Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! (;)

Πεθαίνουν οι λαοί, οι χώρες;

Και βέβαια πεθαίνουν… Κάποια στιγμή τέλους έρχεται για το κάθε τι, αργά ή γρήγορα. Είναι νόμος της φύσης, ζωή και θάνατος…

Μέχρι τώρα, δύο από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες μας και πνευματικούς μας ταγούς έχω ακούσει να λένε – μελαγχολικά – ότι η Ελλάδα πεθαίνει: Τον Μ. Χατζηδάκη και τον Θ. Αγγελόπουλο. Κι οι δύο μας έχουν αφήσει χρόνους.

Λένε ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία που ξεπερνά την ευαισθησία των άλλων ανθρώπων. Ότι μπορούν και «οσμίζονται» το μέλλον, αυτά που έρχονται… Εξ άλλου αυτοί δεν ασχολούνται με τη διαχείριση του παρόντος, κάτι που περιορίζει το βλέμμα στο σήμερα, άντε και στο αύριο, όπως δυστυχώς συμβαίνει με τους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς και τους άλλους τεχνικούς της εξουσίας. Η ματιά τους πηγαίνει πιο πέρα ελεύθερα και φυσικά δεν αγρεύουν ψήφους, ούτε και χιλιάρικα, για να μας κρύψουν τα δυσάρεστα…

Βέβαια θα μπορούσαμε να πούμε: Υπερβολές… Υπερβολές βγαλμένες από ψυχές ποιητικές, που έχουν μάθει να μιλάνε με πολύ συναίσθημα και λιγότερο ψυχρή σκέψη. Που μεγαλοποιούν και τραγικοποιούν αυτά που συλλαμβάνουν οι ευαίσθητες αντένες της καλλιεργημένης φύσης τους.

Πώς μπορεί να πεθάνει ένας λαός, ένα έθνος, μια ολόκληρη χώρα; Και ακόμα περισσότερο, πώς μπορεί να εξαφανιστεί ένας λαός σαν τον Ελληνικό, οι άνθρωποι του οποίου τον ελληνισμό τον κουβαλούν ακόμα και στο σχήμα των ποδιών τους (greek toe) μέχρι σήμερα; …

Κι όμως… Να που φτάσαμε και σ’ αυτό το σημείο να κάνουμε κι εμείς, οι κοινοί θνητοί, τέτοιες μαύρες, στενόχωρες σκέψεις!.. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση κι η φτώχεια που φέρνει. Δεν είναι τα σημάδια του θυμού, της οργής και του παραλογισμού που μοιραία επικρατούν. Τέτοιες εποχές έχει ζήσει κι άλλες φορές η χώρα μας, στο παρελθόν. Και δεν πέθανε, άντεξε, είχε μέσα της ζωή.

Αλλά να, αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει στη σημερινή κρίση. Δεν υπάρχει ζωντάνια, δεν υπάρχει δύναμη. Κι αυτό το φαινόμενο, της αυτοκτονίας, που έχει αρχίσει να φουντώνει για μένα είναι άκρως ενδεικτικό της επικίνδυνης κατάστασης στην οποία έχoυμε περιέλθει σαν χώρα.

Πολλοί φοβούνται το χάος, την ακυβερνησία, τις ταραχές, την ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια που έρχεται. Ψιλοπράγματα για την ιστορία, όλα αυτά…

Εγώ πάλι φοβάμαι την παραίτηση, τη σήψη, τη διάλυση.

Δεν με απασχολούν οι πολιτικές ή ακόμα και οι ιδεολογικές αψιμαχίες, που μπορεί να καταλήξουν ακόμα και σε πιο δυσάρεστες καταστάσεις, που οι γενιές μας δε ζήσανε αυτά τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Άσχημα πράγματα, αλλά όχι και προς θάνατο.

Το στέρεμα φοβάμαι… Το κενό βλέμμα…

Μπορεί απλά να χάνω κι εγώ την ψυχρή λογική μου, να με κυριεύει το συναίσθημα.

Μακάρι.

Εξ άλλου, το έχει πει κι ο Υμνητής:

“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά!..”

Κ.Λ.