Η εμφάνιση, πριν από δυο ημέρες του blog «απλήρωτοι εργαζόμενοι ΠΑΣΟΚ» προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, δικαιολογημένων και μη. Πέραν όμως του ότι οι κομματικοί υπάλληλοι, μαζί με τους μετακλητούς υπαλλήλους στα υπουργεία είναι μια εξαιρετικά παρεξηγημένη μερίδα εργαζομένων, αυτό που αναδείχθηκε επίσης είναι τα απίστευτα αποθέματα χυδαιότητας και αλητείας που διαθέτει η ελληνική κοινωνία.
Κατ' αρχή τους αμφισβητήθηκε το δικαίωμα εκπροσώπησης των εργαζομένων στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα δε και η ίδια τους η ιδιότητα, από άλλους εργαζόμενους στον ίδιο κομματικό φορέα. Αυτό κανείς από όσους δεν περιφερόμαστε στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι σε θέση να το διαπιστώσει.
Δεν μπορεί όμως να μας διαφεύγει εκείνη η δήλωση «ο μόνος Πρόεδρος που αναγνωρίσαμε στο κόμμα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου». Η οποία, πέρα από το εύλογο σχόλιο «τότε γιατί δεν παραιτηθήκατε;» δεν μπορεί να αφήσει απαρατήρητο ότι γίνεται σε μια εποχή που, ο άλλοτε ισχυρός άνδρας, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου φυσικά, του ΠΑΣΟΚ Άκης Τσοχατζόπουλος καλείται να δώσει εξηγήσεις στη Δικαιοσύνη για τον τρόπο απόκτησης της περιουσίας του.
Πέραν αυτού τους αμφισβητήθηκε το δικαίωμα της διαμαρτυρίας «διότι είναι κηφήνες». Ο υπογράφων είναι σε θέση να γνωρίζει ότι, τόσο οι κομματικοί υπάλληλοι, όσο και οι μετακλητοί υπάλληλοι των υπουργών, σε όλα τα κόμματα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία εργάζονται σε κάτι απίστευτα ωράρια (12-15 ώρες ημερησίως, επτά ημέρες την εβδομάδα για μήνες ολόκληρους) και για μισθούς €800-1200 μηνιαίως. Χωρίς υπερωρίες, χωρίς ρεπό. Επίσης, ειδικά οι υπάλληλοι των κομμάτων, πολύ σπανια έχουν πρόσβαση, άμεση ή έμμεση, στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος στο οποίο εργάζονται, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να επιδοθούν στην προσοδοφόρα ενασχόληση του ρουσφετιού.
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που αποδέχονται να εργάζονται με τους παραπάνω όρους; Αυτοί που η ελληνική κοινωνία έχει συνηθίσει να αποκαλεί απαξιωτικά «κομματόσκυλα». Η σχέση τους με το κόμμα στο οποίο είναι μέλη, με πιθανή εξαίρεση το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, χαρακτηρίζεται από βαθειά πίστη ότι «εκεί παίζεται το μέλλον της χώρας». Κι αν ακόμα αρχίσουν αν αμφιβάλλουν, σωπαίνουν, για να μη χάσουν τη δουλειά τους.
Όμως πολύ πιο σημαντικό από όλα τα παραπάνω είναι η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι «απλήρωτοι εργαζόμενοι ΠΑΣΟΚ». Η πλειονότητα των σχολίων στην πρώτη ανάρτηση που έγινε είναι σοκαριστική. Απειλές, η πιο ήπια από τις οποίες ήταν «θα σας γαμήσουμε με αμμοχάλικο», προσωπικές επιθέσεις, ιδιαίτερα προς τις γυναίκες υπαλλήλους που αναδεικνύουν επίδοξους κατά συρροήν δολοφόνους γυναικών, ακραία μισαλλοδοξία, που αποδεικνύουν το απίστευτο απόθεμα σε κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτά τα κατακάθια τα έχουμε ξαναδεί.
Τα είδαμε το Δεκέμβρη του 2008, να εισβάλλουν στα σπασμένα από την εξοργισμένη πιτσιρικαρία καταστήματα, και να διαγουμίζουν την πραμάτεια τους.
Τα είδαμε στην περίοδο 1943 - 1944, όταν εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκων αυτής της χώρας έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα αντιστεκόμενοι στους ναζί, να λεηλατούν τις περιουσίες των Εβραίων, τους οποίους συχνά αυτοί είχαν καταδώσει. Οι εικόνες της αγοράς Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη το 1943, είναι μαύρη σελίδα στην Ιστορία του Ελληνισμού (ασφαλώς όχι η μόνη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Τα ίδια κατακάθια θα τα δούμε να αφαιρούν ζωές και να καταστρέφουν περιουσίες των γειτόνων τους «γιατί είναι ΠΑΣΟΚοι» ή «γιατί είναι λαθρομετανάστες» επωφελούμενοι του χάους που θα προκαλέσει ενδεχόμενη - και δυστυχώς προς αυτή οδηγούμαστε με συνοπτικές διαδικασίες - ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Τα κατακάθια αυτά, που θρασύτατα περιφέρονται διακηρύσσοντας ότι «με τον Παπαδόπουλο περνούσαμε καλά» κι ας ήταν αγέννητοι το 1974, ή που επικαλούνται τσιτάτα του Προυντόν για να δικαιολογήσουν το πλιάτσικο στο οποίο επιδίδονται, είναι εχθροί. Κι οι συμπεριφορές τους δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου