Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Πάει κι'αυτός...

Πριν από λίγη ώρα μπήκα στο in.gr. Ήθελα να διαβάσω καμμια είδηση για τα περί χρέους και αναδιάρθρωσης, όμως έμαθα άλλα νέα. Σήμερα, λίγες μέρες μετά τον Ρασούλη, πέθανε και ο Νίκος Παπάζογλου. Ταλαιπωριόταν για καιρό με την "επάρατη νόσο", απ'ότι διάβασα. Και τώρα που το σκέφτομαι, τον τελευταίο καιρό δεν τον είχα δει πουθενά, ούτε στην τηλεόραση ούτε στις εφημερίδες.

Τον είχα πρωτοδεί σε μια μπουάτ στην Πλάκα, το 1979, όπως έγραψα και σε προηγούμενή μου ανάρτηση. Και λίγα χρόνια μετά, στο "Αντιφεστιβάλ" (1982) τον άκουσα ξανά να τραγουδάει στη σκηνή εκείνου του εγκαταλειμένου εργοστασίου, κάπου στην Πατησίων. Πολύς κόσμος, πολύς ενθουσιασμός και ο συμπαθής τραγουδιστής υποχρεώθηκε να μείνει στη σκηνή για πάνω από δυο ώρες. Μου έχει εντυπωθεί στη μνήμη η "πανηγυρική" ατμόσφαιρα εκείνου του τριήμερου, στο οποίο κι'εγώ είχα συμμετάσχει με τον τρόπο μου. Θυμάμαι και τον άλλο συγχωρεμένο, τον Παπουτσάκη, να περιφέρεται στο χώρο με μια σκούπα και να μας ρωτάει, με τη φωνή βραχνιασμένη από την κούραση και από την ένταση, "αν θέλουμε καμμια ρετσίνα".

Τον Παπάζογλου τον ξαναείδα άλλες δυο φορές στο θέατρο του Λυκαβητού. Μετά τα μέσα της δεκαετίας του'90, η καλλιτεχνική του παρουσία δεν ήταν τόσο έντονη και τη σκυτάλη την πήρε μια νεότερη και εξίσου αξιόλογη "φουρνιά" (Μάλαμας, Περίδης, Ζερβουδάκης και κάμποσοι άλλοι).

Δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Να ανεβάσω μόνο το σύνδεσμο που παραπέμπει σε ένα τραγούδι του που πάντα μου άρεσε να το ακούω...




Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

1 σχόλιο:

Άτακτος Λόγος είπε...

Ο Παπάζογλου θα μας λείψει. τα τραγούδια του θα τραγουδιούνται όσο υπάρχουμε εμείς, οι άνθρωποι της γενιάς του.

Γιάννης χρυσοβέργης