Πριν μερικές δεκαετίες η φράση αυτή θα θεωρούνταν ισοδύναμη της βιβλικής καταστροφής. Τώρα όμως... οι Κινέζοι αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα αποφασισμένοι, κατά δήλωση του Πρωθυπουργού τους «να σώσουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την ευρωζώνη». Με το αζημίωτο φυσικά. Ο κατάλογος των κινεζικών απαιτήσεων είναι μακρύς. Κι οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνουν να αγνοούν ότι άνοιξε η Κερκόπορτα. Κι ότι «ο εχθρός είναι πια μέσα στην πόλη». Σε ό,τι αφορά στα καθ' ημάς τέλος, η μεν Κυβέρνηση επιχαίρει για τις «επικείμενες επενδύσεις» των Κινέζων που έρχονται ως μάνα εξ ουρανού, η δε αντιπολίτευση εμφανίζεται, για άλλη μια φορά, με τρικυμία εν κρανίω.
Η φράση «Κινέζος επενδυτής» ήταν μέχρι πριν από μερικά χρόνια ό,τι και η φράση «Αλβανός τουρίστας». Το πιο σύντομο ανέκδοτο. Τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η Κίνα στράφηκε στην οικονομία της αγοράς, χωρίς όμως να αποποιηθεί, όπως συνέβη, στα λόγια τουλάχιστον, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τη δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα κινεζικά προϊόντα, φθηνά αλλά χαμηλής ποιότητας, έχουν κατακλύσει τις παγκόσμιες αγορές. Η Κίνα επιδίδεται σε ένα ξέφρενο κυνήγι πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων. Συσσωρεύει, με ανησυχητικούς ρυθμούς, ομόλογα όλων των κρατών του κόσμου και χρυσό. Και είναι πάντα πρόθυμη να επενδύσει μαζικά στην αχίλειο φτέρνα των αναδυόμενων οικονομιών, τις υποδομές. Με αντάλλαγμα το χωρίς όρους άνοιγμα των αγορών τους στα κινεζικά προϊόντα.
Ο Κινέζος Πρωθυπουργός Βεν Ζιαμπάο ερχόμενος στην Αθήνα, όπου προσέφερε εύκολα δάνεια στους Έλληνες εφοπλιστές υπό την προϋπόθεση ότι θα ναυπηγήσουν καράβια στα κινεζικά ναυπηγεία και εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για επενδύσεις σε ελληνικές υποδομές έστειλε ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους ηγέτες, τους οποίους πρόκειται να συναντήσει στις Βρυξέλλες την προσεχή Τετάρτη 6 Οκτωβρίου. «Η Κίνα θα διατηρήσει τα ευρωπαϊκά ομόλογα που κατέχει σταα σημερινά επίπεδα. Έχουμε όμως την απαίτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση να κατανοήσει τους δικούς μας κανόνες της οικονομίας της αγοράς και, το σημαντικότερο, να θέσουν τέρμα στους περιορισμούς εξαγωγών τεχνολογιών αιχμής προς την Κίνα και στα προστατευτικά μέτρα σε βάρος των κινεζικών προϊόντων».
Με τη δήλωση αυτή ο Κινέζος Πρωθυπουργός υπενθύμισε σαφέστατα στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι η σταθερότητα του ευρώ την οποία «επιθυμεί διακαώς η Κίνα» εξαρτάται από το αν η Ευρώπη θα τείνει ευήκοον ους στα κινεζικά αιτήματα. Και φυσικά ούτε κουβέντα για αντίμηση του γουάν, την οποία θα του ζητήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, πολύ δε περισσότερο για ανοχή σε πιέσεις για «εκδημοκρατισμό και άλλες τέτοιες δυτικές μπούρδες».
Το πώς η Κίνα κατόρθωσε να γίνει παγκόσμιος τοκογλύφος και να φιλοδοξεί να επιβάλει τη θέλησή της στις άλλοτε κραταιές δυτικές οικονομίες είναι γνωστό. Τα χαμηλά ημερομίσθια ($1 ημερησίως για 15 ώρες εργασίας την ημέρα επτά ημέρες την εβδομάδα), η απουσία της στοιχειώδους προστασίας των εργαζομένων και η απουσία κάθε ίχνους περιβαλλοντικής νομοθεσίας, σε συνδυασμό με την εγγύηση του κατασταλτικού μηχανισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος για την αποτροπή εργατικών διεκδικήσεων προσήλκυσαν όλες τις μεγάλες βιομηχανίες, ευρωπαϊκές, αμερικανικές, ιαπωνικές, ταϊβανέζικες κ.λ.π. οι οποίες φρόντισαν να μεταφέρουν εκεί το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγικής τους δραστηριότητας.
Το πώς όμως εισβάλλει στην Ευρωζώνη και έχει την αξίωση να επιβάλει τους όρους της στην ΕΕ χρειάζεται συζήτηση. Οι επενδύσεις που υπόσχεται σε λιμάνια και σιδηροδρόμους η Κίνα θα πραγματοποιηθούν από κρατικές κινεζικές εταιρείες. Στους ίδιους τομείς το ελληνικό Κράτος δεν έχει δικαίωμα να ιδρύσει κρατικές εταιρείες που θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αλλά θα σέβονται τα εργασιακά δικαιώματα και τις περιβαλλοντικές προδιαγραφές. Κι αυτό πολύ πριν από το «τρισκατάρατο» Μνημόνιο καθώς τυχόν τέτοια κρατική επένδυση θα συγκρούονταν με τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Κι αυτό σε όλη την Ευρώπη. Και ουδείς θέτει το ερώτημα για ποιο λόγο συνιστά παραβίαση των κανόνων της ελεύθερης αγοράς η λειτουργία κρατικών ευρωπαϊκών εταιρειών σε νευραλγικούς και, εξ αντικειμένου, μονοπωλιακούς -οριακά ολιγοπωλιακούς - τομείς όπως η ενέργεια, οι μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, αλλά δε συνιστά παραβίαση η εκχώρισή τους σε κρατικές κινεζικές εταιρείες.
Το τι επιδιώκουν οι Κινέζοι μέσω των επενδύσεων που ευαγγελίζονται στην Ελλάδα είναι σαφές. Θα εγκαταστήσουν μεταποιητικές μονάδες, οι οποίες, κατ'απαίτηση της ΕΕ θα λειτουργούν με κινεζικές συνθήκες εργασίας (η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εκεί οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια) και μέσω αυτών θα κατακλυσουν την ευρωπαϊκή αγορά με κινεζικά προϊόντα made in EU. Κι αν οι κοινωνικές αντιστάσεις στην Ελλάδα αποδειχθούν μεγάλες, ο έλεγχος των υποδομών μεταφορών που θα έχουν εξασφαλίσει οι κινεζικές κρατικές εταιρείες θα τους επιτρέψει να στήσουν τις εργοστασιακές μονάδες στη Βουλγαρία ή στη Ρουμανία. Το μέγα ερώτημα είναι γιατί η ΕΕ βάζει πλάτη, με τη συμπεριφορά της, σε σχεδιασμούς που, αν ευωδοθούν, θα καταστήσουν την Ευρώπη κινεζική αποικία.
Σε ό,τι αφορά στην ελληνική κυβέρνηση δικαίως επιχαίρει. Σε μια εποχή που οι προδοκώμενες ετυρωπαϊκές ή ελληνικές επενδύσεις δεν έρχονται, παρά την κατάλυση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων - ο υπογράφων δε θα εκπλαγεί αν στους προσεχείς μήνες τεθεί εκτός νόμου και η συνδικαλιστική δραστηριότητα - οι κινεζικές υποσχέσεις είναι γι αυτήν σανίδα σωτηρίας και μοναδική της ελπίδα να διεκδικήσει το 2013 την επανεκλογή της επικαλούμενη επιτυχία. Με δυο λόγια ο πνιγμένος από τα μαλιά του πιάνεται.
Το πρόβλημα είναι στην αντιπολίτευση. Η ΝΔ επιχαίρει γιατί το ΠΑΣΟΚ, με ένα χρόνο καθυστέρηση ακολούθησε το δρόμο που αυτή άνοιξε (προφανώς θα εννοεί τη χρεοκοπία της χώρας). Το ΚΚΕ περιορίστηκε στην πάγια ξενόβφοβη τακτική της απόρριψης κάθε μορφής ξένης επένδυσης στην Ελλάδα. Προφανώς για το κόμμα αυτό τα επιγενόμενα δεν έχουν σημασία, καθώς οι συνθήκες εργασίας στο Νταχάου της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ανταγωνίζονται επαξίως αυτές των κινεζικών εργοστασίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις ενώ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις τηρούν σιγή ασυρμάτου.
Για άλλη μια φορά τίθεται επιτακτικά το ζήτημα της χάραξης κόκκινων γραμμών κοινωνικής προστασίας. Αυτών που η Αριστερά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αρνήθηκαν να χαράξουν όταν κατέστη σαφές ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Με αποτέλεσμα να καούν τρεις άνθρωποι σα λαμπριάτικες λαμπάδες εν μέσω πανηγυριζόντων για το θέαμα διαδηλωτών.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Η φράση «Κινέζος επενδυτής» ήταν μέχρι πριν από μερικά χρόνια ό,τι και η φράση «Αλβανός τουρίστας». Το πιο σύντομο ανέκδοτο. Τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η Κίνα στράφηκε στην οικονομία της αγοράς, χωρίς όμως να αποποιηθεί, όπως συνέβη, στα λόγια τουλάχιστον, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τη δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα κινεζικά προϊόντα, φθηνά αλλά χαμηλής ποιότητας, έχουν κατακλύσει τις παγκόσμιες αγορές. Η Κίνα επιδίδεται σε ένα ξέφρενο κυνήγι πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων. Συσσωρεύει, με ανησυχητικούς ρυθμούς, ομόλογα όλων των κρατών του κόσμου και χρυσό. Και είναι πάντα πρόθυμη να επενδύσει μαζικά στην αχίλειο φτέρνα των αναδυόμενων οικονομιών, τις υποδομές. Με αντάλλαγμα το χωρίς όρους άνοιγμα των αγορών τους στα κινεζικά προϊόντα.
Ο Κινέζος Πρωθυπουργός Βεν Ζιαμπάο ερχόμενος στην Αθήνα, όπου προσέφερε εύκολα δάνεια στους Έλληνες εφοπλιστές υπό την προϋπόθεση ότι θα ναυπηγήσουν καράβια στα κινεζικά ναυπηγεία και εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για επενδύσεις σε ελληνικές υποδομές έστειλε ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους ηγέτες, τους οποίους πρόκειται να συναντήσει στις Βρυξέλλες την προσεχή Τετάρτη 6 Οκτωβρίου. «Η Κίνα θα διατηρήσει τα ευρωπαϊκά ομόλογα που κατέχει σταα σημερινά επίπεδα. Έχουμε όμως την απαίτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση να κατανοήσει τους δικούς μας κανόνες της οικονομίας της αγοράς και, το σημαντικότερο, να θέσουν τέρμα στους περιορισμούς εξαγωγών τεχνολογιών αιχμής προς την Κίνα και στα προστατευτικά μέτρα σε βάρος των κινεζικών προϊόντων».
Με τη δήλωση αυτή ο Κινέζος Πρωθυπουργός υπενθύμισε σαφέστατα στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι η σταθερότητα του ευρώ την οποία «επιθυμεί διακαώς η Κίνα» εξαρτάται από το αν η Ευρώπη θα τείνει ευήκοον ους στα κινεζικά αιτήματα. Και φυσικά ούτε κουβέντα για αντίμηση του γουάν, την οποία θα του ζητήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, πολύ δε περισσότερο για ανοχή σε πιέσεις για «εκδημοκρατισμό και άλλες τέτοιες δυτικές μπούρδες».
Το πώς η Κίνα κατόρθωσε να γίνει παγκόσμιος τοκογλύφος και να φιλοδοξεί να επιβάλει τη θέλησή της στις άλλοτε κραταιές δυτικές οικονομίες είναι γνωστό. Τα χαμηλά ημερομίσθια ($1 ημερησίως για 15 ώρες εργασίας την ημέρα επτά ημέρες την εβδομάδα), η απουσία της στοιχειώδους προστασίας των εργαζομένων και η απουσία κάθε ίχνους περιβαλλοντικής νομοθεσίας, σε συνδυασμό με την εγγύηση του κατασταλτικού μηχανισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος για την αποτροπή εργατικών διεκδικήσεων προσήλκυσαν όλες τις μεγάλες βιομηχανίες, ευρωπαϊκές, αμερικανικές, ιαπωνικές, ταϊβανέζικες κ.λ.π. οι οποίες φρόντισαν να μεταφέρουν εκεί το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγικής τους δραστηριότητας.
Το πώς όμως εισβάλλει στην Ευρωζώνη και έχει την αξίωση να επιβάλει τους όρους της στην ΕΕ χρειάζεται συζήτηση. Οι επενδύσεις που υπόσχεται σε λιμάνια και σιδηροδρόμους η Κίνα θα πραγματοποιηθούν από κρατικές κινεζικές εταιρείες. Στους ίδιους τομείς το ελληνικό Κράτος δεν έχει δικαίωμα να ιδρύσει κρατικές εταιρείες που θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αλλά θα σέβονται τα εργασιακά δικαιώματα και τις περιβαλλοντικές προδιαγραφές. Κι αυτό πολύ πριν από το «τρισκατάρατο» Μνημόνιο καθώς τυχόν τέτοια κρατική επένδυση θα συγκρούονταν με τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Κι αυτό σε όλη την Ευρώπη. Και ουδείς θέτει το ερώτημα για ποιο λόγο συνιστά παραβίαση των κανόνων της ελεύθερης αγοράς η λειτουργία κρατικών ευρωπαϊκών εταιρειών σε νευραλγικούς και, εξ αντικειμένου, μονοπωλιακούς -οριακά ολιγοπωλιακούς - τομείς όπως η ενέργεια, οι μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, αλλά δε συνιστά παραβίαση η εκχώρισή τους σε κρατικές κινεζικές εταιρείες.
Το τι επιδιώκουν οι Κινέζοι μέσω των επενδύσεων που ευαγγελίζονται στην Ελλάδα είναι σαφές. Θα εγκαταστήσουν μεταποιητικές μονάδες, οι οποίες, κατ'απαίτηση της ΕΕ θα λειτουργούν με κινεζικές συνθήκες εργασίας (η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εκεί οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια) και μέσω αυτών θα κατακλυσουν την ευρωπαϊκή αγορά με κινεζικά προϊόντα made in EU. Κι αν οι κοινωνικές αντιστάσεις στην Ελλάδα αποδειχθούν μεγάλες, ο έλεγχος των υποδομών μεταφορών που θα έχουν εξασφαλίσει οι κινεζικές κρατικές εταιρείες θα τους επιτρέψει να στήσουν τις εργοστασιακές μονάδες στη Βουλγαρία ή στη Ρουμανία. Το μέγα ερώτημα είναι γιατί η ΕΕ βάζει πλάτη, με τη συμπεριφορά της, σε σχεδιασμούς που, αν ευωδοθούν, θα καταστήσουν την Ευρώπη κινεζική αποικία.
Σε ό,τι αφορά στην ελληνική κυβέρνηση δικαίως επιχαίρει. Σε μια εποχή που οι προδοκώμενες ετυρωπαϊκές ή ελληνικές επενδύσεις δεν έρχονται, παρά την κατάλυση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων - ο υπογράφων δε θα εκπλαγεί αν στους προσεχείς μήνες τεθεί εκτός νόμου και η συνδικαλιστική δραστηριότητα - οι κινεζικές υποσχέσεις είναι γι αυτήν σανίδα σωτηρίας και μοναδική της ελπίδα να διεκδικήσει το 2013 την επανεκλογή της επικαλούμενη επιτυχία. Με δυο λόγια ο πνιγμένος από τα μαλιά του πιάνεται.
Το πρόβλημα είναι στην αντιπολίτευση. Η ΝΔ επιχαίρει γιατί το ΠΑΣΟΚ, με ένα χρόνο καθυστέρηση ακολούθησε το δρόμο που αυτή άνοιξε (προφανώς θα εννοεί τη χρεοκοπία της χώρας). Το ΚΚΕ περιορίστηκε στην πάγια ξενόβφοβη τακτική της απόρριψης κάθε μορφής ξένης επένδυσης στην Ελλάδα. Προφανώς για το κόμμα αυτό τα επιγενόμενα δεν έχουν σημασία, καθώς οι συνθήκες εργασίας στο Νταχάου της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ανταγωνίζονται επαξίως αυτές των κινεζικών εργοστασίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις ενώ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις τηρούν σιγή ασυρμάτου.
Για άλλη μια φορά τίθεται επιτακτικά το ζήτημα της χάραξης κόκκινων γραμμών κοινωνικής προστασίας. Αυτών που η Αριστερά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αρνήθηκαν να χαράξουν όταν κατέστη σαφές ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Με αποτέλεσμα να καούν τρεις άνθρωποι σα λαμπριάτικες λαμπάδες εν μέσω πανηγυριζόντων για το θέαμα διαδηλωτών.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου