Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Η ΤΡΟΪΚΑ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΑΚΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ


Η δήλωση του εκπροσώπου της Τρόικας στη συνέντευξη τύπου της 11ης Φεβρουαρίου, ότι πρέπει στα επόμενα τέσσερα χρόνια να πουληθεί δημόσια περιουσία αξίας 50 δισεκατομμυρίων ευρώ προκάλεσε, για πολλοστή φορά ένα ορυμαγδό υστερικών κραυγών και φτηνιάρικων επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Και για άλλη μια φορά για την ταμπακέρα λέξη! Για άλλη μια φορά ουδείς είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή όταν μια χώρα χρεοκοπεί η κοινωνία έχει μονάχα δικαίωμα να διαλέξει τον τρόπο που θα φτωχύνει. Κι η επιλογή αυτή είναι βαθύτατα πολιτική. Και ξεχωρίζει την πραγματική Δεξιά από την πραγματική Αριστερά, και τις δυο μαζί από δεξιούς κι αριστερούς γελωτοποιούς. Κι αν η πρώτη, εν μέρει, υπάρχει, η δεύτερη λάμπει δια της απουσίας της.

Η «ατυχής» φράση του εκπροσώπου της Τρόικας έβγαλε σύμπαντα τον πολιτικό κόσμο της χώρας στα κεραμίδια. «Ξεπουλάτε τη χώρα!», ανέκραξε ο όψιμος λάτρης της Αλέκας Παπαρήγα, πλην φευ Πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς. «Δε θα περάσουν!» ξιφούλκισαν ενθυμούμενοι τα κλέη του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ οι ηγέτες της, ούτως ειπείν, «Αριστεράς». Από κοντά τους κι οι συνήθεις «μωραί παρθένες», οι μονίμως διαμαρτυρόμενοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Στο καπάκι μας ήρθαν κι οι λεονταρισμοί του Πρωθυπουργού, ο οποίος έσπευσε να «μαλώσει» τον Πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και τον αρμόδιο Ευρωπαίο Επίτροπο. Τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) δεν τον πρόλαβε (φαίνεται είχε πάει προς νερού του). Από κοντά και τα κάθε λογής δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, απαραίτητο αξεσουάρ της φαρσοκωμωδίας που δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, παρακολουθούμε εδώ κι ενάμιση χρόνο. «Οι προδότες στο Γουδί», ανέκραξαν, εννοώντας τον Πρωθυπουργό της χώρας φυσικά, τα πρώτα υπερακοντίζοντας σε «πατριωτισμό» μέχρι και τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. «Τους έδωσε και κατάλαβαν τους κουτόφραγκους, που θέλουν να μας κάνουν κουμάντο», εννοώντας τον Πρωθυπουργό της χώρας πάντα, παραληρούσαν τα δεύτερα.
Μήπως κάποτε πρέπει να σοβαρευτούμε;
Όλα τα παραπάνω θα ήταν απίστευτα ευχάριστα, αν αποτελούσαν μέρος κάποιας μαυρόασπρης κωμωδίας του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '50, από αυτές που βλέπουμε στην τηλεόραση για να χωνέψουμε το μεσημεριανό φαγητό τις Κυριακές τ' απομεσήμερο. Δυστυχώς είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, στην αυγή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν κι ας αντιμετωπίσουμε, έστω και τώρα, την κατάσταση κατά πρόσωπο.
Τα όσα είπαν οι εκπρόσωποι της Τρόικας στην επίμαχη συνέντευξη τύπου, όσο ωμά κι αν ακούστηκαν, είναι μέρος του Μνημονίου, που έχει κυρωθεί από τη Βουλή των Ελλήνων. Δεν ειπώθηκε τίποτα παραπάνω, ίσως μάλιστα να ειπώθηκαν πολύ λιγότερα, από όσα ισχύουν. Γιατί στα επόμενα χρόνια το Μνημόνιο, που ας το υπενθυμίσουμε, είναι νόμος του ελληνικού Κράτους, προβλεπει υποχρεωτικά νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, και παράδοση, όσων έχουν μείνει από αυτό που αποκαλούσαμε «κοινή ωφέλεια»,σε ιδιώτες. Δεν πρέπει καν να αποκλειστούν η πλήρης ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών Παιδείας και Υγείας.
Ας μιλήσουμε επιττέλους για πολιτικές διαχείρισης της χρεοκοπίας
Όταν μια χώρα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, όπως ακριβώς συμβαίνει με την Ελλάδα, έχει χρεοκοπήσει. Η διαχείριση της χρεοκοπίας επιδέχεται περισσότερες από μια πολιτικές αντιμετωπίσεις, με διαφορετικές στοχεύσεις και διαφορετικά κριτήρια αξιολόγησης.
Η αξιοπρεπής Δεξιά πολιτική διαχείρισης της χρεοκοπίας συνεπάγεται τη λήψη άμεσων μέτρων για την προστασία των δανειστών, οριζόντιες περικοπές αμοιβών και δαπανών για τη δημιουργία πλεονάσματος που θα διατεθεί για την εξυπηρέτηση του χρέους, κατακόρυφη αύξηση των έμμεσων φόρων και την απαραίτητη δημιουργία αστυνομικού κράτους, για την αντιμετώπιση κάθε κοινωνικής αναταραχής. Κι αν κάποιοι πεινάσουν, τί να κάνουμε; Η αξιοπρέπεια του έθνους απαιτεί θυσίες. Όποιος επιζήσει επέζησε, σημασία έχει η οικονομία να μην έχει ελλείμματα. Με την έννοια αυτή, κάποιες, φιλότιμες είναι η αλήθεια, προσπάθειες της κυβέρνησης για τον περιορισμό της σπατάλης στη Δημόσια Διοίκηση και κάποιες, σε επίπεδο φιλολογικών συζητήσεων εδώ και 18 συναπτούς μήνες, προσπάθειες περιορισμού της φοροδιαφυγής, είναι απλώς εκτός θέματος και βλάπτουν, σε τελική ανάλυση, την προσπάθεια.
Τα προβλήματα με αυτή την πολιτική στην περίπτωσή μας είναι δυο. Το πρώτο, και σοβαρότερο, είναι ότι η πολιτική αυτή εφαρμόζεται, ως μη όφειλε, από ένα κόμμα που δηλώνει σοσιαλιστικό και κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενο να μην εφαρμόσει τέτοια πολιτική. Το δεύτερο είναι πως το μεγαλύτερο κόμμα της Δεξιάς, η ΝΔ, αντί να στηρίξει ανεπιφύλακτα, ως όφειλε, την πολιτική αυτή, έχει καταστεί θλιβερή ουρά του ΚΚΕ.
Η αξιοπρεπής Αριστερή πολιτική διαχείρισης της χρεοκοπίας, συνίσταται κατ' αρχή στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, υπό την απειλή της στάσης πληρωμών, για μια λογική μείωση του χρέους, σε ύψη διαχειρίσιμα. Στη συνέχεια, στην άμεση εφαρμογή μεταρρυθμίσεων για τον περιορισμό της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος και την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Ακολούθως, στη λήψη σειράς κοινωνικών μέτρων για την προστασία των χαμηλών εισοδημάτων. Μαζί με αυτά, τη δραστική μείωση αμυντικών δαπανών και την αξιοποίηση κάθε διαθέσιμου πόρου για την τόνωση της οικονομίας, με συνδυασμό δημοσίων επενδύσεων και χρηματοδοτικών εργαλείων τόνωσης των επιχειρήσεων.
Και η μια και η άλλη πολιτική έμπεριέχουν τη σημαντική μείωση του εισοδήματος της μεσαίας αστικής τάξης. Η διαφορά τους είναι πως ενώ η πρώτη οδηγεί στην προλεταριοποίηση της μεσαίας αστικής τάξης - όπως συνέβη στην Ευρώπη του μεσοπολέμου - η δεύτερη θέτει τις βάσεις για την επάνοδο, σε ορατό μέλλον, στην ευημερία - όπως συνέβη στις ΗΠΑ του μεσοπολέμου, με την εφαρμογή του new deal.
Το πρόβλημα είναι ότι όλα τα παραπάνω δεν ακούστηκαν ούτε μια φορά από τα στόματα των εκπροσώπων της αυτοανακηρυχθείσας «Αριστεράς». Αντιθέτως περιορίστηκαν σε μια ακατάσχετη φλυαρία περί του «κακού καπιταλισμού» και του «καλού σοσιαλισμού», υιοθέτησαν τα πιο αντιδραστικά συντεχνιακά συμφέροντα (βλ. στήριξη στους φαρμακοποιούς), ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι η στάση πληρωμών θα σήμαινε να συνεχίσει η μεσαία αστική τάξη να κάνει διακοπές στο Μπαλί με δανεικά χρήματα, και εξανάγκασαν με τη γενικότερη στάση τους, όλο τον κόσμο να πιστέψει πως μόνη πολιτική διαχείριση της χρεοκοπίας ήταν το Μνημόνιο.
Κι όμως η συνέντευξη της 11ης Φεβρουαρίου εμπεριείχε μια είδηση
Θα ήταν άδικο ωστόσο να απαξιώναμε τη συνέντευξη τύπου των εκπροσώπων της Τρόικας. Γιατί, εμμέσως, πλην σαφώς, έβγαλε μια σημαντική είδηση. Από τον περασμένο Νοέμβριο η κυβέρνηση βαυκαλίζεται - και προσπαθεί να πείσει και την κοινωνία - ότι έχει στο τσεπάκι την παράταση αποπληρωμής των δανείων του Μνημονίου και μάλιστα με χαμηλότερο επιτόκιο. Κατά τα λεγόμενα των κυβερνητικών υπευθύνων, που επιζητούν αυτή την παράταση του χρόνου αποπληρωμής ακριβώς επειδή έχουν κατανοήσει ότι δεν αντέχει η κοινωνία τα μέτρα που πρέπει να παρθούν στα επόμενα τέσσερα χρόνια, η παράταση αυτή θα αποφασιστεί στο Συμβούλιο Κορυφής του Μαρτίου. Και με αυτό το επιχείρημα, απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τιςε προτάσεις που, ακόμα και κάθε άλλο παρά Αριστεροί κάνουν, - Τζορτζ Σόρος, το ακραία φιλελεύθερο περιοδικό Economist κ.λ.π. - για δρομολόγηση της αναδιάρθρωσης του χρέους. Η έκκληση του Πρωθυπουργού προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης για εθνική συναίνεση, εν όψει νέων μέτρων που πρέπει να ληφθούν ως το 2015, ήταν μάλλον προοίμιο της ομολογίας ότι η τόσο επιθυμητή παράταση αποληρωμής δε θα δοθεί, τουλάχιστον τώρα. Η «άκομψη» απάντηση των εκπροσώπων της Τρόικας επιβεβαιώνει τα μαύρα προαισθήματα του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Κι αυτό ίσως να είναι και η μόνη δικαιολογία για την «οργή του Πρωθυπουργου».

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ Η ανάρτηση αυτή αναδημοσιεύεται από το διαδικτυακό ΜΜΕ του Ηρακλείου Κρήτης ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια: