ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Σκηνές που παρέπεμπαν στο σουρεαλιστικό αριστούργημα του Λουίς Μπουνιουέλ «Το Φάντασμα της Ελευθερίας» διαδραματίζονταν ολημερίς το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου στην είσοδο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών (ΓΑΔΑ), με τους βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ να κραυγάζουν «Η Δημοκρατία θα νικήσει» και «οι ιδέες δε φυλακίζονται, δεν τρομοκρατούνται».

Δεν υπάρχει Δημοκράτης που να μην αισθάνθηκε ανακούφιση βλέποντας με χειροπέδες τους ηγέτες αυτού του εγκληματικού συρφετού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προσφυγή σε κατασταλτικά μέτρα κατά των εν λόγω εγκληματιών είναι απαραίτητη, ούτε βεβαίως ότι άργησε πολύ να κινηθεί ο κρατικός μηχανισμός εναντίον τους.

Μπροστά όμως στα πρωτοφανή ζητήματα που τίθενται, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος «ανεπαισθήτως» η Δημοκρατία να βρεθεί διπλοκλειδωμένη στο κελί που ετοιμάζει για τους εχθρούς της.

Όσοι δημοσιογράφοι βρεθήκαμε το περασμένο Σάββατο στη ΓΑΔΑ δεν πιστεύαμε στα μάτια μας και στ' αυτιά μας βλέποντας αυτούς που επί 25 συναπτά έτη ασελγούν κατά της Δημοκρατίας - με την ένοχη ανοχή της φυσικά - να την επικαλούνται προς υπεράσπισή τους. Η στιγμή που ο Νίκος Μίχος εμφανίζονταν μόνος του στη ΓΑΔΑ, υπό τα χειροκροτήματα των 300 περίπου νεοναζί στο απέναντι πεζοδρόμιο, αντάλλασσε ασπασμούς με τους μη καταζητούμενους βουλευτές και κραύγαζε «η Δημοκρατία θα νικήσει», θα μπορούσε επίσης να παραπέμπει και σε κάποια θεατρική παράσταση του Ιονέσκο.

Θα ήταν παράλογο να μην αισθανθεί κάποιος ανακούφιση από τις μαζικές συλλήψεις των ηγετών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, τις έρευνες σε γραφεία της οργάνωσης και σε σπίτια στελεχών της, την κράτησή τυος στη ΓΑΔΑ. 

Για την ακρίβεια δε θα ήταν μονάχα παράλογο. Θα ήταν ύβρις απέναντι στους πέντε νεκρούς και στις εκατοντάδες των τραυματιών στους τελευταίους 21 μήνες.

Όμως το εγχείρημα αυτό βασίστηκε σε μια αμφιλεγόμενη ερμηνεία του πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Τέντε. Σύμφωνα με την ερμηνεία αυτή, το δικαίωμα των οργάνων της Τάξης να συλάβουν ένα βουλευτή εφ' όσον συλλαμβάνεται επ' αυτοφώρω να διαπράττει αδίκημα, επεκτείνεται και στα οιωνεί αυτόφωρα αδικήματα, όπως αυτό της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση. 

Άποψη με την οποία τουλάχιστον ένας καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου - ο Γιώργος Κατρούγκαλος - δε συμφωνεί. Άποψη η οποία μπορεί να οδηγήσει σε περίεργες και επικίνδυνες καταστάσεις. 

Ας δώσουμε ένα όχι απίθανο παράδειγμα. Ο εισαγγελέας πρωτοδικών Σάμου, ο οποίος άσκησε ποινική δίωξη στους γιατρούς το Νοσοκομείου του νησιού επειδή παρεμπόδισαν την παράνομη αιμοδοσία της Χρυσής Αυγής «μόνο για Έλληνες»,  παραπέμπει τους για την παρόμοια αντίδρασή τους σε νέα απόπειρα των νεοναζί για «αιμοδοσία μόνο για Έλληνες», με την κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης». Κι ας υποθέσουμε ότι στην αντίδραση των γιατρών είναι παρόντες και συμπαρίστανται δυο βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.

Με βάση την ερμηνεία του κ. Τέντε οι δυο βουλευτές συλλαμβάνονται πάραυτα, κρατούνται και οδηγούνται στον ανακριτή με την κατηγορία της «διοίκησης εγκληματικής οργάνωσης».

Σύμφωνα με την τροπολογία περί αναστολής της χρηματοδότησης των κομμάτων που κατατέθηκε σήμερα, σε συνέχεια της προφυλάκισης των δυο βουλευτών της ΔΗΜΑΡ διακόπτεται η κρατική επιχορήγηση του κόμματος, έως ότου - μετά από έως τρία χρόνια δηλαδή - τελεσηδικήσει η υπόθεση και με την προϋπόθεση βέβαια πως θα έχει αίσιο τέλος για τους δυο βουλευτές. Ακραίο; Αδιοανόητο; Πιθανώς, αλλά όταν ο εν λόγω εισαγγελέας άσκησε δίωξη κατά των γιατρών του εν λόγω νοσοκομείου, επειδή δεν επέτρεψαν μια έκνομη ρατσιστική ενέργεια, ενώ η διοίκηση του νοσοκομείου και η Αστυνομία αδιαφορούσαν προκλητικά, μπορεί να προβεί και στο αδιανόητο.

 Ας δώσουμε ένα δεύτερο παράδειγμα. Όταν ο τ. Υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης έκανε τα αδύνατα δυνατά για να προωθήσει στη Βουλή «νέο αντιρατσιστικό νόμο» - τη στιγμή που ο ήδη υπάρχων ουδέποτε εφαρμόστηκε από υπαιτιότητα των δικαστικών αρχών. Διακαής πόθος του Αντώνη Ρουπακιώτη, αλλά και της ΔΗΜΑΡ, και του ΠΑΣΟΚ, ήταν  ο νέος νόμος να είναι στο πρότυπο των σχετικών γερμανικών, αυστριακών και γαλλικών νομοθεσιών, που καθιστούν την άρνηση του Ολοκαυτωματος ποινικά κολασιμη πράξη. Ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου είχε τότε προτείνει «να διώκεται η άρνηση κάθε γενοκτονίας που έχει χαρακτηρισθεί έτσι από τη Βουλή των Ελλήνων». Ας υποθέσουμε τώρα ότι ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος τολμάει να πει στους φοιτητές του ότι οι σφαγές των Ποντίων δε συνιστούν γενοκτονία διότι για να υπάρξει γενοκτονία πρέπει από μέρους των θυμάτων να μην υπάρχει ένοπλη αντίσταση, πράγμα που δεν ισχύει για τους Πόντιους. Με βάση τον «αντιρατσιστικό νόμο» του κ. Αθανασίου, ο οποίος κάλλιστα μπορεί να περάσει με τις ψήφους της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, θα βρεθεί στις φυλακές και θα χάσει τη δουλειά του ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος, μόνο και μόνο διότι τόλμησε να υπερασπιστεί την επιστήμη του.

Παρεμφερή παραδείγματα μπορούν να υπάρξουν άπειρα. Γεγονός είναι ότι πρέπει επιτέλους οι εγκληματίες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ να λογοδοτήσουν. Επίσης γεγονός είναι ότι αυτό πρέπει να γίνει με τρόπο που να μη θέτει σε κίνδυνο ατομικές ελευθερίες. Η εξίσωση δεν είναι εύκολη και ο κίνδυνος να ξεφύγουμε είτε προς την κατεύθυνση της ατιμωρησίας, είτε προς την κατεύθυνση του περιορισμού των ατομικών ελευθεριών είναι σε κάθε βήμα μεγάλος. Επομένως επιβάλλεται να μην αναλαμβάνονται νομοθετικές πρωτοβουλίες εν θερμώ και να αξιοποιείται το επαρκές υπάρχον νομικό πλαίσιο.  Αλλιώς, ανά πάσα στιγμή η Δημοκρατία, κινδυνεύει να βρεθεί διπλοκλειδωμένη στο κελί που θα έχει ετοιμάσει για τους εχθρούς της.

Γιάννης Χρυσοβέργης