ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Η συζήτηση για την επέκταση της υποχρεωτικής λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές, θα είχε ένα νόημα σε εποχή επέκτασης της κατανάλωσης.

Στη σημερινή εποχή όμως, πέρα από τα «ύποπτα» δωράκια προς συγκεκριμένες κατηγορίες μεγάλων εμπορικών αλυσίδων, το εν λόγω νομοσχέδιο αποτελεί λαμπρό δείγμα του συνδρόμου της Μαρίας Αντουανέτας.

 

Σε περίοδο επέκτασης της κατανάλωσης, το ζήτημα του ανοίγματος εμπορικών καταστημάτων και Κυριακές θα άξιζε μια δημόσια συζήτηση. Με σοβαρά επιχειρήματα, με πραγματικές οικονομικές μελέτες - όχι σαν τη μελέτη-μαϊμού του ΟΟΣΑ που φτιάχτηκε στο γραφείο του Κωστή Χατζηδάκη και η οποία αποτέλεσε το μοναδικό επιχείρημα του τελευταίου για να περάσει το νόμο - μέσω των οποίων θα εξετάζονταν τα πιθανά οφέλη στην αύξηση του κύκλου εργασιών των εμπορικών επιχειρήσεων, οι ανάγκες για πρόσθετες θέσεις εργασίας, τα ενδεχόμενα φορολογικά οφέλη για το Δημόσιο. Επίσης θα σταθμίζονταν τα μειονεκτήματα της πρότασης, αν το αυξημένο μισθολογικό κόστος θα καλύπτονταν, έστω μεσοπρόθεσμα, από την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, αν η λειτουργία θα συνιστούσε ή όχι αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος των μικρών επιχειρήσεων και με ποιο τρόπο κάτι τέοιο θα μπορούσε να αποφευφχθεί.

Στη σημερινή συγκυρία δεν ισχύει τίποτα απόλύτως από τα παραπάνω. Με τη χώρα σε έβδομο χρόνο σε βαθειά ύφεση, την ανεργία να πλησιάζει το 30% (το ποσοστό που θα είχε πιάσει αν είχε κρδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως μας έλεγαν τα ΜΜΕ  της πολιτικής ορθοδοξίας), την ύφεση στο 5% για έκτο συνεχόμενο χρόνο (ενώ αν κέρδιζε τις εκλογές η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ θα είχαμε ανάπτυξη το 2013, μας έλεγαν τα ίδια παπαγαλάκια), τη μείωση του κύκλου εργασιών του λιανεμπορίου κάθε τρίμηνο, με 120.000 επιχειρήσεις να έχουν βάλει λουκέτο σε τρία χρόνια, η όλη υπόθεση μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο.

Είναι όμως;

Κατ' αρχή, το ίδιο το νομοσχέδιο, που παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως «παροχή συγκριτικού πλεονεκτήματος στις μικρές εμπορικές επιχειρήσεις» εισάγει  τον αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος ακριβώς των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων που έχουν κατορθώσει να παραμείνουν ακόμα όρθιες. 

Ας γίνουμε πιο σαφείς. Το δικαίωμα να ανοίγουν επτά Κυριακές το χρόνο, ή όσες αποφασίσει ο αντιπεριφερειάρχης της κάθε περιοχής, το έχουν τα καταστήματα επιφάνειας  έως 250 τετρ. μέτρα, αναφέρει ο νόμος. Επ' αυτού υπάρχει μια λεπτομέρεια: το δικαίωμα αυτό ισχύει και για τα λεγόμενα shop in the shop, δηλαδή τους ενοικιαζόμενους χώρους σε μεγάλες αλυσίδες, από επίσης μεγάλες αλυσίδες εμπορείας προϊόντων. Μεγάλα εμπορικά κέντρα, τα οποία συνιστούν και τον σημαντικότερο ανταγωνιστή των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων, αποτελούνται εξ ολοκήρου από shops in the shop (περίπτωσεις Attica, Hondos Center) ή τα καταστήματα που βρίσκονται εντός τους είναι όλα - ή σχεδόν όλα - κάτω των 250 τετρ. μέτρων (περιπτώσεις Mall, Golden Hall κ.λ.π.). Ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των «μικρών» καταστημάτων; Μεγάλες εταιρείες, συχνά πολυεθνικές, εμπορείας προϊόντων. Με πολλαπλάσιες δυνατότητες από μια οικογενειακή εμπορική επιχείρηση να διαχειριστούν το μισθολογικό κόστος, αλλά και τη φυσική κούραση του ανθρώπου που θα κληθεί να εργαστεί επτά ημέρες την εβδομάδα.

Πέραν δε αυτού, με δεδομένη την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, καθίσταται πραγματικά αμφίβολο αν θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Απλώς θα κινεζοποιηθούν ακόμα περισσότερο οι ανέκαθεν βάρβαρες εργασικές συνθήκες των εμποροϋπαλλήλων. 

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αυτος είναι ο σκοπός της εμμονής του Κωστή Χατζηδάκη στο άνοιγμα των «μικρών καταστημάτων όλες τις κυριακές του χρόνου».

Υπάρχει όμως μια πραγματικότητα που βγάζει μάτια. Οι πωλήσεις των εμπορικών καταστημάτων δεν πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο γιατί είναι λίγεες οι ώρες λειτουργίας των καταστημάτων. Αυτό προφανώς δεν μπορεί να το αντιληφθεί ο κ. Χατζηδάκης, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει βγει για ψώνια εδώ και πάρα, μα πάρα πολλά χρόνια. Γιατί αν είχε βγει ένα Σάββατο πρωί, θα έβλεπε κόσμο πολύ να κοιτάζει τις βιτρίνες, λίγους ανθρώπους μέσα στα μαγαζιά, ακόμα λιγότερους μπροστά στα ταμεία. Αυτή η πραγματικότητα δε θα αλλάξει ακόμα κι αν τα εμπορικά καταστήματα μείνουν ανοιχτά ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Το πολύ-πολύ να αραιώσουν αυτοί που κοιτάζουν τις βιτρίνες, πράγμα καθόλου βέβαιο.

Με δυο λόγια ο Κωστής Χατζηδάκης δημιούργησε μόνος του άλλη μια «απαίτηση της Τρόικας», άνοιξε άλλο ένα μέτωπο με άλλη μια κοινωνική ομάδα, ξεπουπουλιάστηκε επαρκώς, αφού, για ψηφιστεί το νομοσχέδιο, έκανε αλλαγές κάθε λίγο και λιγάκι και στο τέλος δε θα του μείνει τίποτα.

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.

 

Γιάννης Χρυσοβέργης

 

Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμα τον αγαπητό συνάδελφο Γιάννη Δεμερτζόγλου για την ευγενική παραχώρηση της άδειας χρήσης του σκίτσου του στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ και σε αυτή την ανάρτηση.