ΟΛΑΝΤ 'Η ΟΛΑΝΤΡΕΟΥ;

Ο γάλλος Σοσιαλιστής ηγέτης Φρανσουά Ολάντ είναι ο μεγάλος νικητής του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών και, δεδομένων των αποτελεσμάτων των υπολοίπων υποψηφίων, φαβορί για την εκλογή στο δεύτερο γύρο που θα διεξαχθεί στις 6 Μαΐου.

Στις υποσχέσεις του σοσιαλιστή ηγέτη για αλλαγές στο Σύμφωνο Στασθερότητας έχουν εναποθέσει πολλές ελπίδες, μεγάλα τμήματα της ελληνικής μεσαίας αστικής τάξης, τα περισσότερα ελληνικά κόμματα και, κυρίως, η φιλοευρωπαϊκή αριστερή διανόηση.

Το ερώτημα είναι αν ο Φρανσουά Ολάντ, εφ' όσον εκλεγεί Πρόεδρος, θα τολμήσει να αψηφίσει τις «παντοδύναμες αγορές» επιμένοντας στις προεκλογικές του δεσμεύσεις ή θα αποδειχθεί ΟΛΑΝΤΡΕΟΥ.

Ο Φρανσουά Ολάντ και ο Γιώργος Παπανδρέου έχουν αρκετά κοινά γνωρίσματα. Και οι δυο είναι καλά παιδιά, καλών οικογενειών με γαλλικά και πιάνο. Και οι δυο έχουν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε αριστοκρατικές συνοικίες. Και οι δυο βάσισαν την προεκλογική τους εκστρατεία στην υπόσχεση μιας διαφορετικής πολιτικής διαχείρισης της οικονομίας, που θα έδινε προτεραιότητα στις ανάγκες των φτωχών.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, αφού εξελέγη κι αφού πέρασε ένα ολόκληρο εξάμηνο ολοφυρόμενος που το πραγματικό έλλειμμα της χώρας ήταν πολύ μεγαλύτερο αυτού που ψευδώς δήλωνε η κυβέρνηση Καραμανλή - κι ο ίδιος το γνώριζε ότι ψεύδονταν - και απειλώντας ότι θα διαπραγματευτεί με το πιστόλι επάνω στο τραπέζι, υπέγραψε μια δανειακή σύμβαση, απόρροια της οποίας ήταν να κλείσουν δεκάδες χιλιάδες μικρών επιχειρήσεων μέσα σε δυο χρόνια, να διπλασιαστεί ο αριθμός των ανέργων, 400.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να εργάζονται απλήρωτοι για πάνω από τέσσερις μήνες, και, από την απώλεια δημοσίων εσόδων που προκάλεσε η κατάρρευση της οικονομίας, οδήγησε τη χώρα σε μια ακόμα χειρότερη δεύτερη δανειακή σύμβαση.

Ο Φρανσουά Ολάντ εξ αρχής χαρακτήρισε το Σύμφωνο Σταθερόπτητας που επέβαλε το δίδυμο Μέρκελ - Σαρκοζύ στην Ευρώπη αντιαναπτυξιακό και δήλωσε ότι θα φροντίσει να αναθεωρηθεί. Στηη διαβεβαίωση αυτή έχουν - κακώς - επενδύσει υπερβολικές ελπίδες μεγάλα τμήματα της ελληνικής μεσαίας αστικής τάξης, τα περισσότερα ελληνικά κόμματα - με εξαίρεση το ΚΚΕ και τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ κι ας είναι μόνο η ΔΗΜΑΡ που το διακηρύσσει ανοιχτά - και, φυσικά, η φιλοευρωπαϊκή αριστερή διανόηση (η οποία γενικώς τείνει περισσότερο στο να είναι αδιανόητη παρά διανόηση, αλλά αυτό είοναι άλλο θέμα).

Οι προσδοκίες αυτές είοναι υπερβολικές για πάρα πολλούς λόγους. Κατ' αρχή, η όποια αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας θα πάρει πολύ χρόνο, στη διάρκεια του οποίου χιλιάδες πολιτών στην Ελλάδα θα κατρακυλούν στη φτώχεια και την ανέχεια.

Κατά δεύτερον ο Φρανσουά Ολάντ, σε αυτή του την προσπάθεια, δεν πρόκειται να βρει ούτε μια κυβέρνηση σύμμαχο. Και μπορεί η Γαλλία να είναι μια χώρα με ιδιαίτερο ειδικό βάρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι όμως σε θέση από μόνη της να επιβάλει την άποψή της απέναντι στους 26 εταίρους της.

Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει το Φρανσουά Ολάντ σε χωρίς όρους παραίτηση από τις προεκλογικές του υποσχέσεις είναι ο αντίχτυπος που θα έχει η όποια προσπάθειά του στα επιτόκια δανεισμού της Γαλλίας. 

Είναι επίσης πολύ πιθανό η αντίδραση να είναι τέτοια, που για να τον πάρουν στα σοβαρά, να πρέπει ο Φρανσουά Ολάντ να απειλήσει ότι θα τινάξει στον αέρα την Ευρωπαϊκή Ένωση (αν βεβαίως ως τότε δεν έχει πάψει να υφίσταται λόγω ανεξέλεγκτου φαλιμέντου της Ελλάδας ή λόγω έκρηξης της κρίσης χρέους της Ισπανίας). Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο να το πράξει, για λόγους που άπτονται τόσο της Ιστορίας του κόμματός του, όσο, κυρίως, της προσωπικής του Ιστορίας. 

Είναι καιρός να το καταλάβουμε. Το κατς δεν είναι άθλημα για καλά παιδιά από καλές οικογένειες, αλλά για αλήτες. Και οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται αυτή την εποχή σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχουν κοινά στοιχεία με το κατς, όχι με την ελληνορωμαϊκή πάλη και δεν υπόκεινται σε κανέναν κανόνα του «ευ αγωνίζεσθαι».

Βεβαίως η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα και, για να εκλεγεί και να κυβερνήσει ο Φρανσουά Ολάντ θα χρειαστεί και την υποστήριξη της Αριστεράς στο δεύτερο γύρο και στις βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν. Μιας Αριστεράς που σήμερα με το 11,1% του Ζαν-Λυκ Μελενσόν πέτυχε το ψηλότερο ποσοστό των τελευταίων τριάντα χρόνων (ασχέτως αν ήταν πολύ πιο κάτω από το 15% των δημοσκοπικών προβλέψεων) και η οποία, για να συμπράξει στις βουλευτικές εκλογές θα θέσει όρους.

Σε κάθε περίπτωση όμως, οι όποιες ευμενείς επιπτώσεις για την ελληνική κοινωνία από τις σημερινές προεδρικές εκλογές στη Γαλλία θ' αρήσουν να φανούν. Κι ως τότε είμαστε υποχρεωμένοι να πορευτούμε με τις δυνάμεις μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης