Είναι γνωστό ότι με το φίλο το Μήτσο (τον έγκλειστο) διαφωνούμε σε πολλά.
Όμως ως φίλος δεν θα μπορούσα να μην δημοσιεύσω ψήγματα των απόψεών του, σε αυτό το μπλογκ. Νομίζω ότι όλες οι απόψεις έχουν κάτι να εισφέρουν, εδώ που έχουμε βρεθεί.
Τα πιο κάτω αποτελούν περιληπτική αναφορά μιας επιστολής που έστειλε ο Κουφοντίνας στο περιοδικό "ΕΠΙΚΑΙΡΑ", που εκδίδεται από τις εκδόσεις "ΛΙΒΑΝΗ", και δημοσιεύεται στο τεύχος που κυκλοφορεί:
Ο καταδικασθείς για τη συμμετοχή του στη «17 Νοέμβρη» Δημήτρης Κουφοντίνας, με επιστολή-μανιφέστο...
...μέσα από τη φυλακή, δίνει τη δική του ερμηνεία για το δημόσιο χρέος και πώς δημιουργήθηκε, αλλά και τοποθετείται έναντι του Μνημονίου και της πολιτικής ρότας της χώρας. Παράλληλα, κατακρίνει την αδράνεια και την απάθεια των εργαζομένων και της νεολαίας, τη σιωπή των κοινωνικά ευαίσθητων διανοουμένων, που τη χαρακτηρίζει συναίνεση στην εθνική καταστροφή και ζητά αφύπνιση και ξεσηκωμό.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, στην επιστολή του, μεταξύ άλλων τονίζει:
«Το μεγάλο τμήμα των δανείων όμως, αν και τροφοδοτεί μια «μαζική» διαφθορά, κατευθύνεται σε μεγάλη κλίμακα προς το σύμπλεγμα όπου συντελείται η στενή διαπλοκή της πολιτικής ελίτ με την οικονομική ελίτ, προς τους «μεγάλους» των ΜΜΕ, καθώς και σε ένα τμήμα της λεγόμενης πνευματικής ελίτ. Αυτοί μεταξύ τους μπορούν πράγματι να πουν για τον εαυτό τους: «Μαζί τα φάγαμε».
Το δημόσιο χρέος είναι κοινωνικός πλούτος –προϊόν κοινωνικής εργασίας– που ληστεύτηκε στους διαδοχικούς παραγωγικούς και καταναλωτικούς καπιταλιστικούς κύκλους μέσα στους κόλπους των διαπλεκόμενων ελίτ».
Σε άλλο σημείο της επιστολής τονίζει ότι «τα χαρακτηριστικά του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι συνεπώς αντίστοιχα με αυτά χρέους λατινοαμερικανικού τύπου: μαζική διαφθορά, μαγείρεμα των στατιστικών, επιβολή άγριων μέτρων ιμπεριαλιστικού τύπου και δουλική υποταγή εκλεγμένων πολιτικών σε υπαλληλίσκους των επικυρίαρχων. Παραπέμπουν άμεσα σε “αισχρό” (odious) χρέος και η μόνη ενδεδειγμένη αντιμετώπισή του είναι αυτή ενός επαχθούς χρέους.
Η ελληνική παρασιτική άρχουσα τάξη βρήκε στο δημόσιο δανεισμό “πεδίον δόξης λαμπρόν”, στο οποίο παραδοσιακά έχει διαπρέψει, από τη ληστεία των πρώτων κιόλας δανείων του ελληνικού κράτους, αλλά και την εύκολη και βολική λύση που θα κάλυπτε την ιστορική της αποτυχία να αναπτύξει αυτοδύναμα τη χώρα».
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναφέρει σε άλλο σημείο της επιστολής του: «Η διεθνής κρίση έσχισε το πέπλο της “Ισχυρής Ελλάδας” και αποκάλυψε την τραγική αλήθεια: Ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Και τώρα έρχονται με περισσό θράσος αυτοί που δημιούργησαν αυτό το τερατούργημα να ζητήσουν το λογαριασμό από εκείνους που η δουλειά τους τόσων δεκαετιών σπαταλήθηκε, σέρνοντας το άρμα της εξαρτημένης (απο)ανάπτυξης. Ταυτόχρονα προσπαθούν με βαυκαλήματα να εξαπατήσουν, όπως με τα προεκλογικά ψέματά τους. Μιλούν για σύντομη διεθνή ανάκαμψη, για νέες διεθνείς συμμαχίες, για κοινοτική αλληλεγγύη.
Όμως η σημερινή πολυδιάστατη κρίση θα διαρκέσει πολύ, παρά τις προφητείες της σύντομης ανάκαμψης. Επειδή είναι κρίση οικονομική, μακρόχρονης υπερσυσσώρευσης παραγωγικών δυνατοτήτων. Κρίση χρηματιστική, υπερσυσσώρευσης εικονικού κεφαλαίου, που όσο κι αν εξατμίστηκε στην έκρηξη του 2008, ήδη δημιουργεί στη διεθνή σφαίρα νέες κερδοσκοπικές φούσκες που γιγαντώνονται με ιλιγγειώδεις ρυθμούς. Κρίση οικολογική, αποτέλεσμα της λεηλασίας των φυσικών πόρων από τον καπιταλισμό, που αποθεώνει τη χυδαία ρήση ενός από τους πρώτους θεωρητικούς του, του Φ. Μπέικον (“η φύση είναι για να την παίρνουμε, σαν μία κοινή γυναίκα”). Είναι προπαντός κρίση αξιών, του ίδιου του πολιτισμού, κρίση που απειλεί την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους».
Για την αντιγραφή
Κώστας Λαγωνικάκος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Δε γνώριζα ότι ΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ είχαν δημοσιεύσει επιστολή του ισοβίτη φίλου μας, αν το ήξερα θα την είχα διαβάσει όλη και θα μπορούσα να τοποθετηθώ πιο συνολικά απέναντί της.Θα κρατήσω μόνο τρία σημεία.
Το πρώτο αφορά στον παραληλισμό του ελληνικού με το λατινοαμερικανικό χρέος. Νομίζω ότι είναι λάθος να μιλάμε γενικά για λατινοαμερικανικό χρέος, μιας και υπάρχουν σοβαρές πολιτικές και κοινωνικές διαφορές, στον τρόπο που δημιουργήθηκε το χρέος της κάθε μιας από αυτές τις χώρες. Πιστεύω ωστόσο ότι υπάρχουν μερικές σημαντικές αναλογίες με την περίπτωση της Αργεντινής. Και στις δυο χώρες οι στρατιωτικές χούντες που κυβερνούσαν κατέρρευσαν μετά από καταστροφικούς πολέμους που οι ίδιες προκάλεσαν. Και στις δυο χώρες οι Ένοπλες Δυνάμεις εξελίχθηκαν σε πανίσχυρα λόμπι, τα οποία προάσπισαν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο και ενάντια σε κάθε οικονομική λογική, τα οικονομικά τους συμφέροντα. Και στις δυο χώρες το πάρτι σε βάρος του κοινωνικού πλούτου που οδήγησε στη χρεοκοπία είχε ένα σημαντικό συνένοχο: την πολυάριθμη μεσαία αστική τάξη. Η οποία, όταν είδε να πλησιάζει η χρεοκοπία, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να διώξει τις καταθέσεις της στο εξωτερικό επιταχύνοντας τις εξελίξεις (20 δισεκατομμύρια καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες φυγαδεύτηκαν σε λίγες μόνο ημέρες το Δεκέμβρη του 2009. Σε πείσμα των ΣΥΡΙΖΙΚΩΝ παραμυθιών, ένα μεγάλο μέρος ήταν καταθέσεις των 10.000 - 100.000 ευρώ).
Το δεύτερο σημείο είναι η απορία του Μήτσου για τη στάση της νεολαίας και των εργαζομένων. Του διαφέυγει ότι στα 30 χρόνια της ευρωπαϊκής περιπέτειας της Ελλάδας, υπήρξε μαζική δημοσιοϋπαλληλοποίηση των εργαζομένων. Οι δουλειές στον ιδιωτικό τομέα ήταν πλέον ή πολύ καλοπληρωμένες, ή προσωρινές μέχρι να βρεθεί «μια θεσούλα στο Δημόσιο». Κι αυτοί οι δημοσιοϋπαλληλοποιημένοι εργαζόμενοι μεσοαστικοποιήθηκαν. Η δε σημερινή νεολαία μεγάλωσε διαπαιδαγωγημένη με την απέχθεια προς κάθε τι το συλλογικό. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, άνθρωποι οι οποίοι είναι φορείς τέτοιων πολιτισμικών αξιών, πρέπει να πεινάσουν - όπως το 1941 - για να αναρωτηθούν μήπως πρέπει να κάνουν κάτι άλλο.
το τρίτο σημείο ειναι η ακροτελεύτια φράση, την οποάι προσυπογράφω.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου