Ο άγνωστος μέχρι στιγμής - με την έννοια ότι αύριο μπορεί να βρεθούν άλλες τόσες - αριθμός παγιδευμένων επιστολών με αποδέκτες διάφορες πρεσβείες, αλλά και, κατά τα φαινόμενα τη Γερμανίδα Καγκελάριο, προκάλεσε δικαιολογημένη αναταραχή. Οι συλλήψεις χθες δυο υπόπτων, οι οποίοι κατηγορούνται ότι μόνοι τους ή και μαζί με άλλους οργάνωσαν και εκτέλεσαν αυτή τη μαζική αποστολή δεμάτων περιορισμένη επικινδυνότητας, λογικό είναι να προκαλούν συναισθήματα ανακούφισης. Οι αντιδράσεις όμως του πολιτικού κόσμου αποδεικνύουν, για πολλοστή φορά, την απόλυτη απουσία επικοινωνίας πολιτικού συστήματος και κοινωνίας. Κι αυτό είναι επικίνδυνο.
Το να αποπνέουν ικανοποίηση οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου ήταν αναμενόμενο μιας και, είτε τυχαία είτε επειδή τύχαινε οι συλληφθέντες να είναι υπό αστυνομική επιτήρηση, συνελλήφθησαν δυο άτομα που σχετίζονται άμεσα με τη μαζική αποστολή παγιδευμένων επιστολών. Από αυτό όμως μέχρι τις υπερφίαλες δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, τον οποίο ουδόλως απασχόλησε το ότι αν η σύλληψη ήταν τυχαία, αυτό σημαίνει μεν ότι η Αστυνομία επέδειξε σωστά αντανακλαστικά στην κρίση, αλλά σημαίνει επίσης ότι η αποτελεσματικότητα της αντιτρομοκρατικής κάμπου μπάζει, κι ότι αν οι δυο ύποπτοι τελούσαν υπό παρακολούθηση τίθενται ερωτηματικά για την αποτελεσματικότητά της, υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως ουδόλως προβληματίσθηκε ο κύριος κυβερνητικός εκπρόσωπος για το ότι οι δυο «εγκληματίες», αλλά και όσοι ενδεχομένως θα συλληφθούν τις επόμενες ημέρες, είναι νεαρά παιδιά μεταξύ 20 και 25 χρονών. Πολύ περισσότερο που, το ΠΑΣΟΚ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πριν δυο χρόνια, έδειχνε να κατανοεί πως πίσω από το βίαιο ξέσπασμα οργής της νεολαίας κρύβονται κάποια αίτια που πρέπει να θεραπευθούν.
Το να εγείρει κάποια ερωτήματα η αντιπολίτευση είναι εύλογο. Το να αναλώνεται όμως ο καθ' ύλην αρμόδιος εκπρόσωπος της ΝΔ σε δηλώσεις χωρίς αρχή, μέση και τέλος, άρα χωρίς περιεχόμενο, θλίψη μόνο μπορεί να προκαλέσει.
Το να βλέπουν ο κ. Καρατζαφέρης και η ηγεσία του ΚΚΕ, ο μεν πρώτος συνομωσία κατά του έθνους η δε δεύτερη συνομωσία κατά του «κόμματος της εργατικής τάξης» είναι φυσιολογικό. Ο μεν πρώτος προσπαθεί να συσπειρώσει γύρω από το κόμμα του τα πανικόβλητα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, που θεωρούν εχθρούς όλους τους ανθρώπους εκτός από το σόι τους, η δε δεύτερη εδώ και 70 συναπτά έτη αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές διεργασίες ως συνομωσίες αυλής. Ίσως γιατί τα μέλη της μόνο σε τέτοια κοινωνικά περιβάλλοντα έχουν ζήσει.
Το να βλέπει κανείς τη Δημοκρατική Αριστερά να κάνει δηλώσεις νομιμοφροσύνης, είναι κάτι στο οποίο τα μέλη της μας έχουν συνηθίσει από την εποχή του αείμνηστου ΚΚΕ εσωτερικού. Ήταν πάντα τέτοια η πρεμούρα τους να αποδείξουν ότι είναι «καθώς πρέπει», που αδιαφορούσαν για τους λόγους οι οποίοι ωθούσαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καποιους άλλους να αδιαφορούν για τον καθωσπρεπισμό.
Στην περίπτωση όμως του ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε για μεγάλη κατάντια. Το κόμμα που πριν από δυο χρόνια είχε τολμήσει να υπερασπιστεί την εξεγερμένη νεολαία, σήμερα αντιγράφει την ανακοίνωση του ΚΚΕ και εκφράζει υπόνοιες για «στημένο» χτύπημα προκειμένου να περιοριστεί η επιρροή των «επαναστατικών συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ» στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά καθυβρίζει και όσους λένε το προφανές: ότι οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις αντλούν υποστηρικτές μεταξύ των εξεγερμένων νέων του 2008.
Και το πιο σοβαρό είναι ότι, όταν το σύνολο του πολιτικού κόσμου διαγκωνίζεται για την κατάκτηση του τίτλου του πιο αυτιστικού πολιτκά κόμματος, ουδείς ασχολείται με το γεγονός ότι, ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας - μειοψηφικό μεν αλλά όχι περιθωριακό - έχει αναγάγει την αντικοινωνική συμπεριφορά σε τρόπο ζωής. Είτε πρόκειται για τα χουλιγκάνια των γηπέδων, είτε για ομάδες λειτουργικά αναλφάβητων νεαρών που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, χωρίς να έχουν ανοίξει έστω κι ένα βιβλίο κάποιου θεωρητικού του αναρχισμού. Κι ότι δίπλα σ' αυτή τη μειοψηφία, υπάρχει μια απαθής πλειοψηφία, εξ ίσου αντικοινωνική, που απλώς βαριέται να κάνει πράξη την αντικοινωνικότητά της. Κι ότι τέλος, η ανθρώπινη αυτή μάζα, χωρίς ατομικά και συλλογικό «εγώ», θα γίνει η στρατιά που θα στηρίξει ένα μελλοντικό ολοκληρωτικό καθεστώς, ενός δικτάτορα που θα ξέρει να της χαϊδεύει τ' αυτιά και να της προσφέρει άρτον και θεάματα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Το να αποπνέουν ικανοποίηση οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου ήταν αναμενόμενο μιας και, είτε τυχαία είτε επειδή τύχαινε οι συλληφθέντες να είναι υπό αστυνομική επιτήρηση, συνελλήφθησαν δυο άτομα που σχετίζονται άμεσα με τη μαζική αποστολή παγιδευμένων επιστολών. Από αυτό όμως μέχρι τις υπερφίαλες δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, τον οποίο ουδόλως απασχόλησε το ότι αν η σύλληψη ήταν τυχαία, αυτό σημαίνει μεν ότι η Αστυνομία επέδειξε σωστά αντανακλαστικά στην κρίση, αλλά σημαίνει επίσης ότι η αποτελεσματικότητα της αντιτρομοκρατικής κάμπου μπάζει, κι ότι αν οι δυο ύποπτοι τελούσαν υπό παρακολούθηση τίθενται ερωτηματικά για την αποτελεσματικότητά της, υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως ουδόλως προβληματίσθηκε ο κύριος κυβερνητικός εκπρόσωπος για το ότι οι δυο «εγκληματίες», αλλά και όσοι ενδεχομένως θα συλληφθούν τις επόμενες ημέρες, είναι νεαρά παιδιά μεταξύ 20 και 25 χρονών. Πολύ περισσότερο που, το ΠΑΣΟΚ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πριν δυο χρόνια, έδειχνε να κατανοεί πως πίσω από το βίαιο ξέσπασμα οργής της νεολαίας κρύβονται κάποια αίτια που πρέπει να θεραπευθούν.
Το να εγείρει κάποια ερωτήματα η αντιπολίτευση είναι εύλογο. Το να αναλώνεται όμως ο καθ' ύλην αρμόδιος εκπρόσωπος της ΝΔ σε δηλώσεις χωρίς αρχή, μέση και τέλος, άρα χωρίς περιεχόμενο, θλίψη μόνο μπορεί να προκαλέσει.
Το να βλέπουν ο κ. Καρατζαφέρης και η ηγεσία του ΚΚΕ, ο μεν πρώτος συνομωσία κατά του έθνους η δε δεύτερη συνομωσία κατά του «κόμματος της εργατικής τάξης» είναι φυσιολογικό. Ο μεν πρώτος προσπαθεί να συσπειρώσει γύρω από το κόμμα του τα πανικόβλητα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, που θεωρούν εχθρούς όλους τους ανθρώπους εκτός από το σόι τους, η δε δεύτερη εδώ και 70 συναπτά έτη αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές διεργασίες ως συνομωσίες αυλής. Ίσως γιατί τα μέλη της μόνο σε τέτοια κοινωνικά περιβάλλοντα έχουν ζήσει.
Το να βλέπει κανείς τη Δημοκρατική Αριστερά να κάνει δηλώσεις νομιμοφροσύνης, είναι κάτι στο οποίο τα μέλη της μας έχουν συνηθίσει από την εποχή του αείμνηστου ΚΚΕ εσωτερικού. Ήταν πάντα τέτοια η πρεμούρα τους να αποδείξουν ότι είναι «καθώς πρέπει», που αδιαφορούσαν για τους λόγους οι οποίοι ωθούσαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καποιους άλλους να αδιαφορούν για τον καθωσπρεπισμό.
Στην περίπτωση όμως του ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε για μεγάλη κατάντια. Το κόμμα που πριν από δυο χρόνια είχε τολμήσει να υπερασπιστεί την εξεγερμένη νεολαία, σήμερα αντιγράφει την ανακοίνωση του ΚΚΕ και εκφράζει υπόνοιες για «στημένο» χτύπημα προκειμένου να περιοριστεί η επιρροή των «επαναστατικών συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ» στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά καθυβρίζει και όσους λένε το προφανές: ότι οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις αντλούν υποστηρικτές μεταξύ των εξεγερμένων νέων του 2008.
Και το πιο σοβαρό είναι ότι, όταν το σύνολο του πολιτικού κόσμου διαγκωνίζεται για την κατάκτηση του τίτλου του πιο αυτιστικού πολιτκά κόμματος, ουδείς ασχολείται με το γεγονός ότι, ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας - μειοψηφικό μεν αλλά όχι περιθωριακό - έχει αναγάγει την αντικοινωνική συμπεριφορά σε τρόπο ζωής. Είτε πρόκειται για τα χουλιγκάνια των γηπέδων, είτε για ομάδες λειτουργικά αναλφάβητων νεαρών που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, χωρίς να έχουν ανοίξει έστω κι ένα βιβλίο κάποιου θεωρητικού του αναρχισμού. Κι ότι δίπλα σ' αυτή τη μειοψηφία, υπάρχει μια απαθής πλειοψηφία, εξ ίσου αντικοινωνική, που απλώς βαριέται να κάνει πράξη την αντικοινωνικότητά της. Κι ότι τέλος, η ανθρώπινη αυτή μάζα, χωρίς ατομικά και συλλογικό «εγώ», θα γίνει η στρατιά που θα στηρίξει ένα μελλοντικό ολοκληρωτικό καθεστώς, ενός δικτάτορα που θα ξέρει να της χαϊδεύει τ' αυτιά και να της προσφέρει άρτον και θεάματα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
3 σχόλια:
Λέτε: "Οι συλλήψεις χθες δυο υπόπτων, οι οποίοι κατηγορούνται ότι μόνοι τους ή και μαζί με άλλους οργάνωσαν και εκτέλεσαν αυτή τη μαζική αποστολή δεμάτων περιορισμένη επικινδυνότητας, λογικό είναι να προκαλούν συναισθήματα ανακούφισης"
Εμένα φίλτατε, κανένα συναίσθημα ανακούφισης δε μου προκαλούνε ουτε η "αποδοτικότητα" των "προστατών" του Πολίτη ούτε τα στημένα προεκλογικά παιχνίδια ούτε οι βαθυστόχαστες αναλύσεις σας για το πώς διαχειρίζονται τα στελέχη της καθεστηκυίας τάξης την αποτυχία τους να παράξουν πολιτικό λόγο. Καχυποψία μόνο μου προκαλούνε και θυμό γιατί κάποιοι επιμένουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου!
Διαπιστώνετε ότι: "Είτε πρόκειται για τα χουλιγκάνια των γηπέδων, είτε για ομάδες λειτουργικά αναλφάβητων νεαρών που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, χωρίς να έχουν ανοίξει έστω κι ένα βιβλίο κάποιου θεωρητικού του αναρχισμού". Επιτρέψτε μου να σχολιάσω ότι οι θεωρητικοί του αναρχισμού έπονται των ακτιβιστών. Το ερώτημα είναι πότε εμείς, τα παχύδερμα που στρογγυλοκαθισμένα στις ανατομικές μας καρέκλες πληκρολογούμε τις εξυπνάδες μας, θα σηκωθούμε και θα ενωθούμε με αυτά και τα υπόλοιπα παιδιά που είτε αμοιβόμενα μ'ένα 500άρικο το μήμα είτε άνεργα ξέρουν ότι δε θα πάρουν ποτέ σύνταξη. Κι αυτό πρέπει να το κάνομε γρήγορα, πριν το ποτάμι της οργής τους μας πάρει και μας σηκώσει σαν το διάολο!
Αγαπητέ Ishkandar,
Λόγω ηλικίας θα μου επιτρέψεις να δείχνω κατανόηση κάποιες φορές προς τους διαχειριστές της εξουσίας. Πολύ περισσότερο που τη διαχείριση εμείς τους την εκχωρούμε κι εμείς τους την αφαιρούμε. Αυτοί όμως είναι υποχρεωμένοι να συμπεριφέρονται ως κρατικός μηχανισμός και όχι ως περιφερόμενος θίασος.
Η ανακούφιση στην οποία αναφέρομαι είναι πρωτίστως δική τους και, δευτερευόντως δική μου, διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται ότι δε λειτούργησαν ως περιφερόμενος θίασος.
Χαίρομαι ιδιαίτερα δε που δε σε ανακουφίζουν οι «βαθυστόχαστες αναλύσεις μου» Ούτε κι εμένα με ανακουφίζουν και, μιας και παρακολουθείς συστηματικά αυτό το ιστολόγιο, θα έχεις καταλάβει πως γράφω για να μοιραστώ τις αγωνίες μου και να διαβάσω απόψεις ανθρώπων που βλέπουν τα πράγματα από άλλη οπτική.
Ως προς το ερώτημα τώρα που θέτεις θα μου επιτρέψεις να το αναδιατυπώσω: «Είμαστε ικανοί εμείς να πούμε κάτι σε αυτά τα παιδιά;» Γιατί, κακά τα ψέμματα, αν αυτά τα παιδιά έχουν γίνει μια γενιά ανερμάτιστη, γι αυτό ευθύνεται η γενιά των γονιών τους, η δική μου γενιά. Σωστα μας παίρνει σβάρνα το ποτάμι της οργής τους. Και δεν είναι τυχαίος ο αυτισμός του πολιτκού συστήματος. είναι εικόνα και ομοίωση της γενιάς που ανήκω.
Το πρόβλημα όμως παραμένει. Επειδή η γενιά αυτή έχει μεγαλώσει χωρίς να έχει διαμορφώσει ατομικά και συλλογικό «εγώ» γίνεται εν δυνάμει υποστηρικτής του κάθε εν δυνάμει παράφρονα δικτάτορα. Όπως συνέβη με τη γερμανική νεολαία πριν από 80 χρόνια. Που τροφοδότησε τις μεραρχίες των SS.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου