί.
Το κείμενό μου αφορούσε στη σημασία να επιβιώσει ο εκδοτικός οίκος, ως μέρος της ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού.
Αυτό δε σημαίνει ότι, όπως κάθε επιχειρηματίας, δεν οφείλει να σέβεται τις υποχρεώσεις του προς τους ανθρώπους που απασχολεί, και οι οποίοι - στην περίπτωση της ΕΣΤΙΑΣ είμαι σε θέση να το γνωρίζω - με την επαγγελματική τους ευσυνειδησία αναβάθμιζαν την ποιότητα των υπηρεσιών του βιβλιοπωλείου.
Προσωπικά θέλω να ξαναδώ να εργάζονται και να πληρώνονται την ώρα που πρέπει και με το μισθό που πρέπει, στο βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ οι ίδιοι άνθτρωποι που δεκαετίες τώρα με υποδέχονταν και ήταν πρόθυμοι να μου προσφέρουν τις γνώσεις τους και τις συμβουλές τους εδώ και διόμισι δεκαετίες.
Αλλά, φοβούμαιότι αυτό δε θα συμβεί.

Γιάννης Χρυσοβέργης