Πριν από λίγες μέρες μας άφησε χρόνους ο δικτάτορας της Β. Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ. Στην ίστοσελίδα http://ecoleft.wordpress.com/ βρήκα ένα άρθρο για την εικόνα που καλλιεργεί το καθεστώς γύρω από τον εκλιπόντα. Απολαύστε το.
Η προπαγάνδα στην Βόρεια Κορέα είχε περάσει σε άλλα επίπεδα σε ότι αφορά τον μακαρίτη πια "κομμουνιστή" ηγέτη της Βορείου Κορέας. Ο Κιμ Γιονγκ Ιλ παρουσιαζόταν ως ένα είδος θεανθρώπου. Πολλά έχουν ειπωθεί για εκείνον, με βάση όμως την επίσημη βιογραφία του, ο Κιμ Γιονγκ Ιλ (κρατηθείτε) :
1. Γεννήθηκε σε μία ξύλινη καλύβα στο βουνό Paekdu. Δύο ουράνια τόξα έσκισαν τα σύννεφα, έφυγε ο χειμώνας και αμέσως ήρθε η άνοιξη. Επίσης, ένα μεγάλο και λαμπερό αστέρι εμφανίστηκε στον ουρανό. Κάτι σαν Γέννηση και Θεοφάνεια μαζί.
2. Έμαθε να περπατάει τρεις εβδομάδες μετά τη γέννησή του. Στις οχτώ εβδομάδες μπορούσε να μιλήσει.
3. Σε ηλικία 2 ετών έγραψε το πρώτο του μανιφέστο σχετικά με το μέλλον του λαού της Κορέας.
4. Μέχρι την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο Kim Sung Il, ο ηγέτης είχε γράψει ήδη 1.500 βιβλία.
5. Έχει γράψει 6 όπερες οι οποίες, σύμφωνα με τους συγγραφείς της βιογραφίας του, είναι καλύτερες από όλες τις υπόλοιπες στην Ιστορία της μουσικής.
6. Ανακάλυψε το «διπλό ψωμί με κρέας». Το hamburger δεν ήρθε από τη Δύση. Είναι επινόηση του μεγάλου ηγέτη για τον λαό του.
7. Ανάλογα με τη διάθεσή του, αλλάζει ο καιρός.
Στο προχτεσινό πρωτοσέλιδο της "Καθημερινής" είδα βορειοκορεάτες πολίτες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για την απώλεια του εμπνευσμένου τους ηγέτη. Εδώ που τα λέμε, το να χάνεται μια τέτοια λαμπρή προσωπικότητα, με τόσο εξαιρετικές ικανότητες που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα, είναι οπωσδήποτε λυπηρό. Και καθότι σε αυτή τη ζωή ο καθένας δικαιούται να έχει το ιδεολογικό του δεκανίκι (Χριστός, Μωάμεθ, Κιμ Γιονγκ Ιλ ή οτιδήποτε άλλο), νομίζω πως μπορεί να γίνει κατανοητή η ανασφάλεια που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, όταν χάνουν τον ηγέτη που για χρόνια όρισε τις ζωές τους και τις τύχες τους, χωρίς οι ίδιοι να έχουν καμμια δυνατότητα επιλογής, ακόμα και αν θα το ήθελαν.
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
1 σχόλιο:
Και το ΚΚΕ στέλνει συλληπητήριο τηλεγράφημα. Για να ξέρουμε τι μας περιμένει αν, οψέποτε, οι άνθρωποι αυτοί συμμετάσχουν στην εξουσία.
Αντίθετα, στην κηδεία του Βάτσλαβ Χάβελ 10000 νοματαίοι ήταν όλοι κι όλοι. Ίσως γιατί, οι αγωνιστές της Δημοκρατίας, εκθέτουν εαυτούς στην κριτική όλων, πράγμα που δεν επιτρέπουν οι δικτάτορες.
Οι πρώτοι, ιδίως αν δεν αρέσκονται στο χάϊδεμα των αυτιών, αποκτούν λίγους φίλους και πολλούς εχθρούς.
Οι δεύτεροι δε χρειάζονται τους φίλους. τους αρκεί η δουλοπρέπεια των ανθρώπων που τους περιβάλλουν.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου