Οι εξωφρενικές, αλλά απολύτως αναμενόμενες, απαιτήσεις της Τρόϊκα για άμεση μείωση των κατώτατων μισθών, έβγαλαν στο κλαρί μέχρι κι αυτούς που μέχρι χθες ελεεινολογούσαν κάθε επικριτική στη διαχείρση της χρεοκοπίας του ελληνικού Κράτους φωνή.
Η κατάπτυστη απαίτηση της γερμανικής κυβέρνησης προκάλεσε ως και «την εθνική υπερηφάνεια» του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Η απορία όμως είναι δεδομένη: όταν σε ένα λαό αφήνεις μονάχα την επιλογή ανάμεσα στο Κούγκι και στο Ζάλογγο τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δε θα προτιμήσει το πρώτο;
Το να επιδιώξει κανείς να αντικρούσει, με λογικά επιχειρήματα και αριθμούς, τις απαιτήσεις των δανειστών είναι καταφανώς παράλογο, μιας και η όλη τους συμπεριφορά βασίζεται σε δυο αξίες: «Ου με πείσης κ' αν με πείσοις» και «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Το να επιδιώξει να κατανοήσει κανείς τη συμπεριφορά αυτή από το γεγονός και μόνο ότι η προηγούμενη κυβέρνηση υπέγραφε, αποδεδειγμένα πλέον, λευκά χαρτιά, αδυνατώντας στη συνέχεια να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της οριακή και μόνο αξία έχει, μιας και τις απαιτήσεις των δανειστών δε διατυπώνουν τα εδώ εκτελεστικά όργανα, αλλά οι ηγεσίες των οργανισμών που εκπροσωπούν.
Από εκεί και πέρα είναι απορίας άξιο πώς μια σειρά επιφανών απολογητών της πολιτικής της προηγούμενης και αυτής της κυβέρνησης διεκδικούν τον τελευταίο μήνα ρόλους Βελουχιώτη και Πασιονάριας. Σίγουρα οι έντιμοι αυτοί πολίτες δεν ξύπνησαν μια μέρα αναφωνώντας «τυφλός(ή) ήν και ανέβλεψα», πολύ δε περισσότερο δεν άλλαξαν ύφος και ήθος. Μάλλον η μείωση της τηλεθέασης του δελτίου του τηλεοπτικού σταθμού στον οποίο εργάζονται τους ενόχλησε και άλλαξαν άποψη μέσα σε μια νύχτα.
Είναι προφανές επίσης ότι οι κατάπτυστες αξιώσεις της γερμανικής κυβέρνησης - τα έσοδα του ελληνικού Κράτους να διατίθενται αποκλειστικά και μόνο στην ικανοποίηση του χρέους και ο ορισμός ανθυπάτου με δικαίωμα αρνησικυρίας στις αποφάσεις της Βουλής των Ελλήνων - έθεσαν τα μέρη της «συμμαχία των προθύμων» που κυβερνούν αντιμέτωπα με την πολιτική τους επιβίωση.
Κι ο λόγος είναι απλός. Οι ιταμές αυτές αξιώσεις, που διατυπώθηκαν ταυτόχρονα και με τρόπο που δε σηκώνει αντίρρηση, κατέστησαν σαφές στην ελληνική μεσαία αστική τάξη πως ό,τι κι αν συμβεί, θα πεινάσει.
Και βεβαίως αυτός που ήδη δεν έχει να φάει, όπως κι αυτός που μέχρι σήμερα συναινούσε στα όσα γίνονταν με την ελπίδα πως «θα τη βγάλει καθαρή», αλλά τώρα διαπιστώνει πως δεν έχει καμιά ελπίδα, δε νοιάζεται για το αν όταν θα πεινάει το νόμισμα της χώρας θα είναι η δραχμούλα ή το ευρώ. Πολύ περισσότερο δεν τον νοιάζουν οι επιπτώσεις που θα έχει για την «Ενωμένη Ευρώπη» η άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας. Αντιθέτως, έχοντας την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ένα και μόνο πράγμα θα επιδιώξει: να πάρει μαζί του στην κόλαση δικαίους και αδίκους.
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα έχει απλωθεί με τέτοια ταχύτητα στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες ημέρες που απειλεί τα πάντα: κόμματα, συνδικαλιστικές ηγεσίες, ΜΜΕ που διακρίνονται ως απόστολοι της φιλελεύθερης ορθοδοξίας, προέδρο της Δημοκρατίας, Βουλή, με δυο λόγια όχιο μόνο το σύνολο των προσώπων που εκπροσωπούν τους θεσμούς, αλλά και τους ίδιους τους θεσμούς. Ακόμα χειρότερα, κανενός δεν καίγεται καρφάκι ως προς το με τι θα αντικαταστήσει το κοινοβουλευτικό θεσμικό πλαίσιο.
Σε αυτό το σκηνικό του ανεμοστρόβιλου που θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του, η μόνη ελπίδα να διασωθεί η Δημοκρατία, ως σύνολο αξιών, ως τρόπος πολιτκής εκπροσώπησης και ως πολιτισμός, είναι οι δυνάμεις της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς και της Οικολογίας να αξιώσουν από κοινού την εξ αρχής επαναδιαπραγμάτευση όλων όσων έχουν γίνει τα τελευταία δυο χρόνια στην Ελλάδα. Απειλώντας, και στην ανάγκη πραγματοποιώντας την απειλή, να βάλουν φωτιά στα τόπια.
Προϋπόθεση για να συμπεριφερθούν όμως έτσι είναι να πάρουν χαμπάρι ότι, αν θέλουν η Ελλάδα να μείνει μέρος του συνόλου που αποκαλείται Ευρώπη, προϋπόθεση είναι να παραμείνει Δημοκρατία. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει η Δημοκρατία ν' αποδείξει ότι δεν περισσεύει κανεις.
Αντιθέτως, όσο θα προβάλλουν την ανάγκη «ευρωπαϊκής λύσης» χωρίς να προσδιορίζουν με σαφήνεια ότι αυτή η ευρωπαϊκή λύση πρέπει να υπάρξει με όρους κοινωνικής αλληλεγγύης, οι καρικατούρες του Μουσολίνι και του Εμβέρ Χότζα που καιροφυλακτούν, σύντομα θα αξιοποιήσουν την οργή των πεινασμένων, όπως ονειρεύονται.
Γιάννης Χρυσοβέργης
4 σχόλια:
Το καλό με το ευρώ είναι οτι δεν μπορεί να το υποτημισεί η Ελληνική κυβέρνηση για να κρύψει τα άισχη της. Το γεγονός οτι παρόλες τις δυσκολίες το Ευρώ είναι η σωτηρία μας, δεν το έχω ακουσει απο κανέναν. Το γεγονός οτι οι κραταιοί το προβάλλουν ως τη ρίζα των προβλημάτων στην Ευρώπη δεν βρωμάει σε κανεναν; Οι Γερμανοί που θέλουν έλεγχο της Ελληνικής οικονομίας δεν υπέγραψαν τα δάνεια στο όνομα του Ελληνικού λαού, που δεν μπορούμε να πληρώσουμε. Το μόνο που θέλουν έιναι μια σταθερή Ευρώπη και απο αυτή την άποψη θέλου το καλό μας. Η θρυλική υποτίμιση στην περίπτωση της επιστροφής στη δραχμή δεν είναι το τέλος της ιστορίας, οπού οι Έλληνες ζήσαν καλα και οι Γερμανοί καλύτερα. Αντιθέτως! Αφού υποτιμηθεί η δραχμή όλες οι εισαγωγές γίνονται πανάκριβες και ο πληθωρισμός φτάνει στα ύψη, με αποτέλεσμα η αγοραστική δύναμη να μειώνεται. Απο τήν αλλή η οικονομία καταστρέφεται ολοσχερώς. Καλύτερα η μείωση μισθών λεω εγώ. Και επι τέλους γιατί δεν αναλαμβάνει ο καθένας μερίδιο της ευθύνης. Οι αχρείες κυβερνήσεις μας είναι δημοκρατικά εκλεγμένες. Τέλος υπάρχουν λύσεις για όλους στην ενωμένη Ευρώπη. Λέγονται Αυστρία (4% ανεργία), Ολλανδία (4% ανεργία) κλπ. και όλοι έχουν δικαίωμα να μεταναστευσούν όπου θέλουν. Η Ευρώπη και το Ευρώ είναι ευλογία και μακάρι να προχωρήσουμε το συντομότερο δυνατόν στην ομοσπονδία οπού κάποιο αξιότεροι στην δημόσια διοίκηση θα ελέγχουν και την Ελληνική οικονομία. Αν αυτο μας προσβάλλει την εθνική μας αξοπρέπεια ας ψηφήσουμε άλλο κομμα απο τα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στις επόμενες εκλογές.
Κωνσταντίνε,
Τα πράγματα έχουν πάεψει προ πολλού να είναι τόσο απλά. Η νέα μείωση των μισθών που απαιτείται, αν περάσει, θα έχει ως συνέπεια, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων να μην έχουν να φάνε.
Ήδη, μόνο στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων τρώνε κάθε μέρα γύρω στις 2000 άνθρωποι. Ο Δήμος έβαλε στο φετινό προϋπολογισμό του για συσσίτια 35 εκατομμύρια και πάλι δε φτάνουν.
Άλλοι τόσοι τρώνε καθημερινά στο συσσίτιο της Καθολικής Εκκλησίας. Για να μην αναφερθώ στα συσσίτια των μητροπόλεων της ορθόδοξης Εκκλησίας, για τα οποία δεν υπάρχουν στοιχεία.
Σε δεκάδες σχολείων θα αρχίσει από τον επόμενο μήνα η διανομή κουπονιών γεύματος σε μαθητές, διότι υπάρχουν παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο χωρίς να έχουν βάλει μπουκιά στο στόμα τους.
Τα πράγματα έχουν πάψει να είναι απλά.
Κι όταν το ΔΝΤ απαιτεί να αυξηθεί ο ΦΠΑ στα βιβλία από 6,5% στο 19% ή στο 21%, αλλά να καταργηθεί ο φόρος πολυτελείας, σε πολυτελή αυτοκίνητα, πούρα, καλλυντικά κ.λ.π., ε αυτό δε μπορώ να το καταπιώ.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Είναι λυπηρή η κατάσταση πραγματικά. Η εδώ τηλεόραση ειχε ολόκληρη συζήτηση γαι το θέμα με αναποκρίτες απο την Αθήνα που έδειχναν πραγματικα θλιβερές σκηνές (http://www.sbs.com.au/ondemand/video/2165609129/Insight:-Greek-Ruins). Όμως αυτο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αυτοί οι άνεργοι δεν πάνε να βρούνε δουλειά σε κπαόια άλλη χώρα; Το ίδιο και για την Ισπανία. Δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν η ανεργία των 25-35 ετών να είναι στο 50%. Δεν βαριούνται να κάθονται στην Ελλάδα της μηδενικής ευκαιρίας και της μιζέριας, όταν οι Γερμανοί παρακαλάνε για εργάτες και θα τους πληρώναν για μετεκπαίδευση; Τα συσσύτια τα είχα συνδέσει με ανθρώπους που δεν μπορούν να δουλέψουν. Αν βλέπει κάποιος οτι θέλει και μπορεί να δουλέψει αλλά δεν υπάρχουν ευκαιρίες γιατι να μην τις εκμεταλλευτεί εκεί που υπάρχουν; Πραγματικά μου είναι αδιανόητο, και αν έχεις κάποια θεωρία θα με ενδιεφερε πολύ να την ακούσω.
Κωσταντίνε και πάλι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Σε επίπεδο αποφοίτων πανεπιστημίου η τάση μετανάστευσης είναι ήδη αισθητή.
Όμως οι υπόλοιποι, πού να πάνε; Και να κάνουν τι; Να είναι άστεγοι σαν τους Αφγανούς στην Ελλάδα;
Σε κάθε περίπτωση, μολονότι στη Γερμανία, στην Αυστρία και στην Ολλανδία η ανεργία είναι χαμηλή, μη νομίζεις ότι κι εκεί υπάρχει πληθώρα διαθέσιμων θέσεων εργασίας.
Κι αυτές που υπάρχουν, αφορούν αποκλειστικά σε απόφοιτους Πανεπιστημίων σε τομείς των θετικών επιστημών, κι ειδικευμένους εργάτες στους τομείς της αυτοκινητοβιομηχανίας, των ηλεκτρικών συσκευών και της χημικής βιομηχανίας.
Το πρώτο υπάρχει σε αφθονία στην Ελλάδα κι έχει αρχίσει να την κάνει. Ουκ ολίγοι έρχονται και στα μέρη σας, στην Αυστραλία.
Σε ό,τι αφορά στους ειδικευμένους εργάτες στις παραπάνω ειδικότητες, οι δυο από τις τρεις ουδέποτε υπήρξαν στην Ελλάδα κι όσοι είχαν την τρίτη (εργάτες ηλεκτρικών συσκευών) είναι πλέον συνταξιούχοι, μιας κι η άλλοτε ευημερούσα ελληνική βιονμηχανία στον τομέα αυτό δεν υφίσταται εδώ και τριάντα περίπου χρόνια.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου