Ένας από τους λόγους που αμέσως μετά την πτώση της χούντας το 1974, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή περιόρισε τους αρχιχουνταίους στα σπίτια τους και κατόπιν τους συνέλαβε και τους έκλεισε – αν θυμάμαι καλά – σε ένα ξενοδοχείο στην... Τήνο, ήταν και το ότι έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να τους προστατεύσει από «την μήνυν του λαού»... Του λαού βεβαίως που ελάχιστα (έως καθόλου) ενόχλησε τους χουνταίους στο εθνοσωτήριο έργο τους, επί επτάμιση χρόνια.
Σήμερα, ο «αγανακτισμένος λαός», προπηλακίζει χύδην στους δρόμους τους απροστάτευτους πολιτικούς, ενώ οι εκφράσεις «Και οι τρακόσοι να κρεμαστούν στο Σύνταγμα», «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «Έχουμε κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» κλπ, εκφέρονται όλο και δυνατότερα, από ανθρώπους που δεν το περιμένεις καν.
Σε κάποιο βαθμό είναι βέβαια αναμενόμενες διάφορες αντιδράσεις «αγανάκτησης» εκ μέρους κάποιων μειοψηφιών, ακόμα κι αν ξεπερνούν τα όρια και το μέτρο. Αναμενόμενες και – ίσως σε ελάχιστες περιπτώσεις – δικαιολογημένες.
Αν όμως αυτό το κλίμα γενικευθεί, τότε τα πράγματα όχι μόνο δυσκολεύουν, αλλά και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο οχλοκρατικό χάος.
Απέχουμε από το σημείο αυτό.
Ακόμα τα πράγματα ελέγχονται. Η κυβέρνηση παίρνει – έστω και ανόρεχτα, έστω και βασανιστικά αργά – τα μέτρα που απαιτούνται.
Παρατηρούνται όμως κάποια ανησυχητικά φαινόμενα:
- Η κυβερνητική πλειοψηφία των 160, μέσα σε επτά μήνες έχει μειωθεί στους 156, με πλήθος κυβερνητικών βουλευτών να μη φαίνονται διατεθειμένοι να υποστούν τις συνέπειες της αντιδημοφιλίας.
- Η κρίση στην Ευρώπη διευρύνεται επικίνδυνα, ενώ οι ηγεσίες της δεν φαίνονται ικανές προς το παρόν να την ανακόψουν, με πρώτη και καλύτερη την γερμανική.
- Ο επί δεκαετίες καλοπληρωμένος και παραχαϊδεμένος ευρύτερος δημόσιος τομέας στην πλειοψηφία του δεν εννοεί να συμπαραταχθεί ενεργά στην αντιμετώπιση της κατάστασης, λειτουργώντας ακόμα και σήμερα ως απαιτητικός πελάτης ενός συστήματος που βρίσκεται ήδη νεκρό στα χέρια των τεκτόνων του.
- Καμία προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες μας να περιχαρακωθούν στον κύκλο του δημιουργικού ρεαλισμού, με πρώτες και καλύτερες αυτές που αποτελούν το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ»...
Ένα ευρύ μέτωπο «αντιμνημονικών», φύρδην – μύγδην, αριστεροί, υπεραριστεροί, σούπερντουπεραριστεροί, ο Κουρής, το Κόντρα Τσάνελ, ο Αυτιάς, ο Δελαστίκ, ο Σαμαράς, ο Πανάρας, ο Άνθιμος, ο καθηγητής Μητρόπουλος και δε συμμαζεύεται, αποτελούν προς το παρόν μια υπολογίσιμη μεν, αλλά αντιμετωπίσιμη κατάσταση.
Βάρδα μην πάρουν κεφάλι...
Τότε θα δούμε σε live slow motion πώς ένα κράτος διαλύεται στα εξ ων συνετέθη μια φορά κι ένα καιρό...
Κώστας Λαγωνικάκος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Κώστα, νομίζω πως, σε αρκετές αναρτήσεις μου έχω αναφερθεί για τις απρόβλεπτες συνέπειες που μπορεί να έχει η οργανωμένη και ληστρική επιδρομή της σκληρής λιτότητας που επιβάλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας μας όλους στην εξαθλίωση.
Με πέντε φάπες που έφαγε ο Χατζηδάκης δεν έχω δικαιωθεί ακόμα , ελπίζω και εύχομαι να υπάρχει συνέχεια.
Διαφωνώ φυσικά , στα περί απροστάτευτων πολιτικών που αναφέρεσαι γιατί, πιστεύω ότι απροστάτευτοι είναι μόνο οι πολίτες.
Όσον αφορά τα όρια και το μέτρο που αναφέρεις, έχω να πω πως, αμετροεπής και εκτός ορίων είναι η συμπεριφορά του Χατζηδάκη που προσπαθεί να πείσει την κοινωνία πως ‘‘ δήθεν κόπτεται ’’ για το κοινό συμφέρον κάνοντας ασκήσεις ισορροπίας μεταξύ Βουλής και πεζοδρομίου
Χαράλαμπος
Κώστα σε ένα πράγμα είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω με τον Χαράλαμπο:ο Χατζηδάκης επέδειξε πρωτοφανή κι ασυφχώρητη άγνοια κινδύνου.
Όχι πως αυτό νομιμοποιεί τους «παληκαράδες» που έσπευσαν να τον λιντσάρουν. Οι οποίοι, αν κρίνω από τα βίντεο που είδα, δεν ήταν οι συνήθεις «μπαχαλάκηδες». Μάλλον σε «κλαδική ΠΑΣΟΚ» έδειχναν.
Να μου επιτρέψεις να έχω και επιφυλάξεις για το αν και κατά πόσο τα πράγματα είναι ακόμα ελεγχόμενα. Γιατί, αυτό που εγώ αισθάνθηκα από τη διαδήλωση της Τετάρτης - όταν φυσικά είχε αποχωρήσει η «ταξιαρχία ΠΑΜΕ», την οποία εσχάτως αγάπησε σφόδρα ο γείτονάς σου επιδεικνύοντας παντελή απουσία πολιτικού κριτηρίου - ήταν δυο πράγματα.
Από τη μια ένα πλήθος από ανθρώπους του λεγόμενου «βαθέως ΠΑΣΟΚ» το οποίο πρώτο άνοιξε πόλεμο με την Αστυνομία, αμέσως μετά την επίθεση στο Χατζηδάκη.
Από την άλλη, 5.000 νέους ανθρώπους στα μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αναρχικών, αριθμός που ούτε το 1980 δεν υπήρχε, που είχαν κατέβει στη διαδήλωση αποφασισμένοι να χτυπηθούν αντί παντός τιμήματος με την Αστυνομία.
Κι όλα αυτά μου άφησαν μια στυφή γεύση προοιμίου ενός νέου Εμφυλίου. Που θα είναι υπαρκτός αυτή τη φορά και δε θα υπάρχει μονάχα στα κεφάλια των μελών της 17Ν και του ΕΛΑ.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Να εκφράσω κάποιες διαφωνίες για το κλίμα που επικρατούσε στη διαδήλωση και για τις προοπτικές.
Το βράδυ της Δευτέρας κυκλοφορούσε η φήμη ότι οι αναρχικοί ετοιμαζόντουσαν να κάνουν φάση. Όμως όταν κατέβηκα στο Μουσείο, Τρίτη μεσημέρι, το κλίμα δεν μου φαινόταν ιδιαίτερα βαρύ και τα μπλοκ ΣΥΡΙΖΑ και λοιοί εξωκοινοβουλευτικοί διαδήλωσαν ειρηνικά κατά τη διαδρομή Πατησίων-Σταδίου.
Εκεί περίπου στο ύψος της Παλαιάς Βουλής είδαμε ότι γινόταν φασαρία παραπάνω, προς το Σύνταγμα (αργότερα κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο). Δε μπήκα στον κόπο να προχωρήσω στο χώρο των επεισοδίων, καθότι δεν έχω όρεξη για τέτοια.
Η περιρέουσα ατμόσφαιρα, έτσι όπως το κατάλαβα, ήταν σαφώς λιγότερο ηλεκτρισμένη σε σχέση με αυτήν του περασμένου Μαϊου, όπου οι συγκρούσεις ήταν σφοδρότερες και υπήρξαν και τρεις νεκροί. Θέλω λοιπόν να πιστεύω ότι είμαστε μακριά από σενάρια περί εμφυλίου.
Όσο για το περιστατικό με τον κ. Χατζιδάκι, βρίσκω το γεγονός λυπηρό αλλά όχι θλιβερό, αφού στο κάτω κάτω τραυματίστηκε ελαφρά και έμεινε κυρίως με την τρομάρα γιαυτό που θα μπορούσε να πάθει.
Πέμπτη βράδυ άκουσα το σχόλιο του Παπαδημητρίου στον Σκάι για το συμβάν και βρήκα ότι έχει μεγάλη δόση αλήθειας η παρατήρησή του ότι "τους πολιτικούς, ακόμα και αν τους βρίζουμε, τους χρειαζόμαστε για να κυβερνήσουν" (κάπως έτσι το είπε). Έτσι είναι, εκτός αν πιστεύουμε σε μια "εξουσία των σοβιέτ" που δεν τη βλέπω στον ορίζοντα, ή σε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, που το απεύχομαι.
Ωστόσο είναι αναπόφευκτο, και ως ένα σημείο ευκταίο, να εισπράξουν οι πολιτικοί που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο το διάχυτο αίσθημα δυσφορίας και αγανάκτησης που διακατέχει τον κόσμο, και όχι μόνο το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τους μπαχαλάκηδες. Μήπως και γίνουν πιο σοφοί...
Γιώργος
Δημοσίευση σχολίου