Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ

Η αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού σοκάρισε την ελληνική κοινωνία.

Ως πράξη που σηματοδοτεί την κάθαρση μιας τραγωδίας είναι απόλυτα δικαιωμένη, γιατί ο αυτόχειρας, τη στιγμή που βάζει τέλος στη ζωή του, όποια κι αν ήταν τα προηγούμενα λάθη του, έχει δίκιο.

Ως γεγονός, δείχνει ότι πλέον στην Ελλάδα δεν περισσεύει μονάχα η οργή: περισσεύει πλέον και η απελπισία. 

Κι ο συνδυασμός αυτών των δυο φέρνει πάντα βίαιες εξεγέρσεις. Αυτό, πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι κάθε λογής στυλοβάτες της πολιτικής εξουσίας και της οικονομικής της πολιτικής.

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι'αυτή.
»Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου.
»Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν άναποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα πορέτο του Μιλάνου)».

Με αυτό το σημείωμα εξήγησε ο αυτόχειρας τους λόγους για τους οποίους έβαλε τέρμα στη ζωή του. Οι όποιες υπερβολές του κειμένου είναι δικαιολογημένες, γιατί ο 77χρονος συνταξιούχος, ανεξαρτήτως του πώς διαχειρίστηκε τη ζωή του, ήταν εξοργισμένος κι απελπισμένος. Κι η αυτοκτονία ήταν γι αυτόν η μόνη αξιοπρεπής διέξοδος.

Μέσα στις τρεις σύντομες παραγράφους του σημειώματός του συμπυκνώνεται η οργή και η απελπισία δεκάδων, ίσως κι εκατοντάδων, χιλιάδων ανθρώπων, που μέχρι πριν από τρία χρόνια ανήκαν στην εύπορη μεσαία αστική τάξη.

Άνθρωποι σαν κι αυτόν ζουν πλέον χάρη στα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων και της ορθόδοξης Εκκλησίας, κάποιοι έχουν χάσει και τα σπίτια τους - υπογράφων το κείμενο αυτό βρέθηκε τους τελευταίους δυο μήνες αντιμέτωπος με τρεις περιπτώσεις ανθρώπων που μέχρι πριν λίγα χρόνια ανήκαν στη μεσαία αστική τάξη και τώρα είναι άστεγοι - και συνωθούνται στα ιατρεία των Γιατρών του Κόσμου και της Κοινωνικής Αποστολής για την ιατρική και φαρμακευτική τους περίθαλψη..

Άνθρωποι σαν κι αυτόν αισθάνονται να τους τσαλαπατούν κάθε φορά που χορτασμένοι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΔΝΤ ή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με μηνιαίους μισθούς δεκάδων χιλιάδων ευρώ, ζητούν «νέες μειώσεις των μισθών των 500 ευρώ μηνιάιως, για να γίνει η Ελλάδα ανταγωνιστική».

Άνθρωποι σαν κι αυτόν αισθάνονται να τους τσαλαπατούν κάθε φορά που οι κυβερνώντες επαναλαμβάνουν μονότονα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από την πολιτική του Μνημονίου».

Άνθρωποι σαν κι αυτόν αισθάνονται να τους τσαλαπατούν κάθε φορά που βλέπουν τους ηγέτες της Αριστεράς να βγάζουν πύρινους λόγους στη Βουλή, αλλά να είναι ανίκανοι να επεξεργαστούν ένα πρόγραμμα προστασίας των φτωχών, να προωθήσουν από κοινού αυτά στα οποία συμφωνούν, στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας του κόμματός τους και της επερχόμενης «σοσιαλιστικής επανάστασης». Κι ακόμα να ταυτίζονται με αντιδραστικές, αντικοινωνικές  μειοψηφίες, που απαιτούν να συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα ασύδοτα προνόμιά τους σε βάρος των πολλών.

Άνθρωποι σαν κι αυτόν αισθάνονται ότι είναι κάθε μέρα και περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας. Κι ούτε τα δακρύβρεχτα συλλυπητήρια των εκπροσώπων της κυβέρνησης, ούτε οι «επιχειρήσεις σκούπα» του Χρυσοχοΐδη σε βάρος των εξαθλιωμένων τους κάνουν να ξεχάσουν την οργή τους για τις καθημερινές προσβολές που υφίστανται. Κι όταν το ποτήρι της οργής και της απελπισίας αυτών των ανθρώπων θα ξεχειλίσει, θα ξεσπάσουν σε βάρος δικαίων και αδίκων. Η ευθύνη όμως δε θα είναι δική τους, αλλά αυτών που, τρία χρόνια τώρα, τους προσβάλλουν σε καθημερινή βάση.

Γιάννης Χρυσοβέργης