Κατάθεση εν θερμώ

Είναι δυο παρά τέταρτο το πρωί. Μόλις έχω γυρίσει σπίτι από μια νυχτερινή βόλτα στην περιοχή του Γκύζη, κατά πώς το συνηθίζω. Αυτή η βόλτα όμως δεν ήταν σαν τις άλλες. Και θα μπορούσε να αποβεί μοιραία...

Εκεί που κατηφόριζα την οδό Γκύζη, μου επιτέθηκε από πίσω ένας μελαμψός νέος άνδρας. Με έπιασε από το λαιμό και με έριξε κάτω στο δρόμο. Το κεφαλοκλείδωμα όμως δεν ήταν ιδιαίτερα σφιχτό και είχα περιθώρια αντίδρασης. Αποφασίζω στιγμιαία να αντισταθώ. Με την πλάτη στο δρόμο του έριξα κανά δυο κλωτσιές και άρχισα να φωνάζω "βοήθεια με ληστεύουν". Ο τύπος προσπαθούσε να με ακινητοποιήσει, όμως εγώ συνέχισα να αντιστέκομαι. Μου φαίνεται πως πέρασε ένα αυτοκίνητο από το δρόμο και ακούστηκε κάποιο σχόλιο, όμως συνέχισα να είμαι μόνος μου με αυτήν την ανεπιθύμητη νυχτερινή συντροφιά. Κάποια στιγμή δοκίμασε να με τραβήξει πιο μέσα στο πεζοδρόμιο για να με απομονώσει κάπως και εκείνη τη στιγμή, πάντα ξαπλωμένος, του έριξα άλλη μια κλωτσιά με τα δυο μου πόδια. Μου ρίχνει ένα βλέμμα θυμωμένο και εξαφανίζεται στο σκοτάδι, χωρίς να έχει πάρει τίποτε από εμένα. Εγώ σηκώνομαι και προσπαθώ να ανασυνταχτώ. Τρέχει λίγο αίμα από το δεξιό μου φρύδι.

Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ χειρότερα. Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται πως δεν οπλοφορούσε και δεν θα πρέπει να ήταν από αυτούς που σκοτώνουν για το τίποτα. Όσο για μένα, ίσως θα έπρεπε να υποχωρήσω από την αρχή και να του κάνω το χατήρι. Όμως αυτό που, απ'όσο κατάλαβα, πρυτάνευσε μέσα μου εκείνη τη στιγμή, ήταν το αίσθημα ότι δικαιούμαι κι'εγώ να κυκλοφορήσω στο δρόμο χωρίς να με ενοχλήσει κανένας.

Μένω από νήπιο στο κέντρο της Αθήνας. Και έχω περπατήσει επανειλημμένα τη νύχτα, περνώντας από μπαράκια, ταβέρνες, στέκια και κινηματογράφους. Το συμβάν μου κόστισε και δεν ξέρω, αυτή τη στιγμή, πως θα το διαχειριστώ και ποιά θα είναι στο εξής η καθημερινότητά μου. Τίποτε άλλο για την ώρα...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης