Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία διακατέχεται από το σύνδρομο του παγιδευμένου σε φλεγόμενο πολυώροφο κτίριο. Αν μείνει θα καεί.
Αν πηδήξει από το παράθυρο δε γνωρίζει αν έχουν απλώσει σεντόνι οι πυροσβέστες κι ευελπιστεί να επιβραδύνει την πτώση του κάποια τέντα στους κάτω ορόφους.
Μεταξύ αυτών των δυο επιλογών κυμαίνονται οι επιλογές των πολιτικών κομμάτων. Και το μόνο, αλλά ουσιαστικό, ερώτημα, είναι αν τις ωραιοποιούν συνειδητά ή αν πραγματικά δεν έχουν συναίσθηση του πού βαδίζουν.
Πριν προλάβει η κυβέρνηση Σαμαρά να πανηγυρίσει την πύρειο νίκη της στη Βουλή, ήρθε το ψυχρό ντουζ δια στόματος της Άνγκελα Μέρκελ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Για ν' ακολουθήσουν οι «εκτιμήσεις» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε περί «εκταμίευσης χρημάτων περί τα Χριστούγεννα», χωρίς καν να προσδιορίσει αν θα καταβληθεί πλήρως η «πολυπόθητη» δόση ή όχι. Με αποτέλεσμα το δικαιολογημένο χλευαστικό σχόλιο της αντιπολίτευσης: «Πού είναι η δόση οέοο;»
Η στάση της κυβέρνησης, αν δεν οφείλεται σε δόλο - αν δηλαδή ο στόχος της δεν είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε Κίνα από άποψη μισθών και δικαιιωμάτων - είναι αυτή του παγιδευμένου στο φλεγόμενο κτίριο, που δεν τολμάει ν' ανοίξει το παράθυρο και να κάνει το άλμα στο κενό, αλλά κάθεται μέσα στο δωμάτιο, πνιγμένος στους καπνούς και προσέυχεται κάποιο θαύμα να σταματήσει τις φλόγες που πλησιάζουν απειλητικά.
Είναι προφανές ότι οι οργίλες αντιδράσεις της γερμανικής κυβέρνησης στην απαίτηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για κούρεμα του χρέους που διακρατούν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και οι κεντρικές τράπεζες των κρατών - μελών δεν οφείλεται σε ιδεολογική τύφλωση, αλλά στον αγώνα της Άνγκελα Μέρκελ να παραμείνει ο κυρίαρχος στη γερμανική και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Και προκειμένου να το πετύχει θα συνεχίσει να εφαρμόζει τη συνταγή που τόση πέραση έχει στο Γερμανό μικροαστό. Κορώνες σαν αυτές της περασμένης εβδομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνδυασμένο με παροχή ρευστότητας με το σταγονόμετρο και πάντα λιγότερο από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απόρριψη κάθε συζήτησης για το κούρεμα του επίσημου τομέα, ως τις εκλογές του επόμενου Σεπτεμβρίου στη Γερμανία, οπότε και θα αποφασίσει ποιος θα είναι ο ελλάσσων εταίρος της: οι Σοσιαλδημοκράτες ή οι Πράσινοι.
Είναι επίσης προφανές ότι το ΔΝΤ, υπό την πίεση τόσο των ΗΠΑ, όσο και του μετώπου Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας και, εσχάτως, Νότιας Αφρικής, θέλει να αποσυρθεί από την Ευρώπη, υποχρεώνοντας όμως την ΕΕ να «σωθεί μόνη της», καθώς κανείς δεν αντέχει την πιθανή κατάρρευση του ευρώ. Γι αυτό και θα εντείνει τις πιέσεις για κούρεμα του ελληνικού δημοσίου χρέους προς ΕΚΤ και κεντρικές τράπεζες ώστε να καταστεί πράγματικά βιώσιμο το ελληνικό χρέος.
Άλλο τόσο προφανές είναι ότι η διελκυστίνδα αυτή θα συνεχιστεί για πολύ καιρό και ότι, οποιαδήποτε στιγμή, μπορεί να προκαλέσει το πιστωτικό γεγονός που, επισήμως τουλάχιστον, όλοι θέλουν να αποφευχθεί.
Για τους ίδιους όμως λόγους η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με το άλμα του παγιδευμένου στο κενό.
Αν κάτι ανησυχεί στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι προτείνει αυτό το άλμα στο κενό. Πάντα υπάρχει η ελπίδα να προκληθούν, με την κατάλληλη διαχείριση, τέτοιες αντιδράσεις απέναντι στην πολιτική της Γερμανίας και των δορυφόρων της που θα θέσουν τη γερμανίδα καγκελάριο αντιμέτωπη, στην κοινή γνώμη της χώρας της, με την υπαιτιότητα μιας κατάρρευσης της ΕΕ
Εκείνο που ανησυχεί είναι η ατράνταχτη βεβαιότητα του συνόλου των στελεχών του ότι «η απειλή της στάσης πληρωμών και του ό,τι αυτή συνεπάγεται θα πείσει τη γερμανική ηγεσία ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι κι επομένως θα κάνει πίσω».
Κι αυτό γιατί διαφεύγει της προσοχής τους ότι η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει την Άγκελα Μέρκελ αν δεν πρόκειται η ίδια να έχει την απόλυτη πολιτική κηδεμονία της.
Έτσι, αντί να καθίσταται σαφές ότι η πολιτική πρόταση συνιστά άλμα στο κενό, που όμως είναι προτιμότερο από την μοιρολατρική αναμονή του θανάτου, δημιουργούνται στην κοινωνία φρούδες ελπίδες για τις «καλύτερες μέρες που θα φέρει η ανατροπή»
Κι αντί να ασχολούμαστε με το πραγματικό διακύβευμα - πού έυστοχα συνόψισε στη φράση «το πρόβλημα δεν είναι λιτότητα ή ανατροπή, αλλά τι λιτότητα θα έχουμε μετά την ανατροπή» ο επίκουρος καθηγητής του Παντείου Δημήτρης Χριστόπουλος - βαυκαλιζόμαστε στη λογική του «ανατροπή και μετά βλέποντας και κάνοντας».
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου