Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Kuhle Wampe

Και η δική μου ανάρτηση κινείται στο πνεύμα αυτής του Μπάμπη. Τυχαίο; δε νομίζω.

Το 1932, όταν η τότε οικονομική κρίση βρισκόταν στον παροξυσμό της και η Γερμανία είχε 30% ανεργία, γυρίστηκε στο Βερολίνο, με πρωτοβουλία του ΚΚ Γερμανίας, η ταινία με τίτλο: «Kuhle Wampe», με σενάριο Μπερτολντ Μπρεχτ, σκηνοθεσία Ζλάταν Ντάντοφ και μουσική Χανς Άισλερ (που αργότερα συνέθεσε τον ύμνο της Ανατολικής Γερμανίας). Τα γυρίσματα ήταν επεισοδιακά γιατί τα SA του Ρεμ επιχειρούσαν κάθε τόσο να εισβάλουν στο χώρο όπου γίνονταν τα γυρίσματα και συγκρούονταν με την περιφρούρηση του ΚΚ. Αλλά και όταν ολοκληρώθηκε η ταινία, λογοκρίθηκε από το τότε παραπαίον καθεστώς της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και, λίγους μήνες μετά, με την άνοδο των ναζί, την έφαγε το σκοτάδι. Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να προβληθεί ελεύθερα.
Kuhle Wampe (ψυχρή λίμνη) είναι το όνομα ενός οικισμού ανέργων και εξαθλιωμένων από την κρίση, κάπου έξω από το Βερολίνο, κοντά σε μια λίμνη. Η ταινία ξεκινάει με μια ομάδα ανθρώπων να ψάχνουν μάταια για δουλειά. Ένας νέος άνεργος, γυρίζει απογοητευμένος στο σπίτι του, ακούει τη γκρίνια της οικογένειάς του και αυτοκτονεί. Στη συνέχεια η οικογένειά του, που δεν έχει να πληρώσει το νοίκι, εγκαθίσταται στο Kuhle Wampe. Η ταινία επικεντρώνεται στην κόρη, που προσπαθεί να επιβιώσει και να αντιμετωπίσει και μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Όλα αυτά εξιστορούνται με ένα «ντοκυμανταιρίστικο» τρόπο, με έμφαση στην περιρέουσα ατμόσφαιρα ανέχειας και αβεβαιότητας για το μέλλον.
Ο Μπρεχτ, με τη γνωστή του αποστασιοποιημένη προσέγγιση, χωρίς καταγγελτικές κραυγές, δε χαρίζεται ούτε στο κεφάλαιο, ούτε στην οικογένεια, ούτε στη δικαιοσύνη ούτε στις συμβάσεις της εποχής. Βλέπει με συμπάθεια τη νέα κοπέλα, αλλά πάντως όχι με μίσος το εχθρικό προς αυτήν περιβάλλον (μια οπτική του στυλ «δε μπορούμε να περιμένουμε καλό από δαύτους»). Ούτε πάλι διακηρύσσει την επερχόμενη έλευση του σοσιαλιστικού παραδείσου. Εκεί όπου επικεντρώνεται είναι στην ανάγκη για αλληλεγγύη μεταξύ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν και που, με κάποιον τρόπο, θα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, προκειμένου να αλλάξει κάτι προς όφελός τους. Και την ένταξη στο κόμμα τη βλέπει σαν μια διαδικασία συλλογικής δράσης, μεταξύ ανθρώπων που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, υπό αντίξοες συνθήκες, και να ορίσουν τους εαυτούς τους.
Ας μην πούμε περισσότερα. Την ταινία την είδα στο «Τριανόν», και μαζί με την προβολή παρακολούθησα και μια μικρή μουσική παρουσίαση με τραγούδια των Μπρεχτ, Βάιλ και Άισλερ. Άξιζε τον κόπο...
Να σας δώσω μόνο το link με το Solidaritaetslied, που είναι το τραγούδι-θέμα της ταινίας.

http://www.youtube.com/watch?v=NBgry-urw4k

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Δεν υπάρχουν σχόλια: