«ΑΧ, ΓΙΟΚΑ ΜΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΝ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ»

Κοινή επωδός όλων των κυρίων άρθρων και των αναλύσεων του Τύπου στις 18 Ιουνίου ήταν η «έκκληση στο ΣΥΡΙΖΑ να σεβαστεί το εκλογικό αποτέλεσμα».

Διαβάζοντάς τα  ένας ελληνομαθής ξένος θα νόμιζε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει, τουλάχιστον, ένοπλη πολιτοφυλακή.

Παράκρουση των εκπροσώπων ενός κατεστημένου που εκλαμβάνει ως τέλος του κόσμου την εισβολή στο πολιτικό σκηνικό κάποιων «απρόσκλητων»;

Προλείανση του εδάφους για δρομολόγηση αντιδημοκρατικών πρακτικών;

Ή βαϊμαρικός πολιτικός αυτίσμός;

Η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι κάτι καινούριο. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ το Δεκέμβρη του 2008 όταν ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, σε έξαλλη κατάσταση, είχε, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, κατακλυσει τους δρόμους και έσπαγε τα πάντα. 

Τότε, σε αντίθεση με το υπόλοιπο πολιτικό και μιντιακό σύστημα που ζητούσε αίμα,  ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Γιώργος Παπανδρέου είχαν επιλέξει να αποταθούν στη νεολαία και να προσπαθήσουν να την προσεγγίσουν. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ήταν ανερχόμενη δύναμη, η κυβέρνηση στράφηκε εναντίον του. Και η προπαγάνδα έπιασε. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το δημοσκοπικό 17% έπεσε στο 4%.

Όταν η βάρβαρη αντικοινωνική πολιτική του ΠΑΣΟΚ άρχισε να προκαλεί βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, πρώτο το ΠΑΣΟΚ δαιμονοποίησε  το ΣΥΡΙΖΑ, με τη βοήθεια, και πάλι, σύσσωμων των ΜΜΕ. 

Επειδή όμως αυτή τη φορά το διακύβευμα ήταν οικονομικό και δεν είχε τίποτα το κοινό με την εξέγερση της πιτσιρικαρίας κατά των πατεράδων της, η κοινωνία μετέτρεψε τις αντισυριζικές τερατολογίες σε εύσημα προς το ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα, σε λιγότερο από ένα χρόνο, το κόμμα αυτό να εκτιναχθεί από το 6% στο 27%.

Η λογική θα έλεγε ότι οι πάντες θα είχαν αντιληφθεί πως η στρατηγική αυτή έχει αποδώσει τα αντίθετα των προσδοκωμένων και ότι θα φρόντιζαν, ήδη από την επομένη των εκλογών, να αναζητήσουν έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης των «νεοφερμένων» στο πολιτικό προσκήνιο. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. 

Η λιγότερο επώδυνη ερμηνεία αυτής της εμμονής είναι ότι το πολιτικό σύστημα, ευρισκόμενο σε προφανή αμηχανία έναντι των «εισβολέων», προσφεύγει σε πολιτικές συνταγές των αρχών της δεκαετίας του '50, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στην κοινωνική συγκυρία. Στην περίτωση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να επωφελείται από την πολιτική αδυναμία των αντιπάλων του.

Το ενδεχόμενο πίσω από αυτή την οργανωμένη τερατολογία να υπάρχουν δεύτερες πολιτικές σκέψεις δε μπορεί να αποκλειστεί. 

Η πιθανότητα, στις ημέρες που θα ακολουθήσουν την ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, να ανακοινωθούν νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις μόνο υποθετική δεν είναι. Η πιθανότητα, σε μερικούς μήνες, να υπάρξει νέα αύξηση φόρων, ενώ ήδη πολλοί δε θα έχουν μπορέσει να πληρώσουν τους φετινούς φόρους, μόνο υποθετική δεν είναι. Κι η πιθανότητα, ενώ η χώρα θα είναι στην Ευρωζώνη, η ανεργία να έχει φτάσει σε μερικούς μήνες στο 34% - που φοβόταν ότι θα φτάναμε η έκθεση της Εθνικής Τράπεζας σε περίπτωση εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη - μόνο υποθετική δεν είναι.

Κι επειδή η πιθανότατη - κι απευκταία - ταχεία χειροτέρευση της κοινωνικής κρίσης θα προκαλέσει βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, εξ ίσου πιθανή φαντάζει η επιλογή της πολιτικής πυγμής. Με αναστολή των συνταγματικών διατάξεων, μαζικές συλλήψεις, και, φυσικά με απόφαση της Βουλής να θέσει το ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως δε και το ΚΚΕ, εκτός νόμου. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο τα αντιδάνεια από τη δεκαετία του '50 έχουν νόημα.

Η τρίτη, και χειρότερη εκδοχή, είναι παραλαγή της πρώτης. Το πολιτικό σύστημα στοχοποιεί τους εξ αριστερών ερχόμενους «εισβολείς», από ανικανότητα ν' αντιληφθεί ότι η κοινωνική κρίση ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ και όχι αυτός την κοινωνική κρίση. 

Και γι αυτό ακριβώς αδυνατεί να δει και άλλες εκφάνσεις της κοινωνικής κρίσης, που, εν δυνάμει, απειλούν την ίδια του την ύπαρξη. Για τη θεαματική εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ο λόγος, η οποία πέρασε από το 0.6% στο 7% σε λίγους μόνο μήνες, με αποκλειστική μορφή πολιτικής δράσης τη βία έναντι των μεταναστών.

Από τις 6 Μαΐου και μετά δεν υπάρχει μέρα που οι οργανωμένες συμμορίες της να μη μαχαιρώσουν ένα μετανάστη και  να μη δείρουν δεκάδες άλλους, εν μέσω γενικής απάθειας κι αδιαφορίας.

Ήδη, από τις παραμονές των εκλογών της 17ης Ιουνίου επεξέτειναν τη δράση τους σε μέλη και πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ - για να μη μιλήσουμε για την επίθεση του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη - εν μέσω της ίδιας απάθειας και αδιαφορίας.

Αύριο, εν μέσω της ίδιας απάθειας κι αδιαφορίας θα επεκτείνουν τη δράση τους στους εκπροσώπους της ΔΗΜΑΡ, αργότερα του ΠΑΣΟΚ και πάει λέγοντας.

Κατά τα λοιπά, «θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα πάρει τις καταθέσεις».

Γιάννης Χρυσοβέργης