Έμαθα τα κακά νέα πριν από λίγο. Μια συνάδελφος, εκεί κάπου
στα 45, υπέστη έμφραγμα και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.
Είχα καταλάβει, εδώ και καιρό, ότι η κυρία ήταν ψυχολογικά
πιεσμένη, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Κρίση γαρ… Έχω γνωρίσει και το φιλικό της
περίγυρο μέσα στη δουλειά. Άνθρωποι που σπούδασαν στο πανεπιστήμιο γύρω στα
μέσα της δεκαετίας του’80. Που στελέχωσαν φοιτητική παράταξη που τότε ήταν η
ανερχόμενη δύναμη και που θέλει να παραμένει «πρώτη και καλύτερη» στο φοιτητικό
χώρο. Που απέκτησαν γνωριμίες και
κατάφεραν να ξεκινήσουν μια καριέρα, ίσως όχι και τόσο εντυπωσιακή, αλλά που το
δίχως άλλο έδειχνε τότε να τους εξασφαλίζει μια οικονομική άνεση. Και όταν
υπάρχει η υλική βάση, μπορούν να εκδηλωθούν οι πειρασμοί για περισσότερη
κατανάλωση, για ακριβότερη διασκέδαση, για κοινωνική αναβάθμιση. Στο κάτω-κάτω,
ήταν το πνεύμα των καιρών που το απαιτούσε. Οι «νέες ιδέες» νεοφιλελεύθερης
κοπής, ήταν αυτές που διαμόρφωναν συνειδήσεις, που ενθάρρυναν τα κερδοσκοπικά
παιχνίδια στο χρηματιστήριο και τον ιδιωτικό δανεισμό και που καλλιεργούσαν την
αντίληψη ότι όποιος δεν έχει χρήμα να ξοδέψει δεν περνάει καλά.
Και ήρθε η ώρα της κρίσης. Δραματική μείωση μισθών (ας
αφήσουμε τις απολύσεις και την ανεργία), αυξημένοι φόροι, δυσκολίες
εξυπηρέτησης των δανείων. Ραγδαία υποβάθμιση του επιπέδου ζωής μέσα σε δυο-τρία
χρόνια. «Νιώθω πως ζω ένα κακό όνειρο που θα περάσει», είχα ακούσει την κυρία
να λέει, κάποια στιγμή. Όμως ο εφιάλτης ήρθε για να μείνει, για αρκετό καιρό.
Και οι αντοχές του καθένα μας λιγοστεύουν, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που
μπορούν να ανακύψουν. Για πολλούς ανθρώπους, ο λογαριασμός μπορεί να είναι
βαρύς και ιδιαίτερα επώδυνος.
Έχω τη γνώμη ότι για να τα βγάλει κανείς πέρα σε αυτούς τους
χαλεπούς καιρούς, χρειάζονται τρία πράγματα: πρώτον να μην έχει χρέη, δεύτερον
να έχει μια δουλειά με κουτσουρεμένο, έστω, μισθό και τρίτον να έχει μια
κουλτούρα ολιγάρκειας που να τον προστατεύει από απογοητεύσεις και φόβους για καταναλωτική
και κοινωνική υποβάθμιση. Με αυτές τις προϋποθέσεις, και βέβαια όντας υγιής,
μπορεί κανείς να ελπίζει σε καλύτερες μέρες, που δε μπορεί, κάποια στιγμή θα
έρθουν, έστω και αν δε φαίνονται ακόμα στον ορίζοντα…
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου