Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΑΡΜΟΤΑΣ

Από το Μάιο του 2010, κάθε τρεις μήνες, σε κάθε επίσκεψη της Τρόικας, η χώρα ζει τη «μέρα της μαρμότας». 

Μόνο που, σε αντίθεση με τα ξυνισμένα μούτρα του παρουσιαστή του καιρού σε περιφερειακό κανάλι, που ζει ξανά και ξανά την ίδια μέρα, μέχρι να βάλει το χαμόγελο στη ζωή του και να αποβάλει τον ανυπόφορο σνομπισμό του (Bill Murray), στην Ελλάδα θα τη ζούμε μέχρι να σβήσει και το τελευταίο ίχνος χαμόγελου από τα χείλη μας. Από αηδία κι έλλειψη ελπίδας.

Εκτός κι αν, ανεπαίσθητα κι απροσδόκητα, το έργο του τυφλοπόντικα της Ιστορίας μας φέρει προ εκπλήξεων. 

 

Το σκηνικό, κάθε τρεις μήνες είναι το ίδιο κι απαράλλαχτο. Τα ΜΜΕ  μας ανακοινώνουν την έλευση του τεχνικού κλιμακίου της Τρόικας και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια σπεύδουν να μας ενημερώσουν ότι «όλα βαίνουν καλώς», η κυβέρνηση «έχει επιτύχει τους στόχους της», ότι «η καταβολή της επόμενης δόσης είναι δεδομένη» κι ότι η Τρόικα «θα συμφωνήσει σε μια πιο χαλαρή πολιτική». 

Καλά πληροφορημένες κυβερνητικές πηγές ανακοινώνουν την, «επικείμενη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση», την «κατάργηση του χαρατσιού της ΔΕΗ, από τα μισά του 2013», ότι «δε θα ληφθούν άλλα μέτρα» κι ότι «κανείς δημόσιος υπάλληλος δε θα απολυθεί».

Ταυτόχρονα ο Υπουργός Οικονομικών μοιράζει συνεντεύξεις σε ξένα έντυπα ΜΜΕ στις οποίες εξηγεί ότι «έχουμε κάνει τα τρία τέταρτα του δρόμου, αλλά δεν πρέπει να χαλαρώσουμε». 

Στη συνέχεια, κι ενώ οι υπουργοί μας καθησυχάζουν πως «όλα είναι υπό έλεγχο», τα ίδια παπαγαλάκια, μας ενημερώνουν για «κρυφές αξιώσεις της Τρόικας» και για «δυσαρέσκεια της Τρόικας, διότι δεν έχει επιτευχθεί ο Α' ή ο Β' στόχος».

Ακολουθούν οι «οργίλες» ανακοινώσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, συνοδευόμενες από τις, με το ίδιο νόημα, πλην όμως σε πιο χαμηλούς τόνους, σχετικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού: «ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλα μέτρα», διακηρύσσουν όλοι εν χορώ. 

Ο υπουργός οικονομικών σπεύδει να μας καθησυχάσει τονίζοντας ότι «δεν κινδυνεύει η επόμενη δόση» κι ότι «σημειώνεται πρόοδος στις διαπραγματεύσεις». Μάλιστα για να υπάρχει περισσότερο σασπένς ακυρώνεται και κάνα-δυο η συνάντηση του Πρωθυπουργού με την Τρόικα, που θα γίνονταν για «να λυθούν σε πολιτικό επίπεδο οι διαφωνίες».

Και στο τέλος, μετά από «σκληρές διαπραγματεύσεις», αποφασίζονται νέα μέτρα που «θα είναι τα τελευταία», ως το επόμενο τρίμηνο φυσικά.

Στην ταινία του Harold Ramis ο πρωταγωνιστής, που τον υποδύεται ο  Bill Murray, περνάει ξανά και ξανά τη χειρότερη μέρα της ζωής του μέχρι να αποφασίσει πως τελικά «μάλλον ήταν μια καλή μέρα». Και τότε, ξυπνάει στην επόμενη μέρα, με μια ωραία γυναίκα δίπλα του (Andie MacDowell).

Από αυτό πρέπει να συμπεράνουμε ότι βλέπουμε κάθε τρεις μήνες επί δυο - τρεις εβδομάδες το ίδιο έργο για να κατανοήσουμε τις αρετές μιας ζωής, όπου θα εργαζόμαστε με κινέζικα  μεροκάματα και δικαιώματα και θα είμαστε υποχρεωμένοι να διαβιώσουμε με τιμές δυτικής Ευρώπης.  

Κι επειδή σύσσωμοι ως κοινωνία δεν εννοούμε να πιστέψουμε ότι μας συμβαίνουν όσα μας συμβαίνουν, καταπίνουμε αντικαταθλιπτικά με τις χούφτες, μη τυχόν και κοιμηθούμε, κι όταν ξυπνήσουμε αναφωνήσουμε: «ένα κακό όνειρο ήταν».

Κι η αντίδραση αυτή είναι απολύτως φυσιολογική για μια κοινωνία που επί είκοσι και πλέον χρόνια αγωνίστηκε, με νύχια και με δόντια, για να ξεριζώσει κάθε ίχνος συλλογικότητας από την καθημερινότητά της, αισθάνονταν «εθνικώς υπερήφανη» που είχε τους «κωλοαλβανούς»    για να κάνουν τις «βρώμικες δουλειές», που μπήκαμε στο ευρώ κι ας μην είχαμε τα φόντα ως οικονομία, και που ο ξένος τύπος ζήτησε συγνώμη από την Ελλάδα την επαύριο της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. 

Με μια διαφορά. Μπορεί οι μπουκωμένοι στα αντικαταθλιπτικά άνθρωποι να είναι ανίκανοι να εξεγερθούν - παστίλιες ευτυχίας δε μοιράζανε στους κατώτερων τάξεων ανθρώπους στο Θαυμαστό καινούριο Κόσμο του  Aldous Huxley; - όμως, όσο θα αυξάνονται οι άνθρωποι που θα αδυνατούν να αγοράσουν τις θαυματουργές παστίλιες, τόσο θα αυξάνεται ο κίνδυνος κοινωνικής έκρηξης. Με τη μορφή της αντίστοιχης αλβανικής του 1997 φυσικά, γιατί μια κοινωνία που έχει αγωνιστεί σκληρά για να απαλλαγεί από το «παρωχημένο και κομμουνιστικό μίασμα της συλλογικότητας», δεν είναι ικανή να κάνει και τίποτα καλύτερο.

Δυστυχώς όμως, ούτε οι «τεχνοκράτες του ΔΝΤ», ούτε η Γερμανίδα καγκελάριος έχουν διαβάσει το «Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο». Οι πρώτοι γιατί γενικώς είναι άνθρωποι χωρίς Παιδεία, όπως αποδεικνύουν κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους, ανεξαρτήτως των απόψεων που θα διατυπώσουν. Κι η δεύτερη γιατί, την εποχή που διάβαζε κανένα βιβλίο, το αριστούργημα του Huxley θεωρούνταν «αντεπαναστατικό» από τους ταγούς της «σοσιαλιστικής διαπαιδαγώγησης των νέων» στη «Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας». Αν το είχαν διαβάσει, μπορεί να είχαν αξιώσει την υποχρεωτική κατάποση, από όλους τους κατοίκους της Ελλάδας, ενός κουβά αντικαταθλιπτικών ημερησίως. Κι έτσι θα αποφεύγαμε την κοινωνική έκρηξη που θα πλήξει δικαίους και αδίκους, αρχής γενομένης από τους δικαίους, και, παίρνοντας και λίγο από σπόντα και τους αδίκους.

 

Γιάννης Χρυσοβέργης