Παρά τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης και των σε εντεταλμένη υπηρεσία ΜΜΕ η περιοδεία του Αντώνη Σαμαρά υπήρξε μια παταγώδης αποτυχία.
Όχι γιατί επιστρέφει χωρίς να έχει στις αποσκευές του την πολυπόθητη παράταση της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Αλλά γιατί οι συνομιλητές του κατέστησαν σαφές ότι προϋπόθεση για κάθε συζήτηση είναι η τήρηση των δεσμεύσεων της δανειακής σύμβασης. Δεσμεύσεις που, όση πολιτική βούληση κι αν έχει η κυβέρνηση, είναι ανέφικτο να τηρηθούν. Επομένως...
Η στιγμή κατά την οποία Γερμανός δημοσιογράφος θύμισε - κομψά είναι η αλήθεια - στον Αντώνη Σαμαρά ότι, ακριβώς ένα χρόνο πριν, απειλούσε με ειδικό δικαστήριο το Γιώργο Παπανδρέου και την κυβέρνησή του και διατύπωνε θέσεις, μακράν σκληρότερες αυτών του «ανεύθυνου» Αλέξη Τσίπρα σίγουρα δεν ήταν η ευτυχέστερη της ζωής του.
Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για ολόκληρη την εβδομάδα που πέρασε και που σημαδεύτηκε από την επίσκεψη του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ στην Αθήνα - με την ιδιότητα, περισσότερο του αγγελιοφόρου των Μέρκελ και Ολάντ και πολύ λιγότερο τη θεσμική του ιδιότητα - και τις συναντήσεις του Αντώνη Σαμαρά με τη Γερμανίδα καγκελάριο και το Γάλλο Πρόεδρο.
Είναι προφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν ήταν δυνατό να αποκομίσει την πολυπόθητη, γι αυτόν και την κυβέρνησή του «επιμήκυνση», η οποία στα στόματα των κυβερνητικών αξιωματούχων έχει γίνει το ισοδύναμο της ανακάλυψης του Παναγίου Τάφου.
Ακόμα και αν οι Ευρωπαίοι εταίροι είχαν ήδη λάβει τέτοια απόφαση, αυτή δε θα μπορούσε να ανακοινωθεί τώρα. Θα έπρεπε να προηγηθεί ένα έντονο λόνμπι μεταξύ των βασιλικότερων του βασιλέως Ολλλανδών, Φινλανδών και Σλοβάκων κυβερνώντων και να ανακοινωθεί η οιαδήποτε απόφαση στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου ή, στην καλύτερη των περιτπώσεων, στο Eurogroup του Σεπτεμβρίου.
Αυτό στο οποίο θα μπορούσε να ευελπιστεί ο Αντώνης Σαμαράς θα ήταν να ορίσουν το χρόνο λήψης των όποιων αποφάσεων δημόσια οι συνομιλητές του, παρακάμπτοντας την, καθ' όλα τεχνική έκθεση της Τρόικας. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Οι συνομιλητές του τον υποδέχτηκαν με περισσή ευγένεια, τον τρατάρανε σπιτικό γλυκό και λικέρ και, με μειλίχιο ύφος είναι αλήθεια, του είπαν πως «αν δεν τηρήσει πρώτα όλες τις δεσμεύσεις δεν πρόκειται να συζητηθεί τίποτα».
Όμως αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα της κυβέρνησης. Ότι οι δεσμεύσεις τις οποίες, τα δυο από τα τρία κόμματα που την απαρτίζουν υπερψήφισαν, διαγράφοντας με συνοπτικές διαδικασίες εξήντα περίπου βουλευτές, οι οποίοι είχαν εύλογες ή παράλογες ενστάσεις, δε μπορούν να υλοποιηθούν.
Δε μπορούν να υλοποιηθούν διότι η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή έχουν πάψει πλέον να είναι το κυριότερο πρόβλημα. Το κυριότερο πρόβλημα είναι η προφανής αδυναμία εκατοντάδων χιλιάδων συνήθων υποζυγίων, που μέχρι τώρα πλήρωναν τους φόρους, αλλά πλέον αδυνατούν να πληρώσουν.
Δε μπορούν να υλοποιηθούν γιατί με τις απανωτές οριζόντιες μειώσεις μισθών των δημοσίων λειτουργών, τα πιο έμπειρα και αξιόπιστα στελέχη του κρατικού μηχανισμού φρόντισαν να συνταξιοδοτηθούν κακήν - κακώς, με αποτέλεσμα ο τελευταίο να αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει.
Δε μπορούν, τέλος, να υλοποιηθούν γιατί τυχόν απόπειρα υλοποίησής τους θα φέρει τους κυβερνητικούς εταίρους αντιμέτωπους με τους ψηφοφόρους τους. Οι οποίοι τους ψήφισαν ακριβώς για να μην τις υλοποιήσουν και για να επαναδιαπραγματευτούν τη δανειακή σύμβαση.
Η δυστοκία του κυβερνητικού επιτελείου στην οριστικοποίηση των μέτρων περικοπών 11,6 δισεκατομμυρίων, που πριν ακόμα οριστικοποιηθούν έγιναν 13,5 δισεκατομμύρια, σε αυτή ακριβώς την αδυναμία συνίσταται.
Είναι λοιπόν αμφίβολο αν θα μπορέοσυν να πάρουν τα μέτρα αυτά μια τελική μορφή αποδεκτή από τους δανειστές μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου, οπότε και θα συντάξει την αναφορά της η Τρόικα. Και γι αυτό ακριβώς το λόγο είναι εντελώς αδικαιολόγητη η κυβερνητική αισιοδοξία για μια θετική έκθεση της Τρόικας.
Είναι λοιπόν προφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν πήρε τον αέρα που ζητούσε για να ανασάνει. Ο χρόνος γι' αυτόν προσωπικά και για την κυβέρνησή του τελειώνει: ή θα επιχειρήσει την «ηρωική έξοδο», με ό,τι μπορεί αυτή να συνεπάγεται, ή οι κυβερνητικοί εταίροι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους εξαγριωμένους ψηφοφόρους τους.
Τα γραφεία στοιχημάτων του Λονδίνου δίνουν 400:1 στην πρώτη εκδοχή. Όσες δηλαδή πιθανότητες έδιναν και το 2004 στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό κύπελο.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου