Η σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη για πλαστογραφία και απάτη και ο οχετός αποκαλύψεων του τ. αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας Αντώνη Κάντα είναι κάτι πολύ χειρότερο από «δυο ακόμα σκάνδαλα».
Αποτελούν δείγματα βαθιάς σήψης ενός πολιτικού καθεστώτος που ετοιμάζεται να καταρρεύσει με πάταγο.
Συμπαρασύροντας στο διάβα του ό,τι βρεθεί μπροστά του.
Η ενασχόληση, παραμονή Πρωτοχρονιάς, με ένα τέτοιο θέμα σίγουρα δεν είναι ευχάριστη. Όλοι έχουμε τη διάθεση να κάνουμε απολογισμούς της χρονιάς που πέρασε, να ονειρευτούμε για τη χρονιά που έρχεται. Δυστυχώς η αμείλικτη πραγματικότητα δε μας το επιτρέπει.
Οι τελευταίες ημέρες του χρόνου υπήρξαν πλήρεις δειγμάτων ενός οριστικού διαζυγίου των ελίτ της χώρας και του πολιτικού συστήματος με την κοινωνία.
Εν μέσω θεαματικής αύξησης των πυρκαγιών σε σπίτια κατά τη διάρκεια της νύχτας, οφειλόμενων σε αυτοσχέδια συστήματα θέρμανσης και των θανάτων από αυτές (μόνο μέσα στο Δεκέμβριο είχαμε έξι νεκρούς), εν μέσω ενός νέφους αιθαλομίχλης που καλύπτει το σύνολο των αστικών κέντρων και το οποίο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των αρμοδίων, θα έχει απροσδιόριστες, πλην σοβαρές, επιπτώσεις στη Δημόσια Υγεία στα προσεχή χρόνια, ο Υπουργός Οικονομικών απέκλεισε τη μείωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης «για να μη ξοδεύονται χρήματα στη θέρμανση των πισινών». Σε τι διαφέρει αυτή η βαρύγδουπη - καθ' όσον έγινε σε συνέντευξη τύπου με θέμα την αντιμετώπιση του νέφους αιθαλομίχλης - δήλωση με την περίφημη φράση (αφού δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι) που αποδίδεται στη Μαρία Αντουανέτα. λίγους μήνες πριν τη Γαλλική Επανάσταση;
Η σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη επειδή κυκλοφορούσε το αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες - τις πραγματικές τις είχε καταθέσει στην Εφορία για να μην πληρώσει τέλη κυκλοφορίας και φόρο πολυτελείας - και ανασφάλιστο είναι ακόμα πιο σοβαρή. Η διαγραφή του, με συνοπτικές διαδικασίες, από τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δεν τη σώζει, όπως η δίωξη του Άκη Τσοχαντζόπουλου με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν το έσωσε.
Ακόμα χειρότερα, τα καμώματα του εν λόγω υποκειμένου δεν πλήττουν μόνο τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πλήττουν το σύνολο του κοινοβουλευτικού κόσμου.
Ο Μιχάλης Λιάπης δεν είναι απλώς ένας αλαζόνας πρώην υπουργός που βλέπει πλέον τη Βουλή από την τηλεόραση. Είναι ανιψιός του ιδρυτή της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και θεμελιωτή - με την έννοια ότι υπήρξε Πρωθυπουργός στα καθοριστικά πρώτα της βήματα - της Β' Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι ο άνθρωπος που βγήκε από το αεροσκάφος του Προέδρου της Γαλλίας μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τη νύχτα της 23ης Ιουλίου 1974. Η αλαζονία του γίνεται αλαζονία του κοινοβουλευτικού συστήματος στα μάτια πολλών απελπισμένων συμπολιτών μας. Η λαμογιά του γίνεται λαμογιά του κοινοβουλευτικού συστήματος στα μάτια των ίδιων ανθρώπων.
Ο οχετός των αποκαλύψεων του Αντώνη Κάντα για τις μίζες που ο ίδιος εισέπραξε στην εξαετία της θητείας του στη θέση του αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών του ΥΠΕΘΑ δε συνιστά απλώς σκάνδαλο. Αναδεικνύει κι αποδεικνύει αυτό που εδώ και 25 χρόνια μια χούφτα αντιμιλιταριστών ισχυριζόταν, χωρίς κανείς να θέλει να την ακούσει. Ότι ο χορός των δισεκατομμυρίων για εξοπλιστικά προγράμματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που μεταφράζονταν σε ετήσια δαπάνη - ως το 2011 - ίση με το συνολικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με την εθνική ασφάλεια, τον περιβόητο «εξ Ανατολών κίνδυνο» ή τις «υποχρεώσεις έναντι της Ατλαντικής Συμμαχίας». Αλλά ήταν μια υπέροχη μηχανή πλουτισμού, μερικών δεκάδων υψηλόβαθμων αξιωματικών των ενόπλων Δυνάμεων, αυτών που συμμετείχαν στις επιτροπές αξιολόγησης των οπλικών συστημάτων, και των πολιτικών προϊσταμένων του υπουργείου. Σε βάρος του συνόλου του ελληνικού λαού φυσικά.
Κοινωνική και πολιτική ελίτ ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Παίρνουν , ελαφρά τη καρδία, μέτρα που καταδικάζουν στη φτώχεια χιλιάδες ανθρώπων για να πετύχουν τον πολυπόθητο στόχο «να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα». Και, παρεμπιπτόντως, σημαντικά κομμάτια τους να αυξάνουν τις προσωπικές τους περιουσίες.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να κάνεις το μισθό των 750 ευρώ 500, γιατί ποτέ τους δεν έχουν ζήσει με τέτοιους μισθούς.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να μην έχεις χρήματα για θέρμανση, γιατί πιστεύουν πως όλοι έχουν ιδιωτικές πισίνες.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να καταργείς ειδικότητες σε επαγγελματικά λύκεια και την ίδια στιγμή να εγκρίνεις τη λειτουργία, μαζικά, ιδιωτικών ΙΕΚ με αυτές τις ειδικότητες, γιατί έχουν σπουδάσει σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει για όσους έχουν ακόμα κοινωνική ασφάλιοση, να απολύεις το 40% των γιατρών του ΙΚΑ, γιατί αυτοί νοσηλεύονται σε πανάκριβα ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Και το σημαντικότερο: δε θέλουν να τα κατανοήσουν όλα αυτά. Τους διακρίνει αυτό το εκπληκτικό μείγμα λαμογιάς και ιδεολογικής τύφλωσης που κυριαρχούσαν στις Βερσαλίες, στις παραμονές της 14ης Ιουλίου 1789 και στην Πετρούπολή, στις αρχές του 1917.
Για το λόγο αυτό οι ώρες τους είναι μετρημένες. Κι είναι μεγάλος ο κίνδυνος να συμπαρασύρουν στην πτώση τους και τη Δημοκρατία.Γιατί η αδυναμία της κυβέρνησης να εξασφαλίσει συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης στην κοινωνία - και με αυτό εννοούμε το οικονομικό και θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν σε ένα πλαίσιο αξιοπρέπειας που ορίζεται από την ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ - μετρέπεται σε κρίση της Δημοκρατίας. Κι εκεί ανοίγει ο δρόμος για κάθε λογής αυταρχικές και ολοκληρωτικές λύσεις.
Καλη χρονιά
Γιάννης Χρυσοβέργης
Αποτελούν δείγματα βαθιάς σήψης ενός πολιτικού καθεστώτος που ετοιμάζεται να καταρρεύσει με πάταγο.
Συμπαρασύροντας στο διάβα του ό,τι βρεθεί μπροστά του.
Η ενασχόληση, παραμονή Πρωτοχρονιάς, με ένα τέτοιο θέμα σίγουρα δεν είναι ευχάριστη. Όλοι έχουμε τη διάθεση να κάνουμε απολογισμούς της χρονιάς που πέρασε, να ονειρευτούμε για τη χρονιά που έρχεται. Δυστυχώς η αμείλικτη πραγματικότητα δε μας το επιτρέπει.
Οι τελευταίες ημέρες του χρόνου υπήρξαν πλήρεις δειγμάτων ενός οριστικού διαζυγίου των ελίτ της χώρας και του πολιτικού συστήματος με την κοινωνία.
Εν μέσω θεαματικής αύξησης των πυρκαγιών σε σπίτια κατά τη διάρκεια της νύχτας, οφειλόμενων σε αυτοσχέδια συστήματα θέρμανσης και των θανάτων από αυτές (μόνο μέσα στο Δεκέμβριο είχαμε έξι νεκρούς), εν μέσω ενός νέφους αιθαλομίχλης που καλύπτει το σύνολο των αστικών κέντρων και το οποίο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των αρμοδίων, θα έχει απροσδιόριστες, πλην σοβαρές, επιπτώσεις στη Δημόσια Υγεία στα προσεχή χρόνια, ο Υπουργός Οικονομικών απέκλεισε τη μείωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης «για να μη ξοδεύονται χρήματα στη θέρμανση των πισινών». Σε τι διαφέρει αυτή η βαρύγδουπη - καθ' όσον έγινε σε συνέντευξη τύπου με θέμα την αντιμετώπιση του νέφους αιθαλομίχλης - δήλωση με την περίφημη φράση (αφού δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι) που αποδίδεται στη Μαρία Αντουανέτα. λίγους μήνες πριν τη Γαλλική Επανάσταση;
Η σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη επειδή κυκλοφορούσε το αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες - τις πραγματικές τις είχε καταθέσει στην Εφορία για να μην πληρώσει τέλη κυκλοφορίας και φόρο πολυτελείας - και ανασφάλιστο είναι ακόμα πιο σοβαρή. Η διαγραφή του, με συνοπτικές διαδικασίες, από τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δεν τη σώζει, όπως η δίωξη του Άκη Τσοχαντζόπουλου με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν το έσωσε.
Ακόμα χειρότερα, τα καμώματα του εν λόγω υποκειμένου δεν πλήττουν μόνο τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πλήττουν το σύνολο του κοινοβουλευτικού κόσμου.
Ο Μιχάλης Λιάπης δεν είναι απλώς ένας αλαζόνας πρώην υπουργός που βλέπει πλέον τη Βουλή από την τηλεόραση. Είναι ανιψιός του ιδρυτή της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και θεμελιωτή - με την έννοια ότι υπήρξε Πρωθυπουργός στα καθοριστικά πρώτα της βήματα - της Β' Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι ο άνθρωπος που βγήκε από το αεροσκάφος του Προέδρου της Γαλλίας μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τη νύχτα της 23ης Ιουλίου 1974. Η αλαζονία του γίνεται αλαζονία του κοινοβουλευτικού συστήματος στα μάτια πολλών απελπισμένων συμπολιτών μας. Η λαμογιά του γίνεται λαμογιά του κοινοβουλευτικού συστήματος στα μάτια των ίδιων ανθρώπων.
Ο οχετός των αποκαλύψεων του Αντώνη Κάντα για τις μίζες που ο ίδιος εισέπραξε στην εξαετία της θητείας του στη θέση του αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών του ΥΠΕΘΑ δε συνιστά απλώς σκάνδαλο. Αναδεικνύει κι αποδεικνύει αυτό που εδώ και 25 χρόνια μια χούφτα αντιμιλιταριστών ισχυριζόταν, χωρίς κανείς να θέλει να την ακούσει. Ότι ο χορός των δισεκατομμυρίων για εξοπλιστικά προγράμματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που μεταφράζονταν σε ετήσια δαπάνη - ως το 2011 - ίση με το συνολικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με την εθνική ασφάλεια, τον περιβόητο «εξ Ανατολών κίνδυνο» ή τις «υποχρεώσεις έναντι της Ατλαντικής Συμμαχίας». Αλλά ήταν μια υπέροχη μηχανή πλουτισμού, μερικών δεκάδων υψηλόβαθμων αξιωματικών των ενόπλων Δυνάμεων, αυτών που συμμετείχαν στις επιτροπές αξιολόγησης των οπλικών συστημάτων, και των πολιτικών προϊσταμένων του υπουργείου. Σε βάρος του συνόλου του ελληνικού λαού φυσικά.
Κοινωνική και πολιτική ελίτ ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Παίρνουν , ελαφρά τη καρδία, μέτρα που καταδικάζουν στη φτώχεια χιλιάδες ανθρώπων για να πετύχουν τον πολυπόθητο στόχο «να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα». Και, παρεμπιπτόντως, σημαντικά κομμάτια τους να αυξάνουν τις προσωπικές τους περιουσίες.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να κάνεις το μισθό των 750 ευρώ 500, γιατί ποτέ τους δεν έχουν ζήσει με τέτοιους μισθούς.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να μην έχεις χρήματα για θέρμανση, γιατί πιστεύουν πως όλοι έχουν ιδιωτικές πισίνες.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να καταργείς ειδικότητες σε επαγγελματικά λύκεια και την ίδια στιγμή να εγκρίνεις τη λειτουργία, μαζικά, ιδιωτικών ΙΕΚ με αυτές τις ειδικότητες, γιατί έχουν σπουδάσει σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει για όσους έχουν ακόμα κοινωνική ασφάλιοση, να απολύεις το 40% των γιατρών του ΙΚΑ, γιατί αυτοί νοσηλεύονται σε πανάκριβα ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Και το σημαντικότερο: δε θέλουν να τα κατανοήσουν όλα αυτά. Τους διακρίνει αυτό το εκπληκτικό μείγμα λαμογιάς και ιδεολογικής τύφλωσης που κυριαρχούσαν στις Βερσαλίες, στις παραμονές της 14ης Ιουλίου 1789 και στην Πετρούπολή, στις αρχές του 1917.
Για το λόγο αυτό οι ώρες τους είναι μετρημένες. Κι είναι μεγάλος ο κίνδυνος να συμπαρασύρουν στην πτώση τους και τη Δημοκρατία.Γιατί η αδυναμία της κυβέρνησης να εξασφαλίσει συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης στην κοινωνία - και με αυτό εννοούμε το οικονομικό και θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν σε ένα πλαίσιο αξιοπρέπειας που ορίζεται από την ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ - μετρέπεται σε κρίση της Δημοκρατίας. Κι εκεί ανοίγει ο δρόμος για κάθε λογής αυταρχικές και ολοκληρωτικές λύσεις.
Καλη χρονιά
Γιάννης Χρυσοβέργης
3 σχόλια:
Καλή χρονιά Γιάννη -- βέβαια το εναλλακτικό σενάριο δεν είναι μόνο αυτό του 1789/1917' Είναι αυτό της ανόδου της εγκαθίδρυσης νομίμων αλλά εξ ίσου βαθιά ανήθικων πρακτικών. Π.χ. αντί να τρώμε τις μίζες ενόσω αγοράζουμε τα όπλα, α λα Κάντας, μας κανονίζει η τάδε πολεμική (η άλλου κλάδου, π.χ. Υγείας) θέση ώστε να λαδωθεί το αντεράκι μας νομιμότατα αμέσως μόλις τελειώσει η τετραετία μας. Και την επομένη τετραετία επιστρέφουμε στην πολιτική (απ'τη καλοπληρωμένη θέση μας στην πολεμική βιομηχανία) με «πολύτιμη εμπειρία επιχειρηματικότητας για να βοηθήσουμε την πατρίδα». Αυτό όπως ίσως θα ξέρετε λέγεται «περιστρεφόμενη πόρτα ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα» και είναι ένας απ'τους τρόπους με τους οποίους δουλεύει «νομιμότατα» η σήψη & διαπλοκή στην Εσπερία.
Μιχάλη καλή χρονιά. Πράγματι, αυτό είναι μια συνηθισμένη μορφή διαπλοκής στην Εσπερία. Εδώ δεν έχουν χρόνο να το κάνουν. Έχουν οδηγήσει την κατάσταση στα άκρα. Η οργή των ανθρώπων έχει φτάσει στα άκρα. Λογικοί άνθρωποι επιχειρηματολογούν εντελώς παράλογα. Η πολιτική εξουσία προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, έναντι οιουδήποτε τιμήματος. Κι η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, προσπαθεί να αρθρώσει μια πρόταση εξόδου από την κρίση, που θεωρεί όμως ως δεδομένα, πράγματα τα οποία δε θα έπρεπε να θεωρεί.
Να είσαι καλά.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Αυτή η "θέρμανση πισινών" δε μου πηγαίνει καλά. Τώρα που χειμώνιασε όλοι έχουμε το βασικό δικαίωμα να ζεστάνουμε τον πισινό μας, αλλά βέβαια να θερμάνουμε και την πισίνα είναι πολυτέλεια. Μήπως η σωστή κλήση είναι "οι πισίνες των πισίνων;"
Καλή χρονιά
Γιώργος
Δημοσίευση σχολίου