ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ

Νέα δυσάρεστα κι ανησυχητικά έρχονται από το χώρο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ  ΠΡΑΣΙΝΩΝ. Στο όνομα των δημοκρατικών διαδικασιών αυτές στραγγαλίζονται προκειμένου να αποκλειστούν από το δικαίωμα της υποψηφιότητας στις εκλογές άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούνται «επικίνδυνοι» από νεοπαγείς μηχανισμούς, στόχος των οποίων είναι ο έλεγχος του κόμματος.

Όπως και πριν από είκοσι χρόνια στους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ η πηγή της κακοδαιμονίας εντοπίζεται και πάλι στην περιφερειακή οργάνωση Αττικής.

Όμως, η ευφορία και η δίψα για εξουσία, που έχουν καταλάβει διάφορους στο χώρο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ βασίζονται σε μια ψευδαίσθηση: ότι η είσοδος στην επόμενη Βουλή είναι εξασφαλισμένη. Πράγμα που δεν ισχύει.  Αντιθέτως, θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για την επίτευξη του στόχου και σε αυτή κανείς δεν περισσεύει.

Τα όσα συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα σε συνελεύσεις οργανώσεων των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ της Αττικής  θα μπορούσαν να είχαν συμβεί σε ένα κόμμα εξουσίας, κουρασμένο από την άσκησή της, με πλήθος στελεχών του να βαρύνονται με οικονομικά σκάνδαλα και με μοναδικό συνεκτικό ιστό μεταξύ τους τη δίψα για άσκηση της εξουσίας. Στην περίπτωση αυτή δεν θα υπήρχε τίποτα το μεμπτό και τίποτα το παράξενο.

Όταν όμως συμβαίνουν σε ένα κόμμα όπως οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ που είναι φορέας νέων – για την άκρως συντηρητική σε βαθμό επαρχιωτισμού ελληνική πολιτική σκέψη – ιδεών και μεθόδων άσκησης πολιτικής τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Πολύ περισσότερο που, μέχρι σήμερα, το κόμμα αυτό εκπροσωπείται, τόσο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όσο και σε περιφερειακό - τοπικό επίπεδο, από ανθρώπους άμεμπτου πολιτικού ήθους.

Η επικράτηση, σε νευραλγικές – με την έννοια ότι εφ’ όσον οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ μπουν στη Βουλή σε αυτές θα εκλεγούν κατά πάσα βεβαιότητα βουλευτές - μιας ομάδας διαδικασιολάγνων αποφασισμένων να πνίξουν κάθε έννοια Δημοκρατίας στο όνομα των δημοκρατικών διαδικασιών θα μπορούσε να είχε θεωρηθεί «παιδική αρρώστια» του κόμματος.

 Αν πίσω από αυτή τη διαμάχη υπήρχε, έστω, ένα πολιτικό ή ιδεολογικό διακύβευμα τα συμβάντα θα ήταν καταδικαστέα μεν, κατανοητά δε. Και είναι γεγονός ότι τα πολιτικά διακυβεύματα των επικείμενων εκλογών θα μπορούσαν να είχαν δικαιολογήσει μια κρίση στους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ.

Δυστυχώς το μοναδικό διακύβευμα είναι η δίψα κάποιων νεοπαγών «Οικολόγων» για βουλευτηλίκι έναντι οιουδήποτε τιμήματος. Μιας δράκας μετριοτήτων με υπέρμετρες προσωπικές φιλοδοξίες.

Σε ανθρώπους που ήταν υποψήφιοι στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και είχαν συγκεντρώσει υψηλό αριθμό σταυρών προτίμησης ή που, εφ’ όσον συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο θα ήταν οι πρώτοι, λόγω αλφαβητικής σειράς, στο ψηφοδέλτιο,  δεν επιτράπηκε καν να κριθούν από τα μέλη του κόμματος για το αν αξίζουν να είναι υποψήφιοι στις επικείμενες εκλογές, με μια σειρά ανάξιων σχολιασμού διαδικαστικών επιχειρημάτων.

Η αλαζονική αυτή συμπεριφορά βασίζεται σε ένα σοβαρό πολιτικό λάθος: στην πεποίθηση πως, ό,τι και αν συμβεί, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ θα είναι ένα από τα κόμματα της επόμενης Βουλής.  Μια σύντομη ματιά στις δημοσκοπήσεις των περασμένων έξι εβδομάδων δείχνει ακριβώς το αντίθετο.

Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ δεν έχουν εξασφαλισμένη την παρουσία τους στην επόμενη Βουλή. Και θα χρειαστεί να καταβάλουν υπεράνθρωπη προσπάθεια για να πείσουν μια κοινωνία που έχει απαξιώσει τον πολιτικό λόγο και διάλογο ότι αξίζει τον κόπο να τους εμπιστευτεί, για τον πολιτικό τους λόγο και την προσήλωσή τους στον πολιτικό διάλογο.

Για να συμβεί αυτό χρειάζονται πρώτα απ’ όλα υποψήφιοι με προσωπικό κύρος και αναγνώριση από τις τοπικές κοινωνίες. Αλλά και εφαρμογή της ουσίας των αξιών αυτών στις εσωκομματικές διαδικασίες.

Αυτό το σαββατοκύριακο συνέρχεται το Συνέδριο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ. Είναι μια ευκαιρία το ανώτατο όργανο του κόμματος να αποκαταστήσει την τάξη μη επιτρέποντας να κακοφορμίσουν οι πληγές που άνοιξαν την περασμένη εβδομάδα. Αν δεν το κάνουν θα είναι κρίμα.

Και πρέπει να ξέρουν ότι, αν από τη μέρα που διαλύθηκαν οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ χρειάστηκαν είκοσι σχεδόν χρόνια για να ξαναϋπάρξει άξιο λόγου οικολογικό σχήμα, μια επανάληψη του σεναρίου του 1992, και μάλιστα χωρίς να είναι φορτισμένη από το ιδεολογικό περιεχόμενο ενός μείζονος πολιτικού διακυβεύματος όπως τότε, θα καταδικάσει τον οικολογικό πολιτικό χώρο σε ισόβια πολιτική ανυπαρξία. Εκτός κι αν αυτός ακριβώς είναι ο στόχος των κυρίων που προέβησαν στα αίσχη της περασμένης εβδομάδας.

Γιάννης Χρυσοβέργης