Ορμώμενος από το τραγικό συμβάν και από την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, θα ήθελα να πω κι’εγώ κάτι για τη γενιά των 70ρηδων και 80ρηδων, δηλαδή τη γενιά των πατεράδων μας, που πολλοί από αυτούς είναι πια μακαρίτες.
Οι άνθρωποι αυτοί βγήκαν στη ζωή υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες (πόλεμοι, μετεμφυλιακή περίοδος), μέσα σε μεγάλη φτώχεια και σε μια έκρυθμη πολιτική κατάσταση, που επιφύλασσε ανωμαλίες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Ζώντας όμως τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης, είχαν ευκαιρίες, πολλοί απ’αυτούς, να τακτοποιηθούν επαγγελματικά, να κάνουν περιουσίες και να απολαύσουν ένα αρκετά καλό επίπεδο διαβίωσης.
Όταν εγώ, στα είκοσί μου χρόνια, άρχισα να διαμορφώνω τη δική μου σκέψη, μέσα σε ένα περιβάλλον σχετικής ευμάρειας και πολιτικής σταθερότητας, υπήρξα επικριτικός ως προς την εμμονή αυτής της γενιάς για επαγγελματική καταξίωση και κοινωνική ανέλιξη. Ίσως να τους αδικώ, όμως αυτήν την εικόνα έβγαζαν προς τα εμένα, συχνά με μια πιεστική συμπεριφορά που προκαλούσε τριβές και εντάσεις. Σε αυτό το σημείο, φανταστείτε τι διάλογο θα μπορούσε να κάνει ο παλιός αριστερός που είχε πέσει με τα μούτρα στη βιοπάλη, έχοντας στο νου την όσο το δυνατόν περισσότερη υλική ευμάρεια, με τον εικοσάχρονο πιτσιρικά που είχε στο μυαλό του το κίνημα του’68 και τα γραπτά της Σχολής της Φρανκφούρτης για το μονοδιάστατο άνθρωπο και την κοινωνία της μαζικής κατανάλωσης.
Ωστόσο, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου και πολλοί άλλοι σαν κι’αυτόν, είχαν τους λόγους τους να κρατάνε τη στάση εκείνη που εγώ απέρριπτα. Έχοντας γνωρίσει τη φτώχεια, ζούσαν πάντα με το φόβο μην επιστρέψουν στην ίδια κατάσταση, ή μήπως τα παιδιά τους δε μπορέσουν να κρατήσουν το επίπεδο διαβίωσης που οι ίδιοι είχαν κατακτήσει.
Και να που οι φόβοι των πατεράδων μας βγήκαν αληθινοί. Και να που επιστρέφουμε, δυστυχώς, σε καταστάσεις που είχαμε αφήσει πίσω για δεκαετίες. Το πώς φτάσαμε ως εδώ και τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί στους ιθύνοντες και σ’εμάς, τους απλούς πολίτες, είναι μια μεγάλη κουβέντα που θα παραμείνει επίκαιρη για πολύ καιρό. Εδώ καλό είναι να σκεφτούμε λίγο πώς ένιωσε ο σχεδόν ογδοντάρης, που έζησε νέος τα δύσκολα, που έδωσε τη μάχη του για να τα ξεπεράσει και που στα στερνά του είδε τον εαυτό του και τα παιδιά του να επανέρχονται στην κατάσταση που σε όλη του τη ζωή απευχόταν. Σε τέτοια ηλικία οι αντοχές είναι περιορισμένες και μπορεί κανείς να σκεφτεί το αν αξίζει τον κόπο να ζήσει για μια ακόμα φορά έναν κύκλο ανέχειας και ανασφάλειας.
Σκέφτομαι ότι αυτό το απονενοημένο διάβημα του ηλικιωμένου ανθρώπου σηματοδοτεί το τέλος ενός περίπου 60χρονου κύκλου ευκαιριών για επαγγελματική αποκατάσταση και ευημερία. Και συνιστά μια πράξη διαμαρτυρίας απέναντι σε μια προϊούσα κοινωνική αποσύνθεση, χωρίς προοπτικές βελτίωσης στον ορίζοντα, την οποία ίσως θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει. Καλή του ώρα όπου και να είναι…
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου