Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ


Δυο χρόνια έχουν περάσει από την αποφράδα νύχτα που δυο αστυνομικοί, ενεργώντας σε διατεταγμένη υπηρεσία, πυροβόλησαν μια ομάδα νέων παιδιών και δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Ακολούθησε ένα πρωτοφανές ξέσπασμα οργής της νεολαίας. Ένα ξέσπασμα που ΜΜΕ, πολιτικοί οργανισμοί και «σοβαροί πολίτες» αντιμετώπισαν με απαξία, χλευασμό, αιτήματα για σκληρή καταστολή. Κάποιοι στην Αριστερά, την πολιτική τους πενία φιλοτιμία ποιούντες, έσπευσαν να χαϊδέψουν τ'αυτιά της εξεγερμένης νεολαίας, στάθηκαν όμως ανίκανοι να την εμπνεύσουν. Γιατί σε όλους διέφυγε ότι η «τυφλή οργή», όπως την είπαν, των νέων είχε συγκεκριμένο στόχο: τη γενιά των γονέων τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του 2008 ήταν ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ.

Οι νέοι είναι θυμωμένοι με τη γενιά των γονέων τους, δηλαδή τη γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης, γιατί, όταν κλήθηκε να παντρέψει την επαναστατική ρητορική της με την καθημερινότητα, ευτέλισε και εξευτέλισε τα ιδανικά της ανταλλάσσοντάς τα με «μια θεσούλα στο Δημόσιο» ή την αλαζονία ενός κρατικοδίαιτου επιχειρηματία.
Οι νέοι είναι θυμωμένοι με τη γενιά των γονέων τους γιατί εξέθρεψε ένα ανεπαρκές και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς χώρους περιθωριοποίησε τους έντιμους πολιτικούς που προσπαθούσαν να παντρέψουν τις επιταγές της πραγματικότητας με τις αξίες του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκαν και ανέδειξε τα χειρότερα κατακάθια, αυτούς που χαϊδεύανε αυτιά αδιαφορώντας για τις συνέπειες των λόγων και των έργων τους.
Οι νέοι είναι θυμωμένοι με τη γενιά των γονέων τους γιατί ως γονείς αποποιήθηκαν το ρόλο τους, ως δάσκαλοι, παραιτήθηκαν της αποστολής τους, γιατί απαξίωσαν την παιδεία και τους δίδαξαν τη χωρίς ηθικούς φραγμούς αναζήτηση του κέρδους, τους μεγάλωσαν χωρίς ηθικές αξίες, χωρίς σημεία αναφοράς,
Οι νέοι είναι θυμωμένοι με τη γενιά των γονέων τους, γιατί έζησε στη χλιδή με δανεικά, ενώ αυτοί καλούνται να δουλεύουν σαν είλωτες μια ζωή, χωρίς την παραμικρή ελπίδα να απολαύσουν έστω και μικρό μόνο κλάσμα της πολυτελούς διαβίωσης των γονέων τους. Γιατί καλούνται «με φθαρμένα εργαλεία απ'την αρχή να ξαναρχίσουν», χωρίς να είναι αυτοί που «τα έπαιξαν όλα κορώνα γράμματα». Και το χειρότερο απ' όλα: γιατί ποτέ κανείς δεν τους δίδαξε να αντιμετωπίζουν δοκιμασίες.
Εδώ και πέντε χρόνια, από τη φοιτητική εξέγερση της άνοιξης του 2006 ζούμε τις μικρές και μεγάλες εκρήξεις οργής της νέας γενιάς. Κι αν κάτι με τρομάζει σ'αυτές είναι η απελπισία τους.

Γιάννης Χρυσοβέργης

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Βαριές κουβέντες, εύστοχες σε μεγάλο βαθμό, αλλά διατυπωμένες με τρόπο που να παίρνει η μπάλα δικαίους και αδίκους. Αυτό βέβαια είναι το τίμημα που πληρώνει κανείς όταν επιχειρεί να χαρακτηρίσει μια νοσηρή κατάσταση με λίγα λόγια, χωρίς "αστερίσκους" που να παραπέμπουν σε εξαιρέσεις και σε επιφυλάξεις.
Η δική μου ένσταση βρίσκεται αλλού: στο ότι επιχειρείς μια "γραμμική προβολή προς το μέλλον" δυσάρεστων καταστάσεων που χαρακτηρίζουν το σήμερα. Αποκλείεται όμως να αλλάξει κάτι;
Όταν πριν από λίγο καιρό η κόρη μου μου είπε ότι είναι "άτυχη", καθώς της έλαχε να μεγαλώνει σε ένα δυσμενές κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον, της απάντησα ότι άτυχοι είναι κυρίως οι σημερινοί νέοι των 20 ως 30 ετών, που επιχειρούν να ξεκινήσουν την επαγγελματική τους ζωή μέσα σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Ωστόσο, μετά από μια δεκαετία ή δεκαπενταετία το τοπίο μπορεί να έχει βελτιωθεί, καθώς είναι γνωστό εμπειρικά ότι οι κρίσεις έρχονται και παρέρχονται (αφήνοντας βέβαια πληγές πίσω τους).
Ως εκ τούτου έχει ένα δίκιο, έστω από τη δική του σκοπιά του αστού τεχνοκράτη, ο κ. Σιόπα, όταν λέει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει στις αλλαγές εκείνες που χρειάζονται ώστε τα σημερινά 15 χρονα παιδιά να έχουν ευκαιρίες να φτιάξουν τη ζωή τους όταν θα πλησιάζουν τα τριάντα. Το θέμα βέβαια είναι σε ποιά κατεύθυνση θα γίνουν οι αλλαγές και στις πλάτες ποιών. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα για συζήτηση, πάνω στο οποίο η αριστερά θα έπρεπε να είχε μιλήσει περισσότερο και, κυρίως, με μεγαλύτερη σαφήνεια...

Γιώργος

Άτακτος Λόγος είπε...

Κι αν αλλάξει προς το χειρότερο; Αν όσα μέχρι τώρα έχουμε δει δεν είναι τα χειρότερα, αλλά μόλις το προοίμιο;
Οι αλλαγές, όπως σωστά το διαπιστώνεις δεν είναι μόνο προς τη μια κατεύθυνση. Κι η κρίση που ζούμε είναι, ως προς τη βιαιότητά της κυρίως, ανάλογη αυτής του 1929. Η οποία γέννησε το ναζισμό και το Β'Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κι αν όλα αυτά έγιναν σε μια εποχή που απέναντι στη βαρβαρότητα υπήρχε ένα ισχυρό αντίπαλο δέος ελπίδας για μια νέα ζωή, για έναν άλλο πολιτισμό, τί μπορούμε να περιμένουμε σήμερα, που το μόνο αντίβαρο στη βαρβαρότητα είναι η απελπισία; Πώς θα αποτρέψουμε η απελπισία αυτή να γίνει όχημα μιας ακόμα χειρότερης βαρβαρότητας;
Οι δηλώσεις του κ. Σιόπα προϋποθέτουν ότι το υπάρχον πολιτικό πλαίσιο θα αντέξει τους κραδασμούς που η δική του βαρβαρότητα προκαλεί. Θα τους αντέξει;
Συμφωνώ με τη διαπίστωσή σου για το ρόλο της Αριστεράς.
Τώρα αν γίνομαι αφοριστικός και η μπάλα παίρνει δικαίους και αδίκους, φταίει η μετάφραση. Στην απελπισμένη οργή της νέας γενιάς διακρίνω ακριβώς αυτή την απουσία διάκρισης των προβάτων από τα ερίφια. Προφανώς και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν σταθεί στο ύψος τους ως γονείς, προφανώς και υπάρχουν άνθρωποι που έγιναν δημόσιοι λειτουργοί, όχι για να λουφάξουν, αλλά για να υπηρετήσουν τον πολίτη και αυτοί είναι πολλοί, προφανώς υπάρχουν επιχειρηματίες που, σε ένα αναμφίβολα εχθρικό για την επιχειρηματικότητα περιβάλλον προσπάθησαν να αναπτύξουν καινοτόμες επιχιερηματικές δραστηριότητες, προφανώς παρά την κοινωνική τάση πριμοδότησης των ξεγάνωτων ντενεκέδων επιβίωσαν και κάποιοι έντιμοι και (ή) αποτελεσματικοί πολιτικοί. Όμως όλοι αυτοί, σεμνοί κι αθόρυβοι, δεν κατόρθωσαν να δώσουν το στίγμα τους στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Το έδωσαν οι άλλοι.

Γιάννης Χρυσοβέργης