Γράφτηκε στα ψιλά των εφημερίδων, χωρίς να συζητηθεί πολύ. Πριν από μερικές μέρες πέθανε στη φυλακή ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος, έχοντας ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια από σοβαρά προβλήματα υγείας.
Δεν τον γνώριζα προσωπικά. Μια πρώτη, θετική εικόνα που είχα σχηματίσει γι’αυτόν, ήταν από την προσεγμένη μετάφραση του έργου του Ίμρε Λάκατος πάνω στη φιλοσοφία των επιστημών. Μέσω αυτού του βιβλίου πήρα έμμεσα και μια γεύση για τη «Σχολή του LSE», που, με ηγετική μορφή τον Καρλ Πόππερ, διαμόρφωσε καίρια την αγγλοσαξονική προσέγγιση σε αυτό το αντικείμενο.
Αργότερα έμαθα κάτι για το βιογραφικό του Μεταξόπουλου, που μου κίνησε το ενδιαφέρον (σπουδές στις Καλές Τέχνες και στις Πολιτικές Επιστήμες στη Φλωρεντία, κατά την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δεκαετία του’70, και στη συνέχεια Επιστημολογία στη Σορβόννη). Για να ακολουθήσει κανείς μια τέτοια πορεία, ιδίως εκείνα τα χρόνια που αυτά τα αντικείμενα ήταν κάπως «εξωτικά» για την ελληνική νοοτροπία, χρειαζόταν μεράκι και, κακά τα ψέματα, οικονομική άνεση. Και απ’ότι φαίνεται, ο συγχωρεμένος τα είχε και τα δυο.
Από τα μέσα της δεκαετίας του’90 τον έβλεπα πια να φιγουράρει ως δημόσιο πρόσωπο (πρύτανης στο Πάντειο, άρθρα και συνεντεύξεις στις εφημερίδες, ακόμα και συμμετοχή σε τηλεοπτική εκπομπή του γνωστού σεξολόγου Θ. Ασκητή). Μου έδινε την εντύπωση πως είχε το σαράκι να γίνει δημόσιο πρόσωπο και να καλλιεργεί γνωριμίες και ίσως αυτό είναι που τον «έφαγε» τελικά.
Ως πρύτανης του Παντείου είχε σαφώς ευθύνη για τα οικονομικά σκάνδαλα που βγήκαν στη φόρα, λίγο μετά το 2000, αν θυμάμαι καλά. Τώρα για το ποιοι ακριβώς έφαγαν τα λεφτά, δεν έχω γνώμη. Να δεχτούμε πως αυτοί που τον δίκασαν ήξεραν καλύτερα. Νομίζω πάντως πως η πολιτεία θα μπορούσε να τον βγάλει από τη φυλακή όταν η υγεία του επιδεινώθηκε σοβαρά.
Λέμε ότι ο προορισμός μας είναι «δυο μέτρα χώμα». Ωστόσο μέχρι να φτάσει κανείς εκεί αξίζει να νοιαστεί για το ευ ζην, που μπορεί να πραγματοποιηθεί όταν υπάρχει μια υλική βάση και κάποια ενδιαφέροντα. Και, παρακολουθώντας την πορεία του συγχωρεμένου εξ αποστάσεως, λέω ότι θα μπορούσε να ζήσει καλύτερα. Κρίμα…
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
Δεν τον γνώριζα προσωπικά. Μια πρώτη, θετική εικόνα που είχα σχηματίσει γι’αυτόν, ήταν από την προσεγμένη μετάφραση του έργου του Ίμρε Λάκατος πάνω στη φιλοσοφία των επιστημών. Μέσω αυτού του βιβλίου πήρα έμμεσα και μια γεύση για τη «Σχολή του LSE», που, με ηγετική μορφή τον Καρλ Πόππερ, διαμόρφωσε καίρια την αγγλοσαξονική προσέγγιση σε αυτό το αντικείμενο.
