Ενώ στη Βουλή έχει αρχίσει η - τρόπος του λέγειν - συζήτηση για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, που, εκτός κι αν συμβούν συνταρακτικά γεγονότα, θα ψηφιστεί, με την κυβέρνηση λίγο περισσότερο ξεπουπουλιασμένη, δυο προοπτικές, εξ ίσου ζοφερές, διαγράφονται για την ελληνική κοινωνία.
Από τη μια το κυβερνητικό και ευρωπαϊκό όραμα, που θα καταστήσει την Ελλάδα Ρωσία του Γιέλτσιν, με τον ένα στους δυο ανθρώπους να μην έχει να φάει και τη Μαφία να διαγουμίζει.
Από την άλλη το, πλειοψηφικό πλέον, αίτημα για επιστροφή «στη δραχμούλα», που στην καλύτερη περίπτωση θα καταστήσει την Ελλάδα τουρκική επαρχία και στη χειρότερη Αλβανία του Εμβέρ Χότζα.
Όταν όμως φθάνουμε να έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στη μια ή στην άλλη Χάρυβδη, τότε είναι η ώρα να αξιώσουμε ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.
Το αποτέλεσμα της εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, με την προϋπόθεση ότι οι στόχοι του θα επιτευχθούν, είναι προδιαγραμμένο. Το 29,4% των δημοσίοων εσόδων του 2011 θα διατεθούν για την εξυπηρέτηση του χρέους, ποσοστό που, το 2015, θα έχει φθάσει στο αστρονομικό 38%.
Κι όλα αυτά θεωρώντας δεδομένο ότι τα χρήματα από τους 22 πρόσθετους έμμεσους φόρους θα εισπραχθούν, πράγμα που, αν ληφθεί υπ' όψη η αποτυχία να εισπραχθούν τα προβλεπόμενα έσοδα από τους πολύ λιγότερους έμμεσους φόρους του 2010, έχει εξασφαλισμένη αποτυχία.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ακόμα περισσότεροι φόροι θα επιβληθούν σε αυτούς που δε μπορούν να φοροδιαφύγουν, τα βασικά για την επιβίωση αγαθά θα γίνουν ακόμα πιο ακριβά ενώ από την άλλη το Δημόσιο θα βλέπει συνεχώς τα ελλείμματά του να διογκώνονται, από πρόσθετες δαπάνες που θα προκύψουν από τις αποκρατικοποιήσεις - ενοίκια για δημόσια κτίρια που θα έχουν ξεπουληθεί, λογαριασμοί ηλεκτρικού στην ιδιωτική πλέον ΔΕΗ, και τόσα άλλα που κανείς δεν κάνει τον κόπο να προϋπολογίσει.
Γνωστές είναι και οι επιπτώσεις. Η ανεργία θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο, από το στραγγαλισμό της αγοράς, η εγκληματικότητα θα εκτοξευθεί σε ύψη αδιανόητα κι ό,τι πιο δημιουργικό διαθέτει αυτή η κοινωνία θα βρίσκεται είτε στις φυλακές - ως επικίνδυνοι τρομοκράτες - είτε θα πάρει, όπως στις δεκαετίες του '20 και του '50, το δρόμο της μετανάστευσης χωρίς επιστροφή.
Η αποχώρηση από το ευρώ και η επιστροφή στη «δραχμούλα», ακόμα και αν συνοδεύεται από στάση πληρωμών και μονομερή διαγραφή του δημοσίου χρέους, θα οδηγήσει σε εξ ίσου απίστευτη δυστυχία. Με ένα παντελώς αναξιόπιστο νόμισμα που από το πρωί ως το βράδυ θα χάνει σημαντικό μερίδιο της αξίας του, με καλπάζοντα πληθωρισμό και με αδυναμία προσέλκυσης των απαραίτητων κεφαλαίων για την παραγωγική και βιώσιμη αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, είτε η χώρα θα πάψει αν υφίσταται ως κρατική οντότητα, είτε θα καταλήξει να φυτοζωεί, αποκλεισμένη από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, σε συνθήκες γενικευμένης εξαθλίωσης.
Όμως λύση υπάρχει. Που αποτρέπει και το ένα και το άλλο εφιαλτικό σενάριο. η λύση αυτή είναι ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ και μόνο ευρωπαϊκή. Και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.
Πρώτη προϋπόθεση για τη λύση αυτή είναι η άμεση εγκατάλειψη του φετιχισμού του σκληρού ευρώ και η εκτύπωση πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ένα μέρος των χρημάτων αυτών θα διατεθεί για την άμεση αποπληρωμή μέρους του χρέους των χωρών που βρίσκονται σε δυσκολία και το υπόλοιπο θα διατεθεί σε δημόσιες επενδεύσεις σε υποδομές, που θα επιτρέψουν στην κάθε μια από τις χώρεςε αυτές να αξιοποιήσει καλύτερα τους αναξιοποίητους πόρους της.
Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα οι επενδύσεις αυτές πρέπει να διατεθούν για τον εκσυγχρονισμό και την αύξηση της παραγωγικότητας της Δημόσιας Διοίκησης, την άμεση βελτίωση των μεταφορών και των δικτύων, την άμεση βελτίωση της ποσότητας και της ποιότητας της Δημόσιας Παιδείας και της Δημόσιας Υγείας.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι κάποιος να επιβάλει αυτή τη λύση. Κι ο μόνος τρόπος για να επιβληθεί μια τέτοια λύση είναι να εκλεγεί, στην Ελλάδα ή σε κάποια από τις χώρες που έχουν ανάλογο πρόβλημα, μια κυβέρνηση έτοιμη να απειλήσει ότι ή έτσι θα γίνουν τα πράγματα ή θα κηρύξει μονομερή παύση πληρωμών όντας εντός του ευρώ.
Όνειρο θερινής νυκτός; Ο πνιγμέμνος από τα μαλλιά του πιάνεται; Ή ο μοναδικός δρόμος για να επιβιώσει μια δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση; Μπορεί τίποτα απ' όλα αυτά, μπορεί όλα μαζί, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια προσπάθεια να επικρατήσει, στο παρά ένα Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Από τη μια το κυβερνητικό και ευρωπαϊκό όραμα, που θα καταστήσει την Ελλάδα Ρωσία του Γιέλτσιν, με τον ένα στους δυο ανθρώπους να μην έχει να φάει και τη Μαφία να διαγουμίζει.
Από την άλλη το, πλειοψηφικό πλέον, αίτημα για επιστροφή «στη δραχμούλα», που στην καλύτερη περίπτωση θα καταστήσει την Ελλάδα τουρκική επαρχία και στη χειρότερη Αλβανία του Εμβέρ Χότζα.
Όταν όμως φθάνουμε να έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στη μια ή στην άλλη Χάρυβδη, τότε είναι η ώρα να αξιώσουμε ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.
Το αποτέλεσμα της εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, με την προϋπόθεση ότι οι στόχοι του θα επιτευχθούν, είναι προδιαγραμμένο. Το 29,4% των δημοσίοων εσόδων του 2011 θα διατεθούν για την εξυπηρέτηση του χρέους, ποσοστό που, το 2015, θα έχει φθάσει στο αστρονομικό 38%.
Κι όλα αυτά θεωρώντας δεδομένο ότι τα χρήματα από τους 22 πρόσθετους έμμεσους φόρους θα εισπραχθούν, πράγμα που, αν ληφθεί υπ' όψη η αποτυχία να εισπραχθούν τα προβλεπόμενα έσοδα από τους πολύ λιγότερους έμμεσους φόρους του 2010, έχει εξασφαλισμένη αποτυχία.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ακόμα περισσότεροι φόροι θα επιβληθούν σε αυτούς που δε μπορούν να φοροδιαφύγουν, τα βασικά για την επιβίωση αγαθά θα γίνουν ακόμα πιο ακριβά ενώ από την άλλη το Δημόσιο θα βλέπει συνεχώς τα ελλείμματά του να διογκώνονται, από πρόσθετες δαπάνες που θα προκύψουν από τις αποκρατικοποιήσεις - ενοίκια για δημόσια κτίρια που θα έχουν ξεπουληθεί, λογαριασμοί ηλεκτρικού στην ιδιωτική πλέον ΔΕΗ, και τόσα άλλα που κανείς δεν κάνει τον κόπο να προϋπολογίσει.
Γνωστές είναι και οι επιπτώσεις. Η ανεργία θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο, από το στραγγαλισμό της αγοράς, η εγκληματικότητα θα εκτοξευθεί σε ύψη αδιανόητα κι ό,τι πιο δημιουργικό διαθέτει αυτή η κοινωνία θα βρίσκεται είτε στις φυλακές - ως επικίνδυνοι τρομοκράτες - είτε θα πάρει, όπως στις δεκαετίες του '20 και του '50, το δρόμο της μετανάστευσης χωρίς επιστροφή.
Η αποχώρηση από το ευρώ και η επιστροφή στη «δραχμούλα», ακόμα και αν συνοδεύεται από στάση πληρωμών και μονομερή διαγραφή του δημοσίου χρέους, θα οδηγήσει σε εξ ίσου απίστευτη δυστυχία. Με ένα παντελώς αναξιόπιστο νόμισμα που από το πρωί ως το βράδυ θα χάνει σημαντικό μερίδιο της αξίας του, με καλπάζοντα πληθωρισμό και με αδυναμία προσέλκυσης των απαραίτητων κεφαλαίων για την παραγωγική και βιώσιμη αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, είτε η χώρα θα πάψει αν υφίσταται ως κρατική οντότητα, είτε θα καταλήξει να φυτοζωεί, αποκλεισμένη από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, σε συνθήκες γενικευμένης εξαθλίωσης.
Όμως λύση υπάρχει. Που αποτρέπει και το ένα και το άλλο εφιαλτικό σενάριο. η λύση αυτή είναι ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ και μόνο ευρωπαϊκή. Και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.
Πρώτη προϋπόθεση για τη λύση αυτή είναι η άμεση εγκατάλειψη του φετιχισμού του σκληρού ευρώ και η εκτύπωση πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ένα μέρος των χρημάτων αυτών θα διατεθεί για την άμεση αποπληρωμή μέρους του χρέους των χωρών που βρίσκονται σε δυσκολία και το υπόλοιπο θα διατεθεί σε δημόσιες επενδεύσεις σε υποδομές, που θα επιτρέψουν στην κάθε μια από τις χώρεςε αυτές να αξιοποιήσει καλύτερα τους αναξιοποίητους πόρους της.
Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα οι επενδύσεις αυτές πρέπει να διατεθούν για τον εκσυγχρονισμό και την αύξηση της παραγωγικότητας της Δημόσιας Διοίκησης, την άμεση βελτίωση των μεταφορών και των δικτύων, την άμεση βελτίωση της ποσότητας και της ποιότητας της Δημόσιας Παιδείας και της Δημόσιας Υγείας.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι κάποιος να επιβάλει αυτή τη λύση. Κι ο μόνος τρόπος για να επιβληθεί μια τέτοια λύση είναι να εκλεγεί, στην Ελλάδα ή σε κάποια από τις χώρες που έχουν ανάλογο πρόβλημα, μια κυβέρνηση έτοιμη να απειλήσει ότι ή έτσι θα γίνουν τα πράγματα ή θα κηρύξει μονομερή παύση πληρωμών όντας εντός του ευρώ.
Όνειρο θερινής νυκτός; Ο πνιγμέμνος από τα μαλλιά του πιάνεται; Ή ο μοναδικός δρόμος για να επιβιώσει μια δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση; Μπορεί τίποτα απ' όλα αυτά, μπορεί όλα μαζί, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια προσπάθεια να επικρατήσει, στο παρά ένα Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.
Γιάννης Χρυσοβέργης
4 σχόλια:
και τι θα γίνει με τις άλλες δύο πια όχθες; (Αμερική - Ασία)
Θα αφήσουν την Ευρώπη να αυτοξεχρεώνεται ενω οι ίδιοι θα κάθοντε με τα χρέη τους και θα μας κοιτάνε;
δεν φαίνεται τόσο εύκολο το "μαλακό" ευρώ.
Αν το πράγμα φτάσει σε νομισματικό πόλεμο με Ασία και Βόρεια Αμερική, δεν νομίζω αυτό να αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα για την Ευρώπη (εκτός ίσως από μια μερίδα επιχειρηματιών που προσανατολίζονται σε εξαγωγές προς Κίνα και, πολύ περισσότερο, από το χρηματιστικό κεφάλαιο που δεν θέλει εμπόδια στην κυκλοφορία κεφαλαίων).
Η Ευρώπη είναι μια γεωπολιτική ενότητα 500 εκατομμυρίων κατοίκων και ο πληθυσμός αυτός μπορεί, εφαρμόζονας την κατάλληλη οικονομική πολιτική, να απορροφήσει τον όγκο του παραγόμενου επι ευρωπαϊκού εδάφους πλούτου και να στηρίξει μια εσωστρεφή οικονομία, από την οποία δεν λείπουν ούτε οι υποδομές, ούτε η τεχνογνωσία, ούτε οι φυσικοί πόροι.
Γιώργος
Η εκτύπωση χρημάτων είναι αυτό ακριβώς που έκανε η βρετανία και «βγήκε απ'την κρίση», φορτώνοντας όμως στους νέους και στις επόμενες γενιές περίπου ένα ΤΡΙΣ χρέος προς τους τραπεζίτες.
Άρα νομίζω ότι η «ποσοτική διευκόλυνση» (τύπωμα χρημάτων = quantitative easing) είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να συνοδευτεί με ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα, σε επίπεδο Ευρώπης τουλάχιστον, σοβαρών μεταρρυθμίσεων του χρηματοοικονομικού τομέα ώστε η δημοκρατία να ελέγχει τους χρηματιστές κι όχι το αντίθετο.
Προς ανώνυμο:
Πριν από δυο χρόνια η κυβέρνηση Ομπάμα τύπωσε $1,4 τρις για να το τονώσει την ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς. Το δολάριο απλώς έχσαε το 20% της αξίας του.
Ας λάβουμε επίσης υπ' όψιν ότι η εσωτερική αγορά της Ευρώπης, με 500 περίπου εκατομμύρια κατοίκους, είναι αρκετά σοβαρή ώστε να απορροφήσει την τους κραδασμούς της υποτίμησης του ευρώ.
Πέραν αυτού, εφ' όσοσν ένα μέρος από το χρήμα που θα τυπωθεί θα διατεθεί για επενδύσεις σε υποδομές στο σύνολο των Κρατών-μελών, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και θα τονωθεί περαιτέρω η εσωτερική αγορά.
Τέλος, προσυπογράφω ανεπιφύλακτα το σχόλιο του Μιχάλη Μουτούση.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου