Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Κι άλλες ατακτολογίες...

Μιας και έχουν μπει πολλά θέματα στο τραπέζι, ας γράψω άλλη μια φορά.
Κατ’ αρχάς, στο σχόλιό σου Γιάννη εκλαμβάνεις ότι είμαι ένας πιστός υποστηρικτής της κυβέρνησης, κάτι που δεν ισχύει. Υποστηρίζω, αλλά φυσικά και μπορώ να κάνω αυστηρή κριτική για όλα όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα, ακόμα και για το «λεφτά υπάρχουν» του προεκλογικού Παπανδρέου, (αν και αυτό το ζήτημα το τοποθετώ στο χώρο της πολιτικολογίας και της εύκολης συνθηματολογίας της σάπιας δεξιάς). Φυσικά και έχουν γίνει καθυστερήσεις, υπάρχουν ολιγωρίες και φυσικά πολλά και διάφορα μικρο ή μεγαλο-συμφέροντα εμποδίζουν πολλές φορές τη ρόδα να γυρίσει. Και για όλα αυτά ευθύνη έχει η κυβέρνηση.
Όμως, η βασική κριτική που γίνεται, είναι για το αν έπρεπε να υπογραφεί το Μνημόνιο και να έρθει η τρόικα.
Εδώ, ψηφίζω Μνημόνιο με χέρια και πόδια. Ποτέ πριν στην ελληνική ιστορία δεν παρουσιάστηκε μια τέτοια ευκαιρία για να οικοδομηθεί επιτέλους ένα κράτος πραγματικό, να αρχίσει επιτέλους η οικονομία μας να αποκτά ουσία και βάθος. Φυσικά και ερχόταν η φτωχοποίηση ενός ευρύτατου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Φυσικά και θα βουτούσαμε – όπως και βουτήξαμε – σε μια τρικυμισμένη θάλασσα από προβλήματα και επικίνδυνες δίνες. Η προσαρμογή δεν θα μπορούσε να είναι ανώδυνη. Ούτε χωρίς πισωγυρίσματα ή λάθη, μερικές φορές κεφαλαιώδους σημασίας.
Όμως μπροστά μας δεν υπήρχε άλλη πολιτική επιλογή. Μπορεί στις εκλογές του 09 το ΠΑΣΟΚ να εξελέγη με άλλη ατζέντα, όμως αυτό δεν ήταν δική του ευθύνη. Ήταν προεχόντως ευθύνη του Καραμανλή, που έχοντας τα κάνει σκατά κι απόσκατα επί πέντε χρόνια και θέλοντας ο θρασύδειλος να λακίσει από τη φουρτούνα που ερχόταν, έκανε πρόωρες εκλογές παγιδεύοντας τον Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Η κουτοπονηριά της αιώνια άθλιας δεξιάς σε όλο της το μεγαλείο. (Και εμείς τώρα αναμασάμε ως Μιχελάκηδες το «λεφτά υπάρχουν», λες και ο Παπανδρέου έπρεπε να ήταν ο τέλειος και άμωμος πολιτικός ήρωας, που αν φυσικά έλεγε όλη την αλήθεια προεκλογικά, θα εξελέγετο μεν, αλλά αδύναμος και δεν θα μπορούσε ούτε έξι μήνες να βγάλει στην κυβέρνηση. Αποτέλεσμα; Θα πτωχεύαμε στα χέρια του και θα… ερχόταν και πάλι η πονηρούλα ΝΔ…)
Αυτή η αντιστροφή του βάρους αποδείξεως (ή κατηγορίας) – όπως θα λέγαμε και στη νομική επιστήμη – από τις πλάτες του θρασύδειλου, στις πλάτες κάποιου που στο τέλος – τέλος αποδέχεται το βάρος αυτό με παλικαριά, είναι ο πιο βασικός λόγος που ακόμα υποστηρίζω την κυβέρνηση και τις – όποιες – προσπάθειες κάνει, επιβραβεύοντας έτσι όχι την πολιτική αλητεία και την εθνοπροδοσία, αλλά το πολιτικό θάρρος και την πολιτική ευθύνη.

Τώρα όσον αφορά τις προβλέψεις ότι το Μνημόνιο θα αποτύχει κλπ, κλπ…
Το Μνημόνιο δεν θα αποτύγχανε, αν υπήρχαν δυο βασικές προϋποθέσεις:
1. Μια στοιχειώδης υποστήριξη των στόχων του από τον ελληνικό λαό και τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις.
2. Ένα αναπτυξιακό ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον, που θα «κρατούσε» άνετα τα ελληνικά προβλήματα ύφεσης, που φυσικά είναι και η αναγκαία και αναπόφευκτη προσωρινή συνέπεια του «πικρού» φαρμάκου του Μνημονίου.
Και οι δύο προϋποθέσεις δεν υπήρξαν…
Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περισσότερο, ίσως σε μια άλλη ευκαιρία.
Η ουσία είναι ότι τώρα βρισκόμαστε σε ένα ευρωπαϊκό χάος, με την ύφεση να επικρέμαται επί των κεφαλών ακόμη και της Γερμανίας και την Ιταλία στα πρόθυρα του Μηχανισμού Στήριξης. Βρισκόμαστε ενδεείς μπροστά στις ιστορικές μας ευθύνες και ως λαός και ως άτομα, όμως ακόμα μετράμε τα ευρώ στις τσέπες μας και τρέχουμε να τα θάψουμε έντρομοι, επιτείνοντας τη φρίκη.
Λειτουργούμε ως κτήνη άλογα, ως ιδανικοί αυτόχειρες (στο ευγενέστερο). Το αποτέλεσμα θα είναι αδιανόητο για ένα λαό στη στροφή του 21ου αιώνα. Πολύ απλά, αν συνεχίσει έτσι, θα βρεθεί στη στροφή του 19ου…

Τέλος, η πρόταση του Αθανασόπουλου. Με βρίσκει σύμφωνο εκατό τοις εκατό. Πάντοτε πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Σημίτης είναι το μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει η χώρα. Δεν υπάρχει άλλος καταλληλότερος γι αυτό το ρόλο. Έχω όμως την υποψία ότι κι ο ίδιος θα δείλιαζε μπροστά στο βάρος μιας τέτοιας ευθύνης.
Πέρα όμως από το αν δειλιάζει ή όχι, η πρόταση είναι ανεδαφική, αφού για να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο βήμα, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να συναινέσει η ΝΔ κι ο Σαμαράς…
Κι αυτό θα έκανε τις μουστάκες του Χρύσανθου Λαζαρίδη (οϊμέ που φτάσαμε… να έχει λόγο κι αυτός!..) να σηκωθούν ως τον ουρανό…

Δεν μένει παρά να ευχόμαστε «καλά μυαλά» στην μετριότατη ευρωπαϊκή ηγεσία και υπομονή και κουράγιο συναμεταξύ μας…
Κ.Λ.

1 σχόλιο:

Άτακτος Λόγος είπε...

Για το Μνημόνιο είχαμε διαφωνήσει εξ αρχής. Όχι γιατί ένα Μνημόνιο, μια συμφωνία δηλαδή με τους δανειστές και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα δεν ήταν απαραίτητη για να καθοριστεί το τι μέλοι γενέσθαι και οι εκατέρωθεν δεσμεύσεις, αλλά γιατί το συγκεκριμένο Μνημόνιο εμπεριείχε τα σπέρματα των όσων ακολούθησαν. Και δεν είμαι καθόλου χαρούμενος γι αυτή μου τη δικαίωση.
Το πρώτο μου σχόλιο αφορά στη δεύτερη προϋπόθεση επιτυχίας του Μνημονίου που έθεσες: «Ένα αναπτυξιακό ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον». Όμως η απουσία ατου ευρωπαΪκού αναπτυξιακού περιβάλλοντος ήταν δεδομένη, γι αυτό και έπρεπε το Μνημόνιο να προβλέπει μέτρα για τη δημιουργία ενός τοπικού, ελληνικού δηλαδή, αναπτυξιακού περιβάλλοντος. Πράγμα που δε συνέβη. Πράγμα όμως που κάποιος έπρεπε να το απαιτήσει, κι ο μοναδικός που μπορούσε να το απαιτήσει ήταν η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Το δεύτερο σχόλιό μου αφορά την πρώτη προϋπόθεση που έθεσες: «Μια στοιχειώδης υποστήριξη των στόχων του από τον ελληνικό λαό και τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις».
Αν ανατρέξεις στις δημοσκοπήσεις από τον Οκτώβριο 2009 ως τον περασμένο Ιούνιο θα δεις ότι, μέχρι το Δεκέμβριο του 2010,ο ελληνικός λαός προσέφερε τη στήριξή του στις κυβερνητικές επιλογές. Κι αυτό φαίνεται και από την πρόθεση ψήφου - δεν έχει καλά-καλά πάνω από έξι μήνες που πήρε κεφάλι η ΝΔ - όσο, κυρίως, από τα ποιτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων. Από τα οποία προέκυπτε σαφώς η προσδοκία, της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού να πετύχουν τα κυβερνητικά μέτρα. Κι αυτό ως το Δεκέμβρη του 2010, παρ' όλο που η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση είχε πει χοντρά ψέματα στη διάρκεια της προεκλογικής της εκστρατείας κι αυτό ήταν ήδη γνωστό σε όλους από το Μάρτη του 2010. Τι παραπάνω να έκαναν δηλαδή οι άνθρωποι;
Όσο για την απουσία πολιτικής στήριξης από μέρους της Αντιπολίτευσης, αυτή μικρό ρόλο έπαιξε, ακριβώς λόγω της στήριξης του πληθυσμού στους κυβερνητικούς χειρισμούς επί δεκαπέντε ολόκληρους μήνες.
Αναμένω με περίσσειο ενδιαφέρον τις επόμενες ατακτολογίες σου.

Γιάννης Χρυσοβέργης