ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ;

Η αποβολή του βουλευτή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Π. Ηλιόπουλου από τον αντιπρόεδρο της Βουλής Γ. Δραγασάκη πανηγυρίστηκε έξαλλα από το ΣΥΡΙΖΑ και απέσπασε εγκωμιαστικά σχόλια των κομμάτων της συγκυβέρνησης.

Αποδεικνύοντας και οι μεν και οι δε ότι είναι ανίκανοι να κατανοήσουν το φαινόμενο της εξάπλωσης των νεοναζί, άρα και να χαράξουν πολιτική αντιμετώπισής του. 

 Η απόφαση του Αντιπροέδρου της Βουλής Γιάννη Δραγασάκη να αποβάλει το βουλευτή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Π. Ηλιόπουλο ήταν καταχρηστική. Την ώρα που ο Γ. Δραγασάκης κάλεσε το Φρούραρχο της Βουλής στην αίθουσα της ολομέλειας, ο Π. Ηλιόπουλος ασκούσε πολιτική κριτική. Απρεπή μεν, αλλά πολιτική κριτική (οι βρισιές που ξεστόμισε ήταν μετά από την πρόσκληση του Φρούραρχου). Το δε επιχείρημα ότι παραβίαζε τον Κανονισμό της Βουλής δε στέκει γιατί η συγκεκριμένη παραβίαση (ο σχολιασμός της προηγούμενης ερώτησης δηλαδή), συμβαίνει σχεδόν καθημερινά χωρίς ποτέ να έχει αποβληθεί από την αίθουσα βουλευτής γι αυτό.

Κατά παράδοξο (;) τρόπο την ακραία αντίδραση του Γ. Δραγασάκη δεν υπερασπίστηκε μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Την υπερασπίστηκαν - και πολύ πιο ένθερμα από το ΣΥΡΙΖΑ - το σύνολο των ΜΜΕ και τα κόμματα της συγκυβέρνησης (μάλιστα η ναυαρχίδα της κυβερνητικής προπαγάνδας, ΤΟ ΒΗΜΑ, έφθασε σε σημείο να αποδώσει, ψευδώς, στους βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ την επιεικώς ατυχή ιδέα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Πάντζα να φωνάξει "Χάιλ Χιτλερ" τη στιγμή της αποβολής των τελευταίων από την αίθουσα).

Το περιστατικό της Παρασκευής, από το οποίο κερδισμένη υπήρξε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και ηττημένος κατά κράτος ο κοινοβουλευτισμός, σε συνδυασμό με το κακόγουστο σήριαλ του «αντιρατσιστικού νόμου», που όλο κατατίθεται στη Βουλή και ποτέ δεν κατατίθεται, αποδεικνύει την επικίνδυνη ανικανότητα του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να κατανοήσουν το φαινόμενο της ενίσχυσης των νεοναζί και να χαράξουν στρατηγικές αντιμετώπισής του.

Ποιοι είναι οι ψηφοφόροι των νεοναζί; Τρεις είναι οι μεγάλες δεξαμενές ψήφων της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Κατ' αρχή είναι οι πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που είναι μακροχρόνια άνεργοι, που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν άστεγοι, που επιβιώνουν χάρη στα κοινωνικά παντοπωλεία και στα συσσίτια των Δήμων και της Εκκλησίας. Όλοι αυτοί που έχουν χάσει κάθε ελπίδα να ξαναζήσουν αξιοπρεπώς, με μια δουλειά και με οικονομική αυτοδυναμία και με τους οποίους κανείς δεν ασχολείται.

Είναι επίσης κάτι χιλιάδες μικρο-καταστηματαρχών που, ειτε γιατί είχαν κάνει τη χείριστη διαχείριση των επιχειρήσεών τους, είτε ενώ ήταν σε μια δύσκολη ταμιακή κατάσταση ήρθε η κρίση και τους αποτέλειωσε, και οι οποίοι τρέμουν στην ιδέα ότι θα υποστούν τη μοίρα των προηγούμενων.

Η τρίτη μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων των νεοναζί είναι η μεσοαστική, κυρίως, νεολαία.  Ένα μεγάλο κομμάτι της, μεταξύ 15 και 25 ετών, μεγάλωσαν ως πρίγκιπες, φοιτώντας σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία κι έχοντας παχυλά χαρτζηλίκια που πλησίαζαν το βασικό μισθό και τώρα γνωρίζουν πως ποτέ δε θα ζήσουν στη ζωή τους έτσι.

Σε ό,τι αφορά τους κυβερνώντες, τα μυξοκλάματα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, περί ανάγκης να αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές ανισότητες δεν έχουν τίποτα να πουν σε κάποια από τις τρεις παραπάνω κατηγορίες.

Όπως δεν έχουν να τους πουν τίποτα οι κορδακισμοί της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ περί ανάπτυξης από το 2014 και υπερήφανης Ελλάδας.

Ακριβώς όμως γι αυτό το λόγο, οι κατά καιρούς λεονταρισμοί του Δένδια και ο εργολαβικός «αντιφασιστικός αγώνας» του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ σίγουρα δεν περιορίζουν την εξάπλωση των νεοναζί, ενδεχομένως δε να είναι και βούτυρο στο ψωμί τους.

Άλλο τόσο όμως δεν έχουν τίποτα να πουν σε αυτούς τους ανθρώπους ο ΣΥΡΙΖΑ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλούν ακατάσχετα για κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά ούτε ξέρουν πώς θα ασχοληθούν με αυτή ούτε καν προσπαθούν. Το δε ΚΚΕ εναποθέτει τα πάντα στη Δευτέρα (σοσιαλιστική όμως) Παρουσία.

Κάποτε πρέπει στην Αριστερά να καταλάβουν ότι το ΕΑΜ, στο οποίο ωμνύουν πρωί, μεσημέρι και βράδυ, προ και μετά του φαγητού, απέκτησε κύρος στην ελληνική κοινωνία όχι γιατί διέθετε κάποιο «φοβερό και τρομερό στρατό, που νίκησε, ως άλλος Άγιος Γιώργης το δράκο των κατακτητών», αλλά γιατί ασχολήθηκε, κάτω από συνθήκες ακραίας έλλειψης τροφίμων, με την επιβίωση του πληθυσμού. Δημιουργώντας παράλληλες υποδομές και συνεργαζόμενο με όποιον μπορούσε να συνεργαστεί προκειμένου να δημιουργηθούν συσσίτια σε κάθε γωνιά των πόλεων.

Κι αφού το καταλάβουν να αφήσουν την επαναστατική γυμναστική και να δώσουν μάχη για να δώσουν ελπίδα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που στρέφονται προς τους νεοναζί. Ασχολούμενοι με τα προβλήματά τους, κι αφήνοντας για λίγο στην άκρη τους «εσωκομματικούς συσχετισμούς»  που κανένα δεν ενδιαφέρουν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Κατασταλτικά μέτρα κατά των νεοναζί προφανώς και είναι απαραίτητα. Θα αποκτήσουν νόημα όμως μονάχα αφού κάποιοι ασχοληθούν σοβαρά με τους ανθρώπους που εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε αυτούς. Ξεκινώντας από την ουσιαστική καταστολή της εγκληματικής τους δράσης. Αν, λέμε αν όλα αυτά γίνουν, κανένας Γιάννης Δραγασάκης δε θα είναι υποχρεωμένος να γίνεται ακραία τυπολάτρης με τον Κανονισμό της Βουλής.