Η προχθεσινή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με τη νομιμότητα της μονομερούς ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, μολονότι είναι αυστηρά γνωμοδοτικής φύσης, αλλάζει ριζικά τα πολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη. Οποιαδήποτε περιοχή πλέον, μπορεί να προχωρήσει σε απόσχιση από την κρατική οντότητα στην οποία ανήκει και η ενέργειά της να θεωρηθεί απολύτως νόμιμη. Και είναι πολλές οι υποψήφιες περιοχές. Αρχής γενομένης από τα "Κατεχόμενα" της Κύπρου όπως τα αποκαλούμε οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι ή τη "Βόρεια Κύπρο", όπως την αποκαλούν, ανεπισήμως, όλες ανεξαιρέτως οι υπόλοιπες χώρες.
Οι εξελίξεις σηματοδοτούν την οριστική χρεοκοπία της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πολιτικής στη διάρκεια της τελευταίας τριακονταπενταετίας. Τόσο η ελληνική όσο και η ελληνοκυπριακή πλευρά από την πρώτη στιγμή της ανακωχής τον Αύγουστο του 1974, αρνήθηκαν να αποδεχθούν την πραγματικότητα: Ότι στην Κύπρο είχε διεξαχθεί ένας πόλεμος μεταξύ ελλάδας και Ελληνοκυπρίων από τη μια μεριά και Τουρκίοας και Τουρκοκυπρίων από την άλλη. Και ότι τον πόλεμο αυτό η Ελλάδα και οι Ελληνοκύπριοι τον είχαν χάσει πανηγυρικά.
Η άρνηση της αποδοχής αυτής της πραγματικότητας είχε ως συνακόλουθο αποτέλεσμα την αδυναμία χάραξης μιας συνεκτικής πολιτικής με σαφείς στόχους. Διότι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται μετά από πόλεμο λαμβάνουν υπ' όψιν, πριν από οτιδήποτε άλλο, την κατάσταση που διαμορφώθηκε στο πολεμικό μέτωπο. άρα είτε ετοιμάζεσαι για να ανακτήσεις, με νέο πόλεμο, όσα έχασες στον προηγούμενο, είτε αποδέχεσαι ότι ο νικητής θα διατηρήσει μέρος τουλάχιστον των πλεονεκτημάτων που απέκτησε με πόλεμο.
Το ότι ουδείς στην Ελλάδα και στο ελεγχόμενο από τους Ελληνοκύπριους κομμάτι της Κύπρου πίστεψε σοβαρά στην αναγκαιότητα της επίλυσης του Κυπριακού μέσω ενός νέου πολέμου - αψευδής απόδειξη της διάθεσης των κοινωνιών ήταν ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός νέων που, με διάφορα τεχνάσματα (για δήλωση αντίρρησης συνείδησης ούτε σκέψη), απέφευγαν τη στράτευση - μόνο ως θετικό μπορεί να θεωρηθεί. Παρά τις υπερβολικές αμυντικές δαπάνες, που επέτρεψαν και συνεχίζουν να επιτρέπουν σε κάποιους να θησαυρίζουν από τον ιδρώτα των φορολογουμένων, κανείς δεν επιθυμούσε έναν νέο πόλεμο.
Από την άλλη, η απουσία παραδοχής της στρατιωτικής ήττας είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία χάραξης πολιτικής παραχωρήσεων προς την τουρκική και την τουρκοκυπριακή πλευρά ικανών να οδηγήσουν σε μια επίλυση του Κυπριακού. Αντιθέτως, Ελλάδα και Ελληνοκύπριοι είχαν την απαίτηση, επί τριάντα πέντε χρόνια, η διεθνής κοινότητα να επιβάλει (με τα όπλα άραγε;) στους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους την επιστροφή στην πρότερη δυσμενή γι αυτούς κατάσταση.
Αποκορύφωμα της σχιζοφρενικής αυτής πολιτικής της τζάμπα μαγκιάς ήταν η στάση της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής κοινωνίας έναντι του Σχεδίου Ανάν. Αφού επί τριάντα συναπτά έτη διεκδικούσαμε "διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ", όταν ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ανέλαβε πρωτοβουλία επίλυσης του Κυπριακού και η τουρκική κυβέρνηση, υπό την πίεση της χρεοκοπίας στην οποία βρίσκονταν η χώρα, υποχρεώθηκε να αποδεχθεί τις διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ, Έλληνες και Ελληνοκύπριοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σαμποτάρουν τις διαπραγματεύσεις. Στην Ελλάδα, με εξαίρεση το Γ, Παπανδρέου, τον Κ. Σημίτη, το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα και το ΣΥΝ (με οριακή πλειοψηφία στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή - κανείς δε γνωρίζει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα σε περίπτωση ενδοκομματικού δημοψηφίσματος) όλοι κατήγγειλαν την ἑθνική μειοδοσία". Στην Κύπρο το 75% του ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων, σε χτυπητή αντίθεση με το 57% του ΝΑΙ των Τουρκοκυπρίων, τα λέει όλα.
Κι ενώ οι απανταχού Ελληνάρες πανηγύριζαν κάποιοι "εθνοπροδότες" διατύπωναν τους φόβους ότι η τελευταία ελπίδα για τη λύση του Κυπριακού είχε χάθεί και ότι πλέον όλα όδευαν προς την αναγνώριση του "Ψευδοκράτους" των Τουρκοκυπρίων.
Στους επόμενους μήνες η νέα τουρκοκυπριακή ηγεσία θα αποσυρθεί από τις συνομιλίοες με τους Ελληνοκύπριους. Και τότε, οι αναγνωρίσεις του "Ψευδοκρτάτους" θ' αρχίσουν να έρχονται βροχή. Θα πρόκειται για το ηχηρότερο χαστούκι που θα έχει δεχθεί η εθνική μας ιδεολογία της τζάμπα μαγκιάς από το 1974. Με ένα και μοναδικό ζητούμενο: θα γίνει το χαστούκι αυτό απαρχή για μια ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας ή θα συνεχίσουμε σαν αν μην είχε συμβεί τίποτε;
Γιάννης Χρυσοβέργης
Οι εξελίξεις σηματοδοτούν την οριστική χρεοκοπία της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πολιτικής στη διάρκεια της τελευταίας τριακονταπενταετίας. Τόσο η ελληνική όσο και η ελληνοκυπριακή πλευρά από την πρώτη στιγμή της ανακωχής τον Αύγουστο του 1974, αρνήθηκαν να αποδεχθούν την πραγματικότητα: Ότι στην Κύπρο είχε διεξαχθεί ένας πόλεμος μεταξύ ελλάδας και Ελληνοκυπρίων από τη μια μεριά και Τουρκίοας και Τουρκοκυπρίων από την άλλη. Και ότι τον πόλεμο αυτό η Ελλάδα και οι Ελληνοκύπριοι τον είχαν χάσει πανηγυρικά.
Η άρνηση της αποδοχής αυτής της πραγματικότητας είχε ως συνακόλουθο αποτέλεσμα την αδυναμία χάραξης μιας συνεκτικής πολιτικής με σαφείς στόχους. Διότι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται μετά από πόλεμο λαμβάνουν υπ' όψιν, πριν από οτιδήποτε άλλο, την κατάσταση που διαμορφώθηκε στο πολεμικό μέτωπο. άρα είτε ετοιμάζεσαι για να ανακτήσεις, με νέο πόλεμο, όσα έχασες στον προηγούμενο, είτε αποδέχεσαι ότι ο νικητής θα διατηρήσει μέρος τουλάχιστον των πλεονεκτημάτων που απέκτησε με πόλεμο.
Το ότι ουδείς στην Ελλάδα και στο ελεγχόμενο από τους Ελληνοκύπριους κομμάτι της Κύπρου πίστεψε σοβαρά στην αναγκαιότητα της επίλυσης του Κυπριακού μέσω ενός νέου πολέμου - αψευδής απόδειξη της διάθεσης των κοινωνιών ήταν ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός νέων που, με διάφορα τεχνάσματα (για δήλωση αντίρρησης συνείδησης ούτε σκέψη), απέφευγαν τη στράτευση - μόνο ως θετικό μπορεί να θεωρηθεί. Παρά τις υπερβολικές αμυντικές δαπάνες, που επέτρεψαν και συνεχίζουν να επιτρέπουν σε κάποιους να θησαυρίζουν από τον ιδρώτα των φορολογουμένων, κανείς δεν επιθυμούσε έναν νέο πόλεμο.
Από την άλλη, η απουσία παραδοχής της στρατιωτικής ήττας είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία χάραξης πολιτικής παραχωρήσεων προς την τουρκική και την τουρκοκυπριακή πλευρά ικανών να οδηγήσουν σε μια επίλυση του Κυπριακού. Αντιθέτως, Ελλάδα και Ελληνοκύπριοι είχαν την απαίτηση, επί τριάντα πέντε χρόνια, η διεθνής κοινότητα να επιβάλει (με τα όπλα άραγε;) στους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους την επιστροφή στην πρότερη δυσμενή γι αυτούς κατάσταση.
Αποκορύφωμα της σχιζοφρενικής αυτής πολιτικής της τζάμπα μαγκιάς ήταν η στάση της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής κοινωνίας έναντι του Σχεδίου Ανάν. Αφού επί τριάντα συναπτά έτη διεκδικούσαμε "διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ", όταν ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ανέλαβε πρωτοβουλία επίλυσης του Κυπριακού και η τουρκική κυβέρνηση, υπό την πίεση της χρεοκοπίας στην οποία βρίσκονταν η χώρα, υποχρεώθηκε να αποδεχθεί τις διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ, Έλληνες και Ελληνοκύπριοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σαμποτάρουν τις διαπραγματεύσεις. Στην Ελλάδα, με εξαίρεση το Γ, Παπανδρέου, τον Κ. Σημίτη, το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα και το ΣΥΝ (με οριακή πλειοψηφία στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή - κανείς δε γνωρίζει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα σε περίπτωση ενδοκομματικού δημοψηφίσματος) όλοι κατήγγειλαν την ἑθνική μειοδοσία". Στην Κύπρο το 75% του ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων, σε χτυπητή αντίθεση με το 57% του ΝΑΙ των Τουρκοκυπρίων, τα λέει όλα.
Κι ενώ οι απανταχού Ελληνάρες πανηγύριζαν κάποιοι "εθνοπροδότες" διατύπωναν τους φόβους ότι η τελευταία ελπίδα για τη λύση του Κυπριακού είχε χάθεί και ότι πλέον όλα όδευαν προς την αναγνώριση του "Ψευδοκράτους" των Τουρκοκυπρίων.
Στους επόμενους μήνες η νέα τουρκοκυπριακή ηγεσία θα αποσυρθεί από τις συνομιλίοες με τους Ελληνοκύπριους. Και τότε, οι αναγνωρίσεις του "Ψευδοκρτάτους" θ' αρχίσουν να έρχονται βροχή. Θα πρόκειται για το ηχηρότερο χαστούκι που θα έχει δεχθεί η εθνική μας ιδεολογία της τζάμπα μαγκιάς από το 1974. Με ένα και μοναδικό ζητούμενο: θα γίνει το χαστούκι αυτό απαρχή για μια ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας ή θα συνεχίσουμε σαν αν μην είχε συμβεί τίποτε;
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου