Η δολοφονία του συναδέλφου δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια από τη «Σέχτα Επαναστατών», όπως τουλάχιστον προκύπτει από το βαλλιστικό έλεγχο, σηματοδοτεί την «ταλιμπανοποίηση» της πολιτικής.
Ο θάνατος του Σωκράτη Γκιόλια ήταν άδικος γιατί ήταν δολοφονία. Γιατί οι θρασύδειλοι δολοφόνοι του, αλλά δυστυχώς και μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, δεν πιστεύουν στην αξία της ζωής. Γιατί το αυτονόητο για κάθε πολιτισμένη κοινωνία, ότι ακόμα και η ζωή του χειρότερου κακούργου έχει ανεκτίμητη αξία και κατά συνέπεια ουδείς νομιμοποιείται να την αφαιρεί, δεν είναι κεκτημένο για την ελληνική κοινωνία. Η τελευταία θεωρεί την ανθρώπινη ζωή χρηματιστηριακό προϊόν η αξία του οποίου αυξομειώνεται ανάλογα με το χρώμα, την κοινωνική θέση, το θρήσκευμα, την εθνικότητα, τις πολιτκές απόψεις ή, ακόμα, την ομάδα οπαδός της οποίας είναι το θύμα. Κι όσο η ελληνική κοινωνία θα θεωρεί την αξία της ανθρώπινης ζωής χρηματιστηριακό προιόν, θα γεννάει θρασύδειλους φονιάδες που θα αποφασίζουν, με τα δικά τους αυθαίρετα κριτήρια, ότι κάποιος άλλος άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να ζει.
Ο θάνατος του Σωκράτη Γκιόλια ήταν κατά μείζονα λόγο άδικος διότι ουδείς είχε κάτι να του προσάψει. Απλώς ήταν «επώνυμος» και δεν τον προστάτευαν σωματοφύλακες. Ως δημοσιογράφος είχε ασκήσει με επιτυχία το μοναδικό είδος δημοσιογραφίας που αγαπά η συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων: τη σκαναδαλοθηρία (Μια ματιά στις τηλεθεάσεις των σκανδαλοθηρικών τηλεοπτικών εκπομπών και στις επισκεψιμότητες των σκανδαλοθηρικών ιστοτόπων επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Μόνο στον ημερήσιο τύπο διαφοροποιούνται τα πράγματα κι αυτό γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων απεχθάνεται επίσης το διάβασμα). Και ουδείς νομιμοποιούνταν να τον κατηγορήσει για την επιλογή του αυτή όσο ήταν εν ζωή, πολύ περισσότερο δε μετά θάνατον, διότι αν είχε επιλέξει ένα άλλο είδος δημοσιογραφίας θα ήταν, πιθανότατα, καταδικασμένος να επιβιώνει μεταξύ μακρών περιόδων ανεργίας και περιστασιακών απασχολήσεων.
Οι φονιάδες του Σωκράτη Γκιόλια, όποιο πρόσχημα και ιδεολογικό περιτύλιγμα κι αν χρησιμοποιήσουν, είναι θρασύδειλοι φασίστες. Μοναδική ιδεολογία τους, αν λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν τις προηγούμενες προκηρύξεις τους, είναι το μίσος για την ανθρώπινη ζωή. Τα όνειρά τους αρχίζουν και τελειώνουν στην καταστροφή. Έχουν ανακηρύξει εαυτούς, ευρισκόμενοι σε μόνιμη κρίση μεγαλείου, σε απόλυτους κριτές του καλού και του κακού, σε σωτήρες της κοινωνίας, σε άγγελους του θανάτου.
Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κακομαθημένα κωλόπαιδα, που ως παιδιά έπαιξαν υπερβολικά πολλά βιντεοπαιγνίδια, που μεγάλωσαν χωρίς κανείς να τους διδάξει τον παραμικρό σεβασμό προς τη ζωή, τη μόρφωση, την ομορφιά. Βαφτίζουν τους πάντες εχθρούς των καταπιεσμένων - δηλαδή των εαυτών τους - με την ίδια ευκολία που οι πατεράδες τους ενδεχομένως χαρακτηρίζουν πολιτικούς, δημόσιους λειτουργούς, δημοσιογράφους και ό, τι άλλο δίποδο υπάρχει σε αυτή τη χώρα ως «λαμόγιο», για να δικαιολογήσουν το ότι οι ίδιοι φοροδιαφεύγουν ασύστολα, αρνούνται να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές των υπαλλήλων τους και γενικώς δε σέβονται τίποτα και κανέναν.
Τα κωλόπαιδα αυτά όμως έχουν όπλα και γι αυτό είναι επικί\νδυνα. Μέχρι τη μέρα της σύλληψής τους θα συνεχίσουν να δολοφονούν πισώπλατα - τα δυο τελευταία θύματά τους δέχτηκαν τις περισσότερες σφαίρες πισώπλατα - όποιον χαρακτηρίζουν «εχθρό του λαού».
Και το χειρότερο είναι ότι, σε περίοδο ακραίας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όπως αυτή που ζούμε, και με την Αριστερά να απέχει επιδεικτικά από τα κοινωνικά τεκταινόμενα περιμένοντας «να ριζοσπαστικοποιηθούν οι μάζες και να επαναστατήσουν», τα κωλόπαιδα αυτά, κατά πάσα πιθανότητα, θα βρουν μιμητές. Μετατρέποντας έτσι την πολιτική αντιπαράθεση σε πόλεμο μεταξύ αντίπαλων τρομοκρατικών μηχανισμών. Οι Ταλιμπάν δεν υπάρχουν μόνο στο Αφγανιστάν. Υπάρχουν παντού. Το πολιτικό στοίχημα είναι να μην επιτρέψουμε στους ένοπλους αλήτες της «Σέχτας Επαναστατών»να ταλιμπανοποιήσουν την πολιτική ζωή.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Ο θάνατος του Σωκράτη Γκιόλια ήταν άδικος γιατί ήταν δολοφονία. Γιατί οι θρασύδειλοι δολοφόνοι του, αλλά δυστυχώς και μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, δεν πιστεύουν στην αξία της ζωής. Γιατί το αυτονόητο για κάθε πολιτισμένη κοινωνία, ότι ακόμα και η ζωή του χειρότερου κακούργου έχει ανεκτίμητη αξία και κατά συνέπεια ουδείς νομιμοποιείται να την αφαιρεί, δεν είναι κεκτημένο για την ελληνική κοινωνία. Η τελευταία θεωρεί την ανθρώπινη ζωή χρηματιστηριακό προϊόν η αξία του οποίου αυξομειώνεται ανάλογα με το χρώμα, την κοινωνική θέση, το θρήσκευμα, την εθνικότητα, τις πολιτκές απόψεις ή, ακόμα, την ομάδα οπαδός της οποίας είναι το θύμα. Κι όσο η ελληνική κοινωνία θα θεωρεί την αξία της ανθρώπινης ζωής χρηματιστηριακό προιόν, θα γεννάει θρασύδειλους φονιάδες που θα αποφασίζουν, με τα δικά τους αυθαίρετα κριτήρια, ότι κάποιος άλλος άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να ζει.
Ο θάνατος του Σωκράτη Γκιόλια ήταν κατά μείζονα λόγο άδικος διότι ουδείς είχε κάτι να του προσάψει. Απλώς ήταν «επώνυμος» και δεν τον προστάτευαν σωματοφύλακες. Ως δημοσιογράφος είχε ασκήσει με επιτυχία το μοναδικό είδος δημοσιογραφίας που αγαπά η συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων: τη σκαναδαλοθηρία (Μια ματιά στις τηλεθεάσεις των σκανδαλοθηρικών τηλεοπτικών εκπομπών και στις επισκεψιμότητες των σκανδαλοθηρικών ιστοτόπων επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Μόνο στον ημερήσιο τύπο διαφοροποιούνται τα πράγματα κι αυτό γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων απεχθάνεται επίσης το διάβασμα). Και ουδείς νομιμοποιούνταν να τον κατηγορήσει για την επιλογή του αυτή όσο ήταν εν ζωή, πολύ περισσότερο δε μετά θάνατον, διότι αν είχε επιλέξει ένα άλλο είδος δημοσιογραφίας θα ήταν, πιθανότατα, καταδικασμένος να επιβιώνει μεταξύ μακρών περιόδων ανεργίας και περιστασιακών απασχολήσεων.
Οι φονιάδες του Σωκράτη Γκιόλια, όποιο πρόσχημα και ιδεολογικό περιτύλιγμα κι αν χρησιμοποιήσουν, είναι θρασύδειλοι φασίστες. Μοναδική ιδεολογία τους, αν λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν τις προηγούμενες προκηρύξεις τους, είναι το μίσος για την ανθρώπινη ζωή. Τα όνειρά τους αρχίζουν και τελειώνουν στην καταστροφή. Έχουν ανακηρύξει εαυτούς, ευρισκόμενοι σε μόνιμη κρίση μεγαλείου, σε απόλυτους κριτές του καλού και του κακού, σε σωτήρες της κοινωνίας, σε άγγελους του θανάτου.
Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κακομαθημένα κωλόπαιδα, που ως παιδιά έπαιξαν υπερβολικά πολλά βιντεοπαιγνίδια, που μεγάλωσαν χωρίς κανείς να τους διδάξει τον παραμικρό σεβασμό προς τη ζωή, τη μόρφωση, την ομορφιά. Βαφτίζουν τους πάντες εχθρούς των καταπιεσμένων - δηλαδή των εαυτών τους - με την ίδια ευκολία που οι πατεράδες τους ενδεχομένως χαρακτηρίζουν πολιτικούς, δημόσιους λειτουργούς, δημοσιογράφους και ό, τι άλλο δίποδο υπάρχει σε αυτή τη χώρα ως «λαμόγιο», για να δικαιολογήσουν το ότι οι ίδιοι φοροδιαφεύγουν ασύστολα, αρνούνται να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές των υπαλλήλων τους και γενικώς δε σέβονται τίποτα και κανέναν.
Τα κωλόπαιδα αυτά όμως έχουν όπλα και γι αυτό είναι επικί\νδυνα. Μέχρι τη μέρα της σύλληψής τους θα συνεχίσουν να δολοφονούν πισώπλατα - τα δυο τελευταία θύματά τους δέχτηκαν τις περισσότερες σφαίρες πισώπλατα - όποιον χαρακτηρίζουν «εχθρό του λαού».
Και το χειρότερο είναι ότι, σε περίοδο ακραίας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όπως αυτή που ζούμε, και με την Αριστερά να απέχει επιδεικτικά από τα κοινωνικά τεκταινόμενα περιμένοντας «να ριζοσπαστικοποιηθούν οι μάζες και να επαναστατήσουν», τα κωλόπαιδα αυτά, κατά πάσα πιθανότητα, θα βρουν μιμητές. Μετατρέποντας έτσι την πολιτική αντιπαράθεση σε πόλεμο μεταξύ αντίπαλων τρομοκρατικών μηχανισμών. Οι Ταλιμπάν δεν υπάρχουν μόνο στο Αφγανιστάν. Υπάρχουν παντού. Το πολιτικό στοίχημα είναι να μην επιτρέψουμε στους ένοπλους αλήτες της «Σέχτας Επαναστατών»να ταλιμπανοποιήσουν την πολιτική ζωή.
Γιάννης Χρυσοβέργης
4 σχόλια:
Γιάννη, αυτό το θρασύδειλους φονιάδες΄εχω κουραστεί να το ακούω κάθε φορά που αναστατώνεται η ήρεμη ζωή μας από ένα νέο τρομοκρατικό κτύπημα.
Παρότιu τέτοιου είδους συμπεριφορές με βρίσκουν σφόδρα αντίθετο, προσωπικά πιστεύω οτι εαν κάποια οργάνωση θέλει να κάνει την επανάστασή της, να τα βάλει με την υπουργική Πασοκαρία ή με προβεβλημένους πάμπλουτους μισθοφόρους δημοσιογράφους και όχι με τον Σωκράτη Γκιόλια, που στο κάτω κάτω ούτε είχε προκαλέσει, ούτε ανήκε στην ελίτ των δημοσιογράφων.
Τί ήθελες δηλαδή να βγούν με οναματεπώνυμο και να καυχηθούν για την πράξη τους, ως γνωστών το προνόμιο της σπέκουλας και της διαπόμπευσης έχουν μόνο οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι επιτελούν 'πνευματικό λειτούρημα''.
Τρομάρα τους....
Χαράλαμπος
Χαράλαμπε θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς το βαρετά στερεότυπο της έκφρασης «θρασύδειλοι φονιάδες». Το κακό είναι ότι αντικατοπτρίζει τη συγκεκριμένη πραγματικότητα όσο καμιά άλλη. Ίσως γιατί η ίδια η πραγματικότητα είναι βαρετά στερεότυπη.
Πέραν αυτού ποσώς με ενδιαφέρει αν ο φονιάς θα αναλάβει την ευθύνη με το ονοματεπώνυμό του ή όχι. Το πρόβλημά μου είναι ο φόνος. Θεωρώ κάθε ανθρώπινη ζωή αναντικατάστατη και την αφαίρεσή της φόνο. Ασχέτως αν η αφαίρεση αυτή της ζωής γίνεται εν ονόματι του νόμου (εκτέλεση θανατικής καταδίκης), σε «κακιά ώρα» ή σε πόλεμο. Κι ασχέτως του ότι ο οποιοσδήποτε, κάτω από ορισμένες συνθήκες, καταναγκασμού (π.χ. συμμετοχή σε πόλεμο) ή ακραίου πάθους μπορεί να γίνει δολοφόνος.
Για το λόγο αυτό θεωρώ αδιανόητο μια σοσιαλιστική, κομμουνιστική ή αναρχική, όλοι αυτοί τέλος πάντων που ευαγγελίζονται τη χειραφέτηση του ανθρώπου και την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, να ιδεολογικοποιεί τη χρήση βίας.
Ούτε είναι τυχαίο ότι η ιδεολογικοποίηση της βίας από το κομμουνιστικό και την πλειονότητα του αναρχικού κινήματος στο παρελθόν γέννησε ακραίες δικτατορίες (Στάλιν, Πολ Ποτ, Μάο Τσετουνγκ, Β. Κορέα, για να αναφερθούμε στα πιο ακραία παραδείγματα).
Κάποτε η Αριστερά πρέπει να απελευθερωθεί από το φετιχισμό της βίας. Μήπως και καταφέρει να δημιουργήσει έναν πραγματικά καινούριο κόσμο.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Γιάννη, δεν είμαι σίγουρος εάν μιά πασιφιστική τακτική είναι πιο αποτελεσματική από μια τακτική βίας. Προσωπικά, -ως αναρχικός- θεωρώ οτι η απαλλοτρίωση είναι ιδεολογική στάση, διαφωνώ όμως με τον εκληματικό αναρχισμό.
Ωστόσο, να σου θυμίσω οτι αναρχικός απαλλοτριωτής ήταν και ο Ρομπέν των δασών, ο οποίος αγωνιζόταν υπερασπιζόμενος την ελευθερία και την δικαιοσύνη, ληστεύοντας και καμιά φορά αφαιρώντας ζωές των ισχυρών της εποχής εκείνης. Πάρα ταύτα,όχι μόνο τον θαυμάζουν , αλλά τον διδάσκουν και στα σχολεία.
Επειδή λοιπόν πολλά λένε κάποιοι προβοκάτορες για την εγκληματική φύση των αναρχικών τους οποίους αδελφοποιούν με τους περιθωριακούς ποινικούς, θα γράψω κάποια στιγμή ένα άρθρο γι' αυτό.
Χαράλαμπος.
Αγαπητέ Χαράλαμπε,
Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της βίας και της μη βίας θα μου επιτρέψεις να επανέλθω με αυτοτελή ανάρτηση.
Ως προς τον Ρομπέν των Δασών όμως μάλλον βιαστικά και άδικα τον βάφτισες «αναρχικό».
Το πότε έζησε ο Ρομπέν των Δασών δεν είναι σαφές. Οι πρώτες μπαλάντες που αναφέρονται σε αυτή την προσωπικότητα χρονολογούνται από τα τέλη του 13ου αιώνα. Υστερότερες αφηγήσεις, του 16ου αιώνα, ιοσχυρίζονται ότι ήταν ιππότης, υποστηρικτής του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου ο οποίος συμμετείχε στην Τρίτη Σταυροφορία. Στα χρόνια της απουσίας του είχε αφήσει αντικαταστάτη του στο θρόνο τον αδελφό του Ιωάννη γνωστό με την επωνυμία «Ακτήμων».
Οι προηγούμενες αφηγήσεις κάνουν λόγο για έναν μικροκτηματία, ο οποίος κάτω από ασαφείς συνθήκες βρίσκεται παράνομος. Οι αρχαίες αυτές μπαλάντες κάνουν μια ασαφή αναφορά σε ένα βασιλιά «Εδουάρδο» ο οποίος του έδωσε χάρη, χωρίς όμως να μαθαίνουμε αν αυτός τη δέχτηκε ή όχι.
Σε κάθε περίπτωση οι περισσότεροι ερευνητές πιστεύουν ότι πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο.
Αν δεχθούμε ότι το πρόσωπο αυτό ήταν σύγχρονο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, πράγμα μάλλον αμφίβολο, τότε έχουμε να κάνουμε με έναν προπομπό του Ριχάρδου, που αντιλαμβανόμενος ότι ο αδελφός του έχει σφετεριστεί την εξουσία, προσπαθεί να προκαλέσει εξεγέρσεις των χωρικών εναντίον του που θα τον φέρουν σε προφανή αδυναμία, ώστε να μπορέσει ο Ριχάρδος να ανακτήσει χωρίς κόπο το θρόνο του.
Αν πάλι δεχθούμε τις πρώτες μπαλάντες, πρόκειται για έναν ελεύθερο μικροϊδιοκτήτη γης, που, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες απώλεσε την ιδιοκτησία του και βρέθηκε διωκόμενος. Το αν αποδέχθηκε τη χάρη του βασιλιά ή όχι, όπως προανέφερα, δεν είναι σαφές. Το σίγουρο είναι πως ήταν κακός μπελάς για τις αρχές κι ότι δεν πέθανε από βίαιο θάνατο.
Σε κάθε περίπτωση δε μπορώ να βρω καμιά ομοιότητά του με τη «Σέχτα Επαναστατών»
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου