Δυο μόλις εβδομάδες πριν από τις εκλογές, τόσο οι μηχανισμοί του πολιτικού συστήματος όσο και οι μηχανισμοί εξουσίας παρακολουθούν με εμφανή αγωνία το εκλογικό σώμα να έχει στρέψει την πλάτη του στα πάλαι ποτέ καραταιά κόμματα.
Κι ενώ ΜΜΕ, εταιρείες δημοσκοπήσεων και λοιποί μηχανισμοί χειραγώγησης της κοινής γνώμης έχουν καταργήσει κάθε πρόσχημα, οι μέχρι χθες κομπάρσοι του πολιτικού σκηνικού, τα κόμματα της Αριστεράς, αντιμετωπίζουν τα υψηλά δημοσκοπικά τους ποσοστά με έκδηλη αμηχανία, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξελιχθεί σε κρίση πανικού.
Οι τελευταίες δημοσιεύσιμες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν, για πολλοστή φορά, αυτό που είναι οφθαλμοφανές: τη δυσπιστία και την απέχθεια ενός ολοένα αυξανόμενου τμήματος της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το συνθέτουν.
Από τους πολίτες που δέχονται να απαντήσουν σε δημοσκοπήσεις, οι οποίοι είναι κατά πολύ λιγότεροι από ό,τι συνήθως, ενά μεγάλο ποσοστό - κυμαινόμενο μεταξύ 41% και 43% - δηλώνει ότι θα ψηφίσει με κύριο κριτήριο «την τιμωρία των υπεύθυνων της κατάστασης».
Οι «περισπούδαστες» αναλύσεις των ΜΜΕ και οι σπαραξικάρδιες κραυγές του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Ντόρας Μπακογιάννη για τον «κίνδυνο της ακυβερνησίας» τους αφήνουν παγερά αδιάφορους.
Με δεδομένο ότι στην επόμενη Βουλή ενδέχεται να εκπροσωπούνται ακόμα και δέκα (10) κόμματα, τα πάλαι ποτέ «μεγάλα κόμματα» είναι αμφίβολο αν θα πετύχουν το πολυπόθητο 40% που θα τους επιτρέπει να αθροίσουν μαζί περισσότερες από 150 έδρες.
Οι προσπάθειες των εταιρειών δημοσκοπήσεων να φουσκώσουν στα όρια του στατιστικού λάθους τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και να συμπιέσουν, επίσης στα όρια του στατιστικού λάθους, προς τα κάτω τα ποσοστά των άλλων κομμάτων είναι αμφίβολο αν θα αποδώσουν.
Ήδη, η «επιχείρηση σκούπα» σε βάρος των μεταναστών που περιφέρονται στο κέντρο της Αθήνας ουδέν απέδωσε. Εκτός βεβαίως από το ότι παρέσχε πρόσθετη πολιτική και ηθική νομιμοποίηση στους νεοναζί της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Η δε προεκλογική προφυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου - όσο επιβεβλημέμη κι αν ήταν λόγω της σοβαρότητας των πράξεων για τις οποίες καλείται να λογοδοτήσει - θεωρήθηκε ως απόπειρα των λαμογιών να πάρουν συχωροχάρτι «αποτελειώνοντας έναν τελειωμένο», όπως εύστοχα παρατήρησε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης.
Απέναντι σε αυτό το σκηνικό απόρριψης, αδιαφορίας κι εκδηλούμενης παντοιοτρόπως απέχθειας οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος έχουν καταληφθεί από κρίση πανικού.
Μόνο ως κρίση πανικού μπορεί να εκληφθεί η πρόσφατη συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου στο MEGA στην οποία απαξιώνει πλήρως την προεκλογική και μετεκλογική πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, απαντώντας ταυτόχρονα, στην ερώτηση που δεν του έγινε, ότι αυτός «ήταν Υπουργός Άμυνας και δεν είχε λόγο στην οικονομική πολιτική».
Μόνο ως κρίση πανικού μπορεί να εκληφθούν οι παραλαρηματικές ομιλίες του Αντώνη Σαμαρά,, ο οποίος συμπεριφέρεται σα να μην έχει δεσμευτέ εγγράφως ότι θα τηρήσει μέχρι κεραίας τη δανειακή σύμβαση που ψηφίστηκε στις 12 Φεβρουαρίου από τη Βουλή.
Μόνο ως κρίση πανικού μπορούν να εκληφθούν οι κραυγές της Ντόρας Μπακογιάννη για τις «συμφορές που μας περιμένουν» επειδή δεξιά κι αριστερά αντιμνημονιακά κόμματα θα έχουν «120 έδρες στη Βουλή».
Απέναντι σε αυτή την κρίση πανικού η αμηχανία των κομμάτων της Αριστεράς είναι έκδηλη. Αντί να ανοίξουν μεταξύ τους έναν εφ' όλης της ύλης πολιτικό διάλογο προκειμένου να αναδείξουν τα σημεία συμφωνίας και, ανεξαρτήτως εκλογικών τεκταινομένων, να βάλουν τις βάσεις για μια εναλλακτική πολιτική πρόταση, προβάλλουν τις, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες, αντιθέσεις τους, αποστερώντας από την κοινωνία το δικαίωμα της ελπίδας.
Ακόμα και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τα υπόλοιπα κόμματα για διάλογο και συνεργασία εμπεριέχουν έντονη την υποψία της απόπειρας επικοινωνιακής εκμετάλλευσης αυτής ακριβώς της δίψας της κοινωνίας για εναλλακτική πολιτική πρόταση, καθώς είναι γενικόλογες, δε συνοδεύονται από μια πρόσκληση διαλόγου με συγκεκριμένη ατζέντα και, κυρίως, συνδυάστηκαν με μια χωρίς περιεχόμενο πρόταση, για υποστήριξη κοινών υποψηφίων στις μονοεδχρικές περιφέρειες.
Οι εκλογές αυτές δεν είναι κρίσιμες μονάχα για το πολιτικό σύστημα. σε αυτές κρίνεται και η ικανότητα όσων το στηλίτευαν μέχρι τώρα, να αναδείξουν μια αναλυτική πολιτική πρόταση.
Είναι οι μόνοι που νομιμοποιούνται να διαχειριστούν την ακραία κρίση στην οποία βυθίζεται η ελληνική κοινωνία. Γι αυτό και είναι υποχρεωμένοι να αφήσουν κατά μέρος τις άγονες πολιτικές αντιπαραθέσεις και να ασχοληθούν, χθες, με μια σύνθεση απόψεων για άμεσες πρακτικές κινήσεις, που θα επιτρέψουν στην κοινωνία να ξανασταθεί στα πόδια της.
Είναι η μια και μοναδική τους ευκαιρία να γίνουν από κομπάρσοι πρωταγωνιστές. Και, δυστυχώς, όλα δείχνουν πως κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να την κλωτσήσουν.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Ήδη, η «επιχείρηση σκούπα» σε βάρος των μεταναστών που περιφέρονται στο κέντρο της Αθήνας ουδέν απέδωσε. Εκτός βεβαίως από το ότι παρέσχε πρόσθετη πολιτική και ηθική νομιμοποίηση στους νεοναζί της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Η δε προεκλογική προφυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου - όσο επιβεβλημέμη κι αν ήταν λόγω της σοβαρότητας των πράξεων για τις οποίες καλείται να λογοδοτήσει - θεωρήθηκε ως απόπειρα των λαμογιών να πάρουν συχωροχάρτι «αποτελειώνοντας έναν τελειωμένο», όπως εύστοχα παρατήρησε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης.
Απέναντι σε αυτό το σκηνικό απόρριψης, αδιαφορίας κι εκδηλούμενης παντοιοτρόπως απέχθειας οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος έχουν καταληφθεί από κρίση πανικού.
Μόνο ως κρίση πανικού μπορεί να εκληφθεί η πρόσφατη συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου στο MEGA στην οποία απαξιώνει πλήρως την προεκλογική και μετεκλογική πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, απαντώντας ταυτόχρονα, στην ερώτηση που δεν του έγινε, ότι αυτός «ήταν Υπουργός Άμυνας και δεν είχε λόγο στην οικονομική πολιτική».
Μόνο ως κρίση πανικού μπορεί να εκληφθούν οι παραλαρηματικές ομιλίες του Αντώνη Σαμαρά,, ο οποίος συμπεριφέρεται σα να μην έχει δεσμευτέ εγγράφως ότι θα τηρήσει μέχρι κεραίας τη δανειακή σύμβαση που ψηφίστηκε στις 12 Φεβρουαρίου από τη Βουλή.
Μόνο ως κρίση πανικού μπορούν να εκληφθούν οι κραυγές της Ντόρας Μπακογιάννη για τις «συμφορές που μας περιμένουν» επειδή δεξιά κι αριστερά αντιμνημονιακά κόμματα θα έχουν «120 έδρες στη Βουλή».
Απέναντι σε αυτή την κρίση πανικού η αμηχανία των κομμάτων της Αριστεράς είναι έκδηλη. Αντί να ανοίξουν μεταξύ τους έναν εφ' όλης της ύλης πολιτικό διάλογο προκειμένου να αναδείξουν τα σημεία συμφωνίας και, ανεξαρτήτως εκλογικών τεκταινομένων, να βάλουν τις βάσεις για μια εναλλακτική πολιτική πρόταση, προβάλλουν τις, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες, αντιθέσεις τους, αποστερώντας από την κοινωνία το δικαίωμα της ελπίδας.
Ακόμα και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τα υπόλοιπα κόμματα για διάλογο και συνεργασία εμπεριέχουν έντονη την υποψία της απόπειρας επικοινωνιακής εκμετάλλευσης αυτής ακριβώς της δίψας της κοινωνίας για εναλλακτική πολιτική πρόταση, καθώς είναι γενικόλογες, δε συνοδεύονται από μια πρόσκληση διαλόγου με συγκεκριμένη ατζέντα και, κυρίως, συνδυάστηκαν με μια χωρίς περιεχόμενο πρόταση, για υποστήριξη κοινών υποψηφίων στις μονοεδχρικές περιφέρειες.
Οι εκλογές αυτές δεν είναι κρίσιμες μονάχα για το πολιτικό σύστημα. σε αυτές κρίνεται και η ικανότητα όσων το στηλίτευαν μέχρι τώρα, να αναδείξουν μια αναλυτική πολιτική πρόταση.
Είναι οι μόνοι που νομιμοποιούνται να διαχειριστούν την ακραία κρίση στην οποία βυθίζεται η ελληνική κοινωνία. Γι αυτό και είναι υποχρεωμένοι να αφήσουν κατά μέρος τις άγονες πολιτικές αντιπαραθέσεις και να ασχοληθούν, χθες, με μια σύνθεση απόψεων για άμεσες πρακτικές κινήσεις, που θα επιτρέψουν στην κοινωνία να ξανασταθεί στα πόδια της.
Είναι η μια και μοναδική τους ευκαιρία να γίνουν από κομπάρσοι πρωταγωνιστές. Και, δυστυχώς, όλα δείχνουν πως κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να την κλωτσήσουν.
Γιάννης Χρυσοβέργης
3 σχόλια:
Σχετικα με τον ΣΥΡΙΖΑ, ειναι αποπειρα επικοινωνιακης εκμεταλευσης η προταση για συνεργασια στις μονοεδρικες?
Γιατι χωρις περιεχομενο?
Ας γινουμε περισσοτερο ευελικτοι εδω που εχουμε φτασει.
Δεν περιμενουμε προεκλογικο μανιφεστο συνεργασιας σε μια τετοια χρονικη στιγμη. Εμεις που θελουμε να αδραξει η αριστερα την μοναδικη ισως ευκαιρια για συνεργασια και συγκυβερνηση,γιατι οχι τελικα, περιμενουμε με λαχταρα κινησεις συνεργασιας.Βαρεθηκαμε την περιχαρακωση με προσχημα την καθαροτητα των ιδεων μας.Ο απελπισμενος κοσμος περιμενει πλεον αυτο που τοσο χρονια κραταει ζωντανο μεσα του.Την αριστερα δυνατη και ενωμενη με τις οποιες διαφορες και αντιθεσεις που εχει.
Υπαρχει ακομα χρονος και θα δωθει και μετα τις εκλογες.
Μην απολεσουμε και αυτην την ευκαιρια
Ως προς το πρώτο σκέλος της παρέμβασής σου Τάσο έχω να πω το εξής. Εφ' όσον δεν υπάρχει ενιαία κάθοδος στο σύνμολο της επικράτειας η κοινή κάθοδος των κομμάτων της Αριστεράς σε οκτώ εκλογικές περιφέρειες δε θα άλλαζε την κατανομή των εδρών. Κάτι τέτοιο θα είχε αξία αν ένα από τα κάποτε μεγάλα κόμματα διεκδικούσε αυτοδυναμία, οπότε η απώλεια κάποιων μονοεδρικών περιφερειών ιθα μπορούσε να του τη στερήσει. Δεν είναι αυτή η περίπτωση.
Και χαρακτηρίζω την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προς τα υπόλοιπα κόμματα χωρίς περιεχόμενο, γιατί δεν έθετε κάποια συγκεκριμένα ζητήματα στα οποία θα γίνονταν ο διάλογος στο τραπέζι.
Από εκεί και πέρα συμφωνώ αποολύτως με το σχόλιό σου.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Kατ' αρχην σε ευχαριστω για τον χρονο σου να μου απαντησεις.
Πραγματι σε περιπτωση μη αυτοδυναμιας δεν αλλαζουν τα αριθμητικα δεδομενα.
Ειναι ομως κινηση συσπειρωσης. Και ο κοσμος των Επτανησων για παραδειγμα δεν θα αφηνε την ευκαιρια να παει χαμενη.
Θα εδειχνε το δρομο για ενοτητα και συνυπαρξη.
Θα ανταμωνε ξανα στην βαση.
Ετσι το ειδα , η τουλαχιστον ετσι ηθελα να το δω.
Δημοσίευση σχολίου