Το άρθρο του τ. Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ προκάλεσε αίσθηση, και δικαίως. Με λιτή γλώσσα ο τ. Πρωθυπουργός επισημαίνει τα αυτονόητα, που όμως έχουν πάψει πλέον να είναι αυτονόητα. Την ίδια στιγμή όμως του διαφεύγει, όπως και σε όλους όσοι συμμερίζονται τις απόψεις του νυν Πρωθυπουργού - θα τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας ό,τι θυσίες κι αν χρειαστεί να γίνουν - ότι πλέον μια σημαντική μερίδα κατοίκων αυτής της χώρας, μερικοί από τους οποίους μέχρι χθες ζούσαν στις παρυφές της μεσαίας αστικής τάξης, κινδυνεύουν να πεινάσουν κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Κι όσο θα αρνούνται να δουν αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, θα ανοίγουν δρόμο στους νοσταλγούς της Ελλάδας Ελλήνων Χριστιανών και σε αυτούς του Πατερούλη Στάλιν.
Το πρώτο αυτονόητο που επισημαίνει ο πρώην Πρωθυπουργός είναι οι συνέπειες μιας ενδεχόμενης επιστροφής στη δραχμή, ηθελημένης ή μη. Συνέπειες που οι υποστηρικτές της καμώνονται πως αγνοούν, είτε από λαμογιά, είτε από ιδεολογική τύφλωση. Έχουν βεβαίως ένα επιχείρημα: ότι θα γίνουν ανταγωνιστικές οι ελληνικές εξαγωγές. επιχείρημα που όμως χάνει την αξία του αν λάβει υπ' όψιν του κανείς ότι, πέρα από τον τουρισμό, όλες οι άλλες εξαγωγικές δραστηριότητες αντιστοιχούν σε ποσοστό πολύ μικρότερο του 10% του ΑΕΠ και σε συνθήκες βίαιης επιστροφής στη δραχμή δε θα υπάρχουν τα απαραίτητα κεφάλαια για εξαγωγικού προσανατολισμού επενδύσεις.
Το δεύτερο αυτονόητο που επισημαίνει ο πρώην Πρωθυπουργός είναι ότι για να συζητήσεις με κάποιον πρέπει αυτός να έρθει στη θέση σου κι εσύ να πας στη θέση του. Είναι προφανής η έλλειψη βούλησης των πολιτικών ηγεσιών των χωρών της Βόρειας Ευρώπης να έρθουν στη θέση των Νοτίων, αλλά εξ ίσου προφανής είναι η αντίστοιχη έλλειψη βούλησης των πολιτικών ηγεσιών, ιδίως σε Ελλάδα και Ιταλία, να κατανοήσουν ότι πίσω από τη στάση αυτή των βορείων υπάρχει και κάποιο δίκιο.
Εδώ όμως ερχόμαστε αντιμέτωποι με το άλλο σύνδρομο της στρουθοκαμήλου. Τη δογματική αδυναμία τόσο του Κώστα Σημίτη, όσο και του Γιώργου Παπανδρέου να δουν, και να το καταστήσουν σαφές με όλα τα μέσα στους συνομιλητές τους, ότι μεταρρυθμίσεις, που για να γίνουν πρέπει να οδηγήσουν στην πείνα εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκων αυτής της χώρας - κάποιοι ήδη βρίσκονται σε αυτή την κατηγορία αν λάβει κανείς υπ' όψιν του τις με εκθετικούς ρυθμούς αυξανόμενες σε μήκος ουρές στα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων και της Εκκλησίας - είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.
Και ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου αδυνατούν να κατανοήσουν τι σημαίνει δυο άνεργοι σε μια οικογένεια, τι σημαίνει να πρέπει με 800 ευρώ το μήνα να πληρώσεις νοίκι και να ταΐσεις την οικογένεια, τι σημαίνει για μια οτετραμελή οικογένεια με 20.000 ευρώ μικτό οικογενειακό εισόδημα και δόση στεγαστικού δανείου 500 ευρώ για ένα διαμέρισμα 70 τετραγωνικών, να πληρώσει 500 ευρώ τέλος ακινήτων και 200 ευρώ επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης (sic!).
Όμως οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν. Είναι τρομοκρατημένοι και εξοργισμένοι. Κι έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και στις αξίες της. Μια ματιά στην ελληνική μπλογκόσφαιρα αναδεικνύει σε όλο της το εύρος αυτή την κρίση νομιμότητας του πολιτεύματος. Κι ας μη βιαστεί κανείς να κάνει λόγο για συνομωσία οργανωμένων συμφερόντων που έχουν καταλάβει εξ εφόδου τη μπλογκόσφαιρα. Η μπλογκόσφαιρα είναι μια πιστή απεικόνιση του τρόπου σκέψης ενός σημαντικού κοματιού της ελληνικής κοινωνίας. Του πιο μορφωμένου.
Είναι αλήθεια βεβαίως ότι στις συνάξεις των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος μάλλον δε θα συναντήσει κανείς αυτούς που δυσκολεύονται να κλείσουν τις άκρες του μήνα. Είναι αλήθεια ότι αυτοί που κάνουν την πολλή φασαρία είναι αυτοί που δε μπορούν πια να πηγαίνουν με δανεικά διακοπές στο Μπαλί και να αγοράζουν τρίλτρες λιμουζίνες κάθε τρια χρόνια με δανεικά χρήματα.
Η οργή αυτών που δε μπορούν να τα φέρουν βόλτα είναι βουβή ακόμα κι ίσως ποτέ να μη γίνει θορυβώδης. Δε σημαίνει όμως πως δεν υπάρχει. Κι όταν κάποιος τρελός - με ή χωρίς εισαγωγικά - θα κατεβάσει μερικές εκατοντάδες καταδρομέων και τριάντα τανκς στο κέντρο της Αθήνας, όλοι αυτοί θα είναι εκεί για να τον χειροκροτήσουν.
Τα σύννεφα συσσωρεύονται απειλητικά στον ουρανό. Το αδιανόητο σκηνικό της περασμένης Παρασκευής, όπου μερικές εκατοντάδες αποστράτων έσπασαν την πύλη του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, χωρίς η Ασφάλεια του στρατοπέδου να μπορέσει να τους αντιμετωπίσει και κατέληξαν να διαπραγματεύονται με τον Αρχηγό ΓΕΣ, πρέπει να προβληματίσει πολλούς. Γιατί αν ουδείς μπόρεσε να αντιμετωπίσει τους άοπλους εισβολείς ποιος θα αντιμετωπίσει τους μελλοντικούς ένοπλους;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σε τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα πάψει να υφίσταται ως κρατική οντότητα με συνοπτικές διαδικασίες. Τη στάση πληρωμών που θα κηρύξουν οι επίδοξοι εθνοσωτήρες θα την ακολουθήσει μια καταστροφική πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία, μιας και η μόνη τους διέξοδος για τη δικαιολόγηση των συνεπειών της πολιτικής τους θα είναι μια πολεμική περιπέτεια.
Αν όμως έστω και τώρα, στο παρά ένα - ή μήπως ήδη και πέντε; - ο Πρωθυπουργός και οι ελάχιστοι που συμμερίζονται τις απόψεις του σε αυτή τη χώρα δεν κατανοήσουν ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΕΙΝΑΣΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ κι αν δεν καταστήσουν σαφές στους Ευρωπαίους εταίρους ότι τα μέτρα αυτά οδηγούν σε πολιτειακή εκτροπή, που θα οδηγήσει τη μεν Ελλάδα σε αφανισμό, τη δε ευρωζώνη και την ΕΕ σε κατάρρευση, το μέλλον είναι ζοφερό. Για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Υ.Γ. Είχε ολοκληρωθεί η ανάρτηση όταν διάβασα το σχόλιο του εκπροσώπου των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ. «Η απόλυση 30000 δημοσίων υπαλλήλων ισοδυναμεί, σε οικονομία, με τη μείωση των αμυντικών δαπανών κατά 5%». Τα όποια σχόλια περιττεύουν.
Το πρώτο αυτονόητο που επισημαίνει ο πρώην Πρωθυπουργός είναι οι συνέπειες μιας ενδεχόμενης επιστροφής στη δραχμή, ηθελημένης ή μη. Συνέπειες που οι υποστηρικτές της καμώνονται πως αγνοούν, είτε από λαμογιά, είτε από ιδεολογική τύφλωση. Έχουν βεβαίως ένα επιχείρημα: ότι θα γίνουν ανταγωνιστικές οι ελληνικές εξαγωγές. επιχείρημα που όμως χάνει την αξία του αν λάβει υπ' όψιν του κανείς ότι, πέρα από τον τουρισμό, όλες οι άλλες εξαγωγικές δραστηριότητες αντιστοιχούν σε ποσοστό πολύ μικρότερο του 10% του ΑΕΠ και σε συνθήκες βίαιης επιστροφής στη δραχμή δε θα υπάρχουν τα απαραίτητα κεφάλαια για εξαγωγικού προσανατολισμού επενδύσεις.
Το δεύτερο αυτονόητο που επισημαίνει ο πρώην Πρωθυπουργός είναι ότι για να συζητήσεις με κάποιον πρέπει αυτός να έρθει στη θέση σου κι εσύ να πας στη θέση του. Είναι προφανής η έλλειψη βούλησης των πολιτικών ηγεσιών των χωρών της Βόρειας Ευρώπης να έρθουν στη θέση των Νοτίων, αλλά εξ ίσου προφανής είναι η αντίστοιχη έλλειψη βούλησης των πολιτικών ηγεσιών, ιδίως σε Ελλάδα και Ιταλία, να κατανοήσουν ότι πίσω από τη στάση αυτή των βορείων υπάρχει και κάποιο δίκιο.
Εδώ όμως ερχόμαστε αντιμέτωποι με το άλλο σύνδρομο της στρουθοκαμήλου. Τη δογματική αδυναμία τόσο του Κώστα Σημίτη, όσο και του Γιώργου Παπανδρέου να δουν, και να το καταστήσουν σαφές με όλα τα μέσα στους συνομιλητές τους, ότι μεταρρυθμίσεις, που για να γίνουν πρέπει να οδηγήσουν στην πείνα εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκων αυτής της χώρας - κάποιοι ήδη βρίσκονται σε αυτή την κατηγορία αν λάβει κανείς υπ' όψιν του τις με εκθετικούς ρυθμούς αυξανόμενες σε μήκος ουρές στα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων και της Εκκλησίας - είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.
Και ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου αδυνατούν να κατανοήσουν τι σημαίνει δυο άνεργοι σε μια οικογένεια, τι σημαίνει να πρέπει με 800 ευρώ το μήνα να πληρώσεις νοίκι και να ταΐσεις την οικογένεια, τι σημαίνει για μια οτετραμελή οικογένεια με 20.000 ευρώ μικτό οικογενειακό εισόδημα και δόση στεγαστικού δανείου 500 ευρώ για ένα διαμέρισμα 70 τετραγωνικών, να πληρώσει 500 ευρώ τέλος ακινήτων και 200 ευρώ επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης (sic!).
Όμως οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν. Είναι τρομοκρατημένοι και εξοργισμένοι. Κι έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και στις αξίες της. Μια ματιά στην ελληνική μπλογκόσφαιρα αναδεικνύει σε όλο της το εύρος αυτή την κρίση νομιμότητας του πολιτεύματος. Κι ας μη βιαστεί κανείς να κάνει λόγο για συνομωσία οργανωμένων συμφερόντων που έχουν καταλάβει εξ εφόδου τη μπλογκόσφαιρα. Η μπλογκόσφαιρα είναι μια πιστή απεικόνιση του τρόπου σκέψης ενός σημαντικού κοματιού της ελληνικής κοινωνίας. Του πιο μορφωμένου.
Είναι αλήθεια βεβαίως ότι στις συνάξεις των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος μάλλον δε θα συναντήσει κανείς αυτούς που δυσκολεύονται να κλείσουν τις άκρες του μήνα. Είναι αλήθεια ότι αυτοί που κάνουν την πολλή φασαρία είναι αυτοί που δε μπορούν πια να πηγαίνουν με δανεικά διακοπές στο Μπαλί και να αγοράζουν τρίλτρες λιμουζίνες κάθε τρια χρόνια με δανεικά χρήματα.
Η οργή αυτών που δε μπορούν να τα φέρουν βόλτα είναι βουβή ακόμα κι ίσως ποτέ να μη γίνει θορυβώδης. Δε σημαίνει όμως πως δεν υπάρχει. Κι όταν κάποιος τρελός - με ή χωρίς εισαγωγικά - θα κατεβάσει μερικές εκατοντάδες καταδρομέων και τριάντα τανκς στο κέντρο της Αθήνας, όλοι αυτοί θα είναι εκεί για να τον χειροκροτήσουν.
Τα σύννεφα συσσωρεύονται απειλητικά στον ουρανό. Το αδιανόητο σκηνικό της περασμένης Παρασκευής, όπου μερικές εκατοντάδες αποστράτων έσπασαν την πύλη του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, χωρίς η Ασφάλεια του στρατοπέδου να μπορέσει να τους αντιμετωπίσει και κατέληξαν να διαπραγματεύονται με τον Αρχηγό ΓΕΣ, πρέπει να προβληματίσει πολλούς. Γιατί αν ουδείς μπόρεσε να αντιμετωπίσει τους άοπλους εισβολείς ποιος θα αντιμετωπίσει τους μελλοντικούς ένοπλους;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σε τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα πάψει να υφίσταται ως κρατική οντότητα με συνοπτικές διαδικασίες. Τη στάση πληρωμών που θα κηρύξουν οι επίδοξοι εθνοσωτήρες θα την ακολουθήσει μια καταστροφική πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία, μιας και η μόνη τους διέξοδος για τη δικαιολόγηση των συνεπειών της πολιτικής τους θα είναι μια πολεμική περιπέτεια.
Αν όμως έστω και τώρα, στο παρά ένα - ή μήπως ήδη και πέντε; - ο Πρωθυπουργός και οι ελάχιστοι που συμμερίζονται τις απόψεις του σε αυτή τη χώρα δεν κατανοήσουν ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΕΙΝΑΣΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ κι αν δεν καταστήσουν σαφές στους Ευρωπαίους εταίρους ότι τα μέτρα αυτά οδηγούν σε πολιτειακή εκτροπή, που θα οδηγήσει τη μεν Ελλάδα σε αφανισμό, τη δε ευρωζώνη και την ΕΕ σε κατάρρευση, το μέλλον είναι ζοφερό. Για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Υ.Γ. Είχε ολοκληρωθεί η ανάρτηση όταν διάβασα το σχόλιο του εκπροσώπου των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ. «Η απόλυση 30000 δημοσίων υπαλλήλων ισοδυναμεί, σε οικονομία, με τη μείωση των αμυντικών δαπανών κατά 5%». Τα όποια σχόλια περιττεύουν.
2 σχόλια:
Αν αυτή η περίοδος λιτότητας είναι αναπόφευκτη, γιατι αποτελεί το μικρόερο κακό, τοτε ίσως να έιναι καλύτερα να προτείνουμε ελαχιστοποίηση του πόνου και τις πείνας με συγκεκριμένες δράσεις αντί να περιμένουμε απο την κυβέρνηση και τον προθυπουργό. Παράλληλα θα πρέπει να απειτηθεί απο όλους να συμβάλλυν δίκαια στην ανοιοδόμηση της οικονομίας. Πχ. μάλλον είναι ανήθικο υπο τις συγκεκριμένες συνθήκες να μην χρησημοποιεί κάποιος την φοροκάρτα και να απαιτεί απο όσους συναλλάσεται να την απαιτεούν και αυτοί. Επίσης η ανομία πρέπει να περάσει στην ανηθικότητα. Αν δέω κλέισει το πολιτισμικό μας έλλειμα, δεν πρόκειται ποτέ να κλείσει το οικονομικό. Είναι ευκαιρία, στα 200 χρόνια της Ελλάδας να αποδείξει ο νεοελληνικός πολιτισμός οτι μπορεί να συντηρήσει ανεξάρτητο κράτος. Δράσεις του είδους, δεν θα συμπεριλάβουμε την τάδε χρέωση στους λογαρισμούς απο την ΔΕΗ δεν βοηθούν την κατάσταση. Η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση έχει πάρει καποιες αποφάσεις, και ανεξάρτητα με την παράταξη και τις πεποιθήσεις, η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση όλων των πολιτών. Απο την ιδέα οτι δεν εκροσωπεί έναν πολίτη ή μια μερίδα πολιτών, και επομένως δεν υπακούουν, ξεκινά η κατάλυση του κράτους. Αντίστοιχα οι κυβέρνηση πρέπει να προστατέψει όλους τους πολίτες και να αντιπροσωπέυει όλους τους πολίτες. Πέρα απο τις νόμιμες πιέσεις μέσω αντιπολίτευσης ή άλλων νόμιμων μέσων, η οποιαδήποτε διαφωνία εκφράζεται μέσω της ψήφου. Δεν μπορεί να γίνει μια διαδήλωση υπέρ του κοινοβουλευτισμού; Υπέρ των νόμιμων διαδικασιών; Αν είναι τα πράγματα τοσο άσχημα όσο τα παρουσιάζεις ίσως έιναι αναγκαίο.
συγγνώμη για τα ορθογραφικά :-$
Δημοσίευση σχολίου