Η «ΦΟΥΣΚΑ» ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ ΚΑΙ Η «ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ» ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

Ο τρόπος με τον οποίο «έκλεισε», μεσημέρι της παραμονής Πρωτοχρονιάς, η υπόθεση της παραίτησης των εισαγγελέων Πεπόνη και Μουζακίτη γέννησε πολλά ερωτηματικά. Η υπόθεση είχε αποκτήσει μια έντονη οσμή συναλλαγής. 

Η επιστροφή των δυο εισαγγελέων με την άσκηση δίωξης σε βαθμό κακουργήματος κατά του Γενικού γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών Γιάννη Καπελέρη και οι αιχμές που άφησαν κατά της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου επιβεβαιώνουν ότι, ανεξαρτήτως τελικής έκβασης, οι κύριοιΠεπόνης και Μουζακίτης είναι αποφασισμένοι να ανακατέψουν καλά την τράπουλα.

Βιάστηκα πριν τρεις μέρες - και σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος - να αποφανθώ ότι η υπόθεση της παραίτησης των εισαγγελέων δίωξης του οικονομικού εγκλήματος έκλεισε παράδοξα. Άλλο τόσο «παράδοξα» ξανάνοιξε σήμερα.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το «κλείσιμο» της υπόθεσης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήταν αποτέλεσμα ατυχούς χειρισμού και αμφιθυμίας από μέρους τους ή αν ήταν αποτέλεσμα μεθόδευσης αυτών που θέλουν να προστατεύσουν τη συστηματική φοροδιαφυγή ή αν ήταν συνδυασμός και των δυο.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν τα πρόστιμα για τα οποία ο, κατηγορούμενος πλέον, Γιάννης Καπελέρης ζητούσε να γίνει νομοθετική ρύθμιση αφορούσαν σε τυπικές παραβάσεις αδυνατώ να κατανοήσω το λόγο για τον οποίο δεν έπρεπε να εισπραχθούν. Κυρίως από σεβασμό στο 15% των πρατηριούχων οι οποίοι ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΥΠΟΠΕΣΕΙ στις κατά τον κ. Καπελέρη τυπικές παραλείψεις. 

Και βέβαια η υπόθεση αποκτά πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα αν τα πρόστιμα δεν αφορούσαν μόνο σε «τυπικές παραλείψεις» αλλά σε υποθέσεις λαθρεμπορίας καυσίμων, όπως ισχυρίζονται όχι μόνο οι δυο εισαγγελείς, αλλά και το ΣΔΟΕ και το ΚΕΠΥΟ, οπότε υπάρχουν και ποινικές ευθύνες. 
Γεγονός πάντως είναι ότι στη διάρκεια του 2010 το ΣΔΟΕ είχε βεβαιώσει φορλογικές παραβάσεις ύψους 10 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ. Όμως, δεδομένου του ελλείμματος στα δημόσια έσοδα του 2011, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν, έστω και το 25% αυτών των προστίμων, που προβλέπει ο νόμος για να προσφύγει κάποιος στα φορολογικά δικαστήρια, εισπράχτηκε.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον προκαλούν όμως οι αιχμές που άφησε σήμερα ο κ. Μουζακίτης κατά της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου για «κουκούλωμα» της έρευνας που είχε διαχθεί, αλλά και η άμεση αντίδραση της τελευταίας με μια ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία, «εφ' όσον οι δυο εισαγγελικοί λειτουργοί προσκομίσουν πρόσθετα στοιχεία η υπόθεση θα βγει από το αρχείο».

Επιχειρήθηκε παγίδευση των δυο εισαγγελέων με σκοπό τη μείωση της αξιοπιστίας τους; Βρέθηκαν οι δυο εισαγγελείς σε δίλημμα ως προς την τακτική που θα ακολουθούσαν με αποτέλεσμα να προβούν σε ατυχείς χειρισμούς; 

Σε κάθε περίπτωση η προσπάθεια των υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης  να τους υποκαταστήσουν με τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου μόνο αθώα δεν ήταν.

Σε κάθε περίπτωση, τα εντάλματα σύλληψης που εξέδωσαν, και συνεχίζουν να εκδίδουν, οι δυο εισαγγελείς σε βάρος μεγαλοοφειλετών του Δημοσίου, ανεξαρτήτως  του αν από ατέλεια - τυχαία άραγε; - του νόμου δεν αποδίδουν άμεσα τρομερά δημόσια έσοδα, ενόχλησαν.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν τουλάχιστον προφανείς πολιτικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ γιατί δε θέλησε ή δεν τόλμησε να συγκρουστεί με ένα μηχανισμό εξαφάνισης βεβαιωμένων προστίμων. Κι αυτό πέρα από το ενδεχόμενο της προσωπικής εμπλοκής του Ευάγγελου Βενιζέλου στην προσπάθεια φίμωσης των δυο εισαγγελέων.

Σε κάθε περίπτωση όμως τα υπόλοιπα κόμματα, μηδέ αυτών της Αριστεράς εξαιρουμένων, οφείλουν να είναι πολύ προσεκτικά στους χειρισμούς τους και κυρίως, οφείλουν να μην επιδιώξουν, όπως το 1989, να κρύψουν την απουσία πολιτικών προτάσεων κάτω από το ένδυμα της ηθικολογίας.  

Γιατί η αποκάλυψη της διαφθοράς που οδήγησε πριν είκοσι χρόνια στην κατάρρευση του πολιτικού συστήματος στη γειτονική Ιταλία, δε γέννησε μια πιο υγιή πολιτική κατάσταση, αλλά μια τουλάχιστον εξ ίσου διεφθαρμένη. 

Κι αυτό πρέπει να το έχουμε όλοι κατά νου. Οι έντιμοι δικαστές μπορούν να καταδικάσουν κάποιους διεφθαρμένους πολιτικούς, όχι όμως να εξαλείψουν τη διαφθορά από το πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι δουλειά της κοινωνίας. Και των πολιτικών δυνάμεων που επιδιώκουν την αντιμετώπιση της διαφθοράς με έργα και όχι με ηθικολογίες.

Γιάννης Χρυσοβέργης