Η συμμετοχή στις χθεσινές διαδηλώσεις με αφορμή τη γενική απεργία των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ ήταν η μικρότερη της τελευταίας δεκαετίας. Το Ασφαλιστικό Νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε χωρίς νέες διαρροές. Η Κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένη. Οι «απαραίτητες, αν και αρκετές από αυτές κοινωνικά άδικες» τομές που απαιτεί το Μνημόνιο για τη συνέχιση της δανειοδότησης της χώρας πέρασαν. Μόνο που στο δρόμο οριστικοποιήθηκε το διαζύγιο των πολιτών με το πολιτικό σύστημα. Και γι αυτό ουδείς νομιμοποιείται να αισθάνεται ικανοποίηση.
Στην κυβέρνηση διάχυτη είναι η αίσθηση ότι «τα δυσκολότερα πέρασαν». Και πιθανότατα αυτό να ισχύει σε ό,τι αφορά στις οργανωμένες κοινωνικές αντιδράσεις. Εικοσιτετράωρες γενικές απεργίες μπορεί να κηρυχθούν πολλές στους επόμενους μήνες. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις θα βαίνει μειούμενη. Η κοινωνία ηττήθηκε. Οι απόπειρες της κυβέρνησης να την πείσει ότι «οι θυσίες θα πιάσουν τόπο» δεν πρόκειται να έχουν αποτέλεσμα. Κι αυτό για πολλούς λόγους.
Ο σημαντικότερος από αυτούς αφορά στο εδραιωμένο αίσθημα των πολιτών ότι η χρεοκοπία ήταν ένα πρόσχημα για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Μπορεί να έχει δίκιο η Κυβέρνηση όταν διαρρηγνύει τα ιμμάτιά της ισχυριζόμενη ότι η χρεοκοπία είναι πραγματική. Δεν πείθει όμως. Και δεν πείθει διότι ήδη κυβερνά δέκα συναπτούς μήνες. Και στο διάστημα αυτό δεν πήρε κανένα ουσιαστικό μέτρο για να πείσει την κοινωνία ότι «για την κρίση θα πληρώσει ο καθένας στο μέτρο της ευθύνης του».
Όφειλε η Κυβέρνηση να έχει πολλάπλασιάσει τους φορολογικούς ελέγχους σε κατηγορίες επεγγελματιών που κατά κοινή ομολογία φοροδιαφεύγουν κραυγαλέα, να έχει επειβάλει τα κατά περίπτωση πρόστιμα και να έχει δρομολογήσει την είπραξη βεβαιωμένων οφειλών. Όφειλε επίσης να έχει δρόμολογήσει άμεσα όλους τους μηχανισμούς ελέγχου της αγοράς για την προστασία των καταναλωτών από την αισχροκέρδια. Εν ανάγκη έχοντας ψηφίσει με συνοπτικές διαδικασίες νόμο που θα έθετε όλους τους μηχανισμούς ελέγχου υπό ενιαία εποτεία. Αντ' αυτού, επί μήνες οι δυο αρμόδιοι υπουργοί (Οικονομικών και Οικονομίας) καυγάδιζαν περί όνου σκιάς., όταν δεν κατηγορούσαν για ανεπάρκεια τις υπηρεσίες των υπουργείων τους. Και το αποτέλεσμα ήταν το μεν φορολογικό νομοσχέδιο να μην προκαλέσει αίσθηση, ο δε πληθωρισμός να έχει ξεπράσει το 5% σε περίοδο βαθιάς ύφεσης.
Όφειλε η Κυβέρνηση να έχει πολλαπλασιάσει τους ελέγχους και να έχει εφαρμόσει όλη την κείμενη νομοθεσία για την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής πριν ασχοληθεί με αλλαγές στο Ασφαλιστικό σύστημα. Αρχίζοντας από τα ΜΜΕ. Για να αισθανθούν οι πολίτες ότι υπάρχει μια αναλογικότητα στις θυσίες. Κι ότι το πάρτι της εισφοροδιαφυγής έλαβε τέλος.
Όφειλε η κυβέρνηση επίσης να μην είχε προβεί στις μειώσεις των αποζημιώσεων απόλυσης, στις μειώσεις των μισθών των νέων, στις αυξήσεις των ποσοστών επιτρεπόμενων απολύσεων ανά μήνα. Και να είχε ανασύρει από το συρτάρι. όλες εκείνες τις περιπτώσεις επιχειρήσεων που, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, εισέπραξαν παχυλές επιδοτήσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και αντ΄αυτού, έκλεισαν τις παραγωγικές τους μονάδες και μετέφεραν την παραγωγική τους δραστηριότητα στα Βαλκάνια.
Η Κυβέρνηση αυτή εξελέγη για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση -τη χρεοκοπία δηλαδή - με γνώμονα την προστασία των αδυνάτων. Εφαρμόζει το εκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ που καταψηφίστηκε. Και δικαιώνει την πλειοψηφία των πολιτών που κουνούν, ηττημένοι, το κεφάλι, για να πουν «Όλοι ίδιοι είναι». Γι αυτό η κυβέρνηση κέρδισε τη μάχη του Μνημονίου, πιθανόν και τη μάχη της χρεοκοπίας, έχασε όμως τον πόλεμο. Γιατί το ζητούμενο ήταν να ανακτήσει η κοινωνία αυτή αυτοπεποίθηση. Κι ο πόλεμος αυτός ΧΑΘΗΚΕ.
Η αξιωματική αντιπολίτευση επιχαίρει αναμένοντας να δρέψει κέρδη στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα προσποριστεί τα αναμενόμενα κέρδη. Διότι η κοινωνία ακόμα της χρεώνει τη χρεοκοπία.
Οι μεγαλύτεροι ηττημένοι όμως είναι η Αριστερά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αν κυβέρνηση στάθηκε ανίκανη να υπερασπιστεί το προεκλογικό της πρόγραμμα, αυτοί στάθηκαν ανίκανοι να θέσουν διεκδικητικό πλαίσιο συνθηκών κρίσης. Αν ήθελαν να πάρει στα σοβαρά η κοινωνία τους φιλιππικούς τους έπρεπε να προτείνουν ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Κανένα όμως από τα στόματα που ξερνούσαν κατάρες κατά του «νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ» και του «τρισκατάρατου ΔΝΤ» δεν ξεστόμισε αυτή τη φράση. Αν πάλι πίστευαν ότι πρέπει να προστατευτούν οι πιο αδύνατοι έπρεπε να έχουν ανάλογο διεκδικητικό και διαπραγματευτικό πλαίσιο. Απέδειξαν, κόμματα της Αριστεράς και συνδικαλιστικές οργανώσεις ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Σε αυτό το πλαίσιο της γενικής ήττας της κοινωνίας εκκολάπτεται το νέο αυγό του φιδιού. Οι δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών που στις 5 Μαΐου απαιτούσαν να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή» δεν οραματίζονταν μια «άλλη κοινωνία πιο δίκαιη». Ἂπλώς περιμένουν ένα «λοχία να βάλει τάξη»
Γιάννης Χρυσοβέργης
Στην κυβέρνηση διάχυτη είναι η αίσθηση ότι «τα δυσκολότερα πέρασαν». Και πιθανότατα αυτό να ισχύει σε ό,τι αφορά στις οργανωμένες κοινωνικές αντιδράσεις. Εικοσιτετράωρες γενικές απεργίες μπορεί να κηρυχθούν πολλές στους επόμενους μήνες. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις θα βαίνει μειούμενη. Η κοινωνία ηττήθηκε. Οι απόπειρες της κυβέρνησης να την πείσει ότι «οι θυσίες θα πιάσουν τόπο» δεν πρόκειται να έχουν αποτέλεσμα. Κι αυτό για πολλούς λόγους.
Ο σημαντικότερος από αυτούς αφορά στο εδραιωμένο αίσθημα των πολιτών ότι η χρεοκοπία ήταν ένα πρόσχημα για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Μπορεί να έχει δίκιο η Κυβέρνηση όταν διαρρηγνύει τα ιμμάτιά της ισχυριζόμενη ότι η χρεοκοπία είναι πραγματική. Δεν πείθει όμως. Και δεν πείθει διότι ήδη κυβερνά δέκα συναπτούς μήνες. Και στο διάστημα αυτό δεν πήρε κανένα ουσιαστικό μέτρο για να πείσει την κοινωνία ότι «για την κρίση θα πληρώσει ο καθένας στο μέτρο της ευθύνης του».
Όφειλε η Κυβέρνηση να έχει πολλάπλασιάσει τους φορολογικούς ελέγχους σε κατηγορίες επεγγελματιών που κατά κοινή ομολογία φοροδιαφεύγουν κραυγαλέα, να έχει επειβάλει τα κατά περίπτωση πρόστιμα και να έχει δρομολογήσει την είπραξη βεβαιωμένων οφειλών. Όφειλε επίσης να έχει δρόμολογήσει άμεσα όλους τους μηχανισμούς ελέγχου της αγοράς για την προστασία των καταναλωτών από την αισχροκέρδια. Εν ανάγκη έχοντας ψηφίσει με συνοπτικές διαδικασίες νόμο που θα έθετε όλους τους μηχανισμούς ελέγχου υπό ενιαία εποτεία. Αντ' αυτού, επί μήνες οι δυο αρμόδιοι υπουργοί (Οικονομικών και Οικονομίας) καυγάδιζαν περί όνου σκιάς., όταν δεν κατηγορούσαν για ανεπάρκεια τις υπηρεσίες των υπουργείων τους. Και το αποτέλεσμα ήταν το μεν φορολογικό νομοσχέδιο να μην προκαλέσει αίσθηση, ο δε πληθωρισμός να έχει ξεπράσει το 5% σε περίοδο βαθιάς ύφεσης.
Όφειλε η Κυβέρνηση να έχει πολλαπλασιάσει τους ελέγχους και να έχει εφαρμόσει όλη την κείμενη νομοθεσία για την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής πριν ασχοληθεί με αλλαγές στο Ασφαλιστικό σύστημα. Αρχίζοντας από τα ΜΜΕ. Για να αισθανθούν οι πολίτες ότι υπάρχει μια αναλογικότητα στις θυσίες. Κι ότι το πάρτι της εισφοροδιαφυγής έλαβε τέλος.
Όφειλε η κυβέρνηση επίσης να μην είχε προβεί στις μειώσεις των αποζημιώσεων απόλυσης, στις μειώσεις των μισθών των νέων, στις αυξήσεις των ποσοστών επιτρεπόμενων απολύσεων ανά μήνα. Και να είχε ανασύρει από το συρτάρι. όλες εκείνες τις περιπτώσεις επιχειρήσεων που, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, εισέπραξαν παχυλές επιδοτήσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και αντ΄αυτού, έκλεισαν τις παραγωγικές τους μονάδες και μετέφεραν την παραγωγική τους δραστηριότητα στα Βαλκάνια.
Η Κυβέρνηση αυτή εξελέγη για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση -τη χρεοκοπία δηλαδή - με γνώμονα την προστασία των αδυνάτων. Εφαρμόζει το εκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ που καταψηφίστηκε. Και δικαιώνει την πλειοψηφία των πολιτών που κουνούν, ηττημένοι, το κεφάλι, για να πουν «Όλοι ίδιοι είναι». Γι αυτό η κυβέρνηση κέρδισε τη μάχη του Μνημονίου, πιθανόν και τη μάχη της χρεοκοπίας, έχασε όμως τον πόλεμο. Γιατί το ζητούμενο ήταν να ανακτήσει η κοινωνία αυτή αυτοπεποίθηση. Κι ο πόλεμος αυτός ΧΑΘΗΚΕ.
Η αξιωματική αντιπολίτευση επιχαίρει αναμένοντας να δρέψει κέρδη στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα προσποριστεί τα αναμενόμενα κέρδη. Διότι η κοινωνία ακόμα της χρεώνει τη χρεοκοπία.
Οι μεγαλύτεροι ηττημένοι όμως είναι η Αριστερά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αν κυβέρνηση στάθηκε ανίκανη να υπερασπιστεί το προεκλογικό της πρόγραμμα, αυτοί στάθηκαν ανίκανοι να θέσουν διεκδικητικό πλαίσιο συνθηκών κρίσης. Αν ήθελαν να πάρει στα σοβαρά η κοινωνία τους φιλιππικούς τους έπρεπε να προτείνουν ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Κανένα όμως από τα στόματα που ξερνούσαν κατάρες κατά του «νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ» και του «τρισκατάρατου ΔΝΤ» δεν ξεστόμισε αυτή τη φράση. Αν πάλι πίστευαν ότι πρέπει να προστατευτούν οι πιο αδύνατοι έπρεπε να έχουν ανάλογο διεκδικητικό και διαπραγματευτικό πλαίσιο. Απέδειξαν, κόμματα της Αριστεράς και συνδικαλιστικές οργανώσεις ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Σε αυτό το πλαίσιο της γενικής ήττας της κοινωνίας εκκολάπτεται το νέο αυγό του φιδιού. Οι δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών που στις 5 Μαΐου απαιτούσαν να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή» δεν οραματίζονταν μια «άλλη κοινωνία πιο δίκαιη». Ἂπλώς περιμένουν ένα «λοχία να βάλει τάξη»
Γιάννης Χρυσοβέργης
5 σχόλια:
Να μου επιτρέψεις Γιάννη να θεωρήσω ως υπερβολική την κριτική που ασκείς. Κυρίως προς την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ.
Είναι γεγονός ότι πολλά από αυτά που αναφέρεις έχουν έτσι, υπάρχουν καθυστερήσεις, υπάρχουν απρόθυμοι υπουργοί και υπάρχουν αδικίες.
Όμως ας μην ξεχνάμε ότι η πολιτική που ασκείται τώρα είναι μονόδρομος, αφού κανείς άλλος δεν έχει αντιπαραθέσει σε αυτή την πολιτική (του μνημονίου) παρά μόνο ασυναρτησίες περί εκούσιας πτώχευσης και επιστροφής στη δραχμή.
Ο κόσμος είναι πάνω απ' όλα φοβισμένος. Γι αυτό και δεν κατεβαίνει στους δρόμους, γι αυτό και δεν απεργεί.
Βέβαια υπάρχει αυτό το κλίμα, όλοι καταριούνται τους πολιτικούς, όλοι τα βάζουν με την κυβέρνηση, αλλά ξεχνάμε ένα πολύ σημαντικό πράγμα:
Είχαμε ξεπεράσει κατά πολύ τις δυνατότητές μας ως κοινωνία συνολικά και ζούσαμε με δανεικά που κάποτε θα μας τα ζητούσαν πίσω.
Σήμερα ήρθε αυτή η ώρα.
Δεν υπάρχει εναλλακτική.
Τέλος οι διάφορες θεωρίες και οι λαϊκισμοί που εύρισκαν ευήκοα ώτα. Τέλος η πολυτέλεια του να ψηφίζουμε τον πολιτικό για να μας διορίσει, ή να μας χαρίσει τους φόρους που χρωστάμε.
Μην περιμένουμε σοσιαλιστικά ή φιλολαϊκά μέτρα σε αυτή την περίοδο. Αυτό πρέπει να το χωνέψουμε καλά.
Αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, πιστεύω ότι όλα θα αλλάξουν με ταχύτητα και αν ψηφιστεί ένα ριζοσπαστικό εκλογικό σύστημα, θα αλλάξει άρδην και το πολιτικό σκηνικό.
Η ΝΔ και η Αριστερά θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι από αυτό το νέο σκηνικό, αφού πλέον δεν έχουν και τίποτε να πουν.
Όντως και οι συνδικαλιστές θα μπουν στη θέση τους, (γιατί άραγε κανείς δεν μας λέει πόσο μας κοστίζουν όλοι αυτοί οι χαλέδες που παριστάνουν την συνδικαλιστική ηγεσία του τόπου;) και θα αρχίσουν να σοβαρεύονται.
Δεν ξέρω αν το ΠΑΣΟΚ θα διασωθεί από αυτή την "περιπέτεια" αλλά σε τελευταία ανάλυση κι αυτό πρέπει να πληρώσει τα λάθη του για όλο αυτό το διάστημα των 30 χρόνων που είναι κυβερνητικό κόμμα.
Εν κατακλείδι θα έλεγα ότι υπάρχει ελπίδα να πάνε τα πράγματα καλύτερα, με μια όμως βασική προ"υπόθεση: Τις κρατικές επενδύσεις να τις αντικαταστήσουν σε μεγάλο βαθμό οι ιδιωτικές επενδύσεις.
Να βγει το χρήμα από τα σεντούκια.
Να μπει στην αγορά.
Μόνο τότε θα υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη και αυτό που επισημαίνεις ότι δεν υπάρχει τώρα:
Η ελπίδα.
(Πάντως "λοχία" δε βλέπω...)
Κ.Λ.
Για το "μονόδρομο" και για το ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική": Τα τελευταία 25 χρόνια έχουμε ζήσει επανειλημμένα προγράμματα λιτότητας. Το ίδιο τροπάριο ακούγαμε, για αναγκαία και αναπόφευκτη λιτότητα σε βάρος των μισθωτών. Και, από την άλλη πλευρά, οι αμυντικές δαπάνες δεν περικόπτονται δραστικά, η εκκλησιαστική περιουσία δεν φορολογείται, οι ναυτιλιακές εταιρίες δεν πληρώνουν ΦΠΑ για τις δραστηριότητές τους. Όλα αυτά τα "δεν", προδιαγράφουν την ύπαρξη εναλλακτικής, που δεν ακολουθείται λόγω πολιτικών επιλογών. Εύκολο είναι να περικόψει μια κυβέρνηση το εισόδημα του μισθωτού, δύσκολο να τα βάλει με τους έχοντες και κατέχοντες. Ρεαλπολιτίκ από ανθρώπους που θέλουν, κατά τα άλλα, να αυτοπροσδιορίζονται ως "αντιεξουσιαστές", τρομάρα τους.
Για το ότι "ζήσαμε για χρόνια πάνω από τις δυνάμεις μας": Ασφαλώς υπήρξαν οι ανεγκέφαλοι που καταχρεώθηκαν για να ζήσουν το ετεροπροσδιοριζόμενο καταναλωτικό τους όνειρο. Οι πολλοί δανείστηκαν για να αγοράσουν ένα σπίτι και να φτιάξουν κάπως τη ζωή τους, αποπληρώνοντας πανάκριβα δάνεια που καλούνται να τα αποπληρώσουν με έναν γλίσχρο μισθό που τώρα μειώνεται ακόμα περισσότερο, αν δεν χαθεί εντελώς λόγω απόλυσης.
Υπήρξαν και άλλοι μισθωτοί, σαν την αφεντιά μου, που δεν ανοίχτηκαν σε δάνεια και που προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια να ζήσουν με ένα μισθό που είναι περίπου μιάμιση φορά μικρότερος από αυτόν του Πορτογάλου συναδέλφου και δυο φορές μικρότερος από αυτόν του Ισπανού (για το τί παίρνει ο Βρετανός ή ο Δανός πανεπιστημιακός, αφήστε το καλύτερα γιατί θα χάσουμε το λογαριασμό). Και τώρα μου περικόπτουν αυτά που μου έδιναν και με προτρέπουν "να ξεχάσω αυτά που ήξερα", λες και μέχρι τώρα ζούσα βασιλικά και φαλήρισα τον κρατικό κορβανά.
Την περίοδο 1998-2008 το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 50%. Άραγε πλουτίσαμε κι'εμείς τόσο πολύ; Πλούτος παράχθηκε αλλά τον καρπώθηκαν αυτοί που είχαν τον τρόπο και όχι τα συνήθη υποζύγια.
Για τη στάση της αριστεράς, ότι και να πείτε λίγο είναι, σας αφήνω το ελεύθερο για πυρ κατά βούληση. Ο χώρος αυτός αναλώθηκε στην ομφαλοσκόπηση και τελικά στη διάσπαση, σε μια συγκυρία όπου επιβάλλονταν να προτείνει μια απτή εναλλακτική λύση. Νομίζω πως μέσα στο σωρό διατυπώθηκαν κάποιες καλές σκέψεις, αλλά μόνο σκέψεις που χάθηκαν μέσα στη σύγχιση και στην αμηχανία.
Τέλος πάντων, αρκετά με τη γκρίνια. Τρέφω κι'εγώ την ελπίδα ότι θα πορευτούμε χωρίς να ανακήψει στον ορίζοντα ένας επίδοξος εθνοσωτήρας. Το 2001, στην κρίση της Αργεντινής, με τη γενική απαξίωση τον πολιτικών καριέρας, είχα θεωρήσει πιθανό ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που, ευτυχώς, δεν έγινε. Στην πραγματικότητα εξυγιάνθηκε σε κάποιο βαθμό η πολιτική ζωή αυτής της χώρας, χωρίς να ανασταλούν οι στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες. Γιατί λοιπόν να μη γίνει έτσι και στον τόπο μας;
Γιώργος
Για το "μονόδρομο" και για το ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική": Τα τελευταία 25 χρόνια έχουμε ζήσει επανειλημμένα προγράμματα λιτότητας. Το ίδιο τροπάριο ακούγαμε, για αναγκαία και αναπόφευκτη λιτότητα σε βάρος των μισθωτών. Και, από την άλλη πλευρά, οι αμυντικές δαπάνες δεν περικόπτονται δραστικά, η εκκλησιαστική περιουσία δεν φορολογείται, οι ναυτιλιακές εταιρίες δεν πληρώνουν ΦΠΑ για τις δραστηριότητές τους. Όλα αυτά τα "δεν", προδιαγράφουν την ύπαρξη εναλλακτικής, που δεν ακολουθείται λόγω πολιτικών επιλογών. Εύκολο είναι να περικόψει μια κυβέρνηση το εισόδημα του μισθωτού, δύσκολο να τα βάλει με τους έχοντες και κατέχοντες. Ρεαλπολιτίκ από ανθρώπους που θέλουν, κατά τα άλλα, να αυτοπροσδιορίζονται ως "αντιεξουσιαστές", τρομάρα τους.
Για το ότι "ζήσαμε για χρόνια πάνω από τις δυνάμεις μας": Ασφαλώς υπήρξαν οι ανεγκέφαλοι που καταχρεώθηκαν για να ζήσουν το ετεροπροσδιοριζόμενο καταναλωτικό τους όνειρο. Οι πολλοί δανείστηκαν για να αγοράσουν ένα σπίτι και να φτιάξουν κάπως τη ζωή τους, αποπληρώνοντας πανάκριβα δάνεια που καλούνται να τα αποπληρώσουν με έναν γλίσχρο μισθό που τώρα μειώνεται ακόμα περισσότερο, αν δεν χαθεί εντελώς λόγω απόλυσης.
Υπήρξαν και άλλοι μισθωτοί, σαν την αφεντιά μου, που δεν ανοίχτηκαν σε δάνεια και που προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια να ζήσουν με ένα μισθό που είναι περίπου μιάμιση φορά μικρότερος από αυτόν του Πορτογάλου συναδέλφου και δυο φορές μικρότερος από αυτόν του Ισπανού (για το τί παίρνει ο Βρετανός ή ο Δανός πανεπιστημιακός, αφήστε το καλύτερα γιατί θα χάσουμε το λογαριασμό). Και τώρα μου περικόπτουν αυτά που μου έδιναν και με προτρέπουν "να ξεχάσω αυτά που ήξερα", λες και μέχρι τώρα ζούσα βασιλικά και φαλήρισα τον κρατικό κορβανά.
Την περίοδο 1998-2008 το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 50%. Άραγε πλουτίσαμε κι'εμείς τόσο πολύ; Πλούτος παράχθηκε αλλά τον καρπώθηκαν αυτοί που είχαν τον τρόπο και όχι τα συνήθη υποζύγια.
Για τη στάση της αριστεράς, ότι και να πείτε λίγο είναι, σας αφήνω το ελεύθερο για πυρ κατά βούληση. Ο χώρος αυτός αναλώθηκε στην ομφαλοσκόπηση και τελικά στη διάσπαση, σε μια συγκυρία όπου επιβάλλονταν να προτείνει μια απτή εναλλακτική λύση. Νομίζω πως μέσα στο σωρό διατυπώθηκαν κάποιες καλές σκέψεις, αλλά μόνο σκέψεις που χάθηκαν μέσα στη σύγχιση και στην αμηχανία.
Τέλος πάντων, αρκετά με τη γκρίνια. Τρέφω κι'εγώ την ελπίδα ότι θα πορευτούμε χωρίς να ανακήψει στον ορίζοντα ένας επίδοξος εθνοσωτήρας. Το 2001, στην κρίση της Αργεντινής, με τη γενική απαξίωση τον πολιτικών καριέρας, είχα θεωρήσει πιθανό ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που, ευτυχώς, δεν έγινε. Στην πραγματικότητα εξυγιάνθηκε σε κάποιο βαθμό η πολιτική ζωή αυτής της χώρας, χωρίς να ανασταλούν οι στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες. Γιατί λοιπόν να μη γίνει έτσι και στον τόπο μας;
Γιώργος
Η κριτική προς το ΠΑΣΟΚ θεωρήθηκε υπερβολική. Μπορεί να είναι κι έτσι. Άδικη όμως δε θεωρήθηκε κι αυτό είναι μια βάση συνενόησης.
Ας μου επιτρέψεις επιπλέον Κώστα να διαφωνήσω σε άλλα δυο ζητήματα.
Το πρώτο αφορά στη βεβαιότητά σου ότι η ασκούμενη πολιτική είναι μονόδορμος. Έχω μάθει ότι όλα τα προβλήματα επιδέχονται δυο τουλάχιστον λύσεις. Στην περίπτωση της Ελλάδας το πρόβλημα είναι το υπέρογκο χρέος, που καθιστά ανέφικτο το δανεισμό από τις αγορές.
Το ότι όμως επελέγη ο στραγγαλισμός της αγοράς, άρα η μείωση των φορολογικών εσόδων του Κράτους σε απόλυτους αριθμούς, μέσω της αύξησης του ΦΠΑ κατά 20% καιμέσω της μείωσης των μισθών των Δημοσίων Υπαλλήλων κατά 15% για να αυξηθούν τα έσοδα κατά 1 δις, στην πρώτη περίπτωση, και να εξοικονομηθούν δαπάνες 1,5 δις, στη δεύτερη, τη στιγμή που για αγορές νέων οπλικών συστημάτων - όχι για αναλώσιμα υπαρχόντων - θα ξοδευτούν φέτος 4 δις είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ κι όχι μονόδρομος.
Η δεύτερη βεβαιότητά σου που δε με βρίσκει σύμφωνο αφορά στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με ένα νέο εκλογικό σύστημα.
Η πρώτη μου ένσταση είναι ότι για να υπάρχει Δημοκρατία η ψήφος προς οιοδήποτε υποψήφιο και οιοδήποτε κόμμα πρέπει να έχει την ίδια βαρύτητα. Την προϋπόθεση αυτή δυο μόνο εκλογικά συστήματα την πληρούν: η απλή αναλογική σε πανεθνικό επίπεδο και το μονοεδρικό σύστημα ενός γύρου με μικρή εκλογική περιφέρεια. Όλα τα άλλα είναι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό καλπονοθευτικά και συγκρούονται με την αρχή των ίσων δικαιωμάτων όλων των πολιτών.
Το πλεονέκτημα της απλής αναλογικής είναι ότι επιτρέπει σε όλα τα ιδεολογικά ρεύματα να έχουν πολιτική εκπροσώπιση στα θεσμικά όργανα. Το μειονέκτημά της είναι ότι οι ψηφοφόροι δεν έχουν τη δυνατότητα να εκλέξουν τον υποψήφιο της επιλογής τους.
Στην περίπτωση του μονοεδρικού συστήματος τα πράγματα είναι αντίστροφα. Το πλεονέκτημά του είναι η άμεση λογοδοσία του εκπροσώπου στους εκλογείς. Το μειονέκτημα είναι ο αποκλεισμός των μειοψηφικών ρευμάτων από τα θεσμικά όργανα.
Ως μόνη περίπτωση δίκαιου εκλογικού συστήματος θα ήταν ένας συγγερασμός των δυο παραπάνω συστημάτων, μέσω μιας μορφής γερμανικού εκλογικού συστήματος, χωρίς όμως κατώφλι εκπροσώπησης.
Σε κάθε περίπτωση, πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω ότι εφ' όσον ένα πολιτικό κόμμα απηχεί τις φιλοδοξίες και τις αγονίες ενός κομματιού της κοινωνίας, θα βρεί τρόπους να εκπροσωπηθεί, όποιο και αν είναι το εκλογικό σύστημα. Με την έννοια αυτή, η πεποίθησή σου ότι το πολιτικό σκηνικό θα αλλάξει άρδην με την αλλαγή του εκλογικού συστήματος είναι μάλλον έωλη, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι η τροποποίηση του εκλογικού συστήματος επί το αναλογικότερο επέτρεψε μεν στην Αριστερά, που έχει φετιχοποιήσει την απλή αναλογική, να έχει ελαφρώς μεγαλύτερη θεσμική εκπροσώβπιση, δεν την επέτρεψε όμως να αυξήσει την επιρροή της στην κοινωνία. Το αντίθετο μάλλον συνέβη.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου