Οκτώ μήνες μετά την υπογραφή του Μνημονίου η κυβέρνηση συνειδητοποιεί, πανικόβλητη, την παγίδα στην οποία μόνη της έπεσε, όταν έκαιγε το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί που διέθετε έναντι των δανειστών της - τη στάση πληρωμών - και εκλιπαρεί για παράταση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών που συνήψε. Μια παράταση που ουδείς προτίθεται να της δώσει. Κι ενώ η ελληνική οικονομία καταρρέει, από το συνδυασμό των μέτρων που επέβαλαν οι δανειστές και της ανικανότητας της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, το πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται σε όλο το φάσμα του. Νέες πολιτικές δυνάμεις εμφανίζονται και, το σημαντικότερο, όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θέλγεται από τη φασιστική ιδεολογία. Σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο γίνεται όσο ποτέ απαραίτητη η συγκρότηση ενός πόλου της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, που θα συσπειρώνει τις δυνάμεις της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Οικολογίας.
Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ επεφύλλασσε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη στην κυβέρνηση. Οι Ευρωπαίοι δανειστές - γιατί το ΔΝΤ, πιο πραγματιστικό, δείχνει να αποδέχεται το αίτημα - αρνήθηκαν να της προσφέρουν την πολυπόθητη ανάσα της παράτασης του χρόνου αποπληρωμής των δανείων με το ίδιο επιτόκιο. Έτσι οδεύει προς την κρίση της τέταρτης δόσης του δανείου εν μέσω οξειών κοινωνικών αντιδράσεων, «λιποταξιών» βουλευτών της, και με τον κίνδυνο να υποχρεωθεί σε μια επίσημη χρεοκοπία για την οποία θα είναι αυτή - και όχι η ΝΔ - υπάιτια.
Στο μεταξύ η δημιουργία των κομμάτων της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είναι μικρό μόνο δείγμα της διαδικασίας αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.
Ο ξυλοδαρμός του Κ. Χατζηδάκη, που δεν ήταν έργο κάποιων «σκοτεινών αναρχικών» αλλά μάλλον καλοβολεμένων μεσοαστών, αλλά και τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία, όσο κι αν προσπαθεί να μιμηθεί τη ρητορική του ΚΚΕ, αδυνατεί να εισπράξει έστω και μικρό μόνο κλάσμα της καλπάζουσας φθοράς του ΠΑΣΟΚ.
Ίδια γεύση και για το ΛΑΟΣ, του οποίου η στρατηγική επίδειξης «υπευθυνότητας για τη σωτηρία του έθνους» τιμωρήθηκε από το εκλογικό σώμα με στασιμότητα και ελαφρά πτωτική τάση, για πρώτη φορά από την ίδρυσή του.
Αντιθέτως, θραύση έκαναν τα ψηφοδέλτια της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αλλά και τα ψηφοδέλτια διάφορων ανεξάρτητων δεξιών, οι οποίοι σε πολλούς Δήμους υπερφαλάγγισαν με άνεση τους επίσημους υποψήφιους της συντηρητικής παράταξης.
Το ΚΚΕ κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει καλύτερα από όλα τα άλλα κόμματα της Αντιπολίτευσης αυτή την κατάσταση παράκρουσης στην οποία έχει περιέλθει η μεσαία αστική τάξη. Ο πολιτικός του λόγος χάιδεψε τα αυτιά όλων αυτών που, σαν τα κακομαθημένα αγοράκια, σκούζουν και χτυπιούνται γιατί τους πήραν το παιγνίδι τους, δεν κάνουν όμως τίποτα για να το πάρουν πίσω.
Η στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ σαφώς και δεν οφείλεται στην ίδρυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Έχοντας επιλέξει το «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ειρημμένοι» κόμμα να διαγκωνιστεί με το ΚΚΕ στο χάιδεμα αυτιών αντί της παραγωγής πολιτικής, έχασε. Η επαναστατική φιλολογία των στελεχών του δεν έπεισε κανένα, ούτε καν τη νεολαία που προσπαθούσε να σαγηνεύσει με τον ψευδονεανικά οργισμένο λόγο του. Αντιθέτως θράυση έκαναν τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ στις διαδηλώσεις, όλο περισσότερο πυκνώνουν τα μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αναρχικών.
Είναι πλέον σαφές ότι ζούμε τους πρώτους τριγμούς τεκτονικών αλλαγών στο πολιτικό σκηνικό. Αυτό γίνεται όλο και περισσότερο σαφές κι από την ευκολία με την οποία οι πολίτες, τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά, υιοθετούν στοιχεία της φασιστικής βαρβαρότητας. Πέρα από τη χωρίς προηγούμενο αποχή στις πρόσφατες Ευρωπαϊκές και Αυτοδιοικητικές εκλογές, είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία υιοθετείται η απόρριψη της πολιτικής και των κοινοβουλευτικών θεσμών και η αντικατάσταση της απόδοσης Δικαιοσύνης από το νόμο του Λυντς - βλ. τις διάφορες προτροπές στο διαδίκτυο για διαπόμπευση υποτιθέμενων παιδεραστών, τις εκκλήσεις συγκέντρωσης υπογραφών για κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας με καθαρά φασιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο, ακόμα και τον ξυλοδαρμό του Κ. Χατζηδάκη.
Είναι επίσης σαφές ότι η οργή που διακατέχει τη νεολαία δε μπορεί να εκτονωθεί μέσα από τις συντεταγμένες δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Κι αυτό οδηγεί με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι κυοφορείται μια νέα γενιά οργανώσεων αντάρικου πόλεων. Οι οποίες, στην καλύτερη περίπτωση θα είναι σαν τη Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς και στη χειρότερη σαν τη Σέχτα Επαναστατών.
Σε αυτό το κάθε άλλο παρά ευοίωνο σκηνικό είναι, όσο ποτέ, απαραίτητη η συγκρότηση ενός πολιτικού πόλου μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Ο οποίος θα υπερασπιστεί τις πολιτισμικές κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης χωρίς να ταυτίζεται με την πολιτκή ολιγαρχία. Θα υπερασπιστεί στην πράξη - και όχι με παχιά λόγια χωρίς αντίκρυσμα - τη φτωχολογιά. Θα διεκδικήσει ισονομία, κοινωνική δικαιοσύνη, ενίσχυση των ατομικών ελευθεριών και αποτελσματική προστασία του περιβάλλοντος. Και θα μπορέσει να εμπνέυσει μια αποπροσανατολισμένη κοινωνία.
Ήδη υπάρχουν δυο φορείς που, στις αυτοδιοικητικές εκλογές, πιστώθηκαν την ψήφο των πολιτών που επιθυμούν την έξοδο από τη γενικευμένη πολιτκή και οικονομική βαρβαρότητα: η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ. Θεωρητικά η συγκρότηση αυτού του πόλου θα περνούσε μέσα από μια προγραμματική συνεργασία των δυο αυτών κομμάτων. Έχουν όμως τις προδιαγραφές;
Σε ό,τι αφορά στη Δημοκρατική Αριστερά τη βαραίνουν η απέχθεια των στελεχών της για την Οικολογία, ο μέχρι αηδίας φετιχισμός της νομιμότητας - ακόμα και αν η εξουσία είναι εντελώς έκνομη - και η ίδια η προέλευσή τους (στην πλειονότητά τους η μόνη εργασία που έχουν κάνει είναι κομματικά στελέχη, στο ΚΚΕεσ., την ΕΑΡ και το ΣΥΝ) που κάνει, πολλά από αυτά, να αλοιθωρίζουν υπερβολικά προς το ΠΑΣΟΚ.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι από την πλευρά τους είναι αλήθεια ότι έχουν δώσει στον τελευταίο ενάμισι χρόνο πλήθος θετικών δειγμάτων στην προσέγγιση της πολιτικής. Ο πολιτικός τους λόγος σαφώς και διαφοροποιείται από τη ΣΥΡΙΖΙΚΗ και ΑΝΤΑΡΣΥΑΚΗ επαναστατική γυμναστική, καθώς δίπλα σε κάθε «Όχι» τους υπάρχει η εναλλακτική τους πρόταση. Όλες αυτές οι επιλογές όμως ήταν αποτέλεσμα οριακών πλειοψηφιών και, σε κάθε περίπτωση, μεγάλο μέρος των στελεχών τους θέλγεται από την ιδέα ενός «πράσινου ΣΥΡΙΖΑ».
Η συγκρότηση αυτού του πόλου της μεταρρυθμιστικής οικολογικής Αριστεράς δε μπορεί να περιοριστεί στα δυο παραπάνω μορφώματα, πολύ περισσότερο που, μεγάλος αριθμός των στελεχών τους έχουν άλλες βλέψεις. Κι αν πολίτες που δε μετέχουν σε αυτά τα σχήματα δεν αναλάβουν πρωτοβουλίες, η διαδικασία σύνθεσης μπορεί να μην αρχίσει καν.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ επεφύλλασσε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη στην κυβέρνηση. Οι Ευρωπαίοι δανειστές - γιατί το ΔΝΤ, πιο πραγματιστικό, δείχνει να αποδέχεται το αίτημα - αρνήθηκαν να της προσφέρουν την πολυπόθητη ανάσα της παράτασης του χρόνου αποπληρωμής των δανείων με το ίδιο επιτόκιο. Έτσι οδεύει προς την κρίση της τέταρτης δόσης του δανείου εν μέσω οξειών κοινωνικών αντιδράσεων, «λιποταξιών» βουλευτών της, και με τον κίνδυνο να υποχρεωθεί σε μια επίσημη χρεοκοπία για την οποία θα είναι αυτή - και όχι η ΝΔ - υπάιτια.
Στο μεταξύ η δημιουργία των κομμάτων της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είναι μικρό μόνο δείγμα της διαδικασίας αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.
Ο ξυλοδαρμός του Κ. Χατζηδάκη, που δεν ήταν έργο κάποιων «σκοτεινών αναρχικών» αλλά μάλλον καλοβολεμένων μεσοαστών, αλλά και τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία, όσο κι αν προσπαθεί να μιμηθεί τη ρητορική του ΚΚΕ, αδυνατεί να εισπράξει έστω και μικρό μόνο κλάσμα της καλπάζουσας φθοράς του ΠΑΣΟΚ.
Ίδια γεύση και για το ΛΑΟΣ, του οποίου η στρατηγική επίδειξης «υπευθυνότητας για τη σωτηρία του έθνους» τιμωρήθηκε από το εκλογικό σώμα με στασιμότητα και ελαφρά πτωτική τάση, για πρώτη φορά από την ίδρυσή του.
Αντιθέτως, θραύση έκαναν τα ψηφοδέλτια της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αλλά και τα ψηφοδέλτια διάφορων ανεξάρτητων δεξιών, οι οποίοι σε πολλούς Δήμους υπερφαλάγγισαν με άνεση τους επίσημους υποψήφιους της συντηρητικής παράταξης.
Το ΚΚΕ κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει καλύτερα από όλα τα άλλα κόμματα της Αντιπολίτευσης αυτή την κατάσταση παράκρουσης στην οποία έχει περιέλθει η μεσαία αστική τάξη. Ο πολιτικός του λόγος χάιδεψε τα αυτιά όλων αυτών που, σαν τα κακομαθημένα αγοράκια, σκούζουν και χτυπιούνται γιατί τους πήραν το παιγνίδι τους, δεν κάνουν όμως τίποτα για να το πάρουν πίσω.
Η στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ σαφώς και δεν οφείλεται στην ίδρυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Έχοντας επιλέξει το «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ειρημμένοι» κόμμα να διαγκωνιστεί με το ΚΚΕ στο χάιδεμα αυτιών αντί της παραγωγής πολιτικής, έχασε. Η επαναστατική φιλολογία των στελεχών του δεν έπεισε κανένα, ούτε καν τη νεολαία που προσπαθούσε να σαγηνεύσει με τον ψευδονεανικά οργισμένο λόγο του. Αντιθέτως θράυση έκαναν τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ στις διαδηλώσεις, όλο περισσότερο πυκνώνουν τα μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αναρχικών.
Είναι πλέον σαφές ότι ζούμε τους πρώτους τριγμούς τεκτονικών αλλαγών στο πολιτικό σκηνικό. Αυτό γίνεται όλο και περισσότερο σαφές κι από την ευκολία με την οποία οι πολίτες, τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά, υιοθετούν στοιχεία της φασιστικής βαρβαρότητας. Πέρα από τη χωρίς προηγούμενο αποχή στις πρόσφατες Ευρωπαϊκές και Αυτοδιοικητικές εκλογές, είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία υιοθετείται η απόρριψη της πολιτικής και των κοινοβουλευτικών θεσμών και η αντικατάσταση της απόδοσης Δικαιοσύνης από το νόμο του Λυντς - βλ. τις διάφορες προτροπές στο διαδίκτυο για διαπόμπευση υποτιθέμενων παιδεραστών, τις εκκλήσεις συγκέντρωσης υπογραφών για κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας με καθαρά φασιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο, ακόμα και τον ξυλοδαρμό του Κ. Χατζηδάκη.
Είναι επίσης σαφές ότι η οργή που διακατέχει τη νεολαία δε μπορεί να εκτονωθεί μέσα από τις συντεταγμένες δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Κι αυτό οδηγεί με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι κυοφορείται μια νέα γενιά οργανώσεων αντάρικου πόλεων. Οι οποίες, στην καλύτερη περίπτωση θα είναι σαν τη Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς και στη χειρότερη σαν τη Σέχτα Επαναστατών.
Σε αυτό το κάθε άλλο παρά ευοίωνο σκηνικό είναι, όσο ποτέ, απαραίτητη η συγκρότηση ενός πολιτικού πόλου μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Ο οποίος θα υπερασπιστεί τις πολιτισμικές κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης χωρίς να ταυτίζεται με την πολιτκή ολιγαρχία. Θα υπερασπιστεί στην πράξη - και όχι με παχιά λόγια χωρίς αντίκρυσμα - τη φτωχολογιά. Θα διεκδικήσει ισονομία, κοινωνική δικαιοσύνη, ενίσχυση των ατομικών ελευθεριών και αποτελσματική προστασία του περιβάλλοντος. Και θα μπορέσει να εμπνέυσει μια αποπροσανατολισμένη κοινωνία.
Ήδη υπάρχουν δυο φορείς που, στις αυτοδιοικητικές εκλογές, πιστώθηκαν την ψήφο των πολιτών που επιθυμούν την έξοδο από τη γενικευμένη πολιτκή και οικονομική βαρβαρότητα: η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ. Θεωρητικά η συγκρότηση αυτού του πόλου θα περνούσε μέσα από μια προγραμματική συνεργασία των δυο αυτών κομμάτων. Έχουν όμως τις προδιαγραφές;
Σε ό,τι αφορά στη Δημοκρατική Αριστερά τη βαραίνουν η απέχθεια των στελεχών της για την Οικολογία, ο μέχρι αηδίας φετιχισμός της νομιμότητας - ακόμα και αν η εξουσία είναι εντελώς έκνομη - και η ίδια η προέλευσή τους (στην πλειονότητά τους η μόνη εργασία που έχουν κάνει είναι κομματικά στελέχη, στο ΚΚΕεσ., την ΕΑΡ και το ΣΥΝ) που κάνει, πολλά από αυτά, να αλοιθωρίζουν υπερβολικά προς το ΠΑΣΟΚ.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι από την πλευρά τους είναι αλήθεια ότι έχουν δώσει στον τελευταίο ενάμισι χρόνο πλήθος θετικών δειγμάτων στην προσέγγιση της πολιτικής. Ο πολιτικός τους λόγος σαφώς και διαφοροποιείται από τη ΣΥΡΙΖΙΚΗ και ΑΝΤΑΡΣΥΑΚΗ επαναστατική γυμναστική, καθώς δίπλα σε κάθε «Όχι» τους υπάρχει η εναλλακτική τους πρόταση. Όλες αυτές οι επιλογές όμως ήταν αποτέλεσμα οριακών πλειοψηφιών και, σε κάθε περίπτωση, μεγάλο μέρος των στελεχών τους θέλγεται από την ιδέα ενός «πράσινου ΣΥΡΙΖΑ».
Η συγκρότηση αυτού του πόλου της μεταρρυθμιστικής οικολογικής Αριστεράς δε μπορεί να περιοριστεί στα δυο παραπάνω μορφώματα, πολύ περισσότερο που, μεγάλος αριθμός των στελεχών τους έχουν άλλες βλέψεις. Κι αν πολίτες που δε μετέχουν σε αυτά τα σχήματα δεν αναλάβουν πρωτοβουλίες, η διαδικασία σύνθεσης μπορεί να μην αρχίσει καν.
Γιάννης Χρυσοβέργης
5 σχόλια:
Γιάννη:
Δεν υπάρχει καμία χρεοκοπία της πολιτικής Παπανδρέου. Απλώς τα αναγκαία μέτρα για την ορθολογικοποίηση της ελληνικής οικονομίας και ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα, σκοντάφτουν στο "πολιτικό δέος" των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που πλέον εξάντλησαν τα όριά τους και απειλούν ευθέως με άρση της εμπιστοσύνης τους προς την κυβέρνηση, υπό το κράτος του φόβου του όχλου.
ΕΕ και ΔΝΤ απαιτούν την ψήφιση και εφαρμογή των μέτρων ΑΜΕΣΑ, γιατί αυτό πρέπει να γίνει. Αν δεν γίνει, τότε το όλο εγχείρημα θα καταρρεύσει και μετά ο σώζων ευατόν σωθήτω.
Η πολιτική Παπανδρέου είναι η μόνη εφικτή σήμερα, η μόνη που μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή. Και πρέπει να εφαρμοστεί χωρίς πονηριές, παρεγγλήσεις και χωρίς συμβιβασμούς με τα ορυώμενα μικροσυμφέροντα των μέχρι τούδε καλοβολεμένων.
Στην περίοδο που έχουμε πια εισέλθει καμιά αριστερά και καμιά δεξιά δεν έχει και δεν μπορεί να αρθρώσει μια διαφορετική πολιτική πρόταση.
Οι μπούρδες περί επιστροφής στη δραχμή και οι κλαυθμοί για το νεοφιλελευθερισμό που καλπάζει στη χώρα, δεν προσφέρουν κανένα μέλλον.
Βέβαια, από όλους αυτούς που ορύονται δεξιά κι αριστερά, κανένας δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι αν πέσει η πολιτική Παπανδρέου, τότε θα πεινάσει. Θα δυστυχήσει.
Εμείς το ξέρουμε. Και το ειρωνικό του πράγματος είναι ότι εμείς είμαστε έτοιμοι να πεινάσουμε. Τουλάχιστον είμαστε πιο έτοιμοι από όλους αυτούς...
Πολύ απλά δεν ξέρουν τι λένε και δεν ξέρουν τι τους περιμένει.
Όσον αφορά την Δημοκρατική Αριστερά και τους Οικολόγους, ούτε κι αυτοί έχουν να προτείνουν κάτι.
Η Αριστερά έχει χρεοκοπήσει οριστικά κι αμετάκλητα.
Το ΚΚΕ δεν είναι αριστερό κόμμα, φυσικά. Πρόκειται για ένα ιστορικό κατάλιπο.
Μόνος κερδιασμένος από δω και μπρος θα είναι όποιος παίρνει μια ντουντούκα και ουρλιάζει να καεί το μπουρδέλο η βουλή. Όλοι οι άλλοι θα πάνε άκλαυτοι.
Κ.Λ.
Θα σχολιάσω μόνο ένα σημείο από το σημείωμα του Γιάννη:
Οι θέσεις και οι προτάσεις των Οικολόγων Πράσινων για τα θέματα της κρίσης και των μέτρων, στηρίζονται όλες σε ομόφωνες αποφάσεις, αρχικά του Πανελλαδικού τους Συμβουλίου και στη συνέχεια του συνεδρίου τους.
Με οριακή πλειοψηφία ήταν μόνο η απόφαση των μελών στο Δήμο Αθηναίων για τη στήριξη Καμίνη από τον πρώτο γύρο. Ακόμη κι εκεί, όμως, ο διχασμός ήταν πολύ περιορισμένος: Στην ψηφοφορία είχαμε να διαλέξουμε κατά πόσο θα ανακοινώναμε άμεσα στήριξη υπό όρους (όπως τελικά αποφασίσαμε)ή θα συνεχίζαμε για λίγο ακομη τις επαφές χωρίς να αποκλείουμε ούτε την επιλογή Καμίνη.
Γιάννης Παρασκευόπουλος
Προς Γιάννη Παρασκευόπουλο:
Γιάννη, δεν ξέρω αν οι αποφάσεις σας για το θέμα της κρίσης ήταν ομόφωνες, όμως εγώ, όταν ήρθα στην εκδήλωσή σας στο Göethe και άκουσα τις εισηγήσεις του Χρυσόγελου και του Τρεμόπουλου αισθάνθηκα ότι άκουγα τους εκπροσώπους δυο διαφορετικών κομμάτων. Αν αυτό εσάς σας κάνει... εμένα ο λόγος μου περισσεύει.
Προς Κώστα Λαγωνικάκο.
Κώστα φοβούμαι ότι διαπράττεις το λάθος της αποφυγής μιας δυσάρεστης πραγματικότητας.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου προεκλογικά έλεγε ότι «χρήματα υπάρχουν» εξ ίσου ρητά έλεγε ότι «τα χρήματα που υπάρχουν θα προκύψουν από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής», υποσχόμενος, «τουλάχιστον τα αποτελέσματα της κυβέρνησης Σημίτη» στο θέμα αυτό. Δεκαπέντε μήνες και ένα φορολογικό νμομοσχέδιο μετά, το ΔΝΤ του λέει ότι «πρέπει επιτέλους να ασχοληθεί με τη φοροδιαφυγή». Αυτό είναι πολιτική χρεοκοπία.
Υποσχέθηκε επίσης να αξιοποιήσει το ΕΣΠΑ. Δεκαπέντε μήνες μετά, έχουν υποβληθεί προτάσεις για 4,6 από τα 20 και πλέον δισ. που προβλέπονται στο ΕΣΠΑ. Κι αυτό είναι πολιτική χρεοκοπία.
Υποσχέθηκε να αυξήσει τις δπαπάνες και να βελτιώσει την ποιότητα της Παιδείας. Δεκαπέντε μήνες μετά, το μόνο απτό που έχουμε είναι η βούληση της κυρίας Διαμαμντοπούλου να ιδιωτικοποιήσει την Ανώτατη εκπαίδευση. Κάποιες, όντως ενδιαφέρουσες, ιδέες για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση έμειναν εκθέσει ιδεών και ο προϋπολογισμός του 2011 προβλέπει λιγότερα κονδύλια και από αυτά του 2010 για την Παιδεία. Και αυτό είναι πολιτική χρεοκοπία.
Υποσχέθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου τη βελτίωση της ποιότητας της Δημόσιας Υγείας. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος για να αρχίσει, πιλοτικά, η ηλεκτρονική συνταγογράφιση στον ΟΑΕΕ και να αρχίσει να συζητιέται η ενοποίηση των κλάδων υγείας των ασφαλιστικών ταμείων και δεκαπέντε μήνες μετά δεν έχει λυθεί ακόμη το ζήτημα της ομαλής τροφοδοσίας των νοσοκομείων σε φαρμακευτικό υλικό. Και αυτό είναι πολιτική χρεοκοπία.
Ο Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη για να διαχειριστεί τη χρεοκοπία του ελληνικού Κράτους με τρόπο που να πληγούν όσο το δυνατό λιγότερο αυτοί που δεν έφταιγαν. Αντ' αυτού μειώθηκαν συντάξεις - κόψιμο δώρων και επιδομνάτων - και μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, το χαμηλό επίπεδο των οποίων ήταν ήδη ένας από τους παράγοντες της έλλειψης ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα, μιας και στερούσαν από τους εργαζόμενους κάθε ενδιαφέρον για την ανάπτυξη της επιχείρησης. Και αυτό είναι πολιτική χρεοκοπία. Και για να είμαστε εξηγημένοι. Ο αρχικός νόμος που είχε ανακοινωθεί για τις μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα ήταν ένα απόλυτα ισοροπημένο εργαλείο. Αυτό που ψηφίστηκε είναι ένα τερατούργημα. Είναι κι αυτό πολιτική χρεοκοπία.
Τέλος, η ανικανότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, η συνεχής παροχή προς αυτούς «δειγμάτων καλής θέλησης» και η απουσία στρατηγικής διαχείρισης της χρεοκοπίας, είναι κι αυτό πολιτική χρεοκοπία.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η, και για εμένα εξαιρετικά δυσάρεστη, πολιτική χρεοκοπία του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία αδυνατεί να γεννήσει εναλλακτικές λύσεις.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Φίλε Γιάννη, για να συννενοούμαστε:
Πολιτική χρεοκοπία σημαίνει εξάντληση πολιτικών ιδεών και πολιτικών δυνατοτήτων.
Στο ΠΑΣΟΚ αφθονούν και τα δύο.
Άλλο οι καθυστερήσεις, τα λάθη, οι ανίεροι συμβιβασμοί με συμφέροντα που διαπλέκονται ως συνήθως - κατά πάγια πρακτική - με τους ανθρώπους της εξουσίας και άλλο η πολιτική χρεοκοπία.
Αντίθετα, πολιτικά χρεοκοπημένοι αναδεικνύονται όλοι οι άλλοι, όσοι τέλος πάντων συνωστίζονται στο χώρο του αντιμνημόνιου και οι οποίοι δεν έχουν να εισφέρουν καμία εναλλακτική βιώσιμη πρόταση.
Καλή η κριτική, αλλά να βάζουμε και τα πράγματα στη θέση τους και να μην υπερβάλλουμε, γιατί τότε κινδυνεύουμε να χάσουμε την αίσθηση της πραγματικότητας...
Κώστας
Κώστα δε διαφωνώ με τον ορισμό που δίνεις στην πολιτική χρεοκοπία. Όταν όμως εκλέγεσαι με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, ξέροντας ότι θα κληθείς να το υλοποιήσεις σε συνθήκες χρεοκοπίας, και αποδεικνύεσαι ανίκανος να το υπερασπιστείς στοιχειωδώς έναντι των δανειστών - οριζόντιες περικοπές μισθών επί δικαίων και αδίκων - και έναντι της κοινωνίας - πότε θα ανοίξουν αυτά τα ρημάδικα τα κλειστά επαγγέλματα - οι πολιτικές σου ιδέες αποδεικνύονται εκθέσεις ιδεών και οι πολιτικές σου δυνατότητες ανύπαρκτες.
Άρα, καιρός να πάμε για φρέσκα. Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε επί 25 χρόνια μέρος της λύσης των προβλημάτων, μολονότι με πολλές από αυτές διαφωνούσα. Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν λύσεις. Σήμερα έχει γίνει και αυτό μέρος του προβλήματος.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου