Εν μέσω πρωτοφανούς επίθεσης του κεφαλαίου στα εργασιακά δικαιώματα η ηγεσία της ΓΣΕΕ - όλες οι παρατάξεις μηδεμιάς εξαιρουμένης - επιδίδεται σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής και συνδικαλιστικού αυνανισμού.
Η κρίση που ξέσπασε στην ολομέλεια του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ, ανέδειξε αυτό που για ένα χρόνο είναι προφανές:την ανικανότητα των αριστερών και δεξιών εργατοπατέρων - μάλλον υπό την έννοια ότι έχουν διακορεύσει τη μάνα της εργατικής τάξης υπό την ευρεία έννοια - να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων σε καιρούς κρίσης.
Από την πρώτη στιγμή απέδειξαν πόσο κατώτεροι των περιστάσεων ήταν, όταν, με δεδομένη τη χρεοκοπία της χώρας, αντί να διαμορφώσουν ένα διεκδικητικό πλαίσιο διεκδικήσεων και διαπράγμάτευσης με στόχο την προστρασία των εργασιακών δικαιωμάτων και των χαμηών εισοδημάτων, επέλεξαν την αυτιστική θέση του «δε συζητάμε τίποτα». Μια θέση που, αν ήταν στοιχειωδώς έντιμοι, θα έπρεπε να την υπερασπιστούν με γενική απεργία απεριόριστρης διάρκειας, αψηφώντας καταστολή και πολιτικές επιστρατεύσεις. Αντ΄ αυτού κήρυξαν τρεις εικοσιτετράωρες γενικές απεργίες και γύρισαν στα σπίτια τους με τη συνείδησή τους ήσυχη και τους ψηφοφόρους τους ευχαριστημένους.
Η απαίτηση του κεφαλαίου, με την υποστήριξη των εκπροσώπων της ΕΕ - και όχι της Τρόικας, όπως ψευδώς γράφεται - για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων είναι αλήθεια ότι στην πραγματικότητα επιδιώκει να θεσμοθετήσει μια κατάσταση που ισχύει εδώ και μια εικοσαετία στον ιδιωτικό τομέα, με την πλήρη συνενοχή του συνόλου της ΓΣΕΕ.
Και είναι αλήθεια ότι, σε μια εποχή που στην ηγεσία της ΓΣΕΕ απαιτούνταν μια ηγεσία με κύρος μεταξύ των εργαζομένων, με ικανότητα κινητοποίησης των συνδικαλισμένων και μη και με ικανότητα να διαπραγματευτεί με κυβέρνηση και εργοδοτικές οργανώσεις και να προβεί σε συμβιβασμούς που θα εξασφάλιζαν την προστασία των ασθενέσερων εισοδημάτων και μια αναπτυξιακή πορεία, ο Παναγόπουλος, με τα κουστούμια που κοστίζουν όσο ένα μηνιάτικο ανειδίκευτου εργάτη, δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτός, σε αντίθεση με τους δυο προκατόχους του, δεν υπήρξε ποτέ συνδικαλιστής - δικεδικητής. Είναι ένα παιδί του κομματικού σωλήνα και όλη του η καριέρα ήταν αυτή ενός κρατικού συνδικαλιστή -συνδιοικητή μιας ΔΕΚΟ. Και, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να πείσει κανένα εργαζόμενο ότι είναι εκπρόσωπός του, δε μπορεί να διαπραγματευτεί και με την εργοδοσία.
Τι γίνεται όμως με τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ της ΔΑΚΕ; Ποια είναι η συμβολή τους; Ποια είναι η εναλλακτική τους πρόταση; Ας δεχτούμε - και μάλλον έτσι είναι - ότι ο Παναγόπουλος συμφώνησε σε επαχθείς εξελίξεις για τους πλέον ευάλωτους εργαζόμενους. Η ΠΑΣΚΕ δεν διαθέτει απόλυτη πλειοψηφία. Θα μπορούσαν να υποβάλουν πρόταση μομφής κατά του προεδρείου, να την υπερψηφίσουν και να εκλέξουν νέο προεδρείο το οποίο θα κατάγγελνε τις όποιες δεσμεύσεις του προηγούμενου Προέδρου και θα ξανάρχιζε τη διαπραγμάτευση από την αρχή. Με ένα νέο διεκδικητικό πλαίσιο από πλευρ΄άς εργαζομένων φυσικά.
Αυτό θα περίμενε κανείς από ανθρώπους με τη στοιχειώδη τσίπα. Τι έπραξαν; Ακριβώς το αντίθετο. Αποχώρησαν από το προεδρείο, επιδιδόμενοι σε ασκήσεις επαναστατικής συνδικαλιστικής γυμνασιτκής και πέραν αυτού ΟΥΔΕΝ. Οι άνθρωποι αυτοί αφού καταναλώθηκαν επί ώρες σε επαναστατικές κορώνες, σηκώθηκαν και έφυγαν αφήνοντας τον Παναγόπουλο και την πολιτική του στη θέση τους. Αποδεικνύοντας ότι ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΝ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Κι ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο απόχυδαίοι πολιτικάντες. Που χτίζουν πολιτικές καριέρες στις πλάτες των εργαζομένων.
Η κρίση που ξέσπασε στην ολομέλεια του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ, ανέδειξε αυτό που για ένα χρόνο είναι προφανές:την ανικανότητα των αριστερών και δεξιών εργατοπατέρων - μάλλον υπό την έννοια ότι έχουν διακορεύσει τη μάνα της εργατικής τάξης υπό την ευρεία έννοια - να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων σε καιρούς κρίσης.
Από την πρώτη στιγμή απέδειξαν πόσο κατώτεροι των περιστάσεων ήταν, όταν, με δεδομένη τη χρεοκοπία της χώρας, αντί να διαμορφώσουν ένα διεκδικητικό πλαίσιο διεκδικήσεων και διαπράγμάτευσης με στόχο την προστρασία των εργασιακών δικαιωμάτων και των χαμηών εισοδημάτων, επέλεξαν την αυτιστική θέση του «δε συζητάμε τίποτα». Μια θέση που, αν ήταν στοιχειωδώς έντιμοι, θα έπρεπε να την υπερασπιστούν με γενική απεργία απεριόριστρης διάρκειας, αψηφώντας καταστολή και πολιτικές επιστρατεύσεις. Αντ΄ αυτού κήρυξαν τρεις εικοσιτετράωρες γενικές απεργίες και γύρισαν στα σπίτια τους με τη συνείδησή τους ήσυχη και τους ψηφοφόρους τους ευχαριστημένους.
Η απαίτηση του κεφαλαίου, με την υποστήριξη των εκπροσώπων της ΕΕ - και όχι της Τρόικας, όπως ψευδώς γράφεται - για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων είναι αλήθεια ότι στην πραγματικότητα επιδιώκει να θεσμοθετήσει μια κατάσταση που ισχύει εδώ και μια εικοσαετία στον ιδιωτικό τομέα, με την πλήρη συνενοχή του συνόλου της ΓΣΕΕ.
Και είναι αλήθεια ότι, σε μια εποχή που στην ηγεσία της ΓΣΕΕ απαιτούνταν μια ηγεσία με κύρος μεταξύ των εργαζομένων, με ικανότητα κινητοποίησης των συνδικαλισμένων και μη και με ικανότητα να διαπραγματευτεί με κυβέρνηση και εργοδοτικές οργανώσεις και να προβεί σε συμβιβασμούς που θα εξασφάλιζαν την προστασία των ασθενέσερων εισοδημάτων και μια αναπτυξιακή πορεία, ο Παναγόπουλος, με τα κουστούμια που κοστίζουν όσο ένα μηνιάτικο ανειδίκευτου εργάτη, δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτός, σε αντίθεση με τους δυο προκατόχους του, δεν υπήρξε ποτέ συνδικαλιστής - δικεδικητής. Είναι ένα παιδί του κομματικού σωλήνα και όλη του η καριέρα ήταν αυτή ενός κρατικού συνδικαλιστή -συνδιοικητή μιας ΔΕΚΟ. Και, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να πείσει κανένα εργαζόμενο ότι είναι εκπρόσωπός του, δε μπορεί να διαπραγματευτεί και με την εργοδοσία.
Τι γίνεται όμως με τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ της ΔΑΚΕ; Ποια είναι η συμβολή τους; Ποια είναι η εναλλακτική τους πρόταση; Ας δεχτούμε - και μάλλον έτσι είναι - ότι ο Παναγόπουλος συμφώνησε σε επαχθείς εξελίξεις για τους πλέον ευάλωτους εργαζόμενους. Η ΠΑΣΚΕ δεν διαθέτει απόλυτη πλειοψηφία. Θα μπορούσαν να υποβάλουν πρόταση μομφής κατά του προεδρείου, να την υπερψηφίσουν και να εκλέξουν νέο προεδρείο το οποίο θα κατάγγελνε τις όποιες δεσμεύσεις του προηγούμενου Προέδρου και θα ξανάρχιζε τη διαπραγμάτευση από την αρχή. Με ένα νέο διεκδικητικό πλαίσιο από πλευρ΄άς εργαζομένων φυσικά.
Αυτό θα περίμενε κανείς από ανθρώπους με τη στοιχειώδη τσίπα. Τι έπραξαν; Ακριβώς το αντίθετο. Αποχώρησαν από το προεδρείο, επιδιδόμενοι σε ασκήσεις επαναστατικής συνδικαλιστικής γυμνασιτκής και πέραν αυτού ΟΥΔΕΝ. Οι άνθρωποι αυτοί αφού καταναλώθηκαν επί ώρες σε επαναστατικές κορώνες, σηκώθηκαν και έφυγαν αφήνοντας τον Παναγόπουλο και την πολιτική του στη θέση τους. Αποδεικνύοντας ότι ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΝ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Κι ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο απόχυδαίοι πολιτικάντες. Που χτίζουν πολιτικές καριέρες στις πλάτες των εργαζομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου