ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΚΙ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ

Για πολλοστή φορά περίσσεψαν τα κροκοδίλεια δάκρυα στα κεντρικά τηλεοπτικά δελτία για «το διεθνή διασυρμό της χώρας» με αφορμή την κατάληψη του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης από τους συμβασιούχους υπαλλήλους του Υπουργείου Πολιτισμού.
Κι όπως πάντα ουδείς ασχολήθηκε με τα κραυγαλέα αυτονόητα που δεν υλοποιούνται και τα εξ ίσου κραυγαλέα αδιανόητα και ακατανόητα, που όμως θεωρούνται από όλους φυσιολογικά.

Αυτονόητο είναι, κάθε εργαζόμενος να εισπράττει την προβλεπόμενη για την εργασία του αμοιβή, είτε αυτή ορίζεται από διμερή συμφωνία με τον εργοδότη του, είτε την έχει ορίσει μονομερώς ο εργοδότης, με την προϋπόθεση ότι δεν είναι χαμηλότερη από την ελάχιστη προβλεπόμενη από τη νομοθεσία αμοιβή. Εντούτοις εκατοντάδες εργαζομένων του Υπουργείου Πολιτισμού(ΥΠΠΟ) έχουν 22 μήνες να πληρωθούν.
Αυτονόητο είναι, όταν ο εργοδότης χρωστάει στους εργαζόμενους δεδουλευμένα, αφ' ενός να τους τα καταβάλλει έντοκα, αφ' ετέρου, αν δεν το κάνει, να αναλάβουν οι εργαζόμενοι σειρά δράσεων, μεταξύ των οποίων προβλέπεται και η επίσχεση εργασίας. Με την έννοια αυτή η σημερινή κατάληψη του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης συνιστά καθ' όλα νόμιμη επίσχεση εργασίας. Εντούτοις, το Υπουργείο Πολιτισμού όχι μόνο αρνείται να καταβάλει τα δεδουλευμένα στους συμβασιούχους του, αλλά επιπροσθέτως θεωρεί σκόπιμο να απαιτήσει από την Αστυνομία να τους ξυλοφορτώσει αγρίως.
Αδιανόητο είναι όμως οι αρχαιολόγοι και το προσωπικό φύλαξης των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων να είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία συμβασιούχοι, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν χιλιάδες μονίμων διοικητικών υπαλλήλων, το εργασιακό αντικείμενο των οποίων ουδείς γνωρίζει.
Αδιανόητο είναι επίσης η μισθοδοσία όλων των προαναφερθέντων υπαλλήλων να μην εντάσσεται στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Πολιτισμού, αλλά να καταβάλλεται μέσω των ειδικών λογαριασμών του Υπουργείου (δηλαδή από τις κάσες με το μαύρο χρήμα η ύπαρξη και μόνο των οποίων είναι όνειδος για κάθε στοιχειωδώς δημοκρατική χώρα). Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι, από την εποχή της υπόθεσης - του σκανδάλου δηλαδή - Ζαχόπουλου, απλήρωτοι.
Ακατανόητο είναι ακόμα, για όποιον διαθέτει κοινό νου και γνωρίζει το ύψος των μισθών αυτών των συμβασιούχων υπαλλήλων, το πώς οι άνθρωποι αυτοί κατορθώνουν να εργάζονται απλήρωτοι και να επιβιώνουν επί 22 συναπτούς μήνες. Επ' αυτού υπάρχουν διάφορες πιθανές αιτιολογίες.
Η πρώτη είναι ότι όλο αυτό το διάστημα τους τρέφουν οι γονείς τους με το όνειρο να γίνουν τα παιδιά τους δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό μάλλον ισχύει για όσους από τους συμβασιούχους του ΥΠΠΟ είναι κάτω των 35 ετών.
Μια άλλη εκδοχή είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί εμφανίζονται στην εργασία τους, χτυπάνε κάρτα και στη συνέχεια εξαφανίζονται για να κερδίσουν τα προς το ζήν.
Εφ' όσον συμβαίνει αυτό, που επίσης ισχύει για μεγάλο αριθμό συμβασιούχων, χωρίς κανείς να μπορεί να τους προσάψει τίποτα υπό αυτές τις συνθήκες, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το αδιανόητο σε κάθε δημοκρατική χώρα, οι εν λόγω συμβασιούχοι να έχουν προσληφθεί όχι για την παραγωγή συγκεκριμένου έργου, αλλά ως αργόμισθοι για την ικανοποίηση των πελατειακών αναγκών του εκάστοτε Υπουργού.
Πράγμα το οποίο δυστυχώς συμβαίνει ακόμα και για τους αρχαιολόγους μιας και, ενώ οι χώροι για ανασκαφές θα απαιτούσαν ίσως διπλάσιους από τους υπάρχοντες, η απουσία κονδυλίων για ανασκαφές και συντήρηση αρχαιολογικών χώρων τους καθιστά επί της ουσίας αργόμισθούς.
Υπό τις συνθήκες αυτές είναι αδιανόητο το αίτημα των συμβασιούχων για μονιμοποίηση, μιας και το γνωρίζουν κι οι ίδιοι πολύ καλά, ότι τύποις μόνο καλύπτουν πάγιες ανάγκες του Κράτους.
Αλλά όταν μια κυβέρνηση που ευαγγελίζεται την επανάσταση του αυτονόητου ενεργεί ακατανόητα, τα αδιανόητα αποκτούν ηθική νομιμοποίηση.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Η φαινομενικά ακατανόητη εχθρότητα της κοινής γνώμης προς τους συμβασιούχους του ΥΠΠΟ πρέπει εν μέρει να αναζητηθεί στο ότι ο περιφερόμενος θίασος του ΠΑΜΕ έχει προβεί σε πρωτοφανή κατάχρηση της κατάληψης του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης.