ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ

«Ένα μπουλούκι ατάκτων, σε κατάσταση πανικού, είναι ό,τι χειρότερο», σχολιάσε τις προάλλες ο εκπρόσωπος τύπου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Γιάννης Μιχελάκης. Ακόμα και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δύσκολα θα μπορούσε να αμφισβητήσει το εύστοχο του σχολίου. Μακάρι όμως το πρόβλημα να ήταν ο πανικός των ατακτων των δυο Σουμοτόρι*... συγνώμη, της Κυβέρνησης ήθελα να πω. Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα μπουλούκια ατάκτων που, κατ' ευφημισμό, αποκαλούνται «κόμματα της Αντιπολίτευσης».

Για μεν την κυβέρνηση, ο χαρακτηρισμός δε χρειάζεται καμιά επεξήγηση. Οι άνθρωποι, αφού πρώτα φλόμωσαν στο ψέμα την Ελλάδα ολόκληρη - Είναι η πρώτη φορά από το 1920 που μια κυβέρνηση εκλέγεται υποσχόμενη κάτι απόλυτα συγκεκριμένο (πολιτική κοινωνικών παροχών) και πράττει το εντελώς αντίθετο. Τότε τα πράγματα κατέληξαν στην Μικρασιατική Καταστροφή, σήμερα οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού - κι αργότερα υποσχέθηκαν στους Ευρωπαίους εταίρους και τους δανειστές πράγματα που ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ συμπεριφέρονται πλέον σαν τον Μαθητευόμενο Μάγο του παραμυθιού που, έντρομος, προσπαθεί με σπασμωδικές κινήσεις να συμμαζέψει τα τελώνια που ελευθέρωσε.

Δύσκολα θα μπορούσε να προσδώσει όμως κάποιος στη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χαρακτηρισμό διαφορετικό από αυτό του μπουλουκιού ατάκτων κι ας έχει το προνόμιο να βρίσκεται, προς το παρόν, σε ασφαλές καταφύγιο. Ο πολιτικός λόγος του Αντώνη Σαμαρά, ένα μείγμα Παπαδοπουλικού παραληρήματος, με ατάκες κλεμμένες από τα κείμενα του ΚΚΕ και του ΛΑΟΣ,  είναι απτό δείγμα της τρικυμίας εν κρανίω του ίδιου και των συνεργατών του. Και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αν, ως κυβέρνηση, επιδιώξουν να υλοποιήσουν τις διακηρύξεις τους - πράγμα για το οποίο το παρελθόν του ηγέτη τους συνιστά εγγύηση - η Ελλάδα μάλλον θα πάψει να υφίσταται ως κρατική οντότητα, πριν συμπληρώσει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821.

Δύσκολα θα μπορούσε να προσδώσει όμως και στο ΣΥΡΙΖΑ κάποιος χαρακτηρισμό διαφορετικό από αυτόν του μπουλουκιού ατάκτων, που κι αυτό έχει το προνόμιο να βρίσκεται, προς το παρόν, σε ασφαλές καταφύγιο. Όμως την ίδια στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ρητά ότι «δεν τίθεται ζήτημα αποχώρησης από την Ευρωζώνη», η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος και των οικονομολόγων που εκπονούν τις θέσεις του για την οικονομία, ωμνύει στη δραχμούλα. Κι ακόμα, πλήθος στελεχών του, φλερτάρουν μεπρακτικές που κινούνται στα όρια της ένοπλης πάλης. Ξεχνώντας την παροιμία που λέει «για παππάς - παππάς, για ζευγάς - ζευγάς».

Μπουλούκι ατάκτων σίγουρα δεν είναι το ΚΚΕ. Οι απόψεις του είναι απόλυτα συνεκτικές, ονειρεύεται μια σταλινική δικτατορία και προς την κατεύθυνσή της εργάζεται, όσο κι αν, προς το παρόν ακόμα, το όνειρό του δεν φαίνεται να έχει ελπίδες επαλήθευσης.

Μπουλούκι ατάκτων σίγουρα δεν είναι το ΛΑΟΣ, που ονειρεύεται μια Ελλάδα, Ελλήνων Χριστιανών, χωρίς κιάσματα και εξ εσπερίας φωταδιστές. Το όνειρό του φαίνεται να έχει πολλαπλάσιες πιθανότητες υλοποίησης από αυτές του οράματος του ΚΚΕ, αλλά κανμείς πλέον δεν ξέρει...

Άφησα έξω   τη Δημοκρατική Αριστερά και τους Οικολόγους Πράσινους. Όχι τυχαία, μιας και τα δυο αυτά κόμματα, με όλες τις αντιφάσεις τους, εμφανίζουν, προς το παρόν, ένα σχετικά συνεκτικό πολιτικό λόγο. Ο οποίος όμως, αφ' ενός είναι έντονα μειοψηφικός και βρίθει γενικεύσεων.

Γιάννης Χρυσοβέρργης