Οι υστερικές κραυγές με τις οποίες αντέδρασαν στην κήρυξη απεργίας πείνας από 250 μετανάστες, οι οποίοι εδώ και χρόνια περιμένουν να κριθούν οι αιτήσεις τους για πολιτικό άσυλο, ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εσωτερικών - δυο άνθρωποι που ποτέ στην πολιτική τους καριέρα μέχρι σήμερα δεν είχαν συμπεριφερθεί έτσι - προκάλεσαν αλλαλγμούς ενθουσιασμού στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, που ετοιμάζονται «να τελειώνουν» με το Πανεπιστημιακό Άσυλο κι εξ ίσου υστερικές κραυγές, που καταγγέλλουν τη «ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης» από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. Κι ενώ η ουσία της υπόθεσης πήγε, για πολλοστή φορά, άπατη, το ερώτημα που τίθεται είναι αν η κυβερνητική συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα ακραίου πανικού ή επικοινωνιακού σχεδιασμού.
Πριν όμως προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τα αίτια της «έκρηξης οργής» του Πρωθυπουργού, ας ασχοληθούμε με την ουσία του πράγματος: 250 άνθρωποι κάνουν απεργία πείνας γιατί εδώ και χρόνια έχουν υποβάλει αιτήσεις χορήγησης πολιτικού ασύλου και ακόμα περιμένουν απάντηση.
Οι αιτήσεις τους δεν απορρίπτονται, άλλωστε δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τις απορρίψει εφαρμόζοντας, ακόμα και με τον πλέον συσταλτικό τρόπο, τη Συνθήκη της Γενεύης. Τους χορηγείται ένας αριθμός πρωτοκόλλου, ένα ροζ χαρτάκι, που τους το ανανεώνουν κάθε χρόνο. Είναι υποχρεωμένοι, βάσει των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, να παραμείνουν στην Ελλάδα έως ότου κριθεί η αίτησή τους. Επίσης δεν έχουν το δικαίωμα να εργαστούν, ούτε όμως τους παρέχεται στέγη και τροφή.
Είναι προφανές ότι αν τηρούνταν στοιχειωδώς η νομοθεσία οι άνθρωποι αυτοί θα είχαν προ πολλού πεθάνει από ασιτία. Όμως το ιδιόμορφο νομικό καθεστώς που τους διέπει, τους καθιστά περιζήτητους εργάτες. Εργάτες για μεροκάματα των 3-5 ευρώ στα θερμοκήπια της Μανωλάδας, στις τράτες της Κρήτης, στις βιοτεχνίες των Ελληναράδων που αγοράζουν πρώτη ύλη, παράγουν και πωλούν τελικό προϊόν χωρίς κανένα απολύτως παραστατικό.
η θέση των ανθρώπων αυτών είναι κατά πολύ χειρότερη αυτής των οικονομικών μεταναστών. Ένας οικονομικός μετανάστης, είτε έχει μπει στη χώρα νόμιμα, είτε παράνομα, μετά από μερικά χρόνια βρίσκει τρόπο να αποκτήσει νόμιμη υπόσταση. Ένας υποψήφιος πρόσφυγας ποτέ.τα παιδιά του οικονομικού μετανάστη θα νομιμοποιηθούν, τα παιδιά του πολιτικού πρόσφυγα είναι, από νομική άποψη, ανύπαρκτα. Είναι λοιπόν σαφές ότι πίσω από το φαινομενικά εκτός τόπου και χρόνου νομικό πλαίσιο και διαδικασιών χορήγησης πολιτικού ασύλου κρύβεται μια καλά οργανωμένη βιομηχανία δουλεμπορίου.
Κι αυτό εξηγεί γιατί ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη ο ένας στους τρεις που ζητούν πολιτικό άσυλο το αποκτά, στην Ελλάδα το ποσοστό των χορηγήσεων πολιτικού ασύλου είναι μόλις 1,1%.
Επίσης εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η Γερμανία, η Δανία, η Ιρλανδία, η Σουηδία και η Φινλανδία έχουν πάψει να επαναπροωθούν στην Ελλάδα πρόσφυγες που έχουν πάει εκεί μέσω της χώρας μας και εξετάζουν αυτοί τα αιτήματά τους για άσυλο.
Κι ακόμα εξηγεί την «ιερή οργή» του ΛΑΟΣ, της ΝΔ και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ κατά των 300 φτωχοδιαβόλων που αποφάσισαν να ζητήσουν αυτό που δικαιούνται: να είναι άνθρωποι και όχι ποντίκια. Και η αξίωσή τους αυτή είναι άσχετη με τη συνολικότερη αντιμετώπιση της μετανάστευσης.
Εκείνο που δεν εξηγείται με την πρώτη ματιά είναι η υστερία των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. 'Οχι γιατί οι Ελληναράδες που προαναφέραμε δεν ψηφίζουν, μεταξύ πολλών άλλων και ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο ισχύει. Αλλά γιατί μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ φρόντιζε επιμελώς να μην εκτίθεται σε τέτοιου είδους ζητήματα, πράγμα που του επέτρεπε να έχει ανοιχτό διάλογο με μεγάλο μέρος των ανθρώπων που, κοινωνικά και πολιτικά, ανήκαν στην Αριστερά.
Γιατί λοιπόν κλείνει μια πόρτα που του εξασφάλιζε ούκ ολίγα ψηφαλάκια εδώ και 35 χρόνια; Κρίση πανικού ή επικοινωνιακός σχεδιασμός; Κι αν πρόκειται για το δεύτερο με τι στόχους;
Η πιθανότερη απάντηση είναι πως πρόκειται για συνδυασμό και των δυο. Ότι, υπό το κράτος του πανικού η κυβέρνηση, επέλεξε το συγκεκριμένο επικοινωνιακό τρικ για να περάσει «πιο εύκολα» το χάπι της άυξησης των τιμών των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες και των ΟΣΕ, της μείωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, της νέας περικοπής, μέσω των υποχρεωτικών μετατάξεων, των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Γιατί η κοινωνία έχει ξεπεράσει το σοκ και είναι πλέον έξαλη. Το έδειξαν τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Το δείχνει όμως, πολύ πιο κραυγαλέα, το λεγόμενο κίνημα κατά των διοδίων που, από την 1η Φεβρουαρίου θα γίνει και κίνημα μη πληρωμής εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες και σε μερικούς μήνες μπορεί να γίνει και κίνημα λεηλασιών των σουπερμάρκετ.
Όμως, αν, έστω και υπό το κράτος του πανικού, οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών, εντάσονται στο πλαίσιο μιας κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη την πολιτική αυτή να την ωθήσει ως τα άκρα. Να παρακάμψει την Πρυτανεία και να στείλει την Αστυνομία στη Νομική σχολή, να απελάσει πάραυτα σιδηροδέσμιους τους απεργούς πείνας, να σύρει στα δικαστήρια τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών ως συνυπαίτιο της κατάληψης, επειδή δεν κάλεσε αυτός την Αστυνομία.
Αν δεν κάνει όλα τα παραπάνω θα γίνει για άλλη μια φορά περίγελως, όπως τη νύχτα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών. Και βέβαια οι δύσμοιροι οι μετανάστες είναι πιο εύκολη υπόθεση από την προκήρυξη εκλογών με αβέβαιο αποτέλεσμα, όμως οι λάτρεις των σκληρών αυτών μεθόδων ψηφίζουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα: ΛΑΟΣ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ούτε καν ΝΔ.
Κι αυτό επίσης οφείλει να το γνωρίζει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που για άλλη μια φορά εγκλωβίζεται σε μια ρητορική χωρίς, αρχή, μέση και τέλος. Και, το σημαντικότερο, χωρίς η ρητορική αυτή να εντάσσεται σε μια, έστω μεσοπρόθεσμη, πολιτική τακτική.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου