Με το «έργο» της κυβέρνησης Παπαδήμου να οδεύει προς την ολοκλήρωσή του και με μοναδικό(;) άγνωστο την οριστική ημερομηνία των εκλογών όλα φαίνονται να «βαίνουν καλώς».
Με τη διαφορά ότι η κοινωνική κρίση με βεβαιότητα θα οξυνθεί, τα μαύρα σύννεφα της κοινωνικής έκρηξης πληθαίνουν και καμιά πολιτική δύναμη δε φαίνεται ικανή να μετατρέψει την οργή λαού (στην κυριολεξία) σε πολιτικό όραμα. Με αποτέλεσμα πάνω από την Ελλάδα να πλανάται το φάντασμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Η σημερινή δημοσκόπηση της VPRC για το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, δεν είχε άσχημα νέα μονάχα για τον Αντώνη Σαμαρά και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Η δημοσκόπηση, που επιβεβαιώνει κάποιες τάσεις ήδη ορατές από την πρόσφατη δημοσκόπηση της PUBLIC ISSUE για το Μάρτιο δείχνει δυο πράγματα: το διαζύγιο μιας σαφούς πλειοψηφίας του ελληνικού λαού από την πολιτική της κυβέρνησης Παπαδήμου και των κομμάτων που τη στηρίζουν, και την εξ ίσου σαφή πρόθεση της πλειοψηφίας να δώσει ψήφο διαμαρτυρίας.
Το 54% των πολιτών ζητάει την άμεση απεμπλοκή της χώρας από την πολιτική του Μνημονίου II, έναντι 22% που τη θεωρούν ως το μικρότερο κακό και μόλις 8% που τη στηρίζουν, ενώ 16% εμφανίζεται να μην έχει σαφή άποψη.
Επίσης το 51% δηλώνει την πρόθεσή του να ψηφίσει με γνώμονα την τιμωρία του πολιτικού συστήματος, έναντι μόλιες 32% του δείγματος που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν το κόμμα που είναι πιο κοντά στις απόψεις τους και με 9% να θέλουν ένα συνδυασμό των δυο παραπάνω.
Αν αυτή την προφανή οργή της κοινωνίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα υπήρχε κάποια πολιτική δύναμη ικανή να τη μετουσιώσει σε εναλλακτική πολιτική πρόταση και σε όραμα για την κοινωνία, τα πράγματα θα ήταν απολύτως θετικά. Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο, κι αυτό αποτυπώνεται στις απότομες αυξομειώσεις των ποσοστών των κομμάτων, με μοναδικό σταθερό δεδομένο τη συνεχή μείωση του αθροίσματος ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΠΑΣΟΚ.
Επιπλέον, και με την προϋπόθεση ότι τα δημοσκοπικά ευρήματα θα επαληθευτούν στην κάλπη, πρόκειται για την πρώτη δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ΠΑΣΟΚ μαζί αδυνατούν να σχηματίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Είναι προφανές πως, ό,τι και αν συμβεί, η επόμενη κυβέρνηση θα έχει ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και θα είναι συνεχώς αντιμέτωπη με μια άγρια αντιμνημονιακή αντιπολίτευση.
Και τα στοιχεία που βλέπουν τη δημοσιότητα τόσο από την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, που προβλέπει περαιτέρω μείωση μισθών κατά 20% στην επόμενη διετία, όσο και στην κοινή έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που απαιτεί επιπλέον μείωση κατά 50% του μισθολογικού κόστους (σύμφωνα με την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ) δε διευκολύνουν καθόλου το έργο των δυο κομμάτων της συγκυβέρνησης. Αν στα παραπάνω συμπεριληφθεί και η δεδομένη νέα μείωση των συντάξεων τον προσεχή Ιούνιο, αντιλαμβάνεται κανείς το κοινωνικό κλίμα με το οποίο θα έρθει αντιμέτωπη η επόμενη κυβέρνηση.
Σε αυτό το πλαίσιο της ταχύτατα εξαπλούμενης φτώχειας και των συνακόλουθων απρόβλεπτων - ως προς τη χρονική στιγμή που θα ξεσπούν και μόνο - βίαιων εκρήξεων λαϊκής οργής, μπροστά στις οποίες τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου θα φαίνονται αστεία, και με δεδομένη την αδυναμία της επόμενης κυβέρνησης δυο μονάχα προβλέψεις μπορούν να γίνουν για το προσεχές μέλλον της Ελλάδας: είτε το απόλυτο χάος, όπως συνέβη το 1997 στην Αλβανία, είτε (και) η, ελεγχόμενη από το πολιτικό σύστημα ή μη, αυταρχική εκτροπή.
Τα πρωτοφανή αστυνομικά μέτρα που έχουν ανακοινωθεί για να «προστατέψουν» τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου είναι ενδεικτικά του πανικού που έχει αρχίσει να καταλαμβάνει το πολιτικό σύστημα. Και δικαίως. Διότι από τη στιγμή που δεν κατέστη δυνατό να γίνει η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη δρομολογήθηκε η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Ταυτόχρονα όμως γίνεται σαφές ότι ο σχεδιασμός των μέτρων αφορά αποκλειστικά και μόνο στην προστασία της πολιτικής ηγεσίας που θα παρίσταται. Και γεννάται το ερώτημα: πώς θα μπορέσει να γίνει παρέλαση αν η Αστυνομία βρεθεί αντιμέτωπη με χιλιάδες εξοργισμένων διαδηλωτών; Πώς θα τους απομακρύνει, μετά από πόσο χρόνο, και τι παρέλαση θα γίνει σε μια Αθήνα πνιγμένη στα χημικά;
Βεβαίως υπάρχει και το ευφάνταστο(;) σενάριο των εκτεταμένων επεισοδίων, που οδηγούν την κυβέρνηση στην κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, στην επικύρωσή της από τη Βουλή με ευρεία πλειοψηφία, στην αναβολή των εκλογών, στη διάλυση των κομμάτων της Αριστεράς, και στην επιβολή της εφαρμογής της δανειακής σύμβασης κάτω από τη σιδερένια φτέρνα μιας στρατιωτικοποιημένης εξουσίας. Με ό,τι αυτό θα μπορούσε να σημάνει.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου