ΤΑ ΒΑΡΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Μέσα σε λιγότερο από πέντε εβδομάδες, ανεπαισθήτως, ο Αλέξης Τσίπρας έχει μετατρέψει το ΣΥΡΙΖΑ από συνομοσπονδία κακεκτύπων του τροτσκισμού της δεκαετίας  του '30  σε πολιτικό κορμό της ελληνικής κεντροαριστεράς.

Προϋπόθεση όμως της επιτυχίας του προγράμματός του, εφ' όσον κερδίσει τις εκλογές, είναι η απόλυτη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων στη Δημόσια Διοίκηση που προέβλεπε το πρώτο Μνημόνιο.

Τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολεμήσει λυσσαλέα. 

Από την επομένη της προκήρυξης των εκλογών της 17ης Ιουνίου ο Αλέξης Τσίπρας δεν παραλείπει, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ότι πρωταρχικό του καθήκον είναι ο δραστικός περιορισμός της σπατάλης, η αντιμετώπιση της διαφθοράς και η βελτιστοποίηση της λειτουργίας του Δημόσιου Τομέα. 

Αυτό όμως σημαίνει με τη σειρά του ότι οι δημόσιες υπηρεσίες θα αναδιαρθρωθούν, χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων θα μεταταγούν σε άλλες θέσεις, οι διεφθαρμένοι και επίορκοι υπάλληλοι θα απομακρύνονται από τη θέση τους και, βεβαίως, ότι όλοι θα αξιολογούνται.

Επίσης, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί μιλάει για την ανάγκη πάταξης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, για την ανάγκη αξιοποίησης των φυσικών πόρων, για την ανάγκη αναπροσανατολισμού της οικονομίας σε παραγωγικές και κερδοφόρες δραστηριότητες.

Αυτό όμως σημαίνει ότι οι εφοριακοί θα βγουν και πάλι στο δρόμο για ελέγχους, θα γίνουν μαζικές δημόσιες επενδύσεις στην ενέργεια και στον ορυκτό πλούτο, η αγροτική οικονομία θα στραφεί προς καλλιέργειες υψηλής προστιθέμενης αξίας, και, βεβαίως, ότι θα υπάρξει τουριστική πολιτική άξια να φέρει αυτό το όνομα.

Πώς όμως ο Αλέξης Τσίπρας θα βελτιστοποιήσει τη λειτρουργία του Δημόσιου Τομέα όταν τόσα χρόνια οι συνδικαλιστές του  ΣΥΡΙΖΑ απέρριπταν χωρίς συζήτηση κάθε πρόταση αξιολόγησης των Δημοσίων Λειτουργών διαφωνώντας με την έννοια της αξιολόγησης και όχι με τα, κατά περίτωση, κριτήρια που θα τη διέπουν, πράγμα θεμιτό με την προϋπόθεση της ύπαρξης αντιπροτάσεων;

Πώς θα αντιμετωπίσει τα φαινόμενα διαφθοράς, όταν οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ απέρριπταν κάθε πρόταση αλλαγής της σύνθεσης των, πανθομολογουμένως αναποτελεσματικών, πειθαρχικών συμβουλίων, πολύ δε περισσότερο κάθε πρόταση για αύξηση των αρμοδιοτήτων τους;

Πώς θα ανδιαρθρώσει τις Δημόσιες Υπηρεσίες όταν για τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ η λέξη μετάταξη ισοδυναμούσε με πόλεμο; 

Πώς θα αντιμετωπίσει  τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επέχαιραν για βιαιοπραγίες σε βάρος εφοριακών και, σε κάθε περίπτωση, το κόμμα ουδέποτε καταδίκασε τέτοιες συμπεριφορές;

Πώς θα γίνουν σεβαστές οι αποφάσεις της Δημόσιας Διοίκησης - η οποία βεβαίως οφείλει να σέβεται τους νόμους, πράγμα, δυστυχώς, όχι αυτονόητο - όταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πριν μόλις δυο εβδομάδες συνέχαιρε για τον «ηρωικό τους αγώνα», τους καταπατητές δημόσιας γης της Κερατέας, οι οποίοι κατέλυσαν κάθε έννοια νομιμότητας για να μην κατασκευαστεί ΧΥΤΑ 400 μέτρα από την παράνομη χωματερή του Δήμου *;

Πώς θα αξιοποιηθούν οι «φυσικοί πόροι της χώρας με σεβασμό στο περιβάλλον», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στέρξει στις πιο παράλογες αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών σε εγκαταστάσεις αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων, για να μη μιλήσουμε για το, πολύ πιο ακανθώδες, βεβαίως, ζήτημα της εξόρυξης υδρογοναναθράκων**;

Πώς θα πείσει τους αγρότες να στραφούν προς καλλιέργειες υψηλής προστιθέμενης αξίας όταν, χρόνια τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν θλιβερή ουρά της ΝΔ και του ΚΚΕ στις διεκδικήσεις «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά»;

Το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ούτε οι πολιτικοί του αντίπαλοι στην Ελλάδα, ούτε οι εμμονές της γερμανικής, ολλανδικής και φινλανδικής δεξιάς.

Χάρη στη βλακεία των πρώτων και στην αμετροέπεια των δεύτερων εκτοξεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, σε έξι μόνο μήνες από το μίζερο 6%, κάπου μεταξύ 26% και 36%.

Το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα είναι αυτή η μεσαία τάξη που μαζικά προσβλέπει σε αυτόν, όχι γιατί υπό το βάρος της κρίσης έχει αναθεωρήσει κάποιες αποκρουστικές οικονομικές, καταναλωτικές και πολιτικές συμπεριφορές της, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πεισματικά αρνηθεί να στηλιτεύσει επιστρατεύοντας τα πιο απίθανα πολιτικά σοφίσματα, αλλά απλώς και μόνο γιατί «της άδειασε η τσέπη», όπως εύστοχα παρατηρούσε ο Περικλής Κοροβέσης, από τις στήλες της ΕΠΟΧΗΣ, πριν δυο εβδομάδες. Η οποία δε θα του δώσει ούτε λεπτό περίοδο χάρητος.

Γιάννης Χρυσοβέργης

* Ενδεικτικό της «περιβαλλοντικής ευαισθησίας» των οικοπεδοφάγων της Κερατέας είναι η πρότασή τους για αντικατάσταση του ΧΥΤΑ με εργοστάσιο καύσης, «αλλά μόνο για τα απορρίμματα της περιοχής», που θα κατασκεύαζε, με πολλαπλάσια περιθώρια κέρδους, ο ίδιος εργολάβος που είχε αναλάβει και την κατασκευή του, παρωχημένου περιβαλλοντικά αλλά προτιμότερου από τη χωματερή, ΧΥΤΑ.

** Ενδεικτική επίσης είναι η υποστήριξη κάθε αντιδρασης σε εγκατάσταση αιολικού ή φωτοβολταϊκού πάρκου, με πρόσχημα την «προσβολή της αισθητικής του τοπίου». Προφανώς και οι πεπενδύσεις πράσινης ενέργειας πρέπει να τηρούν περιβαλλοντικές προδιαγραφές, προφανώς και πρέπει οι περίοικοι να έχουν ένα δίκαιο μερτικό στην κερδοφορία - πράγμα που συχνά δε συμβαίνει - αυτό όμω ς είναι άλλο πράγμα από το «ΟΧΙ».