Αργότερα έμαθα κάτι για το βιογραφικό του Μεταξόπουλου, που μου κίνησε το ενδιαφέρον (σπουδές στις Καλές Τέχνες και στις Πολιτικές Επιστήμες στη Φλωρεντία, κατά την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δεκαετία του’70, και στη συνέχεια Επιστημολογία στη Σορβόννη). Για να ακολουθήσει κανείς μια τέτοια πορεία, ιδίως εκείνα τα χρόνια που αυτά τα αντικείμενα ήταν κάπως «εξωτικά» για την ελληνική νοοτροπία, χρειαζόταν μεράκι και, κακά τα ψέματα, οικονομική άνεση. Και απ’ότι φαίνεται, ο συγχωρεμένος τα είχε και τα δυο.
Από τα μέσα της δεκαετίας του’90 τον έβλεπα πια να φιγουράρει ως δημόσιο πρόσωπο (πρύτανης στο Πάντειο, άρθρα και συνεντεύξεις στις εφημερίδες, ακόμα και συμμετοχή σε τηλεοπτική εκπομπή του γνωστού σεξολόγου Θ. Ασκητή). Μου έδινε την εντύπωση πως είχε το σαράκι να γίνει δημόσιο πρόσωπο και να καλλιεργεί γνωριμίες και ίσως αυτό είναι που τον «έφαγε» τελικά.
Ως πρύτανης του Παντείου είχε σαφώς ευθύνη για τα οικονομικά σκάνδαλα που βγήκαν στη φόρα, λίγο μετά το 2000, αν θυμάμαι καλά. Τώρα για το ποιοι ακριβώς έφαγαν τα λεφτά, δεν έχω γνώμη. Να δεχτούμε πως αυτοί που τον δίκασαν ήξεραν καλύτερα. Νομίζω πάντως πως η πολιτεία θα μπορούσε να τον βγάλει από τη φυλακή όταν η υγεία του επιδεινώθηκε σοβαρά.
Λέμε ότι ο προορισμός μας είναι «δυο μέτρα χώμα». Ωστόσο μέχρι να φτάσει κανείς εκεί αξίζει να νοιαστεί για το ευ ζην, που μπορεί να πραγματοποιηθεί όταν υπάρχει μια υλική βάση και κάποια ενδιαφέροντα. Και, παρακολουθώντας την πορεία του συγχωρεμένου εξ αποστάσεως, λέω ότι θα μπορούσε να ζήσει καλύτερα. Κρίμα…
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
2 σχόλια:
Ακριβώς επειδή του αρνήθηκαν την αποφυλάκιση με ανήκεστο βλάβη, μια αποφυλάκιση που δεν αρνήθηκαν σε κανένα από τους πρωταίτιους της Χούντας, πιστεύω ότι πλήρωσε πολύ παραπάνω από τις πραγματικές του ευθύνες.
Άλλωστε μόνο σε δυο ανθρώπους έχουν αρνηθεί οι δικαστικές αρχές την αποφυλάκιση για ανήκεστο βλάβη απ' όσο ξέρω. Στον Αιμίλιο Μεταξόπουλο και στο Σάββα Ξηρό.
Κι αν σε ό,τι αφορά στον δεύτερο μπορώ να κατανοήσω τους λόγους της εκδικητικότητας - ο Τζέσι Τζέημς (Γιωτόπουλος),ο Μπίλυ ο Τρομερός (Κουφοντίνας)και οι αδελφοί Ντάλτον (αδελφοί Ξηροί) μαζί με δυο - τρεις ακόμα ντεσπεράντος (απελπισμένοι όνομα και πράμα) είχαν γελιοποιήσει κατ' επανάληψη την «ηρωική» ΕΛΑΣ - σε ό,τι αφορά στον Αιμίλιο Μεταξόπουλο η εκδικητικότητα των δικαστικών αρχών μου είναι απολύτως ακατανόητη.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν είναι ακατανόητη:
Δρυός πεσούσης...
(Εξ άλλου κάπου πρέπει να επιδείξουμε και την απαιτούμενη αυστηρότητα, ει μη σκληρότητα του νόμου και ένας ξεπεσμένος πια πρώην διάσημος καθηγητής, είναι ό,τι πρέπει για μια τέτοια γαϊδουριά κάποιων φυλάκων του νόμου)
Κ.Λ.
Δημοσίευση σχολίου