Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ; ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ. ΕΝΟΧΟΣ; ΤΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΠΛΗΜΕΛΗΜΑ

Η παραπομπή του Γ. Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο με επιχειρήματα τραβηγμένα, στην καλύτερη περίπτωση, από τα μαλλιά, οδηγεί το θεσμό, για δεύτερη φορά σε διάστημα 25 χρόνων, σε γελοιοποίηση.
Κι οι συνέπειες αυτής της γελοιποίησης υπάρχει κίνδυνος να είναι τραγικές, καθ' όσον ελλοχεύει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
 
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή για την παραπομπή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, δεν πρέπει να άφησε ευχαριστημένο κανένα κομματικό επιτελείο. Σε μια συνεδρίαση, στη διάρκεια της οποίας ούτε μια φωνή αντιλόγου δεν υψώθηκε, 70-133 βουλευτές, ανάλογα με την κατηγορία, επέλεξαν να εκφράσουν τη διαφωνία τους, με διάφορους τρόπους - απουσία από την ψηφοφορία, αποχή, αρνητική ψήφος, άκυρο ψηφοδέλτιο - στο οργανωμένο λιντσάρισμα του πρώην υπουργού Οικονομικών.
Όμως προβληματισμό προκαλεί το ότι κανένας βουλευτής δεν τόλμησε να διακηρύξει ευθαρσώς τις ενστάσεις του. Προβληματισμό προκαλεί η ευκολία με την οποία οι άνθρωποι αυτοί δεν τόλμησαν να διατυπώσουν τις απόψεις τους φοβούμενοι... τι; Το λιντσάρισμα των ΜΜΕ;  Τις κομματικές κυρώσεις; Την οργή των ψηφοφόρων τους;
Δυστυχώς η απόφαση της Βουλής βάζει τα   θεμέλια για τη γελοιοποίηση του Ειδικού Δικαστηρίου, όπως και το 1989, όταν με έωλα στοιχεία, παραπέμφθηκε σε αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Η γνωστή ως «λίστα Λαγκάρντ», ως προϊόν υποκλοπής - δεν τη δημοσίευσε η HSBC, αλλά ένα απολυμένο στέλεχός της - δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικό στοιχείο σε καμιά δίκη, ούτε καν ως επίσημη αιτιολογία για φορολογικό έλεγχο (υπάρχει σχετική πρόσφατη απόφαση του Γαλλικού Ανωτάτου Δικαστηρίου).
Το ότι η εν λόγω «λίστα» είναι προϊόν υποκλοπής δε σημαίνει ότι δε μπορεί, με τους κατάλληλους χειρισμούς, να αξιοποιηθεί για φορολογικούς ελέγχους.
Είναι επίσης γεγονός ότι, τόσο επί  Παπακωνσταντίνου, όσο και επί  Βενιζέλου, πως η αξιοποίηση αυτή δεν έγινε.
Ας μην ασχοληθούμε με την εξωφρενική ασυλία που παρέσχε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, σε σύγκριση με τη μεταχείριση που επιφύλαξε στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Ας σταθούμε στις ευθύνες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει ευθύνη, διότι δεν είναι σε θέση να εξηγήσει τι έκανε το αρχικό CD που παρέλαβε από τη Γαλλίδα τότε ομόλογό του. Μπορεί η «απώλεια» του αρχείου, που δεν συνιστά δημόσιο έγγραφο γιατί είναι προϊόν υποκλοπής, να στοιχειοθετήσει κακουργηματική πράξη; Βαριές πολιτικές ευθύνες αναμφίβολα, αλλά γι αυτές την απόφαση παίρνουν οι ψηφοφόροι, όχι τα δικαστήρια.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει ευθύνη, διότι ενώ ανέθεσε στον τότε προϊστάμενο του ΣΔΟΕ να ελέγξει τα 20 ονόματα με τις μεγαλύτερες καταθέσεις, ο τελευταίος δεν το έπραξε, κι ο Παπακωνσταντίνου ούτε τον υποχρέωσε να πράξει το καθήκον του, ούτε τον έστειλε στο σπίτι του, πράγμα που όφειλε να είχε κάνει. Ανεπάρκεια σε βαθμό ποινικού αδικήματος (παράβαση καθήκοντος) αναμφίβολα. Αν όμως γι αυτό παραπεμφθεί ο Παπακωνσταντίνου για κακούργημα (απιστία) τότε γιατί δεν έχουν παραπεμφθεί μέχρι σήμερα δεκάδες υπουργών οι εντολές των οποίων κατά καιρούς δεν έχουν υλοποιηθεί από τους υπηρεσιακούς παράγοντες;
Τέλος, σε ό,τι αφορά το αδίκημα της νόθευσης εγγράφου, από το γεγονός ότι η εν λόγω λίστα δεν μπορεί να θεωρηθεί δημόσιο έγγραφο», στερείται υπόστασης.  Βεβαίως, εγείρεται ηθικό ζήτημα για τη διαγραφή των ονομάτων των συγγενών του Παπακωνσταντίνου, αν την έκανε αυτός. Όμως ακόμα κι αυτό δεν μπορεί να αποδειχθεί, μιας και τη διαγραφή των τριών ονομάτων θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει οποιοσδήποτε.
Συμπερασματικά οδηγούμαστε σε μια απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου, αν αυτό σεβαστεί τους κανόνες της ποινικής δικονομίας, που θα οδηγήσει στην καταδίκη του Παπακωνσταντίνου μονάχα για πλημέλημα.
Κάτι σαν την υπόθεση του σκανδάλου Κοσκωτά, που κατέληξε στην καταδίκη του Τσοβόλα και του Πέτσου για πλημελήματα. Τότε, για το εν λόγω σκάνδαλο, είχε αποφασίσει να αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη ο Μένιος Κουτσόγιωργας. Πράγμα που οδηγούσε μαθηματικά στην απαλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου, μολονότι ήταν προφανές ότι αυτός είχε οργανώσει το σχέδιο δημιουργίας ομίλου ΜΜΕ από τον Κοσκωτά και αναμφίβολα γνώριζε τι συνέβαινε με την Τράπεζα Κρήτης. 
Η απόφαση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (ΚΚΕ, Ελληνική Αριστερά και διάφοροι ανεξάρτητοι μεταξύ των οποίων ο Νίκος Κωνσταντόπουλος) να παραπέμψουν τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο με κατηγορητήριο που επέσειε ισόβια καταδίκη και η υποχρεωτική απαλλαγή του ελλείψει στοιχείων, απαξίωσαν το θεσμό στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας τόσο, που χρειάστηκαν 24 ολόκληρα χρόνια για να ξαναπαραπεμφθεί άνθρωπος. Και φυσικά ακολούθησε σωρεία σκανδάλων που έμειναν ατιμώρητα, μπροστά στα οποία το σκάνδαλο Κοσκωτά ήταν πταίσμα. 
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο σοβαρά σήμερα. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, αντιπαθής ούτως ή άλλως γιατί με εγκληματική ελαφρότητα, μαζί με το Γιώργο Παπανδρέου, αποδέχτηκαν αμαχητί το πρώτο Μνημόνιο, ρίχνοντας την κοινωνία σ' ένα πηγάδι δίχως πάτο, παραδίδεται στο Ειδικό Δικαστήριο με κατηγορίες, τουλάχιστον ατελώς τεκμηριωμένες, που επιδέχονται ισόβια κάθειρξη. Το Ειδικό Δικαστήριο καλείται, είτε να τον καταδικάσει με ελλειπή στοιχεία για να ικανοποιήσει το δημόσιο αίσθημα, είτε να τον καταδικάσει για το μοναδικό στοιχειωθετημένο αδίκημά του, την παράβαση καθήκοντος (ο Πέτσος είχε καταδικαστεί για ένα πανωσήκωμα στις εγκαταστάσεις του συγκροτήματος Κοσκωτά).
Μόνο που τώρα ελλοχεύει η Χρυσή Αυγή, η οποία δε θα χάσει την ευκαιρία να επιτεθεί και να πείσει, για τη «διαφθορά του κοινοβουλευτισμού».
Καθιστώντας το Γιώργο Παπακωνσταντίνου αποδιοπομπαίο τράγο της πολιτικής τους αποτυχίας οι ηγεσίες της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, έπαιξαν σε βάρος των ελευθεριών όλων μας.
Όσο για τις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, πέραν του ότι κι αυτοί έπαιξαν σε βάρος των ελευθεριών όλων μας,  πρέπει κάποτε να μάθουν ότι ποινικοποιώντας τα πάντα και παίζοντάς το «Εισαγγελάτοι» δεν καλύπτουν τις πολιτικές τους αδυναμίες. Αδιάψευστος μάρτυς είναι η δημοσκοπική τους στασιμότητα, σε μια εποχή που η καθημερινότητα χειροτερεύει αλματωδώς. Ειδικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είχε αντλήσει κάποια διδάγματα από το φιάσκο της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γιάννης Χρυσοβέργης



Δεν υπάρχουν σχόλια: