Ακόμα και στα χρόνια που «δέναν τα σκυλιά με ευρωπαϊκά λουκάνικα», σημαντική μερίδα Ελλήνων διακρίνονταν για τον ευρωσκεπτικισμό της, χωρίς όμως κανείς να παίρνει το φαινόμενο στα σοβαρά.
Σε συνθήκες διαρκώς οξυνόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης όμως οι σειρήνες του απομονωτισμού θέλγουν επικίνδυνα όλο και περισσότερους συμπολίτες μας.
Και το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με ξόρκια ούτε με στρουθοκαμηλισμούς.
Η δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσιεύτηκε στο τέλος της περασμένης εβδομάδας στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ περιείχε κάποια ανησυχητικά ποιοτικά στοιχεία. Το 63% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι «τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μπορούν να αντιμετωπιστούν καλύτερα στο πλαίσιο του εθνικού κράτους», έναντι μόλις 34% που προτιμούν το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στην ίδια δημοσκόπηση, το 78% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έχει βοηθήσει ελάχιστα έως καθόλου, ενώ σε ποσοστό 68% πιστεύουν ότι το Μνημόνιο Νο3 δεν έπρεπε να έχει ψηφιστεί από τη Βουλή. Όλα αυτά παρά το γεγονός ότι 57% των ερωτηθέντων εκτιμούν πως, τόσο η προσωπική τους οικονομική κατάσταση όσο και του συνόλου της χώρας θα χειροτερέψει σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή. Και το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι παραπάνω απόψεις είναι πλειοψηφικές μεταξύ των ψηφοφόρων όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων.
Εύλογη ήταν η αμηχανία του συνόλου των κομμάτων - πλην του ΚΚΕ - που, στο φύλλο της ίδιας εφημερίδας της περασμένης Δευτέρας κλήθηκαν να σχολιάσουν τα παραπάνω δημοσκοπικά ευρήματα.
Και τούτο γιατί, αν κανείς εξαιρέσει το ΚΚΕ, τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και, πιθανότατα, τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, το σύνολο των υπολοίπων πολιτικών κομμάτων χαράζουν την όποια πολιτική στρατηγική τους σε ένα αυστηρά ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Είναι γεγονός ότι οι σχέσεις της ελληνικής κοινωνίας με την Ευρώπη, από καταβολής ελληνικού Κράτους, ουδέποτε υπήρξαν εύκολες.
Πολλές ιστορικές εξηγήσεις υπάρχουν γι αυτό, γεγονός όμως είναι ότι στην εθνική μας μυθολογία, το νεοελληνικό Κράτος ιδρύθηκε ενάντια στη λυσσαλέα αντίδραση των Ευρωπαίων - μια αναδήφιση των σχολικών εγχειριδίων θα είναι εξόχως διαφωτιστική - κι ας οφείλει την ύπαρξή του στην, κάτω από μη εξακριβωμένες πλήρως συνθήκες, καταστροφή του Αιγυπτιακού στόλου στο Ναυαρίνο από ένα στολίσκο βρετανικών, γαλλικών και ρωσικών πολεμικών πλοίων.
Κι ας είχε προηγηθεί της ναυμαχίας αυτής ένα χωρίς προηγούμενο φιλελληνικό κίνημα στη Δύση που, όχι μόνο επηρρέασε καθοριστικά τις επιλογές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, όχι μόνο χορήγησε στο νεοσυσταθέν Κράτος μια έτοιμη εθνική ιδεολογία και μια επίσημη γλώσσα, αλλά μερικές χιλιάδες φιλελλήνων άφησαν τα κοκκαλάκια τους πολεμώντας τον οθωμανικό στρατό, για την «Ελλάδα ρε γαμώ το» .
Η Μικρασιατική Καταστροφή δεν οφείλεται στην αφροσύνη της αντιβενιζελικής συμμαχίας η οποία, αφού κέρδισε τις εκλογές του 1920 με σύνθημα την ειρήνευση, ξεκίνησε εκστρατεία στα βάθη της Ανατολίας, αλλά στην «προδοσία» των Αγγλογάλλων. Και πάει λέγοντας.
Ακόμα και στα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν η απασχόληση στην Ελλάδα στηρίζονταν δραστικά από ευρωπαϊκά προγράμματα που εξασφάλιζαν μεγάλα κέρδη σε χιλιάδες μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αξιοπρεπές μεροκάματο σε δεκάδες ίσως και περισσότερους των 100.000 απόφοιτους πανεπιστημίων, όταν το 95% των Ελλήνων αξίωνε από την κυβέρνηση Σημίτη την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη, δεν ήταν λίγοι αυτοί που έβριζαν τους «Κουτόφραγκους».
Με τη διαφορά ότι οι τότε «ευρωσκεπτικιστές», ήταν μπουκωμένοι ως τ' αυτιά (όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά) και, μεταξύ βορβορυγμού και πορδής, έλεγαν και καμιά... «εξυπνάδα» για να περνάει η ώρα».
Οι τωρινοί ευρωσκεπτικιστές, μπορεί να επηρεάζονται σοβαρά από την εθνική μας μυθολογία, όμως καθοριστικό ρόλο στην αντιευρωπαϊκή και απομονωτική τους τοποθέτηση παίζει η σημερινή οικονομική τους κατάσταση. Για του λόγου το αληθές, στις παραμονές του πρώτου Μνημονίου, το 64% των ερωτηθέντων πίστευε ότι τα προβλήματα της χώρας θα λυθούν καλύτερα στο πλαίσιο της ΕΕ, έναντι μόνο 32% όσων επέλεγαν το εθνικό πλαίσιο.
Είναι προφανές ότι, σε συνθήκες συνεχώς οξυνόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, ο ελληνικός λαός στρέφεται προς, ακόμα ένα διαζύγιο, με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι προφανές ότι, σε αυτές τις συνθήκες, το ιδεολόγημα των κυβερνώντων «εμείς ή η δραχμή» στρέφεται εναντίον τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το «λεφτά υπάρχουν» έθαψε πολιτικά το Γιώργο Παπανδρέου, δυο μόλις χρόνια αφ' ότου του είχε χαρίσει μια σαρωτική εκλογική νίκη.
Σε σημείο που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν αυτό το γοργά εξαπλούμενο κύμα ευρωσκεπτικισμού προκειμένου να πετύχουν παραχωρήσεις από τους εκπροσώπους των δανειστών.
Εξ ίσου προφανές είναι όμως και το πολιτικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χαράζει πολιτική στρατηγική αποκλειστικά σε ευρωπαϊκό πλαίσιο και βασιζόμενος στη λανθασμένη - έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό - εκτίμηση ότι «κανείς δε θα διακινδυνεύσει να τιναχτεί στον αέρα η ΕΕ, μόνο και μόνο επειδή το κόστος αυτού του γεγονότος θα είναι ανυπολόγιστο».
Και βεβαίως, εφ' όσον ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του δικαιωθούν στην πράξη, ο ευρωσκεπτικισμός, αργά αλλά σταθερά, θα χάσει έδαφος. «Θα προκάμουν όμως»;
Το πρόβλημα όμως συνίσταται στο ότι, οι ίδιοι άνθρωποι που προτίθενται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, θα αξιώσουν από το κόμμα αυτό μια πιο «εθνικά υπερήφανη» και λιγότερο «ευρωπαϊκή» προσέγγιση. Κι αν δεν το πράξει, θα στραφούν προς κάποιο άλλο κόμμα, όχι κατ' ανάγκη σε κάποιον από τους «εργολάβους του αντιευρωπαϊσμου» (δηλ. ΚΚΕ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ). Κι αν δεν υπάρξει τέτοιο πολιτικό κόμμα, δεν αποκλείεται, σε συνθήκες χάους, το ρόλο αυτό να αναλάβουν να παίξουν κάποιοι στρατιωτικοί.
Μπορεί αυτό το ταχέως εξαπλούμενο κύμα αντιευρωπαΪσμού να ανακοπεί; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δε βρίσκεται δυστυχώς μόνο στην Ελλάδα. Βρίσκεται ταυτόχρονα στις 27 πρωτεύουσες των Κρατών-μελών. Που με τις αποφάσεις τους, θα χτίσουν μια δικτατορία της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών ή μια Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Ευρώπης. Το κακό είναι ότι τέτοιες αποφάσεις δεν παίρνονται στα γρήγορα. Οι άνθρωποι όμως στην Ελλάδα - και σύντομα κι αλλού - δείχνουν να έχουν χάσει την υπομονή τους.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Υ.Γ. Το προηγούμενο άρθρο μου για τους 27 Μαυρογυαλούρους και την Ψωροκώσταινα είχε προκαλέσει την οργίλη αντίδραση αξιοσέβαστου συνομιλητή μου στο Facebook, ο οποίος μου καταλόγησε μπουρδολογίες και παραλογισμό. Μακάρι να έχει δίκιο. Γιατί τα δημοσκοπικά δείγματα της Metron Analysis δείχνουν πως οφείλουμε αν ανησυχούμε και, κυρίως, σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων, να χτίσουμε έναν πειστικό πολιτικό αντίλογο στον ευρωσκεπτικισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου